Η Ολλανδία ήταν εκείνη που άλλαξε το ποδόσφαιρο. Ωστόσο, στο τέλος ποτέ δεν πήρε αυτό που της αναλογούσε στο Παγκόσμιο Κύπελλο.

Στην Ολλανδία ο χρόνος δεν ήταν ποτέ σοβαρός αντίπαλος. Αυτό δεν συμβαίνει, όμως και με τον χώρο. Οι Ολλανδοί από τότε που ανοίγουν τα μάτια τους για πρώτη φορά, αλλά και μέχρι να φτάσουν σε μία κατάλληλη ηλικία για να καταλάβουν πράγματα, καταστάσεις και… διαστάσεις μαθαίνουν να παίρνουν το μέγιστο στον ελάχιστο χώρο.

Άλλωστε και η ίδια η χώρα δίνει τη δική της «μάχη» με τα φράγματα και τις λίμνες της. Πόσο μάλλον οι κάτοικοί της. Το ποδόσφαιρο είναι τρανό παράδειγμα και δεν θα μπορούσε να αποτελέσει εξαίρεση. Ο Ρίνους Μίχελς με τον Άγιαξ και μπροστάρη τον Γιόχαν Κρόιφ κατάφεραν να δείξουν σε όλο τον κόσμο πως με τη σωστή πίεση ο χώρος μικραίνει. Και ας είναι ο ίδιος με πριν.

Με το σωστό passing game ο χώρος… μεγαλώνει. Και ας είναι ο ίδιος. Όλα αυτά που βλέπουμε και θεωρούμε σχεδόν αυτονόητα εν έτει 2022 το 1974 ήταν μία ολόκληρη επανάσταση. Και την έφεραν στο Παγκόσμιο Κύπελλο της Δυτικής Γερμανίας οι «οράνιε». Αλλά δεν έφεραν και την κούπα στο Άμστερνταμ. Όπως δεν έγινε και το 1978 με αποκορύφωμα το 2010.

Η Ολλανδία μέσα από το ποδόσφαιρό της και τους πρωταγωνιστές της άλλαξε το ίδιο το άθλημα μια για πάντα. Ωστόσο, δεν κατάφερε να αλλάξει τη δική της ιστορία και να κάνει πιο πλούσια την τροπαιοθήκη της, με αποτέλεσμα να θεωρείται -δικαίως- βασίλισσα χωρίς στέμμα.

Από τα χαμόγελα στα… κατεβασμένα κεφάλια!

Το 1974 ήταν η μεγαλύτερη ευκαιρία της Ολλανδίας να ράψει το πρώτο της αστέρι ως παγκόσμια πρωταθλήτρια. Όπως αναφέραμε και πιο πάνω οι «οράνιε» μόλις είχαν… ταρακουνήσει το παγκόσμιο ποδόσφαιρο με τη νέα τους αντίληψη όσον αφορά για το πως «πρέπει» να παίζεται το άθλημα. Τότε όλα τους τα μεγάλα αστέρια ήταν στην καλύτερη φάση της καριέρας τους.

Εκτός των άλλων ο τελικός έγινε στη Γερμανία. Ναι μεν ήταν κόντρα στους διοργανωτές, όμως, οι Ολλανδοί ήταν εύκολο να δώσουν βροντερό «παρών» στις εξέδρες. Και όχι μόνο αυτό. Το ματς ξεκίνησε ιδανικά για τους παίκτες του Ρίνους Μίχελς, αφού από τα πρώτα κιόλας λεπτά ήταν μπροστά στο σκορ χάρη στην εύστοχη εκτέλεση πέναλτι του Γιόχαν Νέεσκενς. Ένα πέναλτι που κέρδισε ο Γιόχαν Κρόιφ, αφού πρώτα οι Ολλανδοί είχαν ανταλλάξει μεταξύ τους 14 πάσες, χωρίς να ακουμπήσουν μπάλα οι Γερμανοί.

Αλλά η συνέχεια και το φινάλε δεν ήταν ανάλογα για τους εφευρέτες του «total football». Τα «πάντσερ» όχι απλά αντέδρασαν με το εύστοχο πέναλτι του Πολ Μπράιντνερ, αλλά, έφεραν τα πάνω- κάτω στο παιχνίδι χάρη στο τέρμα του Γκερντ Μίλερ. Έτσι, το 2-1 έμεινε ως το τέλος και ο Φραντς Μπεκενμπάουερ σήκωσε το Παγκόσμιο Κύπελλο.

https://www.youtube.com/watch?v=zW2aJvHxF0w&t=2s&ab_channel=RptimaoTV2

Κόντρα στη χούντα και χωρίς τον Κρόιφ

Το 1978 ακολούθησε ένα από τα πιο… περίεργα Παγκόσμια Κύπελλα που έχουν διεξαχθεί ποτέ στην ιστορία. Αυτό έγινε στην Αργεντινή με τους διοργανωτές να το κατακτούν στο τέλος. Ωστόσο, τα πράγματα δεν ήταν τόσο απλά. Στη χώρα της Λατινικής Αμερικής το καθεστώς που υπήρχε ήταν στρατιωτική δικτατορία με τον Χουάν Περόν να είναι ο πρόεδρος της Αργεντινής.

