Το «Mamba Μentality» είναι η αιώνια παρακαταθήκη του Κόμπι

Στη διάρκεια της καριέρας του ο Κόμπι Μπράιαντ χρειάστηκε να περάσει πολλά εμπόδια. Πριν έρθει η καταξίωση και η «επισημοποίηση» του στάτους του ως ένας εκ των κορυφαίων που κόσμησαν ποτέ τα γήπεδα του ΝΒΑ, ο «mamba» έπρεπε να τραβήξει μόνος του κουπί και να σώσει τον «λαμπρότερο» οργανισμό της απέναντι όχθης του Ατλαντικού. Μια πραγματική επίδειξη του «mamba mentality» που τον διακατείχε όσο ζούσε και αγωνιζόταν.

Η έκρηξη στα αποδυτήρια των Λέικερς που κατέστρεψε τη δυναστεία

Τα πρώτα χρόνια του Κόμπι στο ΝΒΑ είναι λίγο πολύ γνωστά στους περισσότερους. Από ένα εξαιρετικό prospect, ο νεαρός εκρηκτικός γκαρντ ξεχώρισε στην ομάδα του και συνέθεσε ένα αχτύπητο δίδυμο με τον Σακίλ Ο’ Νιλ. Την τριάδα συμπλήρωσε ο «δάσκαλος» Φιλ Τζάκσον, με τους Λέικερς να σαρώνουν τα πρωταθλήματα στις αρχές του νέου αιώνα. Όσο άριστα δούλευαν όμως οι δύο αστέρες μέσα στο γήπεδο, τόσο άσχημες ήταν οι σχέσεις τους εκτός αυτών.

Η κόντρα που είχαν οι δύο άνδρες ξεπερνούσε τα όρια. Ανοιχτά στα Μέσα, ο ένας μιλούσε άσχημα στον άλλο, με τον Σακίλ να σκέφτεται μέχρι και να… σκοτώσει τον συμπαίκτη του! Όλα αυτά σε συνδυασμό με τις κατηγορίες στο πρόσωπο του Κόμπι για βιασμό, έκαναν τον σούπερ σταρ των Λέικερς ιδιαίτερα μη δημοφιλή. Τόσο στο ΝΒΑ όσο και στις ΗΠΑ γενικότερα. Η κατάσταση ήταν τόσο κακή, που έφτασε πολύ κοντά στην ανταλλαγή στους συμπολίτες Κλίπερς. Ευτυχώς όμως, κατόπιν παρότρυνσης του θρύλου των Λέικερς και GM των Μέμφις Γκρίζλις, Τζέρι Γουέστ, ο Κόμπι δεν έπαιξε ποτέ στην ομάδα του ρατσιστή Ντόναλντ Στέρλινγκ.

Τελικά, ο Ο’ Νιλ ήταν αυτός που αποχώρησε για το Μαϊάμι, αφήνοντας τον Κόμπι μόνο του σε μια ομάδα γεμάτη γερασμένους παίκτες και… άβγαλτα παιδαρέλια. Κοινώς, σε μια ομάδα που οι βλέψεις για τα πλέιοφ ήταν το ταβάνι τους. Για κάποιον αυτό θα ήταν λόγος αποχώρησης για άλλες πολιτείες, για τον Κόμπι όμως ήταν απλώς Δευτέρα.

Ο Κόμπι έμεινε όταν οι υπόλοιποι θα έφευγαν

Μόνος, σε μια ομάδα που δεν υπήρχε ούτε ένα μεγάλο αστέρι, ο Κόμπι έπρεπε να πιάσει δουλειά. Το 2005 δεν κατάφερε να βάλει την ομάδα του στα πλέιοφ, πεισμώνοντας ακόμα περισσότερο για τη συνέχεια. Το 2006 και το 2007, ο Mamba ήταν on-fire. Σκοράροντας ακατάπαυστα, κατέκτησε δύο συνεχόμενους τίτλους κορυφαίου σκόρερ, καταφέρνοντας παράλληλα να μπει και στην post season. Highlight φυσικά ήταν η μυθική επίδοσή του κόντρα στους Τορόντο Ράπτορς, όπου και σταμάτησε στους 81 πόντους.

Παρά τις απίστευτες προσπάθειές του όμως, στα πλέιοφ και τις δύο σεζόν έπεσε πάνω στους παντοδύναμους Φίνιξ Σανς του Στιβ Νας. Η δυναμική των δύο ομάδων ήταν χαοτική και στις δύο περιπτώσεις, παρά τις υπεράνθρωπες προσπάθειες του Κόμπι, το αποτέλεσμα ήταν το ίδιο. Ήττα στον πρώτο γύρο και πρόωρο ταξίδι πίσω στο σπίτι. Κάτι που για έναν άνθρωπο με τη νοοτροπία του Μπράιαντ ήταν ανεπίτρεπτο.

