Η πορεία που έκανε η Βουλγαρία το 1994 στο Παγκόσμιο Κύπελλο δείχνει τον... δρόμο σε όλες τις χώρες των Βαλκανίων.

H εθνική ομάδα της Βουλγαρίας και η πορεία της στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1994 στις ΗΠΑ θα μπορούσαν να γίνουν ταινία. Ή ακόμη και σειρά από το Netflix. Εδώ θα γίνει το «Μαέστρο» (shots fired!).

Και θα είχε πολύ μεγάλο ενδιαφέρον -και όχι μόνο ποδοσφαιρικό- πώς ο Χρίστο Στόιτσκοφ και όλη αυτή η τρελοπαρέα κατάφεραν να φτάσουν τόσο ψηλά, χωρίς να το έχουν ούτε οι ίδιοι κατά νου. Χωρίς να τους νοιάζει το πριν ή και το μετά. Το μόνο που τους ενδιέφερε ήταν να περάσουν καλά, να πιούν αρκετά -και ό,τι έβρισκαν μπροστά τους- και μέσα σε αυτή τη ζάλη να παίξουν και τρία παιχνίδια στους ομίλους.

Αυτά δεν ήταν εν τέλει τρία. Αλλά περισσότερα. Οι Βούλγαροι επιβεβαίωσαν ότι τα καλούπια και τα σχέδια επί χάρτου δεν είναι για τους Βαλκάνιους. Και χαμένοι δεν βγήκαν εδώ που τα λέμε! Μετά από πολλές συμμετοχές σε Μundial το 1994 έφτασαν μέχρι και τα ημιτελικά. Πήραν την πρώτη τους νίκη. Άφησαν έξω την υπερδύναμη Γερμανία.

Θα μπορούσαν να φτάσουν μέχρι και τον τελικό κόντρα στη Βραζιλία; Αυτό ισχυρίζεται μέχρι και σήμερα ο Στόιτσκοφ, ο οποίος πιστεύει ότι δεν έδωσαν τρία πέναλτι στη Βουλγαρία σε εκείνο το ματς, γιατί: «στη FIFA δεν ήθελαν έναν τελικό μεταξύ Βουλγαρίας- Βραζιλίας γιατί δεν ήταν θα ήταν εμπορικός».

Όπως και να ‘χει οι γείτονες έδειξαν ότι οι Βαλκάνιοι όχι απλά δεν είναι εύκολος αντίπαλος. Αλλά μπορούν να προκαλέσουν -κάθε είδους- προβλήματα όταν τους δοθεί η ευκαιρία.

Τι έκαναν στα Mundial οι Βούλγαροι πριν και μετά το 1994;

Εξαρτάται πως το βλέπει κανείς το ποτήρι. Αν το βλέπει μισογεμάτο, τότε θα πει ότι στα Παγκόσμια Κύπελλα των 1962,1966,1970,1974, 1986 οι γείτονες μόνο και μόνο που έδωσαν το «παρών» είναι για εκείνους επιτυχία και μάλιστα μεγάλη. Μιας και οι υποδομές τους και η ποιότητα των ομάδων τους δεν ήταν κάτι τρομερό.

Για εκείνους που το βλέπουν ως μισοάδειο, τότε το γεγονός ότι οι Βούλγαροι δεν είχαν καταφέρει να πάρουν ούτε μία νίκη, είναι σίγουρα πλήγμα και μάλιστα μεγάλο. Το 1994 οι Βαλκάνιοι έκαναν την καλύτερη πορεία της ιστορίας τους, μιας και τερμάτισαν στην τέταρτη θέση του τουρνουά των ΗΠΑ, χάνοντας στον ημιτελικό με σκορ 2-1 από την Ιταλία και μετέπειτα στον μικρό τελικό από τη Σουηδία με σκορ 4-0.

Από τότε μέχρι και σήμερα οι Βούλγαροι είναι παρατηρητές των μεγάλων τουρνουά μιας και δεν έχουν περάσει στην τελική φάση κανενός άλλου Παγκοσμίου Κυπέλλου. Εξαίρεση αποτελεί η… φιλική συμμετοχή τους σε εκείνο της Γαλλίας το 1998, παίζοντας απλά τρία παιχνίδια στη φάση των ομίλων και λίγο αργότερα τα μάζεψαν για να γυρίσουν στην πατρίδα τους.

Το ματς κόντρα στην Ελλάδα

Η πορεία της εθνικής Βουλγαρίας στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1994 δεν ήταν απλά καλή. Ήταν εντυπωσιακή. Ωστόσο, λίγοι είναι εκείνοι που θυμούνται ότι οι γείτονες ξεκίνησαν με ήττα στο πρώτο τους παιχνίδι από τη Νιγηρία, χάνοντας με σκορ 3-0. Όμως, από εκεί και πέρα ήρθε η αντεπίθεσή τους.

Η Εθνική μας ήταν αυτή που έγραψε… ιστορία. Αλλά για τους λάθους λόγους. Μιας και έχασε από τους Βούλγαρους με σκορ 4-0. Έτσι, οι Βαλκάνιοι πήραν την πρώτη τους νίκη σε Mundial εις βάρος μας, πριν ακολουθήσει εκείνη επί της Αργεντινής με 2-0. Σε εκείνο το παιχνίδι ο Χρίστο Στόιτσκοφ ήταν αυτός που… κουβάλησε την εθνική του ομάδα στον θρίαμβο. Ο πάλαι ποτέ σούπερ σταρ της Μπαρτσελόνα σημείωσε δύο γκολ. Αμφότερα από το σημείο του πέναλτι (5′, 55′).

