Ο Αβραάμ Καλλινικίδης στο Debut.gr: «Αισθάνθηκα τόσο γεμάτος όταν ανεβάσαμε το Αιγάλεω στην Α’1 που σκέφτηκα πως και να μην πετύχω κάτι άλλο στην καριέρα μου δεν θα με ενδιέφερε!»

Η επαφή του με το μπάσκετ ξεκίνησε με όνειρα αλλά και εμπόδια. Όμως ήταν γεννημένος για τα δύσκολα. Μέσα από τη σκληρή δουλειά κατάφερε να εκπληρώσει έναν-έναν τους στόχους του και να φτάσει ψηλά. Το καλύτερο είναι πως δεν το έκανε μόνος του αλλά μαζί με την ομάδα του. Και αυτό είναι που κάνει το κατόρθωμά του ακόμα πιο σημαντικό. Εκείνη είναι η στιγμή που τον «γέμισε». Όταν είδε το Αιγάλεω στην Α’1 κατηγορία. Ένα όνειρο που έγινε πραγματικότητα. Δεν επαναπαύτηκε. Κάθε μέρα γινόταν όλο και καλύτερος. Γι’ αυτό το λόγο ακολούθησε μία σπουδαία καριέρα που συνεχίζεται μέχρι και σήμερα. Αυτός είναι ο Αβραάμ Καλλινικίδης.

Το Debut.gr είχε τη μεγάλη τιμή να επικοινωνήσει μαζί του και εκείνος έδωσε απαντήσεις σε πάρα πολλά ζητήματα. Πώς ήταν τα πρώτα του μπασκετικά χρόνια; Τι σημαίνει γι’ αυτόν το Αιγάλεω και ποια ήταν τα συναισθήματά του όταν ως αρχηγός οδήγησε την ομάδα στην Α’1; Ακόμα μας μιλά για τους λόγους που τον κρατούν ακόμα στα παρκέ, τους στόχους του για τη σεζόν που έρχεται αλλά και για τις συμβουλές που θα έδινε σε ένα νέο αθλητή. Αυτά και άλλα πολλά θέματα στην αποκλειστική συνέντευξη του Αβραάμ Καλλινικίδη στο Debut.gr.

Τα πρώτα βήματα

Έκανες τα πρώτα σου μπασκετικά βήματα στην ομάδα του Πανελληνίου. Βλέποντας τον εαυτό σου τότε φανταζόσουν ότι θα είχες αυτή την εξέλιξη και θα αγωνιζόσουν σε κάποιες από τις μεγαλύτερες ομάδες της Ελλάδας ενώ θα αγωνιζόσουν στο εξωτερικό;

Σαν μικρό παιδί έκανα όνειρα. Έβλεπα στην τηλεόραση αγώνες της Εθνικής ομάδας και ονειρευόμουν κι εγώ να φτάσω όσο πιο ψηλά γίνεται. Δεν φανταζόμουν όμως πως θα έκανα αυτήν την καριέρα και ειδικά με αυτή τη χρονική διάρκεια.

Ποια ήταν η αφορμή για να ασχοληθείς με την «πορτοκαλί θεά»;

Η αφορμή ήταν κάποιοι φιλικοί αγώνες της Εθνικής Ελλάδος τους οποίους έδειχνε και η τηλεόραση. Από τότε έφαγα «κόλλημα» με το μπάσκετ. Ήθελα πάρα πολύ να ασχοληθώ με αυτό. Σε ηλικία 8 χρονών, έκανα μία απόπειρα με την μητέρα μου και πήγαμε στις ακαδημίες του Πανελληνίου. Όμως οι εποχές τότε ήταν αρκετά διαφορετικές και για να ξεκινήσω να παίζω έπρεπε να έχω συμπληρώσει τα 10 έτη. Αυτό δεν ισχύει σήμερα και θεωρώ πως είναι πάρα πολύ καλό. Ένα παιδί μπορεί να γραφτεί σε μία ακαδημία από όσο πιο μικρή ηλικία γίνεται. Έτσι, το «όνειρο» μου για το μπάσκετ πήρε παράταση για δύο χρόνια. Μόλις έκλεισα τα 10, το 1987, πήγα ξανά με την μητέρα μου και αυτή τη φορά με δέχτηκαν.

Πώς ήταν τα πρώτα σου μπασκετικά χρόνια;

Τα «βάσανα» ξεκίνησαν από νωρίς. Μετά από μία χρονιά στις ακαδημίες του Πανελληνίου, κατέληξα να είμαι στα αγωνιστικά τμήματα. Ακολούθησα όλη την πορεία. Στην αρχή ήταν αρκετά ευχάριστα. Είχαμε επιτυχίες με τον σύλλογο και εγώ αγωνιζόμουν αρκετά. Έβλεπα πως υπάρχει μία όμορφη εξέλιξη. Στο παιδικό αντιμετώπισα κάποιες δυσκολίες διότι άργησε να έρθει η ανάπτυξή μου. Άργησα να ψηλώσω και ήμουν αρκετά αδύνατος. Δεν μπορούσα να κάνω συστηματικά βάρη. Αυτό με εμπόδιζε σε αρκετά πράγματα. Οι εποχές τότε ήταν διαφορετικές. Τότε αισθάνθηκα πως ίσως δεν θα τα καταφέρω. Σύγκρινα τον εαυτό μου με τους άλλους και έβλεπα αρκετές διαφορές στον τρόπο ανάπτυξης. Άρχισα να έχω λιγότερο χρόνο συμμετοχής και να μην είμαι στην ομάδα τόσο ενεργός. Υπήρξε μία στασιμότητα. Όμως το ξεπέρασα. Ήμουν σε μία νεαρή ηλικία και δεν γινόταν να μην προσπαθήσω.

