Εθνική Βελγίου: Το στενάχωρο τέλος της «χρυσής γενιάς»

H εθνική ομάδα του Βελγίου μέχρι πρότινος μπορούσε να «ενώσει» και να κερδίσει κάθε ουδέτερο ποδοσφαιρόφιλο. Ο λόγος; Απλός. Όπως συμβαίνει και με κάθε άλλο σύνολο που έχει τόσο ταλέντο.

Οι «κόκκινοι διάβολοι» για σειρά ετών και για αρκετές, μεγάλες διοργανώσεις είχαν στις τάξεις τους παίκτες που όχι μόνο έπαιζαν όμορφο ποδόσφαιρο. Αλλά και σαν προσωπικότητες ήταν -τουλάχιστον- «εντάξει» και φιλικοί. Το Βέλγιο δεν ήταν ποτέ μεγάλη «ποδοσφαιρομάνα», όπως η Αγγλία, η Γαλλία, η Γερμανία και η Ισπανία.

Οπότε ήταν ακόμη πιο εύκολο να κερδίσει συμπάθειες και συμμάχους. Κακά τα ψέματα… Ποιος δεν θέλει -όταν δεν παίζει η ομάδα του- να πηγαίνει με το μέρος του «αδύναμου και ανίσχυρου»; Ωστόσο, το Βέλγιο όσο είχε στα καλά της τη «χρυσή γενιά» του όχι μόνο δεν κατάφερε να κατακτήσει κάποιον τίτλο. Αλλά δεν έφτασε ούτε σε έναν τελικό.

Στο Παγκόσμιο Κύπελλο του Κατάρ το Βέλγιο έκανε και πάλι τους «ουδέτερους» μια γροθιά. Όχι, όμως, για καλό λόγο, όπως κάποτε. Μα γιατί πλέον δεν παίζει καθόλου εντυπωσιακά και όλοι έχουν να λένε πόσο κακό είναι.

Αν θέλει κόπο και χρόνο για να φτάσεις στην κορυφή, άλλο, τόσο θέλει για να μην φτάσεις να γελοιοποιηθείς όταν έρθει το τέλος σου. Και οι Βέλγοι δεν κατάφεραν τίποτα από τα δύο.

Pick to pick

Τα τελευταία χρόνια όποια διοργάνωση ξεκινούσε το Βέλγιο ήταν μέσα. Όχι μόνο. γιατί είχε περάσει στην τελική της φάση. Αλλά γιατί οι «κόκκινοι διάβολοι» συγκέντρωναν στις τάξεις τους ποδοσφαιριστές που πρωταγωνιστούσαν στο υψηλότερο επίπεδο. Όχι απλά έναν και δύο. Αλλά παντού και σε όλες τις θέσεις.

Ο Εντέν Αζάρ στα καλά του. Ο Ρομέλου Λουκάκου μία μηχανή των γκολ. Ο Κέβιν Ντε Μπρούιν ο «εγκέφαλος» του κέντρου και ο Τιμπό Κουρτουά, ο οποίος έπιανε μέχρι και τα… άουτ. Για να μην αναφέρουμε και τους: Γιανίκ Καράσκο, Άξελ Βίτσελ, Γιαν Βερτόχεν, Μίτσι Μπατσουαγί και άλλους πολλούς που ήταν «δεύτερα», αλλά σημαντικά ονόματα.

Στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 2014 η πορεία του Βελγίου σταμάτησε στους «8» από την Αργεντινή, χάνοντας με σκορ 1-0 με τέρμα που σημείωσε ο Γκονζάλο Ιγκουαΐν. Το 2018 ήταν η σειρά της Γαλλίας να τους σταματήσει στα ημιτελικά με τους «τρικολόρ» να επικρατούν με σκορ 1-0, χάρη στο τέρμα του Σάμουελ Ουμτιτί, κατακτώντας τότε την τρίτη θέση, νικώντας στον μικρό τελικό 2-0 την Αγγλία.

Αλλά και στα Euro η τύχη τους δεν ήταν καλύτερη το 2016 έμειναν εκτός συνέχειας από την αρμάδα του Γκάρεθ Μπέιλ και την Ουαλία, χάνοντας στα προημιτελικά με σκορ 3-1. Κάτι παρόμοιο συνέβη και το 2020, όπου οι Βέλγοι έμειναν εκτός συνέχειας στους «8», χάνοντας 2-1 από την Ιταλία.

Γνωστός ποδοσφαιριστής ή άγνωστος ηθοποιός;

Δεν τίθεται θέμα για την ποιότητα που διαθέτει ο Κέβιν Ντε Μπρούιν. Είναι ξεκάθαρα ένας από τους καλύτερους και πιο επιδραστικούς μέσους που υπάρχου στον πλανήτη. Το έχει δείξει και το έχει επιβεβαιώσει τόσες και τόσες φορές. Είτε με τη φανέλα του Βελγίου, είτε με εκείνη της Μάντσεστερ Σίτι.

Ωστόσο, στο πρώτο παιχνίδι με τον Καναδά στο φετινό Παγκόσμιο Κύπελλο ο έμπειρος μέσος ήταν εκτός τόπου και χρόνου. Λες και ήταν ο δίδυμος -και άμπαλος- αδερφός του στη θέση του. Ή κάποιος ηθοποιός που του έμοιαζε. Σε καμία περίπτωση αυτός που θα μπορούσε να κουβαλήσει τους «κόκκινους διαβόλους» στους ώμους του, όπως έχει κάνει ήδη πολλές φορές τη φετινή σεζόν, με τους «πολίτες».

