MotoGP: Γιατί υπάρχει ζωή και μετά τον Ρόσι

Όταν στις 14 του περασμένου Νοεμβρίου στη Βαλένθια, γραφόταν ο επίλογος της μεγαλοπρεπέστατης καριέρας του Βαλεντίνο Ρόσι, οι φίλοι του MotoGP -αντιλαμβανόμενοι της ιστορικότητας της στιγμής- βρέθηκαν στο σημείο οχι απλά να ζήσουν ένα τέλος εποχής, αλλά και να γίνουν έρμαια μιας πρωτόγνωρης για εκείνους πλημμύρας σκέψεων και συναισθημάτων. Κάπου εκεί μεταξύ της νοσταλγίας και της συναισθηματικής φόρτισης άρχιζαν στο βάθος να εκφράζονται δειλά οι πρώτες απορίες. Οι προβληματισμοί ακόμα και για το μέλλον του αθλήματος. Ανάμεσα στους προβληματιζόμενους και ο συγγραφέας αυτού του κειμένου.

Πλέον τι μέλει γενέσθαι; Μπορεί να υπάρξει μια Μετά – Ρόσι εποχή; Και αν ναι τι μπορεί αυτή να προσφέρει; Αυτά ήταν μερικά από τα ερωτήματα που ταλάνιζαν για αρκετές εβδομάδες τους σκεπτικιστές του μέλλοντος του MotoGP. Οι πρώτες απαντήσεις ήρθαν στο πρώτο αγωνιστικό δίμηνο της χρονιάς που διανύουμε. Όντας ας μου επιτραπεί η έκφραση αποστομωτικές. Τέσσερις αγώνες, τρεις διαφορετικοί νικητές από ισάριθμες διαφορετικές ομάδες και ένας οδηγός-έκπληξη. Όπως καταλαβαίνετε όλα αυτά δεν μπορούσαν να περάσουν απαρατήρητα και είμαστε έδω στο Debut.gr για να καταγράψουμε όσα είδαμε στους τέσσερις πρώτους αγώνες του 2022. Όπως και τί προσδοκίες γεννούν συνολικά για την νέα σεζόν.

Τέσσερις αγώνες μα τι αγώνες…

Η σεζόν του 2022 ξεκίνησε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Mε τέσσερις αγώνες που πραγματικά ο ένας ήταν καλύτερος του άλλου. Η πρεμιέρα του Κατάρ παραδόξως ήταν εντυπωσιακή. Προσπεράσεις, μάχες, πτώσεις. Όλα αυτά στην επιτομή ενός Σαββατοκύριακου που βρήκε την Ducati να περνάει από τον παράδεισο των κατατακτηρίων στην κόλαση του αγώνα. Προτού αυτός ξαναγίνει παράδεισος χαρις την ιστορική νίκη του Eνέα Μπαστιανίνι. Η οποία έσωσε τα βαθμολογικά και όχι μόνο προσχήματα για το ιταλικό brand. To σκηνικό αμφίρροπο και στην Ινδονησία. Με την καταρρακτώδη βροχή να στήνει ένα καρέ με μεγάλο κερδισμένο τον παραδοσιακά -τα τελευταία χρόνια- κοιμώμενο γίγαντα που ακούει στο όνομα KTM.

Οι δύο αγώνες στην αμερικανική ήπειρο είχαν κι αυτοί πολλά να προσφέρουν. Στην Αργεντινή, η μάχη των Αλέις Εσπαργκαρό και Χόρχε Μάρτιν ήταν αρκετή για να κρατήσει… αναμμένο το ενδιαφέρον των θεατών και τηλεθεατών. Ενώ και τα δάκρυα συγκίνησης του νικητή Εσπαργκαρό, όπου μετά από 200 αγώνες στη μεγάλη κατηγορία είδε τις προσπάθειες του να δικαιώνονται, θα μέινουν χαραγμένα στις μνήμες του κόσμου. Στις Ηνωμένες Πολιτείες και το Όστιν, το Grand Prix εκεί εξελίχθηκε σε βαθμολογικό θρίαμβο για την Ducati συνολικά. Ο οποίος όμως δεν μπορεί να επισκιάσει το συγκλονιστικό comeback του Μάρκ Μάρκεθ. Με τον Ισπανό να πετυχαίνει ακόμη μια -αγωνιστική και μη- υπέρβαση που αγγίζει τα όρια του υπερφυσικού. Δικαιολογώντας πλήρως τον τίτλο του εξάκις παγκόσμιου πρωταθλητή. Όπως και του ανθρώπου με τις περισσότερες νίκες σε όλες τις κατηγορίες του MotoGP μετά την αποχώρηση του Ρόσι. Τι να πάρεις τι να αφήσεις που λένε…

Μπαστιανίνι λαμπρός οδηγεί την Gresini

Αναμφίβολα η ευχάριστη έκπληξη του 2022. Ο Ενέα Μπαστιανίνι με τις μέχρι τώρα συγκλονιστικές του εμφανίσεις και όντας παράλληλα ο «κουβαλητής» της Gresini Ducati αφού υπερέχει του teammate του Φάμπιο Ντι Τζιαναντόνιο, εξελίσσεται σε έναν από τους αναπάντεχους πρωταγωνιστές της φετινής σεζόν. Οι δύο νίκες σε Κατάρ και Όστιν τον φέρνουν προς το παρόν στην κορυφή της βαθμολογίας και του επιτρέπουν να έχει μεγάλες βλέψεις. Αυτές ενός μελλοντικού προβιβασμού στην εργοστασιακή Ducati και φυσικά διεκδίκησης του φετινού πρωταθλήματος. Τουλάχιστον όσο κρατήσει το όνειρο. Γιατί μόνο ονειρική είναι η μέχρι τώρα πορεία της δορυφορικής ομάδας της Ducati.