Το Αιγάλεω είναι η ομάδα μου. Ο τρόπος που μπήκε στη ζωή μου είναι ξεχωριστός. Αισθάνθηκα τόσο γεμάτος που καταφέραμε να ανεβάσουμε την ομάδα στην Α’1 και παράλληλα απαλλάχθηκα από αυτό το «βάρος» που είχαμε. Σκέφτηκα πως και να μην πετύχω κάτι άλλο στην καριέρα μου δεν θα με ενδιέφερε διότι αυτή η επιτυχία με «γέμισε» πάρα πολύ.

Σημαία του Αιγάλεω

Αν εξαιρέσουμε την σεζόν 1995-1996 όπου αγωνίστηκες με την ομάδα του Τυφώνα Νέου Ηρακλείου, για 13 συνεχόμενα χρόνια ανήκες στο Αιγάλεω. Υπήρξες ένας από τους πιο σημαντικούς παίκτες της ομάδας ενώ μάλιστα διετέλεσες και αρχηγός της. Για τον Αβραάμ Καλλινικίδη τι σημαίνει Αιγάλεω;

Το Αιγάλεω είναι η ομάδα μου. Αν και γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Κυψέλη, το Αιγάλεω είναι η πόλη μου και η γειτονιά μου. Ο τρόπος που μπήκε το Αιγάλεω στη ζωή μου είναι ξεχωριστός. Πέρασα τόσα πολλά χρόνια εκεί που πλέον είτε βρίσκομαι στο γήπεδο είτε στην πόλη νιώθω πως εκεί είναι το σπίτι μου. Το Αιγάλεω με έκανε αυτό που είμαι σήμερα. Έδωσα πάρα πολλά στην ομάδα όπως και πήρα πάρα πολλά. Ανεβαίναμε μαζί μία-μία όλες τις κατηγορίες μέχρι την Α’1, με γνώρισε ο μπασκετικός κόσμος και μέσα από αυτό κατάφερα να κάνω την καριέρα που έκανα.

Πώς ήταν τα πρώτα χρόνια της συνεργασίας σου με το Αιγάλεω; Ένιωθες πως σαν ένας νεαρός παίκτης έπρεπε να δώσεις το κάτι παραπάνω ώστε να πετύχεις τους στόχους σου;

Τότε ήταν μία καινούργια προσπάθεια για το Αιγάλεω. Είχε μπει στην ομάδα καινούργιος χρηματοδότης και έτσι άνοιγε μία νέα εποχή. Υπήρχαν μεγάλες βλέψεις και όνειρα για το Αιγάλεω. Δημιουργήθηκε ένα «κράμα» έμπειρων και νέων παικτών. Έγιναν αρκετές μεταγραφές μεταξύ των οποίων και η δική μου. Από την πρώτη στιγμή καταλάβαμε πως πάμε να πρωταγωνιστήσουμε και πως δεν χωρά η αποτυχία. Χρονιά με τη χρονιά γινόμασταν όλο και καλύτεροι. Στην συνέχεια χρειαζόταν και η υπομονή διότι ανεβαίνοντας ένα-ένα τα σκαλοπάτια τα πράγματα γίνονταν όλο και πιο δύσκολα. Μπαίναμε στον χώρο του πρωταθλητισμού. Ξέραμε πως κάθε χρόνο έπρεπε να παλεύουμε για το πρωτάθλημα. Προσωπικά εμένα αυτό μου άρεσε γιατί μου έδινε κίνητρο στο να αγωνίζομαι και να κάνω πρωταθλητισμό. Ήθελα να είμαι σε ομάδες που κυνηγάνε κάτι. Τις περισσότερες φορές στην καριέρα μου βρισκόμουν σε ομάδες που κυνηγούσαν να πάνε όσο πιο ψηλά γίνεται. Από την άλλη συνεργάστηκα και με συλλόγους που στο τέλος «παλεύαμε» για να μείνουμε στην κατηγορία. Όμως από πολύ νωρίς μπήκα «στα βαθιά» και κατάλαβα τι είναι πρωταθλητισμός.

Στο πρώτο διάστημα της συνεργασίας σου με την ομάδα του Αιγάλεω πανηγύρισες και κάποιους τίτλους. Ένας τίτλος Α΄ Αθηνών (1997), δύο τίτλους Γ΄ Εθνικής (1999 και 2001), έναν τίτλο Β΄ Εθνικής (2004) και μία άνοδο σαν δευτεραθλητής της Α2 (2006) για την Α1 Ανδρών ΕΣΑΚΕ. Οι τίτλοι αυτοί είναι μία επιβράβευση των προσπαθειών των αθλητών; Σας δίνουν δύναμη να συνεχίσετε;

Για πολλά παιδιά που βρέθηκαν σε αυτές τις κατηγορίες ήταν κάτι το μοναδικό. Είναι ιδιαίτερα δύσκολο να βρίσκεσαι από την αρχή σε έναν οργανισμό και μαζί να ανεβαίνετε ένα-ένα τα σκαλοπάτια. Εγώ με το Αιγάλεω ανέβηκα όλα τα σκαλοπάτια. Από τα τοπικά βρεθήκαμε στην Α’1. Αυτό ήταν κάτι μοναδικό και θα το τονίζω όποτε μου δίνεται η ευκαιρία. Κάθε χρονιά βλέπαμε τι μπορούμε να κάνουμε παρακάτω. Ήμασταν μία παρέα που ξεκινήσαμε μαζί για να πετύχουμε τον στόχο μας που ήταν να βρεθούμε στην Α’1. «Δεθήκαμε» πάρα πολύ και διατηρούμε ακόμα επαφές. Κάθε φορά που βρισκόμαστε δεν γίνεται να μην αναφερθούμε σε αυτές τις εποχές και σε αυτά που καταφέραμε όλοι μαζί.

