Ήταν 26 Ιανουαρίου του 2020, όταν ο Κόμπι Μπράιαντ και η Τζίτζι έφυγαν από τη ζωή. Μπορεί να πέρασαν τέσσερα χρόνια, ο χρόνος όμως παραμένει σταματημένος.

Έχουν περάσει τέσσερα χρόνια από τον θάνατο του Κόμπι Μπράιαντ και της Τζίτζι. Τέσσερα ολόκληρα χρόνια και παραμένει ακόμα πολύ δύσκολο να πιστέψουμε τι έχει συμβεί. Λένε πως ο χρόνος τα γιατρεύει όλα. Εν μέρει ναι. Όμως δεν σβήνει τα πάντα, όπως για παράδειγμα αυτόν τον κόμπο που έχει μείνει βαθιά μέσα μας.

Ο κόμπος αυτός δεν θα φύγει και ποτέ. Μπορεί ο περισσότερος κόσμος να μην τον γνώρισε από κοντά, όμως έχει κλάψει για εκείνον. Κλαίει, και θα συνεχίσει να κλαίει όταν τον θυμάται. Γιατί ο χρόνος έχει σταματήσει στις 26 Ιανουαρίου του 2020. Εκείνη την ημέρα που ο Θεός αποφάσισε να πάρει μαζί του τον Black Mamba. Μάλλον για να τον μάθει μπάσκετ. Δεν θα μάθουμε και ποτέ.

Ο καθένας ξεχωριστά, από αυτούς του αγαπούν τον μπάσκετ, δεν σεβόταν απλά τον Κόμπι επειδή πήγε στους Λέικερς και πήρε αρχικά με τον Σακίλ Ο’Νιλ τρία δαχτυλίδια και στη συνέχεια άλλα δύο μόνος του. Τον αγαπούσε και τον σεβόταν γιατί ταυτιζόταν μαζί του. Γιατί ένα κομμάτι του εμπνεόταν από όσα πρέσβευε αυτό το παλικάρι από τη Philly, όπως συνηθίζουν να λένε.

Κυνικός μέσα στο παρκέ, πατέρας εκτός αυτού

Αυτό το απίστευτο work ethic του. Που δεν λογάριαζε από μέρα και νύχτα. Που έκανε τα πάντα για να πετύχει τους στόχους. Που δεν τα παράτησε ποτέ και ανταμείφθηκε για όλα αυτά με μια θέση στην αιωνιότητα. Που έσφιγγε τα δόντια όταν τα πράγματα ήταν άσχημα και συνέχιζε. Όπως τότε το 2013 που είχε διαλύσει τον αχίλλειο τένοντα και σηκώθηκε σαν να μην συμβαίνει τίποτα βάζοντας δύο βολές. Γιατί να το κάνει αυτό; Πολύ απλά γιατί ήταν ηγέτης.

Ο Νταμιάν Λίλαρντ στο τραγούδι του «Kobe» μαζί με τον Snoop Dogg, είχε πει χαρακτηριστικά: «Το νούμερο 8 ήταν τρελό, αλλά το νούμερο 24, τρομακτικό». Μέσα στο παρκέ ήταν ένας κυνικός δολοφόνος. Δίχως ίχνος συναίσθησης για τον φόβο που προκαλούσε στους αντιπάλους. Εξάλλου συνήθως τα… φίδια τα φοβάται ο κόσμος. Έχουν όμως μια άγρια ομορφιά.

Έξω από το παρκέ, ο Κόμπι ήταν ένα υπέροχος πατέρας. Η σχέση του με τις κόρες του ήταν εξαιρετική. Το βλέπαμε από τις δημόσιες εξόδους του με την Τζίτζι. Πως τη συμβούλευε. Πως την αγκάλιαζε. Έδειχνε πως ήταν ένας φοβερός άνθρωπος που όσο «κακός» ήταν στις τέσσερις γραμμές του γηπέδου, άλλο τόσο καλός ήταν εκτός αυτού.

Για πάντα στις καρδιές μας

Αυτές οι εικόνες θα μείνουν για πάντα χαραγμένες στη μνήμη μας. Εκεί που σηκώνει τα πρωταθλήματα. Εκεί που πατάει γερά για να νικήσει τον χρόνο πριν… τραγουδήσει η χοντρή κυρία. Εκεί που έχει αγκαλιά την κόρη του, την οποία δεν αποχωρίστηκε μέχρι το τέλος.

Ο χρόνος μπορεί να σταμάτησε πριν από ακριβώς τέσσερα χρόνια στο Καλαμπάσας. Όμως δεν θα σταματήσει ποτέ η αγάπη μας γι’ αυτόν. Θα είναι πάντα εκεί να μας θυμίζει πως δεν πρέπει να τα παρατάμε. Πως με τη σκληρή δουλειά μπορούμε να φτάσουμε ψηλά. Γιατί ο Κόμπι, ήρθε, μας δίδαξε και έφυγε. Όλα έγιναν τόσο γρήγορα. Και τόσο ξαφνικά.

Σε ευχαριστούμε για όλα Mamba. Δεν θα σε ξεχάσουμε ποτέ.

Mamba Out…