Ο Μίκελ Αρτέτα πίστεψε από την πρώτη στιγμή τον Μάρτιν Όντεγκαρντ και εκείνος φέτος δείχνει σε όλους ότι η πίστη μέχρι και... βουνά προχωρά.

Από τότε που ακούμπησε για πρώτη φορά μία μπάλα ποδοσφαίρου έδειξε ότι μπορεί να την κάνει ό,τι θέλει. Όσο μεγάλωνε ο Μάρτιν Όντεγκαρντ ολοένα και πιο πολλοί ήταν εκείνοι που έμεναν με το στόμα ανοιχτό όταν τον έβλεπαν στο γήπεδο να… οργιάζει.

Οι σκάουτερ των μεγαλύτερων ομάδων της Ευρώπης (επειδή θα χάσουμε το μέτρημα, μπορείτε να φανταστεί “όλο τον καλό κόσμο”) γέμιζαν μπλοκάκια και μπλοκάκια για το πόσο σημαντική είναι η απόκτησή του. Εν τέλει η Ρεάλ Μαδρίτης τον έκανε δικό της. Αλλά στην ουσία η «βασίλισσα» ποτέ δεν τον… έκανε δικό της παιδί. Δεν τον αγάπησε. Δεν δέθηκε μαζί του. Δεν τον πίστεψε. Οι Ισπανοί είδαν ότι ο πιτσιρικάς από το Δράμεν της Νορβηγίας ήταν ό,τι πιο λαμπρό υπήρχε και τον αγόρασαν. Θαμπώθηκαν από τη λάμψη του (δεν λέμε αυτή με τον Γιάγκο Δράκο, ούτε την άλλη με τον Τζακ Νίκολσον).

Από εκεί και πέρα ο Όντεγκαρντ έγινε ένας happy… traveler. Συνέχεια με μία βαλίτσα στο χέρι. Με έναν νέο προορισμό. Και από δανεισμό σε δανεισμό μέχρι να «ψηθεί». Μέχρι να πείσει τους Μαδριλένους ότι «είναι και αυτός εδώ». Μέχρι να τους κάνει να πιστέψουν σε εκείνον.

Η Άρσεναλ και ο Μίκελ Αρτέτα με το… «God Morgen» («καλημέρα» στα νορβηγικά) έδωσε στον νεαρό μέσο αυτά που ήθελε. Θάρρος, δύναμη, εμπιστοσύνη, χρόνο συμμετοχής, κατανόηση. Ο Ισπανός έβαζε το χέρι του στη φωτιά το περασμένο καλοκαίρι ότι τα 30 εκατομμύρια λίρες για εκείνον είναι… τίποτα. Ψίχουλα. Λίγα. Μερικούς μήνες αργότερα η πίστη του ανταμείφθηκε και με το παραπάνω για τον νεαρό χαφ που κάνει πράγματα και θαύματα ήδη με τους Λονδρέζους.

Το «δεκάρι» που είχε ανάγκη η Άρσεναλ και η Premier League!

Στη σήμερον εποχή είναι δύσκολο για τους παίκτες που δεν είναι τόσο γρήγοροι ή τόσο «τραχαλατζήδες» να επιβιώσουν. Πόσο μάλλον στην Premier League. Εκεί όπου η δύναμη και η αντοχή χτυπάει κόκκινο. Ο Μάρτιν Όντεγκαρντ και κατά πόσο θα πετύχει ή όχι στην Άρσεναλ δεν ήταν ένα στοίχημα μόνο για εκείνον. Ή για την ίδια του την ομάδα.

Αλλά και για το αγγλικό ποδόσφαιρο γενικότερα. Μιας και οι παίκτες με τη δική του τεχνική κατάρτιση και φινέτσα όσο πάνε και γίνονται ολοένα και πιο λίγοι. Μειώνονται με γρήγορους ρυθμούς. Μέσα σε όλο αυτό βάλτε και το νεαρό της ηλικίας που κάποιες φορές λειτουργεί αποτρεπτικά και ανασταλτικά. Δεν θέλει και πολύ να μην σου «βγουν» κάποια παιχνίδια και να «σπαστείς». Θέλει ωριμότητα και πνευματική δύναμη για να ανταποκριθείς από εκεί και πέρα για να μην σε… πάρει η μπάλα.