Ποια ήταν τα συναισθήματά σου όταν ως αρχηγός οδήγησες το Αιγάλεω στην Α’1;

Ήταν μία από τις λίγες στιγμές που είπα δεν με ενδιαφέρει κάτι άλλο. Δεν σκεφτόμουν τι θα συμβεί από την επόμενη χρονιά. Αισθάνθηκα τόσο γεμάτος με αυτό που καταφέραμε και παράλληλα απαλλάχθηκα από αυτό το «βάρος» που είχαμε. Σκέφτηκα πως και να μην πετύχω κάτι άλλο στην καριέρα μου δεν θα με ενδιέφερε διότι αυτή η επιτυχία με «γέμισε» πάρα πολύ. Φυσικά, όλα αυτά άλλαξαν όταν έφτασε η ώρα της επόμενης προετοιμασίας. Από την πρώτη μέρα υπήρχαν νέοι στόχοι και κίνητρα που θέλαμε να υλοποιήσουμε. Όμως, εκείνες οι στιγμές της ανόδου στην Α’1 είναι από τις πιο σημαντικές στην καριέρα μου.

Θα γυρίσουμε αρκετά πίσω το χρόνο και θα σε πάμε στις 6 Μαΐου του 2006. Αγωνιζόσουν με το Αιγάλεω στην Α’2 και αντιμετωπίζατε το Σπόρτινγκ. Σε εκείνο το συγκλονιστικό παιχνίδι νικήσατε με 76-71. Σημείωσες 31 πόντους, κάνοντας μία εξαιρετική εμφάνιση. Το θυμάσαι εκείνο το παιχνίδι;

Για να είμαι ειλικρινής δεν το θυμάμαι και ευχαριστώ που μου το θύμισες. (γέλια) Θα μου άρεσε εκείνες τις εποχές να υπήρχαν παραπάνω τα κινητά και οι κάμερες ώστε να έχουμε καλύτερη εικόνα από αυτά που καταφέραμε. Εκείνη την εποχή τα περισσότερα παιχνίδια τα παρακολουθούσαμε σε βιντεοκασέτες, ούτε καν σε DVD. Αυτό συνέβαινε μόνο σε ομάδες με καλύτερη οργάνωση και περισσότερα χρήματα. Δυστυχώς είναι από τα παιχνίδια που δεν θυμάμαι και κρίμα γιατί είχα παίξει και καλά. (γέλια)

Τι είναι αυτό που θυμάσαι πιο έντονα από την παρουσία σου στην ομάδα του Αιγάλεω;

Αυτό που θυμάμαι πιο έντονα είναι τον κόσμο που μας ακολουθούσε παντού. Μας έδινε τρομερή βοήθεια και έξτρα ώθηση αν και υπήρχαν στιγμές που μπορεί να «ξέφυγε». Βέβαια εκείνα τα χρόνια προσπαθήσαμε τόσο εμείς ως ομάδα αλλά και ο κόσμος να βρούμε μία κοινή συνισταμένη ώστε να μας βοηθά και όχι να ανατρέπει τις προσπάθειες που κάναμε. Με την φωνή του και την παρουσία του να μας στηρίζει και να αφήσουμε εκτός τα επεισόδια και όλα αυτά τα θλιβερά πράγματα που συμβαίνουν στα γήπεδα. Θεωρώ πως αυτά τα 13 χρόνια που βρέθηκα στο Αιγάλεω το καταφέραμε αυτό. Οι τιμωρίες που δέχτηκε η έδρα μας πρέπει να μετριούνται στο δάχτυλο τους ενός χεριού. Έγινε μία καλή προσπάθεια από όλους μας σε αυτό το κομμάτι. Ήμασταν το Αιγάλεω και ξέραμε πως θα είχαμε τον κόσμο μαζί μας.

Πήρα πολλά και τρομερά πράγματα από τη συνεργασία μου με την ΑΕΚ. Ήταν ένα όνειρο ζωής το οποίο και πραγματοποιήθηκε. Μπορεί να μην ήμασταν στην καλύτερη κατάσταση αλλά ακόμα και έτσι στα ντέρμπι ένιωθα την αντιπαλότητα που υπήρχε.

Η μεταγραφή στην ΑΕΚ

Τότε έρχεται η πρόταση από την ΑΕΚ. Ποια ήταν τα συναισθήματα σου όταν μία ομάδα τέτοιου βεληνεκούς ενδιαφέρθηκε για σένα;

Εκεί ένιωσα πως αξίζω. Ο τρόπος που τελείωσε η συνεργασία μου με το Αιγάλεω δεν ήταν ο καλύτερος. Η ομάδα έπεσε στην Α’2 κατηγορία και υπήρχε μεγάλο οικονομικό και διοικητικό πρόβλημα. Τότε ήρθε η πρόταση από μία από τις μεγαλύτερες ομάδες την Ελλάδος. Κακά τα ψέματα δεν βρισκόταν στην καλύτερή της κατάσταση. Για να είμαι ειλικρινής δεν ξέρω αν και υπό άλλες συνθήκες θα ήμουν μέλος αυτής της ομάδας. Εκείνη τη στιγμή το πιο σημαντικό ήταν πως η ΑΕΚ ενδιαφέρθηκε για εμένα και ήθελε να με εντάξει στο δυναμικό της. Δεν υπήρχε καμία δεύτερη σκέψη. Είμαι «παίκτης ομάδας» και από την πρώτη στιγμή ήξερα πως θα τα βρούμε και θα αγωνιστώ με την ΑΕΚ.

Το 2011 γνωρίσατε τον υποβιβασμό με την ΑΕΚ. Τι θεωρείς πως έφταιξε και η ομάδα δεν κατάφερε να σωθεί;

Δεν μπορούμε να κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας. Ο νούμερο ένα παράγοντας ήταν η διοικητική αστάθεια καθώς και τα δυσβάσταχτα οικονομικά χρέη. Αυτό φαινόταν και στην καθημερινότητά μας. Για εμάς που ζούμε στην χώρα μας και μένουμε στα σπίτια μας, η κατάσταση ήταν ελαφρώς καλύτερη σε σχέση με τους αθλητές που κατάγονταν από άλλες χώρες. Βλέπαμε τους συμπαίκτες μας συνεχώς με τις βαλίτσες στο χέρι να αλλάζουν ξενοδοχεία κάθε δύο μέρες. Είχαν συμφωνήσει με την ομάδα να τους παρέχει φαγητό και αυτό δεν συνέβαινε στην πράξη. Υπήρχαν βασικά ζητήματα τα οποία έβγαιναν και στο αγωνιστικό μέρος. Παίξαμε στο κύπελλο χωρίς ξένους, μέχρι που η Ομοσπονδία επέτρεψε να γίνει η προσθήκη των παικτών. Κάθε φορά πηγαίναμε στην προπόνηση και ψάχναμε να βρούμε τι άλλο θα μας συμβεί. Μοιραία στο τέλος μείναμε λίγοι παίκτες και δεν μπορέσαμε να διεκδικήσουμε επί ίσοις όροις την παραμονή μας.

