Πολλοί τραγικοί για μια τόσο μικρή… Επίδαυρο

Σκάλιζα τα αρχεία μου, σκεφτόμουν αν έπρεπε να καταπιαστώ με θέμα της επικαιρότητας ή να βάλω την χρονομηχανή μου σε λειτουργία: αναζήτησα φωτογραφίες στο αρχείο μου και έπεσα… στην άβυσσο, τι το ήθελα; Με κεφαλαία γράμματα η λέξη «καθίζηση» και φάτσα-κάρτα η φωτογραφία του Ντέιβιντ Μπλατ ξαπλωμένος στο παρκέ…

Ποτέ στην ζωή μου δεν ταλαιπώρησα το πληκτρολόγιο έτσι, όμως σε σύγκριση με το πόσο τον πλήγωσαν στις 7 Δεκεμβρίου του 2018, η κίνηση μου μοιάζει με σταγόνα στον ωκεανό.

Ζήτησαν δημόσια συγνώμη για το πρωτοσέλιδο, με τα βίας την θυμόμουν!

Κοιτάχτε ποιοι μιλάνε για καθίζηση…

Μαθήματα δεοντολογίας από έναν γραφεία της δημοσιογραφίας; Φυσικά! Εξάλλου η ηθική αξιοπρέπεια δεν βαδίζει συνάμα με την ηλικία που αναγράφει η

Medici Generici servizio di assistenza medica a domicilio Roma

Il nostro team fornisce un servizio di assistenza sanitaria domiciliare, garantendo professionalità e comfort per i pazienti a Roma.

πλαστικοποιημένη ταυτότητα. Η ηθική σου ακεραιότητα μένει στην γη και δεν σε ακολουθεί την ώρα του ύστατου «γεια χαρά». Προσγειωμένη θα μείνει, με βαρίδια στα πόδια και θα κρίνεται καθημερινώς και αδιαλύτως. Βάναυσα, αυστηρά γιατί πλέον λείπεις και δεν μπορείς έμπρακτα να απαντήσεις σε κάθε κατηγορία.

Δικαιοσύνη…

Πόσο μάλλον για έναν άνθρωπο που ορκίστηκε να εμφανίζει την αλήθεια, να τολμάει να εκφέρει άποψη και πρωτίστως να σέβεται. Να αποδίδει τον μέγιστο του σεβασμού σε εκείνον που σχολιάζει δίχως να φοβάται, να γνωρίζει το «πως» και το «πότε»… εξάλλου η δημοσιογραφία και κάθε παρακλάδι της παραμένει και πάντα θα χαρακτηρίζεται ως λειτούργημα και καθήκον, όσο και αν επιδιώξαμε για τους λόγους μας να το υποβαθμίσουμε σε εργασία.

Αντί η περηφάνεια να γεμίζει τα πνευμόνια μας, αφήσαμε το βάρος να εξαρθρώσει τους ώμους μας ως το πάτημα.

Οπαδιλίκι εκτός των πυλών 

Έλληνας οπαδός ανήκει στην κατηγορία των Βαλκάνιων χούλιγκαν. Αγιάτρευτη αρρώστια ποτισμένη από το νέκταρ του «ισόβια πρωταθλητές» και της ακαταλαβίστικης νοοτροπίας του «σας γ@μ@μ@». Η μάχη άτυπη, χαμηλού επιπέδου και σαφέστατης νοητικής στέρησης.

Ο αθλητισμός τελικά δεν ενώνει σύμφωνα με τις ελληνικές περγαμηνές, πιάνεται στα χέρια άθλιων που διασκεδάζουν στέλνοντας ένα παλικάρι ματωμένο στα χέρια της μητέρας του… αν το στείλουν κιόλας, δεν εκτελούν δα και χρέη κούριερ, Τα παιδιά δεν στροφάρουν στην συμπόνια, μολονότι επιδεικνύουν με πάθος την τέχνη τους σε τσακωμούς στα σοκάκια και στα στεγνά λαρύγγια τους από την επαναλαμβανόμενη ερμηνεία συνθημάτων που μας ανακατεύουν περισσότερο και από καΐκι στις Κυκλάδες .

Κούνημα κασκόλ, στην ένθερμη συμπαράσταση και στα νταηλίκια τύπου «θα στην στήσουμε, ξέρουμε που μένεις, σπάσε»!