Έχουν γραφτεί πολλά και ειπωθεί ακόμη περισσότερα για το κλίμα και τα… backstage σκηνικά που είχαν γίνει σε πολλά ματς εκείνου του Mundial. Εκείνος που έλαμψε δια της απουσίας του ήταν ο Γιόχαν Κρόιφ. Δημοσιεύματα της εποχής εκείνης έκαναν λόγο ότι ο σούπερ σταρ των «οράνιε» πήρε εκείνη την απόφαση, γιατί ήταν ιδεολογικά απέναντι σε αυτό το καθεστώς.

Όμως, μετά, από χρόνια είχε γίνει γνωστό ότι είχαν απαγάγει ένα από τα παιδιά του και ότι αν έμπαινε στην αποστολή της εθνικής Ολλανδίας θα το σκότωναν. Οπότε τα χέρια του ήταν δεμένα. Όπως και να ‘χει η Ολλανδία έφτασε και πάλι στον τελικό της διοργάνωσης με αντίπαλο -και πάλι- την ομάδα που το διοργάνωνε: δηλαδή την Αργεντινή.

Η κανονική διάρκεια του αγώνα έληξε με σκορ 1-1. Ο Μάριο Κέμπες, όντας το μεγάλο αστέρι της «αλμπισελέστε», είχε δώσει το προβάδισμα στην Αργεντινή. Ωστόσο, οι Ολλανδοί ισοφάρισαν στο 82′ με τον Ντικ Νανίγκα. Μάλιστα, στο 90′ είχαν δοκάρι με τον Ρομπ Ρέζενμπρικ με την τύχη να τους γυρνάει και πάλι την πλάτη. Στην παράταση όντας πιο κουρασμένοι και με τον κόσμο να βοηθάει σημαντικά την Αργεντινή οι Λατίνοι σημείωσαν δύο γκολ (Κέμπες 105′, Ντάνιελ Μπερτόνι 115’) και επικράτησαν με σκορ 3-1.

https://www.youtube.com/watch?v=q0pTkEejpRk&ab_channel=RptimaoTV2

Η κατάρα ακόμα συνεχίζεται

Πέρασαν πολλά χρόνια και πολλές «φουρνιές» σπουδαίων Ολλανδών ποδοσφαιριστών που δεν έφτασαν πολύ μακριά. Οι «οράνιε» έπρεπε να περιμένουν μέχρι το 2010 και το Παγκόσμιο Κύπελλο της Νοτίου Αφρικής για να καμαρώσουν την εθνική τους ομάδα να φτάνει και πάλι μέχρι τον τελικό!

Βέβαια, αυτό δεν έγινε με σούπερ-ντούπερ ποδόσφαιρο, όπως στα 70’s. Ούτε με κάποια… επανάσταση. Ο Μπερτ Φαν Μάρβαικ είχε δημιουργήσει ένα σύνολο που κατά κύριο λόγο ξεχώριζε για την καλή αμυντική του λειτουργία, την αποτελεσματικότητά του και ότι μπορούσε να δώσει ελευθερίες στους ταλαντούχους παίκτες εκείνης της ομάδας (Άριεν Ρόμπεν, Γουέσλεϊ Σνάιντερ, Ρόμπιν Φαν Πέρσι) να… απλώσουν τις δεξιότητές τους και να πάρουν ματς.

Μέχρι και τον μεγάλο τελικό. Εκεί η Ολλανδία μπλόκαρε σε ακόμη έναν τελικό. Αυτός ήταν κόντρα στην Ισπανία. Οι «φούριας ρόχας» είχαν ελαφριά υπεροχή και γενικότερα τον τίτλο του φαβορί για την κατάκτηση του τροπαίου από πολύ νωρίς. Ο τελικός ήταν ένας από τους χειρότερους ποιοτικά που έχουν διεξαχθεί. Παρόλα αυτά το παιχνίδι κρίθηκε στις λεπτομέρειες. Και αυτό χάρη στο τέρμα του Αντρές Ινιέστα στο 116′ -την ώρα που όλοι έκαναν τα πλάνα τους για τα πέναλτι- εκείνος με ωραίο σουτ «έγραψε» το 1-0 που έμεινε ως το τέλος και χάρισε στους Ισπανούς το πρώτο τους Παγκόσμιο Κύπελλο και στους Ολλανδούς ακόμη μία… πίκρα.

https://www.youtube.com/watch?v=HFLZpGJUveo&ab_channel=RptimaoTV2