Βρέθηκες σε μία περίοδο όπου η ΑΕΚ βρισκόταν σε μία περίεργη κατάσταση. Παρόλα αυτά εσύ ως αθλητής πήρες πράγματα τα οποία σε βοήθησαν και στη συνέχεια της καριέρας σου;

Πήρα πολλά και τρομερά πράγματα. Διαχωρίζω τα όποια προβλήματα υπήρξαν είτε αυτά αφορούσαν τα οικονομικά είτε αυτά της καθημερινότητας των παικτών. Διαχωρίζω την ΚΑΕ ΑΕΚ από την «ομάδα ΑΕΚ». Κάναμε προετοιμασία με την ομάδα και είχαμε τον κόσμο ακόμα και εκεί δίπλα μας. Εκεί κατάλαβα πόσο διαφορετικό είναι να παίζεις σε μία ομάδα με κόσμο τόσο στην Ελλάδα αλλά και σε όλες τις γωνιές της Ευρώπης. Ήταν ένα όνειρο ζωής το οποίο και πραγματοποιήθηκε. Αγωνίστηκα ξανά στην Α’1, σε μεγάλα γήπεδα και απέναντι σε σπουδαίους αντιπάλους. Μπορεί να μην ήμασταν στην καλύτερη κατάσταση αλλά ακόμα και έτσι στα ντέρμπι ένιωθα την αντιπαλότητα που υπήρχε. Ήμασταν η ΑΕΚ και έπρεπε να παλεύουμε για κάθε παιχνίδι. Μπορεί να μην το καταλάβαινες από την αρχή αλλά μέρα με τη μέρα το ένιωθες όλο και περισσότερο.

Κεφάλαιο Ρέθυμνο

Ακολούθησαν τρία χρόνια στην Κρήτη όπου αγωνίστηκες για λογαριασμό του Ρεθύμνου. Πώς κύλησε η συνεργασία σου με την ομάδα;

Κύλησε αρκετά όμορφα και αρμονικά. Το Ρέθυμνο ήταν από τις πιο οργανωμένες ομάδες. Τηρούσε στο ακέραιο τις υποχρεώσεις της απέναντι στον οποιονδήποτε. Κάναμε τρομερές πορείες ειδικά τις δύο πρώτες χρονιές. Μην ξεχνάμε πως τη δεύτερη χρονιά φτάσαμε μέχρι τα ημιτελικά όπου έστω και τυπικά διεκδικούσαμε την είσοδό μας στους τελικούς. Όμως όλοι ξέραμε πως απέναντι στον Ολυμπιακό δεν είχαμε και πάρα πολλές πιθανότητες. Και μόνο που φτάσαμε εκεί ήταν μία μεγάλη επιτυχία. Δεν μπορούσαμε να φτάσουμε ψηλότερα και να κάνουμε κάτι διαφορετικό.

Διέκρινες κάποια διαφορά ανάμεσα στη νησιωτική ομάδα σε σχέση με αυτές των αστικών κέντρων;

Οι διαφορές είναι πάρα πολλές με πρώτες και κύριες τις μετακινήσεις. Στα αστικά κέντρα οι μετακινήσεις είναι αρκετά λιγότερες. Είχες πολλές επιλογές στον τρόπο που θες να μετακινηθείς και αυτό κάνει τα πάντα πιο εύκολα. Στην Κρήτη το μόνο μέσο είναι το αεροπλάνο και οι μετακινήσεις ήταν αρκετές. Η ομάδα έπρεπε να βρει το σωστό πλάνο ώστε οι παίκτες να είναι όσο πιο ξεκούραστοι γίνεται. Πρέπει να φροντίσει ώστε οι 10-12 παίκτες που θα έρθουν να είναι εξασφαλισμένοι από σπίτι και φαγητό. Ακόμα πρέπει η καθημερινότητά τους να είναι ομαλή και να τους παρέχεται οποιαδήποτε βοήθεια χρειαστούν. Η ομάδα πρέπει να είναι πρώτα οργανωμένη σε αυτό το κομμάτι ώστε μετά αυτό να φανεί και στο αγωνιστικό. Μπορεί να συμβεί το οτιδήποτε που σε μας να φαίνεται μικρό αλλά στην πράξη να μην είναι. Ξεκινώντας από αυτά δείχνεις το πόσο καλά οργανωμένος είσαι και αυτό στη συνέχεια βγαίνει και στο γήπεδο. Ο παίκτης κάνει απερίσπαστος τη δουλειά του και προσφέρει το καλύτερο που μπορεί.

Αρκαδικός – Χολαργός: Δύο ξεχωριστές και διαφορετικές εμπειρίες

Το 2014 συμφώνησες να συνεχίσεις την καριέρα σου στην ομάδα του Αρκαδικού που αγωνιζόταν στην Α’2. Πώς πήρες την απόφαση να «μετακομίσεις» στον Αρκαδικό;

Στην αρχή δεν ήμουν τόσο θετικός γιατί πίστευα πως παρά την ηλικία μου μπορούσα ακόμα να προσφέρω στην Α’1. Όμως, από την πρώτη στιγμή που μίλησα με τον κόουτς Καστρίτη, κατάλαβα πως μοναδικός στόχος είναι η άνοδος και ο πρωταθλητισμός. Το πλάνο που μου παρουσίασε με έπεισε από την πρώτη στιγμή. Όταν μάλιστα το είδα να γίνεται πράξη και να μην μένει στα λόγια κατάλαβα πως στον Αρκαδικό γίνεται κάτι σοβαρό. Ήρθαν παίκτες όπως ο Νίκος Χατζής, ο Σάκης Καρύδας, ο Πέτρος Νοέας, ο Στέφαν Τζόρτζεβιτς. Χάρηκα που κι εγώ υπήρξα μέλος αυτής της ομάδας.