Το 2007, μετά την αποτυχία πρόκρισης στον δεύτερο γύρο των πλέιοφ, υπήρξε νέα κρίση με τη διοίκηση των Λέικερς. Η ηττοπάθεια που είχε αποκτήσει ο οργανισμός και η αδυναμία ανταλλαγών για ικανούς συμπαίκτες ενώ ο ίδιος βρισκόταν στο απόγειο της καριέρας του, τον έφερε πάλι κοντά στην έξοδο. Ο ίδιος ζητούσε απεγνωσμένα την επιστροφή του Τζέρι Γουέστ στο επιτελείο της ομάδας. Έχοντας φτάσει στα 69 του όμως, το πλήρωμα του χρόνου είχε έρθει για τον Γουέστ. Το αίτημα του ωστόσο του δεν ικανοποιήθηκε. Αντ’ αυτού, αποκτήθηκαν μερικοί παίκτες όπως ο Τρέβορ Αρίζα και ο παλιός ήρωας του Λος Άντζελες, Ντέρεκ Φίσερ. Κινήσεις που επιτέλους θα έφερναν την αλλαγή στο «Στέιπλς Σέντερ».

 Η αδερφική σχέση του με τον Γκασόλ και η εξιλέωση

Έχοντας στην πλάτη του τις δύο κορυφαίες ατομικές σεζόν της καριέρας του, η σεζόν του 2007-08 ξεκίνησε με τον ίδιο να είναι μαινόμενος ταύρος. Λίγους μήνες πριν κλείσει τα 30 του, έγινε ο νεότερος παίκτης που σκόραρε 20.000 πόντους στο ΝΒΑ. Η ομάδα βάδιζε στον σωστό δρόμο, με τον Άντριου Μπάινουμ και τον Λαμάρ Όντομ να είναι άξιοι συμπαραστάτες του Κόμπι. Και ο ίδιος όμως έκανε αυτό που ήξερε καλύτερα. Όλα αυτά, ενώ είχε σοβαρότατο τραυματισμό στον ώμο του. Βλέποντας όμως το πόσο σημαντική ήταν αυτή η σεζόν για την ομάδα του, αρνήθηκε να βάλει νυστέρι, παίζοντας και στα 82 παιχνίδια της χρονιάς!

Την πρώτη Φεβρουαρίου του 2008, έσκασε η μεγάλη βόμβα των Λέικερς. Ανταλλάσσοντας τρεις παίκτες, δύο πικ πρώτου γύρου και τα δικαιώματα του Μαρκ Γκασόλ, ο All Star και ανερχόμενος Πάου Γκασόλ άφησε το Μέμφις και μετακόμισε στο Λος Άντζελες. Πολύ γρήγορα, ο Ισπανός έδειξε να δένει με τη νέα του ομάδα, η οποία έφτασε μια ανάσα από τις 60 νίκες. Επίτευγμα που έφερε στον Κόμπι το πρώτο βραβείο MVP της καριέρας του. Στα πλέιοφ η ομάδα πετούσε, φτάνοντας μέχρι τους τελικούς. Εκεί, ο Γκασόλ βρισκόταν κάτω από τους Μ.Ο του σε πόντους και τελικά ήρθε η ήττα στα έξι παιχνίδια. Έξαλλος, ο Κόμπι παρακίνησε τον sidekick του να προσπαθήσει περισσότερο και να τρυπήσει το ταβάνι του.

Ήταν ακριβώς αυτό που χρειαζόταν ο Γκασόλ για να γίνει ένας απόλυτα επιτυχημένος αστέρας του ΝΒΑ. Πιο πεινασμένος από ποτέ, ο Ισπανός έπεσε με τα μούτρα στη δουλειά για να πετύχει τους στόχους του. Κάτι το οποίο κέρδισε και τον απόλυτο σεβασμό του Κόμπι, ο οποίος είχε συνηθίσει σε πιο soft αντιδράσεις. Αυτό ήταν και το σημείο που η σχέση των δύο άλλαξε για πάντα. Τα πρωταθλήματα θα ερχόντουσαν τις δύο επόμενες χρονιές, όμως αυτό που μοιράζονταν πλέον οι δύο άντρες ήταν ξεχωριστό. Ο Κόμπι θα ήταν πλέον ο μεγάλος αδελφός που δεν είχε ποτέ ο Πάου. Χρόνια μετά το τέλος της κοινής τους καριέρας, οι δύο παρέμειναν πολύ στενοί φίλοι. Ένας από τους ελάχιστους ανθρώπους που ο mamba έδειξε το αδελφικό πρόσωπό του, πέρα από αυτό του «σκληρού» και «καταφερτζή».