Μόνο ο Μάρκο Ρόις μπορεί να μιλήσει για «πραγματική αγάπη»

Το σπάνιο σε αυτή την εποχή είναι και το ωραίο. Ή έστω έτσι το βλέπουν κάποιοι. Μέσα σε αυτούς είμαι και εγώ. Το να πας κόντρα στο ρεύμα είναι πιο δύσκολο απ’ ό,τι φαίνεται. Ο Μάρκο Ρόις πάντα ήταν ένας από τους καλύτερους παίκτες της Μπορούσια Ντόρτμουντ και του γερμανικού πρωταθλήματος.

Κατά καιρούς ο ταλαντούχος μεσοεπιθετικός είχε πολλές προτάσεις στα χέρια του από τη στιγμή που πήγε στους «κιτρινόμαυρους». Αλλά για εκείνον δεν ήταν καν στις επιλογές του να αφήσει την ομάδα της καρδιάς του: την Μπορούσια Ντόρτμουντ. Οι Βεστφαλοί του στάθηκαν στα εύκολα. Ήταν δίπλα του στα δύσκολα. Το ίδιο και εκείνος με τη σειρά του.

Ο Ρόις είδε παίκτες να πηγαίνουν μετά από αυτόν και να πηδάνε από το… καράβι πολύ πριν από αυτόν. Βέβαια, εδώ που τα λέμε όταν είσαι καπετάνιος είσαι ο τελευταίος που «πρέπει» να φύγει από το πλοίο. Ωστόσο, αυτή η σκέψη δεν πρέπει να είχε παίξει και τόσο πολύ στο μυαλό του πρώην παίκτη της Γκλάντμπαχ.

Γι’ αυτό και εκείνος παρά τις κρίσεις, παρά τις δυσκολίες, παρά τις «Σειρήνες», παρά τις αποχωρήσεις -αυτές που έγιναν, αλλά και αυτές που θα γίνουν- παρέμεινε πιστός στρατιώτης για χάρη της Μπορούσια Ντόρτμουντ. Γι’ αυτό φέτος συμπληρώνει δέκα συνεχόμενα χρόνια στις τάξεις της. Και γι’ αυτό στο φινάλε- φινάλε όλο το στάδιο τον χειροκρότησε που σημείωσε το γκολ της νίκης στην πρεμιέρα απέναντι στη Μπάγερ Λεβερκούζεν.

Όχι δεν ήταν κάποιο σπουδαίο τέρμα. Ούτε είχε κάτι το… μαγικό. Ήταν όμως ένα γκολ με καρδιά και τσαγανό. Ένα από αυτά που ξεχειλίζουν πάθος και αγάπη. Και αυτά είναι εκείνα που μένουν στο τέλος.

Ακόμη και η πιο μεγάλη ιστορία αγάπης ξεκινάει με… χυλόπιτα! 

Το γράφουμε και το εννοούμε. Η Μπορούσια Ντόρτμουντ φτιάχτηκε για τον Μάρκο Ρόις. Και ο Μάρκο Ρόις γεννήθηκε για την Μπορούσια Ντόρτμουντ. Τελείωσε αυτό. Ωστόσο, καμία φορά μέχρι να… δέσει το γλυκό μπορεί κάτι να πάει στραβά.

Ο Γερμανός στράικερ γεννήθηκε και μεγάλωσε στο δυτικό κομμάτι της Βεστφαλίας. Όπως κάθε πιτσιρικάς που σέβεται τον εαυτό του, έτσι και εκείνος ξεκίνησε να παίζει ποδόσφαιρο με φίλους του στους δρόμους. Εκεί δεν άργησαν να τον δουν τα κατάλληλα μάτια και να τον πάρουν για την τοπική ομάδα PS Post Dortmund και από εκεί, δύο χρόνια αργότερα, να βρίσκεται στις ακαδημίες της Μπορούσια Ντόρτμουντ.

Το παραμύθι ήταν πολύ καλό για να είναι αληθινό και μάλιστα τόσο σύντομα. Οι άνθρωποι της γερμανικής ομάδας διέκριναν έναν νεαρό επιθετικό με ευχέρεια τόσο στο σκοράρισμα, όσο και στον έλεγχο της μπάλας. Ωστόσο, ήταν κοντούλης και χωρίς ιδιαίτερη δύναμη αν και γρήγορος. Το πόρισμα για τον φάκελό του είχε βγει. «Συγγνώμη Μάρκο, αλλά δεν κάνεις για ποδοσφαιριστής» του είπαν μεταξύ άλλων και τον άφησαν ελεύθερο το καλοκαίρι του 2006.

Ο 17χρονος, τότε, Ρόις αντέδρασε όπως θα αντιδρούσε και κάθε παιδί στην ηλικία του όταν άκουσε τα μαντάτα. Πικράθηκε, αλλά δεν το έβαλε κάτω. Αντιθέτως πείσμωσε και δούλεψε ακόμη περισσότερο. Ποιος να έλεγε στους «ειδικούς» ότι το καλοκαίρι του 2012 το… λάθος τους θα το πλήρωσε η Ντόρτμουντ 17.1 εκατομμύρια ευρώ, ώστε να το ντύσουν και πάλι στα «κιτρινόμαυρα».