Ο Ντε Μπρούιν έδειχνε σαν να έχει έχει το… μαγικό άγγιγμά του. Δεν ήταν μόνο οι κακές κάθετες πάσες που δεν πέρασε προς τους συμπαίκτες του. Ήταν και άλλες επιλογές που έδειξαν ότι είναι… αλλού. Όταν έπρεπε να σουτάρει εκείνος έδινε πάσα και όταν έπρεπε να πασάρει σούταρε. Ωστόσο, το τελειωτικό χτύπημα ήρθε στο ματς με το Μαρόκο. Μία εμφάνιση που σίγουρα χάλασε κατά πολύ την εικόνα του στην εθνική ομάδα του Βελγίου.

Όμως, τι φταίει; Σίγουρα το κλίμα δεν είναι τόσο καλό για εκείνον. Ή και γενικότερα στα αποδυτήρια των «κόκκινων διαβόλων». Μάλιστα, η δήλωσή του ότι: «Πιστεύω ότι δεν μπορούμε να κατακτήσουμε το Παγκόσμιο Κύπελλο. Είμαστε αρκετά μεγάλοι σε ηλικία. Νομίζω ότι χάσαμε τη μεγάλη μας ευκαιρία το 2018» παραξένεψε πολλούς. Και όχι μόνο συμπαίκτες του.

Γι’ αυτό τον λόγο και ο Γιαν Βερτόχεν, μετά τη βαριά ήττα από το Μαρόκο είπε: «Μάλλον είμαστε και πολύ μεγάλοι στην επίθεση. Γι’ αυτό δεν παίξαμε καθόλου καλά» που έφερε τον Ντε Μπρούιν σε ακόμα πιο δύσκολη θέση.

Πάθος; Καρδιά; Συνοχή;

Όταν όλα πάνε καλά είναι ιδιαίτερα εύκολο για τις ομάδες να μην φανερώσουν τα αδύναμα σημεία τους. Ή να βγάλουν προς τα έξω το κλίμα των αποδυτηρίων.

Ωστόσο, όσο ταλέντο και αν είχαν οι Βέλγοι είτε τώρα, είτε στα «ντουζένια» τους μπορούσε να καταλάβει κανείς ότι άλλο τόσο ήταν πίσω σε άλλα πράγματα, όπως η καρδιά, το πάθος και ότι πνευματικά «λύγιζαν» όταν έπρεπε να κάνουν το κάτι παραπάνω. Ή όταν τα δεδομένα δεν ήταν υπέρ τους.

Το παιχνίδι με το Μαρόκο είναι χαρακτηριστικό. Οι Βέλγοι -στα χαρτιά πάντα- έχουν πιο «μεγάλα ονόματα». Παρόλα αυτά μόλις βρέθηκαν πίσω στο σκορ όχι μόνο δεν αντέδρασαν, όπως θα περίμενε κάποιος. Αλλά έδειχναν να έχουν παρατήσει το ματς και έτσι δέχτηκαν και δεύτερο γκολ. Καμία συνοχή από μία ομάδα τέτοιου επιπέδου που όπως όλα επιβεβαιώνουν εκ των υστέρων δεν ήταν τυχαίο ότι ποτέ δεν κατάφερε να κατακτήσει τίποτα.

Κάτι που θυμίζει πολύ τους στίχους του τραγουδιού των ΦΑΤΜΕ: «Δεν ήταν μάγια και κατάρες. Ήμασταν πάντοτε παιχτάρες, αλλά δεν αλλάζαμε μπαλιές. Ήμασταν πάντοτε ψυχάρες, αλλά, δεν πιστεύαμε ποτέ».

Το άδοξο τέλος

Μετά την ήττα από το Μαρόκο έχει ανοίξει ο ασκός του Αιόλου για τους Βέλγους. Ολοένα και περισσότερα δημοσιεύματα δείχνουν πως το κλίμα όχι απλά δεν ήταν καλό. Αλλά το έφαγε και ο… γάιδαρος. Οι κόντρες είναι έντονες και οι ποδοσφαιριστές έχουν χωριστεί σε κλίκες/ στρατόπεδα.

Ο Κέβιν Ντε Μπρούιν έχει πολύ κακές σχέσεις με τον Τιμπό Κουρτουά. Και εκεί σίγουρα δεν παίζει ρόλο μόνο το πρόσφατο αποτέλεσμα με την αφρικανική ομάδα. Επίσης, ένας από τους ηγετικούς παίκτες -κυρίως στο παρελθόν- για το Βέλγιο, ο Εντέν Αζάρ, δεν ανταλλάζει κουβέντα με τους Ρομέλου Λουκάκου, Μίτσι Μπατσουαγί και Λεάντρο Τρουσάρ.

«Αν μάθουμε και ανακαλύψουμε ποιος έχει κάνει τη διαρροή στον Τύπο, αυτή θα είναι η τελευταία του ομάδα στην εθνική ομάδα», δήλωσε γεμάτος νεύρα ο Τιμπό Κουρτουά. Δεν ξέρουμε ποιος μπορεί να είναι αυτός. Ούτε αν θα παίξει και πάλι με την εθνική ομάδα του Βελγίου. Το σίγουρο είναι ότι το τέλος της «χρυσής γενιάς» του Βελγίου ήρθε με έναν κακό και άδοξο τρόπο. Και σε καμία περίπτωση, όπως θα περιμέναμε ή θα πιστεύαμε, λίγα χρόνια νωρίτερα: δηλαδή με κάποιο τρόπαιο.