Mια πορεία κόντρα σε κάθε αρχική πρόβλεψη. Μια πορεία που αποκτάει ακόμη μεγαλύτερη διάσταση αν αναλογιστούμε τις συνθήκες υπό τις οποίες γίνεται. Όπως τα όχι και τόσο μεγάλα οικονομικά μεγέθη της ομάδας. Το οτι τρέχει με την περσινή μοτοσικλέτα της Ducati κοντράροντας στα ίσα μέχρι και την εργοστασιακή της ομάδα. Την πρώτη της παρουσία ως αυτόνομη ομάδα έπειτα από χρόνια. Κυρίως όμως το δύσκολο έργο της Νάντια Παντοβάνι. Επικεφαλής της Gresini και χήρας του αείμνηστου ιδρυτή της Φάουτσι Γκρεζίνι. Για του οποίου και την απώλεια χύθηκαν πολλά δάκρυα στα paddock (και) της ομάδας. Τα οποία διαδέχθηκαν τα δάκρυα χαράς της τωρινής πορείας της ομάδας, η οποία θυμίζει μέρες 2006. Ενώ, σίγουρα και ο Φάουτσι θα χαίρεται κάπου από εκεί ψηλά για το δημιούργημα του…

Τα αουτσάιντερ οργιάζουν, τα φαβορί «χωλαίνουν»

«Δύσκολος καιρός για πρίγκιπες» τραγουδούσαν κάποτε οι Onirama και ο στίχος του κομματιού αυτού ίσως θα ταίριαζε για να περιγράψει το πώς έχουν διαμορφωθεί οι πρώτες δυναμικές. Η φετινή σεζόν όπως κυμαίνεται, φαντάζει μια μεγάλη ευκαιρία για πολλά φαινομενικά αουτσάιντερ και μια μεγάλη πρόκληση για τους εξ’ αρχής βαπτιζόμενους με το χρίσμα του φαβορί. Τα πράγματα δείχνουν εξαιρετικά αμφίρροπα τόσο στους οδηγούς όσο και στις ομάδες και τους κατασκευαστές.

Στους οδηγούς βλέπουμε πέραν του Μπαστιανίνι και πρόσωπα που σίγουρα δεν περιμέναμε. Με τους δύο οδηγούς της Suzuki (Άλεξ Ρίνς, Ζοάν Μίρ) και τον Αλέις Εσπαργκαρό να δημιουργούν μια άκρως ενδιαφέρουσα τετράδα. Στα πιο μεγάλα ονόματα, ο περσινός πρωταθλητής Φάμπιο Κουαρταραρό δεν έχει βρει ακόμη τα πατήματα του, ενώ και ο Πέκο Μπανάια ελπίζει οι ευρωπαϊκοί αγώνες να αναδείξουν την πραγματική δυναμική της Ducati. Για τον Μάρκ Μάρκεθ πάλι, τα πράγματα και φέτος θα είναι ζόρικα. Ο Ισπανός πολύ δύσκολα θα επιστρέψει στην μέχρι το 2019 αγωνιστική του φόρμα. Βέβαια για να λέμε και του στραβού το δίκιο, στην αγωνιστική αυτή καθίζηση έπαιξε ρόλο και η συνεχής κακοτυχία του ελέω τραυματισμών και διπλωπίας…

Σε κατασκευαστές και ομάδες οι μεγαλύτερες απογοητεύσεις είναι ιαπωνικές. Yamaha και Honda -ειδικά εργοστασιακά- έχουν δείξει ένα πρόσωπο τραγικά αντίθετο το σύνηθες. Βεβαίως περιθώρια βελτίωσης υπάρχουν, αλλά με τα μέχρι τώρα δεδομένα μοιάζει άγνωστο κατά πόσο μπορεί να γεφυρωθεί το χάσμα τους με την πρωτοπόρο Ducati. Η οποία είναι θέμα χρόνου να κάνει συνολικά επίδειξη δύναμης. H Suzuki τώρα παρότι «αθόρυβα» είναι πρώτη προσωρινά, δείχνει ικανή να διεκδικήσει μια καλή θέση στην πρώτη τριάδα όπως και η KTM. Eνώ και η Aprillia μετά τον ιστορικό θρίαμβο της στην Αργεντινή, έχει τη μεγάλη ευκαιρία να κάνει για πρώτη φορά από την επιστροφή της βήματα πρωταθλητισμού. Ειδικά στο πρωτάθλημα των ομάδων. Δικαιώνοντας παράλληλα και εμάς που στο παρελθόν είχαμε αναφερθεί στην προοπτική του συγκεκριμένου project. Οι μάχες στο πρωτάθλημα θα έχουν πολύ ψωμί…