Με την ομάδα κερδίσατε αμέσως την άνοδο στην Α’1. Ήταν μία δικαίωση της επιλογής σου;

Αισθάνθηκα απόλυτα δικαιωμένος για την απόφαση που πήρα. Ένιωσα πως και με τη δική μου συμβολή έδωσα κάτι πίσω στους ανθρώπους που με εμπιστεύτηκαν. Ήταν όλοι τους στην φιέστα τόσο συγκινημένοι και χαρούμενοι με αυτό που καταφέραμε. Όταν μάλιστα μας μίλησαν και κατάλαβα πως αισθάνονταν με αυτήν την επιτυχία τότε η δικαίωση που ένιωσα ήταν ακόμα πιο μεγάλη.

Για να ακολουθήσει μία χρονιά στον Χολαργό.

Στόχος μας με την ομάδα ήταν η άνοδος. Όμως στον αθλητισμό δεν μπορείς να τα καταφέρνεις πάντα. Η ομάδα είχε στηθεί γι’ αυτό το λόγο και εμείς αδικήσαμε πάρα πολύ τους εαυτούς μας. Στα μέσα της σεζόν ήρθε ο κόουτς Κουφός και μας βοήθησε ώστε αγωνιστικά να τελειώσουμε με τον καλύτερο τρόπο τη σεζόν. Ο κόουτς παρέμεινε και την επόμενη σεζόν και μαζί με τα υπόλοιπα παιδιά κατάφεραν να ανεβάσουν την ομάδα στην Α’1.

Πάντα είχα στο πίσω μέρος του μυαλού μου πως θα ήθελα στο τέλος της καριέρας μου να βρεθώ ξανά στο Αιγάλεω. Στόχος μου ήταν να ανεβάσω ξανά την ομάδα στην Α’1. Δυστυχώς, οι οικονομικές συγκυρίες δεν βοήθησαν ώστε αυτό το εγχείρημα να έχει συνέχεια.

Η επιστροφή στο Αιγάλεω

Και φτάνουμε στο 2017 όπου επέστρεψες στην ομάδα που έκανες τα πρώτα σου βήματα, το Αιγάλεω. Ποιοι ήταν οι λόγοι που σε οδήγησαν σε αυτή την απόφαση;

Πάντα είχα στο πίσω μέρος του μυαλού μου πως θα ήθελα στο τέλος της καριέρας μου να βρεθώ ξανά στο Αιγάλεω. Είναι η ομάδα που θεωρώ «σπίτι» μου και εκεί πέρασα τα περισσότερα μπασκετικά και μη χρόνια. Όμως θα ήθελα να βρεθώ όσο γίνεται κάτω υπό καλύτερες συνθήκες. Να είναι καλύτερο το timing. Όλα αυτά τα χρόνια παρακολουθούσα το Αιγάλεω. Με λυπούσε το γεγονός πως βρισκόταν σε κακή κατάσταση και είχε φτάσει σε χαμηλές κατηγορίες. Εκείνη την περίοδο, βρέθηκαν κάποιοι άνθρωποι που ήθελαν να επαναφέρουν το Αιγάλεω ψηλά και αυτό να γίνει όσο πιο γρήγορα γίνεται. Την προηγούμενη φορά μας πήρε 13 χρόνια. Πλέον, γνώριζα πως στην ηλικία που βρισκόμουν, ο χρόνος δεν ήταν σύμμαχός μου. Πείστηκα αμέσως. Θεώρησα πως ήταν ο σωστός συγχρονισμός ώστε να βρεθώ ξανά με την ομάδα της καρδιάς μου.

Με το Αιγάλεω κατέκτησες δυο πρωταθλήματα (Α΄ ΕΣΚΑ και Γ΄ Εθνική) και ένα κύπελλο ΕΣΚΑ. Είχες σαν στόχο στο πίσω μέρος του μυαλού σου να επαναφέρεις το Αιγάλεω στην Α’1;

Αυτός ήταν ο στόχος μου. Αν ήταν σημαντικό κατόρθωμα αυτό που κατάφερα την πρώτη φορά, φαντάσου αυτό να μου συνέβαινε δεύτερη φορά και με την ίδια ομάδα. Θεωρώ πως θα ήταν κάτι το μοναδικό. Δυστυχώς, οι οικονομικές συγκυρίες δεν βοήθησαν ώστε αυτό το εγχείρημα να έχει συνέχεια. Το καλό είναι πως το διάστημα που βρεθήκαμε στην ομάδα, βοηθήσαμε ώστε να ανέβει σε δύο χρόνια και τις δύο κατηγορίες. Τουλάχιστον σε αγωνιστικό επίπεδο βρέθηκε σε καλύτερο σημείο από αυτό που βρισκόταν τα προηγούμενα χρόνια.

Ιδανικά θα ήθελες να είχες τελειώσει την καριέρα σου στο Αιγάλεω;

Δεν ξέρω κατά πόσο αυτό είναι εφικτό. Δεν ξέρω αν θα υπάρξει και τρίτη επιστροφή. Αν μου γινόταν αυτή η ερώτηση πριν δύο χρόνια, θα απαντούσα πως είναι απόλυτα εφικτό. Πλέον όσο περνά ο καιρός, δυστυχώς ή ευτυχώς, απομακρύνεται αυτό το σενάριο.