Ήρθαν, είδαν, έφυγαν. Όχι, όμως εκείνος!

Το να βρίσκεσαι στην ομάδα της καρδιάς σου ή στην ομάδα που έχεις ορκιστεί αιώνια αγάπη από μικρός είναι ευλογία. Είναι το απόλυτο δώρο που μπορεί να βιώσει κάποιος παίκτης κατά τη διάρκεια της καριέρας του. Ωστόσο, αυτή είναι η μία πλευρά του νομίσματος. Μιας και υπάρχει και η άλλη που δεν είναι τόσο… ωραία, ούτε τόσο ρομαντική.

Ο Μάρκο Ρόις δεν είχε ποτέ -και δεν έχει για την ώρα- να αποχωρήσει από την Μπορούσια Ντόρτμουντ. Αλλά αυτό δεν συνέβαινε και με άλλους σταρ του συλλόγου. Κατά τη διάρκεια της δεκαετούς θητείας του στην ομάδα της Βεστφαλίας ο Γερμανός επιθετικός είδε και είχε πολλούς και καλούς συμπαίκτες. Μάλιστα, με μερικούς έγινε πολύ καλός φίλος.

Ρόμπερτ Λεβαντόφσκι, Χένρικ Μικιταριάν, Πιερ Εμερίκ Ομπαμεγιάνγκ, Μάριο Γκέτσε (επέστρεψε τρία χρόνια αργότερα), Έρλινγκ Χάαλαντ, Κρίστιαν Πούλισικ, Ματς Χούμελς (επέστρεψε πιο μετά), Ασράφ Χακίμι είναι μόνο οι πιο… τρανταχτές περιπτώσεις, όπου ο Ρόις έμεινε πίσω αλλά ταυτόχρονα έπρεπε να κάνει μία νέα αρχή. Και ας ήταν στο ίδιο σημείο. Και ας ήταν στον ίδιο σύλλογο.

Αχ αυτοί οι τραυματισμοί…

Αν υπάρχει κάτι που ίσως να ξεπερνάει τη σχέση του Μάρκο Ρόις με την Μπορούσια Ντόρτμουντ, ίσως, είναι η σχέση του με τους… τραυματισμούς. Όπως είχε πει και κάποτε ο Λευτέρης Πανταζής: «Από εδώ η γυναίκα μου και από εδώ το αίσθημά μου». Και αν στη θέση της γυναίκας βρίσκεται η γερμανική ομάδα, τότε από την άλλη πλευρά είναι ο κάθε είδους τραυματισμός που έχει βιώσει στο κορμί του όλα αυτά τα δέκα χρόνια ο ταλαντούχος επιθετικός.

Η αλήθεια είναι ότι αν δεν ήταν τόσο επιρρεπής σε αυτούς τότε η πορεία του στον σύλλογο της καρδιάς του, αλλά και την εθνική ομάδα της Γερμανίας θα ήταν ακόμη πιο καθοριστική. Δεν ήταν λίγες οι φορές που ο Ρόις απουσίασε για μεγάλα χρονικά διαστήματα. Ή πριν από κάποιο σημαντικό παιχνίδι είτε για την Ευρώπη, είτε απέναντι στην Μπάγερν Μονάχου για το πρωτάθλημα.

Ο Ρόις… τραγουδάει ακόμα!

Η ιστορία του Μάρκο Ρόις με την Μπορούσια Ντόρτμουντ τα έχει όλα. Ή σχεδόν όλα. Είναι, κατά βάση, μία ιστορία αγάπης. Όχι σαν αυτές που βλέπει κανείς στο σινεμά. Αλλά από που έχουν ως σκηνοθέτη την ίδια τη ζωή και κολλάει εκεί γάντι το ρητό «όταν η τέχνη αντιγράφει τη ζωή».

Ωστόσο, το να βλέπει κανείς τον Γερμανό παίκτη να σημειώνει το πρώτο γκολ της σεζόν για τους Βεστφαλούς σε ένα σημαντικό ματς, σαν αυτό με την Μπάγερ Λεβερκούζεν, σίγουρα τον κάνει λίγο πιο ρομαντικό. Και ελαφρώς πιο αισιόδοξο.

Αλλά αν με ρωτούσατε ποιο θα ήταν το sound track αυτής της ταινίας σε πρώτη φάση θα σας έλεγα το ρεφρέν: «Και όμως είμαι ακόμα εδώ…Και αυτό το καλοκαίρι…» από τα «Ξύλινα Σπαθιά». Σε δεύτερη, όμως, φάση αυτό που θα ταίριαζε ακόμη περισσότερο θα ήταν οι κραυγές και οι ιαχές από τους φανατικούς φίλους της Μπορούσια Ντόρτμουντ στο μεγαλύτερο πέταλο οργανωμένων οπαδών της Ευρώπης: στο «κίτρινο τείχος» με τη φράση «Echte liebe» που σημαίνει «πραγματική αγάπη» να είναι ο τίτλος του.