Στο δεύτερο τουρνουά προς τιμήν στους θρυλικού και σεβάσμιου Παύλου Γιαννακόπουλου ήμουν παρών εξ αρχής, έτσι θαρρώ απέδωσα τα πρέποντα στον Παύλο Γιαννακόπουλο, που μεγάλωσε το ελληνικό μπάσκετ με την απεριόριστη συμβολή του…  ιστορίες ανθρωπιάς του απέχουν παρασάγγας τις μπασκετικές!

Προχωράω στα πέριξ του ΟΑΚΑ αμέριμνος, ήσυχος και συγκινημένος από την στήριξη των φιλάθλων. Σε ανύποπτη φάση του περπατήματος μου ακούω μία βραχνά φωνή που δήλωνε από χιλιόμετρα μπλεξίματα, ”Που πας μικρέ με το κίτρινε γάντια, «χανούμια» δεν γουστάρουμε;”

Απόρησα, σκέφτηκα πως θα υπάρχει εξήγηση. Τελικά, καταστάλαξα: οι υποανάπτυκτοι είναι σαν τις κατσαρίδες, κανένας δεν γνωρίζει σε τι ωφελούν παρά μόνο ο Θεός…

Προσπέρασα, σήκωσα το κεφάλι, τον κοίταξα και προχώρησα στη θύρα που υποδήλωνε το εισιτήριο. Ακούστηκε η ίδια φωνή πάλι, αλλά η χροιά της δεν τρόμαζε πλέον, γελοία σαν και τα πιστεύω που ακολουθούσαν έως την πλάκα που θα τους σκεπάσει.

Όπου διαβείς και όπου σταθείς…

Αν εμείς είμαστε ενήλικες, γεροδεμένοι και ικανοί να δραπετέψουμε από του χάρου τα δόντια, η οικογένεια που ψάχνει τρόπους να ξεφύγει από την ρουτίνα της καθημερινότητας, τι πληρώνει για να μπλέκει με αργόσχολους μαντραχαλάδες που μιλούν στον εκάστοτε σεκιούριτι της υποφαινόμενης εξέδρας σε προστακτική έγκλιση.

Χουλιγκανισμός σημαίνει ασθένεια, εξαπλώνεται και σε κυριεύει. Αδύναμος να σταθείς, να αντιμετωπίσεις τις υποχρεώσεις σου και να βγεις στην μάχη του «εκεί έξω». Απλώθηκε σε κάθε στρώμα και ο κίνδυνος σε ψάχνει.

Γήπεδο Αμαρουσίου φέτος, πρώτος γύρος Κυπέλλου με φιλοξενούμενο Αμύντα. Κόσμος απέξω να στήνεται, σταδιακά το γήπεδο κατάμεστο με κίτρινες εμφανίσεις, φιλική και συνάμα ζεστή ατμόσφαιρα.

Τουλάχιστον δεν μου ξήλωσαν το μπουφάν ή κάτι παρόμοιο…

Διαπίστευση στον λαιμό, κεντρική θέση και η αναμέτρηση με ενδιαφέρον στην περισσότερη διάρκειά της. Ο μαυρόγατος το ψιθύρισε τόσες φορές που ο Θεός γέλασε μαζί μου, πάλι στην μέση του τυφώνα και εξήγησε πάλι τα αυτονόητα. Μακάρι ο τυφώνας να ήταν ο Θανάσης Γιαννακόπουλος που κοσμούσε το συγκεκριμένο παρατσούκλι, θα λάτρευα κάθε κουβέντα μας, βρε δε… βαριέσαι, σε μία άλλη ζωή .

Το παιδάκι τι φταίει; 

Πίσω μου ανυποψίαστο ένα παιδάκι κοντά στην τρυφερή ηλικία των 12 ετών πανηγυρίζει το τρίποντο του Αμύντα με το αθώο ”Ναι ρε, γαμώτο”. Ο Αμύντας έφτασε σε απόσταση αναπνοής και ο νεοέλληνας γεννημένος νικητής και θιασώτης του αποτελέσματος ξεχύθηκε από μέσα του σαν Σπαρτιάτης που παρατάσσεται για μάχη με ασπίδα και δόρυ. Τα ‘χε τα χρονάκια του, ίσως και «γεροπαράξενος».