 Στο Ναύπλιο για μία νέα αρχή

Το 2019 κάνεις την «έκπληξη» θα μπορούσαμε να πούμε και συμφωνείς να μετακομίσεις στο Ναύπλιο που μόλις είχε ανέβει στην Α’2. Το συγκεκριμένο πρωτάθλημα έχει «ανέβει» τα τελευταία χρόνια και διακρίνεται για τον ανταγωνισμό του και τη δύναμή του. Σκέφτηκες ποτέ πως δεν θα τα καταφέρεις; Πώς κύλησε η συνεργασία σου με τον Οίακα;

Πάντα βλέπω αν το σώμα μου μπορεί να ανταπεξέλθει και να ανταποκριθεί σε μία νέα κατάσταση. Στην συνέχεια σκέφτομαι αν θα ακολουθήσω αυτόν τον δρόμο ή όχι. Παρόλο που είχα να βρεθώ στην Α’2 τρία χρόνια, η προπόνηση που έκανα όλο αυτό το διάστημα παρέμενε σε υψηλό επίπεδο. Τα δύο χρόνια που βρέθηκα στο Αιγάλεω και παίζαμε σε πιο χαμηλές κατηγορίες, η καταπόνηση δεν ήταν ίδια στο σώμα μου. Αυτό θεωρώ πως μου έκανε καλό. Όταν ήρθε η πρόταση από τον Οίακα, ήμουν σίγουρος πως μπορούσα να ανταποκριθώ και να είμαι «κανονικός παίκτης». Όσο βρίσκομαι στο γήπεδο θέλω να είμαι σίγουρος πως μπορώ να ανταποκριθώ. Όταν δω πως κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει τότε θα αποχωρήσω. Εξάλλου ήδη έχει «τραβήξει» πάρα πολύ. Την ομάδα του Οίακα την παρακολουθούσα τα τελευταία χρόνια. Γενικότερα μου αρέσει να παρακολουθώ τον χώρο στον οποίο συμμετέχω και κάποια πράγματα να τα βλέπω πιο σφαιρικά. Όταν ήρθε η πρόταση, δέχτηκα αμέσως. Ήξερα πως πρόκειται για μία ομάδα με όραμα και στόχους. Βέβαια οι καταστάσεις μας πρόλαβαν και τα πράγματα δεν εξελίχτηκαν όπως τα περιμέναμε. Υπήρξαν κάποια προβλήματα τα οποία έφεραν την ομάδα στην κατάσταση που βρίσκεται τώρα. Συμμετείχε μόνο τυπικά στο πρωτάθλημα της Α΄2 ώστε στο τέλος της σεζόν να υποβιβαστεί.

Η σχέση του με το μπάσκετ δεν σταματά ακόμα και σήμερα

Κόντρα σε όλα τα προγνωστικά, συνεχίζεις να αγωνίζεσαι με την Νεανική Εστία Μεγαρίδος. Μάλιστα καταφέρατε να κερδίσετε το πρωτάθλημα και ανέβετε στην Α’2. Ας τα πάρουμε όμως από την αρχή. Τι ήταν αυτό που σε έπεισε να συνεχίζεις να αγωνίζεσαι;

Το πιο βασικό είναι η αγάπη μου για το άθλημα και γι’ αυτό που κάνω. Δεν θα γινόταν διαφορετικά. Σίγουρα παίζουν ρόλο και οι οικονομικές απολαβές. Όμως στη δική μου περίπτωση δεν είναι μόνο αυτό. Αν υπολογίσουμε την ηλικία στην οποία βρίσκομαι, την κατάσταση στην οποία βρίσκομαι τόσο εγώ όσο και η χώρα, δεν γίνεται αν δεν αγαπάς αυτό που κάνεις, να συνεχίσεις να το κάνεις για τόσα χρόνια και απλά να περιμένεις στο τέλος την πληρωμή σου. Θεωρώ πως στη δική μας περίπτωση είναι λίγο διαφορετικά τα πράγματα. Έχει να κάνει με το ανταγωνιστικό κομμάτι, με την σωματική αλλά και ψυχολογική καταπόνηση. Οπότε αν δεν αγαπάς αυτό που κάνεις, δεν μπορείς να συνεχίσεις. Πιστεύω πως ακόμα παραμένω καλός και μπορώ να προσφέρω. Άλλος ένας παράγοντας είναι πως επειδή έγινα και πρόσφατα μπαμπάς, σκέφτηκα πως θα με βοηθούσαν κάποιες ώρες ηρεμίας στο γήπεδο. (γέλια)

Ποιοι είναι οι στόχοι της ομάδας ενόψει της νέας σεζόν;

Πρωταρχικός στόχος σαν πρωτοεμφανιζόμενοι θα είναι να σώσουμε την κατηγορία. Αν αυτό μάλιστα μπορεί να γίνει και εκτός της διαδικασίας των Play-out, θα ήταν το ιδανικό. Θα είναι πετυχημένη η χρονιά μας. Δεν θέλουμε η ομάδα να είναι ούτε «ασανσέρ» ούτε «φωτοβολίδα». Θέλουμε να την διατηρήσουμε ψηλά.

Τη φετινή σεζόν αγωνίστηκες απέναντι στο Αιγάλεω. Σίγουρα αυτό θα ήταν κάτι που δεν περίμενες να συμβεί. Πώς ένιωσες όταν βρέθηκες αντιμέτωπος με το Αιγάλεω;

Το είχα αποφύγει πολλές φορές στο παρελθόν και πίστευα πως δεν θα συμβεί. Ήταν από τα πιο δύσκολα παιχνίδια της ζωής μου. Δεν ήταν καθόλου εύκολο. Από την άλλη αισθάνθηκα τόσο όμορφα από την αναγνώριση που είχα από τον κόσμο. Δεν ξέχασε την προσφορά μου στην ομάδα όλα αυτά τα χρόνια. Ξέρουν πως έδωσα στην ομάδα ότι είχα. Στο τέλος μου άφησε μία ευχάριστη γεύση. Χάρηκα που έστω και σαν αντίπαλος έπαιξα ξανά σε αυτό το γήπεδο και είδα γνώριμα πρόσωπα. Μπήκα στα αποδυτήρια του γηπέδου και αμέσως ένιωσα οικεία.

