Και αν η φανέλα δεν έχανε ποτέ το “βάρος” της;

Το λιγότερο ουτοπικό είναι το σενάριο, εν έτη 2022,το κεφάλαιο να σταματήσει να επισκιάζει το “βάρος” της φανέλας και να επανέλθουν τα πολυπόθητα ιδανικά. Πως θα ήταν όμως αν όντως αυτό γινόταν πραγματικότητα;

Είναι καλοκαίρι του 2017 και ο Nasser Al-Khelaifi, πρόεδρος της Paris Saint-Germain, κάνει μια κίνηση που θα έβαζε οριστικά ταφόπλακα στην έννοια της λέξης φανέλα, δίνοντας για τον Neymar, τότε παίκτη της Barcelona, το αστρονομικό και αδιανόητο ποσό των 222 εκατομμυρίων ευρώ. Γιατί όμως αυτή η κίνηση διαγράφει μια για πάντα αυτό που ξέραμε εμείς οι ρομαντικοί ως “παίξε για τη φανέλα”;

Η απάντηση είναι απλή. Το χρήμα είναι πλέον πάνω από όλα και ήρθε για να μείνει για τα καλά μπαίνοντας σε ανεξέλεγκτους ρυθμούς. Ήδη από τα παλαιότερα χρόνια πολλοί ταλαντούχοι ποδοσφαιριστές ενθυμούμενοι τα παιδικά φτωχικά τους χρόνια σίγουρα δεν θα έλεγαν όχι σε μια προσφορά άνω του “επιτρεπτού” ορίου. Μήπως όμως αρχίζει να παραγίνεται το κακό;

Από το ένδοξο και ρομαντικό παρελθόν στο ναό του χρήματος

Στα χρόνια του μεγάλου Pele, του μάγου Maradona και του ιπτάμενου Cruyff η αγάπη για το ποδόσφαιρο ήταν η κινητήριος δύναμη που έδινε την ώθηση στους παίχτες και η αγάπη για την ομάδα που υπηρετούσαν ως στρατιώτες. Σκληρά μαρκαρίσματα, έντονο πάθος και η δίψα για τη νίκη έβρισκε ως πηγή τη φανέλα και όχι τα λεφτά. Τι συνέβη;

Πολλοί πιστεύουν ότι τα μεγάλα κεφάλαια μοιραία κατέλαβαν τα ινία των ομάδων μαζικά και γρήγορα. Βλέποντας ότι το ποδόσφαιρο “πουλάει”, με αποτέλεσμα πολλές από τις “μεγάλες” ομάδες στόχους των παικτών να έχουν πίσω τους μεγάλο απόθεμα. Manchester City, Paris Saint-Germain και Newcastle είναι μερικά από τα πιο τρανταχτά παραδείγματα. Μεγαλομέτοχοι που στοχεύουν να χτίσουν τα πάντα γύρω από το χρήμα, και τα καταφέρνουν.

Όλα αυτά πλέον συντελούν την ολοζώντανη πραγματικότητα και κανείς δεν ξέρει μέχρι που μπορούν να φτάσουν οι ισχυροί για να χορτάσουν. Το ενδιαφέρον όμως είναι πως θα ήταν ο ποδοσφαιρικός κόσμος αν δεν είχε γίνει ποτέ κάτι τέτοιο;

Μια διαφορετική πραγματικότητα…

Βρισκόμαστε λοιπόν στο σήμερα και δεν υπάρχει η λέξη κεφάλαιο, οι μεγαλομέτοχοι δεν επένδυσαν ποτέ στο χώρο του ποδοσφαίρου και οι πλειονότητα των παικτών παίζει για τη φανέλα. Πως είναι τα πράγματα;

Μερικές ομάδες της Λατινικής Αμερικής έχουν κρατήσει τα μεγάλα ονόματά τους καθώς κανείς δεν ήθελε να πάει στην Ευρώπη. Η φανέλα πρωταγωνιστεί και οι ομάδες καλλιεργήθηκαν το ίδιο με αυτές τις Ευρώπης. Οι παίχτες τους δεν τις εγκατέλειψαν ποτέ.

Lionel Messi, Neymar, Aguero, Suarez, Kavani, Higuain, Dani Alves, Di Maria και πάρα πολλοί άλλοι παίζουν για ομάδες της Λατινικής Αμερικής, κάνοντάς το το πιο “καυτό” και “τρομακτικό¨ πρωτάθλημα του κόσμου. Σε έναν κόσμο, λοιπόν, χωρίς λεφτά η Λατινική Αμερική ίσως μεσουρανούσε.

Η ευρωπαϊκή πλευρά του παραμυθιού

Τι θα γινόταν όμως στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού εάν όλα αυτά τα καυτά ονόματα δεν πάταγαν ποτέ το πόδι τους στην Ευρώπη;

Έστω ότι οι ευρωπαϊκές ομάδες δεν έχαναν το κύρος τους λόγω δυνατής προϊστορίας σίγουρα θα τράβαγαν ως φανέλες πάντα μικρά ταλέντα. Εξάλλου Βραζιλία και Αργεντινή είναι “ποδοσφαιρομάνες”. Όμως αυτές θα ήταν εξαιρέσεις μετρημένες στα δάχτυλα. Βασιζόμενη λοιπόν η Ευρώπη καθαρά στα δικά της παιδιά θα έμοιαζε πολύ διαφορετική.

