Η Ρεάλ Μαδρίτης είναι… inevitable

Η Ρεάλ Μαδρίτης, σου αρέσει ή όχι, είναι η κορυφαία ομάδα στην ιστορία του Τσάμπιονς Λιγκ. Δεν μπορεί κανείς να το αλλάξει αυτό. Και προφανώς κανείς να το αμφισβητήσει. Η φετινή κατάκτηση του Τσάμπιονς Λιγκ το έδειξε περισσότερο από κάθε άλλο τρόπαιο που έχει κατακτήσει στο θεσμό.

Με έναν λαϊκό χαρακτηρισμό, το φετινό Τσάμπιονς Λιγκ της «βασίλισσας» ήταν μάγκικο. Απέδειξε περισσότερο από κάθε άλλη φορά αυτό που πολλοί αναμασούν διαρκώς. Τη φανέλα. Το βάρος της. Την πάστα του πρωταθλητή. Γιατί;

Γιατί είναι η πολυνίκης του θεσμού και κανείς δεν την θεωρούσε φαβορί. Και η μοίρα της έφερε ΟΛΑ τα φετινά φαβορί στον δρόμο της. Και τα έβγαλε όλα εκτός. Ένα προς ένα. Την Παρί Σεν Ζερμέν των Εμπαπέ, Μέσι, Νεϊμάρ και των υπόλοιπων αστέρων. Την περσινή πρωταθλήτρια Ευρώπης, Τσέλσι, με το νεανικό ρόστερ και την εκρηκτικότητα που είχε από πέρυσι. Την Μάντσεστερ Σίτι του mastermind Πεπ Γκουαρντιόλα και φυσικά την πιο φορμαρισμένη ομάδα της Ευρώπης, τη Λίβερπουλ.

Δεν θα μπορούσε να της τύχει δυσκολότερη διαδρομή μέχρι το τέλος. Κι όμως. Αυτή τη διαδρομή είδε η Ρεάλ και αντί να σκύψει το κεφάλι, σήκωσε τα μανίκια.

Η Ρεάλ Μαδρίτης των γέρων

Ναι. Η Ρεάλ Μαδρίτης των γέρων. Της παλιάς φουρνιάς παικτών που σιγά σιγά θα πρέπει να αποστρατευτούν. Της τριάδας του κέντρου που δεν έχει να δώσει άλλα πράγματα. Του Μπενζεμά που γινόταν «μάγκας» όσο ήταν ο Κριστιάνο στην ομάδα.

Η Ρεάλ της ομάδας που δεν έχει δέσει και του Αντσελότι που δεν μπορεί να πάρει το καλύτερο δυνατό από το ρόστερ του. Όλα αυτά δεν τα γράφουμε εμείς τώρα. Όλα αυτά γράφονταν φέτος. Από δημοσιογράφους, από οπαδούς άλλων ομάδων μέχρι και από πικραμένους φίλους της ίδιας της Ρεάλ.

Η Ρεάλ Μαδρίτης της καμίας αλλαγής μέχρι το 85′

Σε όλους αυτούς, η Ρεάλ ήρθε να πει «ναι». «Ναι, είμαι αυτή η Ρεάλ που περιγράφετε. Αλλά είμαι και η Ρεάλ που πήρα τελικό χωρίς αλλαγή μέχρι το 86’». Ψέμματα; Όχι. Η Ρεάλ είδε όλο το γήπεδο να… γέρνει και όλοι περίμεναν το γκολ της Λίβερπουλ. Η Λίβερπουλ τα είχε όλα οργανωμένα στο μυαλό της εκτός από αυτό που έγινε. Τι έγινε; Η Ρεάλ επιβεβαίωσε πως χρειάζεται μόνο μία ευκαιρία για να αλλάξει τον ρου του αγώνα.

Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο. Ούτε τρομερές στρατηγικές, ούτε αλλαγές στον τρόπο παιχνιδιού της. Ούτε καν αλλαγή. Με αυτούς τους… γέρους έκατσε μέχρι το 86′ και έκανε τη Λίβερπουλ να τα χάσει μετά το 1-0. Και η ευκαιρία της δόθηκε εις διπλούν. Πριν το ημίχρονο και μετά την επιστροφή από την ανάπαυλα. Το VAR δεν της επέτρεψε να πανηγυρίσει στο 45′ αλλά στο 59′ ήρθε η αρχή του τέλους.

Το γκολ του Βινίσιους τελείωσε κάθε όνειρο της Λίβερπουλ. Ό,τι κι αν έκανε μετά η Λίβερπουλ, η Ρεάλ είχε μία απάντηση. Πήρε τα ηνία τόσο αγωνιστικά όσο και ψυχολογικά. Τα πόδια της Λίβερπουλ βάρυναν και στα μάτια των παικτών της, οι αντίπαλοι έμοιαζαν βουνά. Ειδικά ο Τιμπό Κουρτουά. Το ήδη μεγάλο του εκτόπισμα φάνταζε πλέον τεράστιο και οι παίκτες του Κλοπ δεν τολμούσαν καν να δοκιμάσουν σουτ από μακριά.

Όλα είχαν πλέον κριθεί. Το μοναδικό που απέμενε ήταν το σφύριγμα της λήξης. Και αυτό ήρθε μαζί με το 14ο τρόπαιο στην ιστορία της Ρεάλ Μαδρίτης.