«Σκάσε!», με δυνατή φωνή, τα μάτια του να κεντραρισμένα στα βλέφαρα του μικρού και τα λαμπάκια μου κοκκίνησαν, για δευτερόλεπτα ξέχασα τις αρχές μου και η γροθιά μου έσφιξε επικίνδυνα. Αν είναι δυνατόν, το παιδάκι σαν σκυλί που το απειλούν με παντόφλα χαμήλωσε το κεφάλι και κρυφά αναζήτησε υποστήριξη. Το κατάλαβα, το διάβασα στο βλέμμα του και κοίταξα με απέχθεια. Ευγενικά στην αρχή, προσπάθησα να καταπολεμήσω την αρρώστια με το χάπι της λογικής… βρήκα τον μπελά μου και ξαφνικά ήμουν ανεπιθύμητος. Με ρώτησε ειρωνικά αν είμαι δημοσιογράφος έχοντας δει σαφώς το καρτελάκι μου. Όχι, καλέ μου άνθρωπε, αν ήμουν δεν θα σε έκανα έτσι. Δική μας ευθύνη, όλων μας, τα αποτέλεσμα της προδοσίας του όρκου μας είναι να υποφέρουμε με την παρουσία σου.

Σιγά βρε υπεύθυνε ψυχαγωγίας!

Τι τις ήθελα τις εισηγήσεις, το ένα φέρνει το άλλο και η παρεξήγηση συνέχισε να υφίσταται στην ατμόσφαιρα… ανάμεσα σε τέσσερα-πέντε καθίσματα.

Αριστερά του «γεροπαράξενου» έστηνε αυτί καθ’ όλη την διάρκεια ένας από αυτούς τους μίζερους 4οαρηδες που πιστεύουν μέσα τους ότι κρατούν την εξουσία στα χέρια τους, επειδή «συμμετέχουν» στα κοινά του οργανισμού, αγοράζουν διαρκείας και «καταστρώνουν» εξωαγωνιστικές διαμάχες!

Σηκώθηκε πάνω απότομα, είπε ένα-δύο μ@λ@κ@ες και απαίτησε να ζητήσω συγνώμη με το αφοπλιστικό επιχείρημα ”εδώ είναι το σπίτι μας». Ομολογώ δεν το έλεγξα το γήπεδο σπιθαμή προς σπιθαμή, θα έχασα το ράντζο στην γωνία με τα άπλυτα. Εξηγήσεις από την διαπαιδαγώγηση πρέπει να λάβω. Σύμφωνα με τον νόμο επειδή οι εκάστοτε χούλιγκαν του Αμύντα την προηγούμενη αγωνιστική σεζόν τραμπούκισαν τους τωρινούς οικοδεσπότες, το παιδάκι οφείλει να τους στείλει και ευχαριστία κάρτα.

Απορώ πως δεν επιστράτευσε τα «τσογλάνια» με τις κουκούλες, τα τύμπανα και τα ανόητα συνθήματα τους για λόγους καθαρά εκπαιδευτικούς.

Υπόδειξη φάουλ από τον διαιτητή, ξεσηκωμός για σφαγή και απαίτηση σφυρίγματος μέσω αδιάκοπων γροθιών στα κάγκελα της κερκίδας, «θα σε βρούμε. Ξέρουμε που μένεις. Δεν θα φύγεις από ΄δω, αν συνεχίσεις!». Πως δεν βγάλατε και το ρόπαλο να αναπαραστήσετε το δολοφονικό φάουλ;

Απελπισία, οδύνη και έπειτα από λίγο κορεσμός. Η επανάληψη… η μητέρα της  κατάντιας!

Τιμωρηθήκαμε για την απάθεια της αποστολής μας, για αρκετούς το κακό ανύπαρκτο. Και γιατί να τους απασχολεί; Καλά κάνουν, ατομιστική είναι η κοινωνία (;), ο καθένας στον πάγκου του!

Οπαδιλίκι εντός των πυλών

Δημοσιογραφία προ δεκαετιών με την τωρινή σηματοδοτούν δύο παράλληλους κόσμους, καμία επαφή. Ούτε τότε ήταν Άγια, όμως ουδέποτε έπεσε στον βούρκο, και όσοι τον συνάντησαν θεωρήθηκαν ως απόλυτη μειοψηφία και χλευάστηκαν. Πράγματι ελάχιστοι και όσα εκπροσώπευαν μία εμφανέστατη διαστρέβλωση των κανόνων που υποσχεθήκαμε να υπηρετήσουμε. Αν κάποτε υπήρξε αυτή η περγαμηνή, πλέον αποτεφρώθηκε, οι στάχτες της σκέπασαν το Αιγαίο πέλαγος και έκτοτε ζούμε πραξικόπημα.