Ξεκινώντας με τον Cristiano Ronaldo, ίσως δεν εγκατέλειπε ποτέ τη Manhester United μένοντας πιστός στη φανέλα που τον ανέδειξε. Η κόντρα με τον Messi θα ήταν ως επί το πλείστων εξ αποστάσεως. Οι δυνατές ομάδες του σήμερα όπως Manchester City και Paris Saint-Germain πιθανόν να μην υπήρχαν καν στον ποδοσφαιρικό χάρτη. Πιθανοί υποψήφιοι ως οι δυνατοί θα παρέμεναν οι αιώνιοι Real και Barcelona λόγω των καλοδουλεμένων ακαδημιών τους.

Επιπλέον η United όπως προαναφέρθηκε λόγω Ronaldo, Giggs, Beckham, Scholes, Rooney και πολλών άλλων θα έμενε σχεδόν συνέχεια στη κορυφή. Μαζί και Liverpool των Torres (που δεν θα έφευγε ποτέ για το Λονδίνο), Οwen, Xabi Alonso και φυσικά Steven Gerrard. Ίσως ακόμα δυνατό παράγοντα να έπαιζε και η Tottenam η οποία δεν θα είχε χάσει όλο αυτό το δυναμικό που είχε κάποτε με τους Bale, Modric.

Φτάνοντας στο σήμερα

Σίγουρα τα δεδομένα του 2022 θα ήταν και αυτά τελείως διαφορετικά καθώς οι ομάδες που θα πρωταγωνιστούσαν θα ήταν άλλες. Άλλα ποδοσφαιρικά ονόματα και διαφορετικά πρωταθλήματα θα έκλεβαν την παράσταση. Όλα υπό την μαγεία ενός και μόνου σκοπού… την υπηρέτηση της φανέλας μέχρι τέλους.

Το Champions League θα ήταν εντελώς διαφορετικό, ενώ το Copa América εάν δεν το ξεπερνούσε σε απήχηση σίγουρα θα το κόντραρε στα ίσα. Το παγκόσμιο κύπελλο θα ήταν κατά βάση ακριβώς το ίδιο όπως είναι και στη πραγματικότητα. Γιατί οι εθνικές κουβαλούν ακόμα το θεσμό της φανέλας και δεν εξαγοράζονται από κανέναν.

Θα μπορέσει ποτέ να ξαναγίνει κάτι τέτοιο;

Δυστυχώς οι πιθανότητες οι παίκτες να ξεχάσουν τα μύρια και να αγαπήσουν την φανέλα θα παραμείνει για πάντα σενάριο επιστημονικής φαντασίας. Χρυσή τομή υπάρχει βέβαια. Αυτή είναι τα πολλά λεφτά να πέφτουν εκεί που πρέπει και όχι σε τόσο μεγάλο βαθμό στους παίκτες. Ρωτήστε τους παλιούς φιλάθλους και θα σας πουν ότι όταν οι παίκτες δεν είχαν να κερδίσουν τόσα πολλά η φανέλα ήταν αυτή που τους ένωνε. Η φανέλα τους ανάγκαζε να βγάζουν πάντα τον καλύτερό τους εαυτό και αυτό ήταν και το μεγαλύτερο κέρδος.

Όλα αυτά τα σενάρια που έγιναν προηγουμένως σίγουρα θα παραμείνουν στην φαντασία του αναγνώστη και του φιλάθλου. Το μόνο σίγουρο είναι ότι όλα θα ήταν τελείως μα τελείως διαφορετικά και από θέμα δομής αλλά και κυριότερα από θέμα ήθους. Επίσης ίσως η παγκόσμια οικονομία ήταν και αυτή καλύτερη εναποθέτοντας όλα αυτά τα υπέρογκα ποσά σε πράγματα που τα αξίζουν περισσότερο. Έτσι και ποιοτικότερο ποδόσφαιρο θα βλέπαμε χωρίς διαφθορά, μίσος και συμφέρον και θα βάζαμε σαν ανθρωπότητα λεφτά στην “άκρη”.

Η τελευταία ελπίδα…

Ακόμα και στην εποχή μας υπήρξαν, υπάρχουν και “μακάρι” να υπάρχουν και στο μέλλον αυτοί οι ρομαντικοί. Αυτοί δίνουν νόημα στο άθλημα. Τρανταχτό και πιο πρόσφατο παράδειγμα ο μεγάλος “capitano” Francesco Totti, ο οποίος έδωσε ψυχή και σώματι όχι στα λεφτά και στη δόξα αλλά στη φανέλα της ομάδας του. Αυτό το παράδειγμα μας δίνει ακόμα ελπίδα. Οι παίχτες να επιστρέψουν πίσω σε αυτά που πραγματικά αξίζουν και να δώσουν ένα ωραίο τέλος σε αυτά τα υπέρογκα ποσά. Το ποδόσφαιρο δεν είναι χρηματική επένδυση αλλά ψυχική.