Το Last Dance ενός underrated μάγου

Ο Άνχελ Ντι Μαρία αποφάσισε να αποσυρθεί και από την Εθνική Αργεντινής σημαίνοντας ως ημερομηνία λήξης το Μουντιάλ του Κατάρ. Ο Αργεντινός αστέρας λίγες εβδομάδες μετά το «αντίο» του στην Παρί Σεν Ζερμέν, δρομολόγησε τον αποχαιρετισμό και στο εθνόσημο.

Ένα «αντίο» γλυκόπικρο. Από αυτά που το δάκρυ σου στέκεται στο λαιμό και δεν σε αφήνει να καταπιείς ή να πάρεις ανάσα. Όχι μόνο για τον ίδιο. Αλλά και για όλους τους Αργεντινούς. Βλέπετε, ο Ντι Μαρία δεν ήταν ένας παίκτης του σωρού. Ο Ντι Μαρία είναι στρατιώτης. Είναι ο παίκτης εκείνος που μπαίνει στο χορτάρι και δίνει τα πάντα. Όλο του το είναι. Δεν τον ενδιαφέρει η δόξα ή οι διθύραμβοι. Τον νοιάζει η ομάδα.

Και στην Εθνική Αργεντινής, σημαίνει πολλά. Πάρα πολλά. Και εκείνος έχει μία ξεχωριστή θέση στην καρδιά κάθε Αργεντίνου. Όχι για το γκολ κόντρα στη Βραζιλία που τους χάρισε το Copa America προ μηνών. Όχι για τα αμέτρητα άλλα γκολ και τις ασίστ. Αλλά για την ψυχή του. Δίχως να κάνει «θόρυβο», χωρίς να το παίζει ποτέ… ντίβα, ο Ντι Μαρία ήταν πάντα εκεί. Σε κάθε διοργάνωση. Σε κάθε παιχνίδι. Εκεί, για το εθνόσημο.

Και πολλές φορές βρέθηκε στη σκιά άλλων. Κυρίως του Λιονέλ Μέσι. Και δεν πήρε την αναγνώριση που ενδεχομένως άξιζε. Ειδικά, αν αναλογιστεί κανείς πόσο μεγάλος παίκτης είναι και τι επιδόσεις έπιανε ακόμα και μετά τα… -άντα.

Πόσο θα λείψει ο Ντι Μαρία στην Αργεντινή;

Πολύ. Πάρα πολύ. Ενδεχομένως πολύ περισσότερο από τους περισσότερους της γενιάς του. Ίσως ο μοναδικός που θα λείψει περισσότερο, εδώ που τα λέμε, να είναι ο Μέσι. Ο Μέσι είναι ο Μέσι, άλλωστε. Και ο ίδιος, δηλαδή, δεν θα έβαζε τον εαυτό του πάνω από τον αδερφικό του φίλο.

Ο λόγος που θα λείψει τόσο πολύ ο Ντι Μαρία στην Αργεντινή είναι αυτός που αναλύσαμε πιο πάνω. Η ψυχή του. Η ψυχή που έβγαζε και βγάζει ακόμα και τώρα με βαριά πόδια στο χορτάρι.

Αλλά είναι και κάτι άλλο. Είναι η αντίληψη. Ο Ντι Μαρία αντιλαμβάνεται πού ανήκει. Τι σημασία έχει να φοράς τη σημερινή εποχή το εθνόσημο. Και όχι μόνο να το φοράς. Αλλά να το τιμάς επίσης. Και κακά τα ψέματα οι παίκτες του σήμερα δεν γνωρίζουν πόσο σημαντικό είναι αυτό. Πόσο βάρος κουβαλούν στις πλάτες τους. Μία ήττα δεν τους είναι κάτι. Ο ρομαντισμός αυτός λείπει από τα παιδιά του σήμερα. Και ο Ντι Μαρία ήταν από τους τελευταίους ρομαντικούς που όπως λέει ο λαός «το κρατούσε αληθινό». Και ήταν παράδειγμα προς μίμηση για τους νεότερους. Τους τραβούσε προς τα πάνω.

Το «αντίο» του είναι ακόμα ένα «αντίο» του αγνού ποδοσφαίρου. Ένα ακόμα βήμα προς το μέλλον που φαντάζει θολό για όλους εμάς που ζήσαμε τις προ-millenium συνθήκες του ποδοσφαίρου.

Άνχελ Ντι Μαρία, θα λείψεις.