Η σήψη της κοινωνίας σε πρωτοφανής επίπεδα, ο αναγνώστης-ακροατής να αποθεώνει εν ψυχρό τον λαϊκισμό, τον οπαδισμό και το σαράκι που τρώει τον αθλητισμό. Τύποι με μηδενικό αυτοσεβασμό απολαμβάνουν τις δάφνες Ολυμπιονίκη, λαμβάνοντας τα 30 αργύρια.

Λεφτά, μπουζούκια, κρασί, αεροδρόμια με το κασκόλ σταυρό.

Αποτροπή, αίσχος και διάφορα επίθετα πλαισιώνουν τους αθλητικούς συντάκτες. Ορθά, γιατί χάθηκε η ουσία που έδενε τον αθλητισμό με την κοινωνία και αντικαταστάθηκε από το δίπτυχο οπαδός-ομάδα και εμείς μπαλαντέρ, η κολλητική ουσία.

Τόσα δίνω, πόσα θες; 

Αυτό το ανελέητο αλισβερίσι παροχών και προνομιούχων καταστάσεων τρώει σαν σαράκι τον κορμό της δημοσιογραφίας, ο οποίος όχι μόνο έχει ραγίσει αλλά ουσιαστικά επιζεί με την συμβολή ορισμένων που ακόμα προσπαθούν να επουλώσουν τη τρύπα της βάρκας και όχι να φύγουν να πηδήξουν από εκείνη.

Τηλεόραση, ραδιόφωνο, sites, εφημερίδες, ημιτελικοί, τελικοί, φιέστες… αξίζουν όσο η αξιοπρέπεια;

Στην ζυγαριά της συνείδησης η μανία για δύο χρώματα υπερνικάει τον αυτοσεβασμό σου;

Κατά τ’ άλλα παραθέτουμε έργο…

Ο σκοπός μας σαν την ελπίδα… χάθηκε

Η συζήτηση περί ικανότητας του Ντέιβιντ Μπατ στο προπονητικό σκέλος απέχει παρασάγγας από την προσωπική επίθεση και την έκφραση απογοήτευσης μέσω του οπαδισμού. Ότι καθόμαστε να ρίχνουμε έστω το ελάχιστο των ευθυνών στον Μπλατ, αντί να γράψουμε πως την τότε χρονική περίοδο αφενός ο Ολυμπιακός αντιμετώπιζε προβλήματα πέρα του αγωνιστικού και αφετέρου ο Μπλατ βρέθηκε στα σκοινιά της προσωπικής αισιοδοξίας… με τη σκλήρυνση κατά πλάκας να του «σκάει» πεσκέσι, αρκεί για να αντικρίσουμε την πλήρης εικόνα!

Αυτόν επέλεξαν οι «άρρωστοι» να στοχοποιήσουν, που δεν σεβάστηκαν τίποτα προκειμένου να πουλήσουν… η πράξη δεν κρίνεται από τα πόσα φύλλα έφυγαν από τα περίπτερα, μετράει όμως πόσοι εκείνο το ξημέρωμα την έκαψαν και σκόρπισαν τις στάχτες στον ουρανό.

Ακόμα και αν τα λάθη τον βάραιναν αποκλειστικά, δείχνεις την στοιχειώδη παιδεία σε μία προσωπικότητα που απέδειξε στο παρκέ έμπρακτα το ποιόν του και πάνω από κάθε τι… δεν στρίβεις το μαχαίρι στην ανοιχτή πληγή!

Η εποικοδομητική κριτική είναι πάντοτε θεμιτή – ο Μπλατ το γνωρίζει – αλλά η έλλειψη συμπόνιας, συμπαράστασης και κατανόησης των δοκιμασιών που καλούταν να δαμάσει, ειδικότερα αν αναλογιστείτε πως η ασθένεια στο τέλος της ημέρας έβαλε χειρόφρενο στην σπουδαία καριέρα του.

Όπως έλεγε και ο «γραφικός» Φίλιππος Συρίγος…

«Μα, είναι για να γελάει κανείς»!