Εκτός από τον Στόιτσκοφ στην ιστορική νίκη των Βούλγαρων συνέβαλαν και οι Λέτσκοφ (65′), Μποριμίροφ (90′).

Χρίστο Στόιτσκοφ: Ένας Βούλγαρος σκέτο χρυσάφι 

Κάθε ομάδα για να διακριθεί χρειάζεται έναν ηγέτη. Κάποιον παίκτη που να κάνει τη διαφορά τόσο εντός, όσο εκτός αγωνιστικού χώρου. Ο Χρίστο Στόιτσκοφ είναι για τους πιο πολλούς ο καλύτερος Βούλγαρος ποδοσφαιριστής που έχει βγει ποτέ, αφήνοντας στη δεύτερη θέση τον Ντίμιταρ Μπερμπάτοφ. Άλλωστε η «Χρυσή Μπάλα» που έχει κατακτήσει «μιλάει» από μόνη της.

Ο Στόιτσκοφ ήταν μέλος της «χρυσής γενιάς» της εθνικής Βουλγαρίας -όπως αργότερα ονομάστηκε αυτή η “φουρνιά” για το κατόρθωμα της τέταρτης θέσης- και ήταν σίγουρο το πιο… λαμπρό. Ο ταλαντούχος μεσοεπιθετικός δεν ήταν από εκείνους που «κατάπινε» χιλιόμετρα εντός αγωνιστικού χώρου. Ωστόσο, οι επαφές του με την μπάλα ήταν ονειρικές. Ήταν από εκείνους τους παίκτες που της… μιλούσαν και εκείνη απλά υπάκουγε. Και όχι μόνο αυτό. Οι εκτελέσεις του στα «στημένα» ήταν κίνδυνος- θάνατος για τους αντίπαλους τερματοφύλακες, οι οποίοι τις πιο πολλές φορές απλά… κοίταζαν.

Δεν ήταν μόνο τα δύο γκολ που σημείωσε από το σημείο του πέναλτι ο σούπερ σταρ των Βούλγαρων. Μιας και έφτασε τα έξι στο σύνολο τερματίζοντας στην πρώτη θέση της συγκεκριμένης λίστας, παρέα με τον Όλεγκ Σαλένκο, επιβεβαιώνοντας πως ό,τι λάμπει είναι… χρυσός!

Η πιο… cult ομάδα των Παγκοσμίων Κυπέλλων

Η κληρονομία που άφησε πίσω της στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο η εθνική Βουλγαρίας στο Mundial του 1994 δεν ήταν μόνο οι εμπνεύσεις του Χρίστο Στόιτσκοφ. Ούτε οι επεμβάσεις του Μπόρισλαβ Μιχαΐλοφ. Αλλά κυρίως η… cult πλευρά εκείνης της ομάδας και των ποδοσφαιριστών που «σφράγισαν» μία εποχή που πολλοί δεν θυμούνται και ακόμη περισσότεροι δεν πρόλαβαν να τη ζήσουν.

Από που να ξεκινήσει και από που να τελειώσει κανείς; Πραγματικά! Στιλιστικά ήταν μία κατηγορία μόνοι τους, αφού οι περισσότεροι είχαν χαίτες δείχνοντας σε όλους ότι τα…80s μόνο μακρινή ανάμνηση δεν ήταν. Παράλληλα, οι «μέθοδοι» προπόνησης μόνο επαγγελματικοί δεν θα χαρακτηρίζονταν, αφού οι παίκτες το πρωί… σέρνονταν στο προπονητικό κέντρο. Λογικό αν σκεφτεί κανείς ότι το περασμένο βράδυ οι πιο πολλοί από τους παίκτες τα… έτσουζαν ή γυρνούσαν στη βάση τους τα χαράματα.

Εκτός αυτού δεν ήταν λίγες οι φορές που έπιναν ή κάπνιζαν τσιγάρα και μετά το τέλος της προπόνησης σε κάποια από τις πισίνες των ξενοδοχείων που βρίσκονταν. «Δεν με νοιάζει τι κάνουν οι παίκτες μου. Με νοιάζει που φέρνουν τα απαραίτητα αποτελέσματα. Δεν έχω πρόβλημα να καπνίζουν μέχρι και μπροστά μου. Και ο Γιόχαν Κρόιφ έκανε τρία πακέτα τσιγάρα την ημέρα. Τον είδατε να μην είναι καλός;» ήταν μία από τις ατάκες του προπονητή της εθνικής Βουλγαρίας, Ντίμιταρ Πένεφ.

Αξίζει να γίνει ειδική αναφορά στους ομηρικούς καβγάδες που είχαν μεταξύ οι ποδοσφαιριστές της εθνικής Βουλγαρίας. Αλλά και με την ομοσπονδία όσον αφορά τα χρήματα που θα έπαιρναν σαν πριμ για την πορεία τους στα γήπεδα των HΠΑ. Γενικά ήταν μία καλή ατμόσφαιρα και αυτό φαινόταν στον αγωνιστικό χώρο.