Ο Βαλεντίνο έφυγε το Ρόσι έμεινε εδώ…

Ακόμα και εκτός grid πλέον, το όνομα Ρόσι ήταν πολύ βαρύ για να απουσιάζει από το σπορ που τόσο έντονα συνδέθηκε. To 2022 μπορεί να είναι η πρώτη σεζόν χωρίς τον γιατρό της καρδιάς μας, όμως αποτελεί παράλληλα την παρθενική χρονιά της ομάδας του Βαλεντίνο Ρόσι στην μεγάλη κατηγορία του MotoGP. Η VR46 Racing προϋπήρχε έμμεσα μέσω των δεσμών της ακαδημίας του Ρόσι με την Avintia από τις μικρότερες κατηγορίες του πρωταθλήματος. Έτσι απολύτως λογικά, όταν η Avintia αποφάσισε να μην συνεχίσει στη μεγάλη κατηγορία, τη θέση της πήρε η VR46. Όντας ακόμη ένας «δορυφόρος» για την Ducati, καθώς τρέχει με μοτοσικλέτες της.

Η νεοσύστατη ομάδα απαρτιζόμενη από τον ετεροθαλή αδερφό του Vale Λούκα Μαρίνι και τον περσινό φιναλίστ της Moto2 Mάρκο Μπεζέκι, προφανώς δεν προσδοκά κάτι περισσότερο από τη συλλογή εμπειριών. Όμως για μια πρωτοεμφανιζόμενη ομάδα, η μέχρι τώρα πορεία της χαρακτηρίζεται ως θετική. Δεν ξέρω αν θα τη δούμε να διεκδικεί βάθρα και νίκες στο μέλλον, όμως η παρουσία της και μόνο είναι σημαντική για το MotoGP και το κοινό του. Κυρίως για εμάς τους ρομαντικούς, γιατί αποτελεί μια εγγύηση πως ακόμα και τώρα που σταμάτησε ο Βαλεντίνο Ρόσι το όνομα του δεν θα εξαφανιστεί τόσο εύκολα.

Ποιες είναι οι προσδοκίες της σεζόν;

Λένε ότι η αρχή είναι το ήμισυ του παντός. Και όταν ένα οποιοδήποτε ξεκίνημα είναι καλό τότε (συνήθως) μόνο αισιόδοξα μπορεί να κοιτάει κανείς το μετέπειτα. Το ίδιο μπορεί να σκεφτεί κάποιος και για τη φετινή χρονιά. Βεβαίως εν μπορούμε από τώρα να προδικάσουμε οτιδήποτε για τη σεζόν, όσον αφορά το συνολικό θέαμα. Πόσο μάλλον την τελική της έκβαση. Εξάλλου κανένας δεν στέφθηκε πρωταθλητής πριν καν συμπληρωθεί το 1/4 του πρωταθλήματος. Όμως αυτό που είδαμε στους τέσσερις πρώτους αγώνες, μόνο μεγάλες προσδοκίες γεννά για το φετινό πρωτάθλημα.

Τώρα όσον αφορά το τι μπορούμε να περιμένουμε, νομίζω δεν θα πρέπει να θεωρείται ουτοπικό το σενάριο να έχουμε μια τρίτη συνεχόμενη σεζόν με καινούργιο παγκόσμιο πρωταθλητή. Kάτι που δεν το συναντάμε κάθε μέρα, αφού είχε να συμβεί στo ΜotoGP από την τριετία 2005-07. Αναλογιζόμενοι επίσης την ρευστότητα στη απόδοση των ομάδων δεν αποκλείεται ούτε το να δούμε τελείως διαφορετικούς πρωταθλητές σε ομάδες και κατασκευαστές.

Φυσικά τα πράγματα θα αποκτήσουν μια πιο ξεκάθαρη και ενδεχόμενα «φυσιολογική» εικόνα κατά τη διάρκεια των ευρωπαϊκών αγώνων. Όμως για όσο κρατήσει αυτή η «ρευστότητα» στις μάχες του πρωταθλήματος ας την απολαύσουμε. Το προϊόν του σπορ είναι και το φωνάζουμε πιο ανανεωμένο από ποτέ! Έτοιμο να συνεχίσει να προσφέρει στο φίλαθλο κοινό ενδιαφέρον και θέαμα. Κάτι που ομολογουμένως λίγοι θα το φανταζόμασταν για την πρώτη ραψωδία που θα γραφτεί χωρίς τον μεγάλο Vale. Κόντρα σε κάθε επιφυλακτικό, κάθε προκατειλλημμένο. κάθε σκεπτικιστή της νέας εποχής του σπορ, συμπεριλαμβανομένου και του συγγραφέα, το MotoGP είναι ακόμη εδώ. Γιατί ΝΑΙ τελικά υπάρχει ζωή και μετά τον Ρόσι!