Έζησες μία μαγική στιγμή όταν στο τέλος οι οπαδοί σε τραβούσαν να χτυπήσεις το τύμπανο της ομάδας. Είναι κάτι που θα θυμάσαι για πάντα;

Δεν ξέρω αν έχει συμβεί ξανά κάτι τέτοιο. Να αντιμετωπίζεις τον άμεσο ανταγωνιστή σου για την άνοδο, να είμαι ο αρχηγός της αντίπαλης ομάδας και να με φωνάζουν ώστε να χτυπήσουμε το τύμπανο και να φωνάξουμε «1, 2, 3, Αιγάλεω». Είναι από τις στιγμές που θα θυμάσαι για πάντα και θα λες πως γι’ αυτό έπαιξα μπάσκετ.

«Είμαστε πρότυπα για αρκετό κόσμο και οφείλουμε να παίρνουμε θέση σε σημαντικά θέματα της καθημερινότητας ώστε η κοινωνία να γίνεται καλύτερη»

Μετά από μία άκρως επιτυχημένη καριέρα, ο Άκης Καλλινικίδης νιώθει ικανοποιημένος με τις επιλογές του ή αν γυρνούσε τον χρόνο πίσω θα άλλαζε κάποια του επιλογή;

Αν κάνω μία αναδρομή και σκεφτώ τι έχω κάνει όλα αυτά τα χρόνια, θα πω πως ναι είμαι ικανοποιημένος. Έχω φτάσει σε αυτή τη ηλικία και παίζω ακόμα. Είμαι ξανά πρωταθλητής στη Β’ Εθνική και ετοιμάζομαι για μία ακόμη χρονιά στην Α’2. Θεωρώ πως τα πράγματα έχουν έρθει αρκετά καλά για μένα. Ίσως αν άλλαζα κάποια μου απόφαση, μπορεί αυτή να με οδηγούσε κάπου καλύτερα. Αλλά μπορεί να με οδηγούσε και κάπου χειρότερα. Είμαι ικανοποιημένος με όλα όσα έχω πετύχει οπότε δεν θα άλλαζα κάτι.

Αν σου ζητούσαμε μετά από όλα αυτά τα χρόνια να ξεχωρίσεις μία στιγμή από την καριέρα σου ποια θα ήταν αυτή;

Ξεχωρίζω την άνοδο στην Α’1 με το Αιγάλεω. Είναι η στιγμή που «κυνηγούσα» από μικρός και τότε ένιωσα πως ανήκω και θα παίξω με τους καλύτερους. Με την επιτυχία αυτή κατάφερα να φτάσω στο σημείο που πάντα ονειρευόμουν.

Φυσικά δεν πρέπει να παραβλέψουμε ότι αγωνίστηκες και στο εξωτερικό και πιο συγκεκριμένα στην Φινλανδία. Πώς ήταν αυτή η εμπειρία; Θα ήθελες να αγωνιστείς περισσότερο στο εξωτερικό;

Αγωνίστηκα για περίπου τρεις μήνες. Αυτό συνέβη σε μία περίοδο όπου τα πράγματα δεν πήγαιναν τόσο καλά με το Αιγάλεω και δεν είχαμε δίαυλο επικοινωνίας για διάφορα θέματα. Δεν το σκέφτηκα πολύ. Ήμουν περίπου 22 χρονών και ήταν μία ευχάριστη έκπληξη τα όσα συνάντησα εκεί. Ήταν μία άλλη εποχή. Ναι μεν υπήρχε το ίντερνετ αλλά ήταν ακριβό. Οπότε εμείς με την οικογένειά μας επικοινωνούσαμε με ένα μήνυμα μέσω τηλεφώνου ή ακόμα και με γράμματα. Η ζωή ήταν λίγο πιο δύσκολη και πιο διαφορετική σε σχέση με σήμερα. Θα ήθελα να παίξω περισσότερο στο εξωτερικό. Είναι διαφορετικές οι συνθήκες. Σε αντιμετωπίζουν σαν κανονικό εργαζόμενο. Έχεις υποχρεώσεις αλλά έχεις και δικαιώματα. Δυστυχώς αυτό δεν συμβαίνει στις περισσότερες ομάδες της Ελλάδας. Όσο περισσότερο ζεις σε μία διαφορετική χώρα, γίνεσαι και καλύτερος άνθρωπος. Βλέπεις μία διαφορετική κουλτούρα, συμβιώνεις με άλλους ανθρώπους και αυτό σε βελτιώνει πάρα πολύ.

Όταν ξεκινούσες το μπάσκετ είχες κάποιον παίκτη ως πρότυπο;

Εμείς μεγαλώσαμε με την ομάδα του Άρη και την Εθνική Ελλάδος. Βλέπαμε συνεχώς τον Γκάλη, τον Γιαννάκη και τα άλλα παιδιά. Όλοι θέλαμε να μοιάσουμε στον Νίκο Γκάλη. Από κάποιους μεγαλύτερους ακούγαμε για το τι συμβαίνει στο NBA αλλά και για τα κατορθώματα του Μάικλ Τζόρνταν και του «Μάτζικ» Τζόνσον. Ήταν «γιορτή» για μας τα νέα παιδιά αν τύχαινε να δούμε στην τηλεόραση κάποια στιγμιότυπα από αγώνες του NBA.