Το περιβάλλον της Άρσεναλ ποτέ δεν έβγαλε στη… σέντρα τον Μάρτιν Όντεγκαρντ. Ακόμα και όταν τα παιχνίδια του -στον δανεισμό του- ή και στις αρχές της σεζόν δεν ήταν τόσο καλά. Αντιθέτως είχε και έχει την πλήρη στήριξη τόσο των συμπαικτών του, όσο και του προπονητή του.

Αποτέλεσμα; Ήδη πολλοί να τον συγκρίνουν με ένα από τα καλύτερα «δεκάρια» που πέρασαν τα τελευταία χρόνια στο ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο -και πρώην παίκτη της Άρσεναλ- τον Μεσούτ Οζίλ. Εκείνος απαντάει: «Παίρνω αυτά τα σχόλια ως κοπλιμέντο. Ήταν ένας παίκτης που μου άρεσε πάρα πολύ όσο ήμουν πιο μικρός. Ήταν από τους αγαπημένους μου».

Οι οπαδοί της Άρσεναλ θέλουν να (τον) πιστέψουν!

Τα X-files ήταν μία από τις σειρές που άφησαν το δικό τους στίγμα στα 90s. Στην pop κουλτούρα. Εκεί είχαμε δύο «special agents». Τον Φοξ Μόλντερ και την Ντέινα Σκάλι που έριχναν τη δική τους ματιά σε «ανεξήγητα φαινόμενα» και σε ΑΤΙΑ.

Εκείνος πάντα ήθελε και έβρισκε τρόπους να πιστέψει ότι κάτι, κάπου υπάρχει εκεί έξω που έχει πράσινο χρώμα δέρματος, μικρά μάτια και μοιάζει με τον ΕΤ. Εκείνη έβρισκε τρόπους για να του δείξει ότι υπάρχει και κάτι πιο… λογικό από τα σενάριά του.

Οι φίλοι της Άρσεναλ αν έπρεπε να μπουν σε κάποια κατηγορία από τις δύο θα ήταν σε… καμία. Βασικά, θα ήταν κάπου στη μέση. Από τη μία θέλουν να πιστέψουν το νεανικό σύνολο του Μίκελ Αρτέτα και τον Μάρτιν Όντεγκαρντ που έχει τον ρόλο του «μαέστρου».

Από την άλλη, όμως, υπάρχουν τόσες ομάδες με τόσους παίκτες -που στη θεωρία- είναι καλύτεροι από εκείνους του Ισπανού τεχνικού και τους αναγκάζουν να κάνουν δεύτερες σκέψεις. Όπως για παράδειγμα η Μάντσεστερ Σίτι του Πεπ Γκουαρντιόλα, η Λίβερπουλ του Γιούργκεν Κλοπ.

Ωστόσο, ο Μάρτιν Όντεγκαρντ δείχνει ότι έχει όλα όσα χρειάζονται για να βγει μπροστά. Να γίνει αυτός που ακούμε/ διαβάζουμε ότι μπορεί να γίνει, ώστε η Άρσεναλ να γίνει και πάλι πρωταθλήτρια Αγγλίας. Ή έστω να μπει στην εξίσωση για να φτάσει εκεί.

Αν όλο το παραπάνω ήταν ένα ακόμη επεισόδιο στα X-files τότε θα είχε τη μορφή διαλόγου μεταξύ του Φοξ Μόλντερ και του θεραπευτή του (στη θέση του πράκτορα του FBI βάζουμε τους οπαδούς της Άρσεναλ):

-I know I should be afraid, but I’m not.
-Do you know why?
-Because of the voice… The voice in my head.
-What’s it telling you?
-Not to be afraid. It’s telling me that no harm will come to her and that one day she’ll return.
-Do you believe the voice?
-I want to believe.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