Πώς αισθάνεσαι όταν κάποιοι σε χαρακτηρίζουν ως τον Έλληνα Βινς Κάρτερ;

Όσοι το διαβάσουν και δεν με έχουν δει στα πρώτα χρόνια της καριέρας μου μπορεί να βάλουν και τα γέλια. Για την εποχή ήμουν αρκετά αθλητικός και καλός dunker. Έχω κάνει κάποια ωραία καρφώματα στην Α’1. Από κάποιους ανθρώπους όταν βρισκόμουν στο Αιγάλεω προέκυψε αυτό το προσωνύμιο και με ακολουθεί ακόμα και σήμερα. Βέβαια τώρα ίσως πρέπει να το αλλάξουμε και να βρούμε κάτι άλλο να πούμε. (γέλια)

Αναμφίβολα, οι μάχες που έδινες κάτω από το καλάθι ήταν μεγάλες. Ποιος είναι ο πιο δύσκολος αντίπαλος που έχεις αντιμετωπίσει;

Αρχικά να τονίσω πως είχα την τύχη να αντιμετωπίσω αρκετά δυνατούς αντιπάλους. Στην πρώτη γραμμή, από άποψη σωματοδομής και δύναμης, θα έβαζα τον Νίκολα Πέκοβιτς. Μπορεί να ήμουν πιο κοντός όμως μάρκαρα συνεχώς αντίστοιχους παίκτες, χωρίς αυτό να έχει προκύψει από κάποια «αλλαγή». Έχω ξεκινήσει ένα παιχνίδι και έχω κληθεί να μαρκάρω τον Μπατίστ, τον Μπουρούση, τον Πέκοβιτς, τον Ραντούλοβιτς κ.α. Είναι αρκετά δύσκολο να αντιμετωπίσεις αυτούς τους αντιπάλους. Πρέπει ανά πάσα ώρα και στιγμή να προσπαθήσεις να τους «σπρώξεις», να τους μετακινήσεις και να τους βγάλεις από το πεδίο βολής τους. Για τη δική μου σωματοδομή μπορεί να ήταν δύσκολο αλλά ήμουν πάντα εκεί. Θεωρώ πως τους δυσκόλευα αρκετά.

Ποιος είναι ο Αβραάμ Καλλινικίδης εκτός παρκέ;

Μέσα στο παρκέ μπορώ να πω πως εκτονώνομαι. Είμαι αρκετά δυναμικός, δραστήριος και τρέχω για κάθε μπάλα. Εκτός παρκέ είμαι αρκετά διαφορετικός. Είμαι χαλαρός και αποφεύγω τις εντάσεις. Τον περισσότερο ελεύθερο χρόνο τον περνάω με την οικογένειά μου.

Ποιες είναι οι συμβουλές που θα έδινες σε έναν νέο αθλητή που θα ξεκινούσε τώρα με το μπάσκετ;

Να ασχοληθεί επειδή το αγαπά πραγματικά και του αρέσει αυτό που κάνει. Το τι θα του δώσει το άθλημα είναι κάτι που θα πρέπει να τον απασχολεί στην πορεία και θα το δει με το πέρασμα του καιρού. Ξεκινώντας δεν πρέπει να σκέφτεσαι πως θες να γίνεις διάσημος και να βγάλεις λεφτά. Να ασχοληθεί με το άθλημα επειδή θέλει πραγματικά να παίξει. Ακόμα όποιος έχει τη δυνατότητα να φύγει και να παίξει στο εξωτερικό. Σε όποια ηλικία και αν είναι πρέπει να κάνει αυτό το άλμα και ας παραμείνει μόνο για τρεις μήνες όπως εγώ. Θα δει πολλά πράγματα διαφορετικά και θα τον βοηθήσει πάρα πολύ. Θα αισθανθεί πραγματικός επαγγελματίας. Δεν θα σε αντιμετωπίζουν σαν να είσαι «χομπίστας». Στην Ελλάδα δηλώνεις επαγγελματίας καλαθοσφαιριστής και σε ρωτάνε και με τι άλλο ασχολείσαι. Είναι κάτι που μας λυπεί αυτό.

Δεν έχεις διστάσει να εκφραστείς δημόσια για θέματα που απασχολούν την ελληνική κοινωνία. Θεωρείς πως θα έπρεπε να γίνεται πιο συχνά και από άλλους αθλητές;

Θα έπρεπε να γίνεται πιο συχνά από όλους τους ανθρώπους που έχουν βήμα και μπορούν να μιλήσουν. Μπορεί να μην το θέλουμε αλλά είμαστε πρότυπα για αρκετό κόσμο. Αν μπορείς να επηρεάσεις έστω και έναν θετικά, πρέπει συνεχώς να κάνεις πράγματα. Βέβαια πως μπορούμε να ξέρουμε αν αυτός που έχει βήμα και πάρει το μικρόφωνο θα πει κάτι σωστό; Όμως είναι προτιμότερο να ξέρουμε τι πρεσβεύει ο άλλος σε βασικά θέματα της κοινωνίας μας όπως τα ανθρώπινα δικαιώματα ή τις βασικές συνθήκες διαβίωσης. Είτε είμαστε μπασκετμπολίστες είτε επιχειρηματίες, είμαστε μέρος της κοινωνίας και ζούμε σε αυτή. Οφείλουμε να παίρνουμε θέση και ο κόσμος να γίνεται καλύτερος. Δεν γίνεται να είμαστε αποκομμένοι. Δυστυχώς πολλοί αθλητές δεν μιλούν για τέτοια θέματα διότι σκέφτονται μήπως κάνουν κακό στην εικόνα τους. Αυτό πρέπει να αλλάξει. Και σε αυτό πρέπει να συμβάλλουν άνθρωποι που τους ακολουθεί αρκετός κόσμος. Ο δικός μου λόγος μπορεί να φτάσει μέχρι ενός σημείου. Κάποιου άλλου μπορεί να φτάσει μέχρι την άλλη άκρη της Ελλάδος ή της Ευρώπης.

Αν σου ζητούσαμε να φτιάξεις μία ιδανική πεντάδα με παίκτες που έχεις συνεργαστεί ποια θα ήταν αυτή; Και ποιον θα επέλεγες για προπονητή αυτής της ομάδας;

Είναι δύσκολο να απαντήσω σε αυτή την ερώτηση γιατί φοβάμαι πως θα αδικήσω αρκετούς. Είχα την τύχη να συνεργαστώ με πολύ καλούς Έλληνες και ξένους παίκτες. Αν με ρωτούσες 25 χρόνια πριν θα σου απαντούσα πιο εύκολα. Τώρα μάλλον πρέπει να κάνουμε κλήρωση για να επιλέξουμε. (γέλια)