Το Debut.gr και ο Άκης Μυκονιάτης καλωσορίζουν την νέα χρονιά αναλύοντας τις ιδιαίτερες πτυχές της περσινής πια τρομερής σεζόν στην Formula 1

Εαν καθαρά αθλητικά το 2021 υπήρξε γενναιόδωρο κάπου, τότε σίγουρα ήταν με τον μηχανοκίνητο αθλητισμό. Πόσο μάλλον με την Formula 1 και τους λάτρεις της. Η περασμένη πλέον χρονιά μας χάρισε ένα από τα καλύτερα αν όχι το καλύτερο πρωτάθλημα όλων των εποχών. Μια σεζόν γεμάτη με θέαμα, αγωνία, συγκινήσεις και επεισοδιακές εως αμφιλεγόμενες στιγμές. Από την πρεμιέρα στο “νυχτερινό” Μπαχρέιν μέχρι το συγκλονιστικό φινάλε του Άμπου Ντάμπι. Εκεί που ο Μάξ Φερστάπεν στέφθηκε για πρώτη φορά στην καριέρα του παγκόσμιος πρωταθλητής. Βάζοντας παράλληλα φρένο στην μονοκρατορία του Λίουις Χάμιλτον και την φιλοδοξία του να πάρει τον 8ο τίτλο του και να ξεπεράσει τον μεγάλο Μίκαελ Σουμάχερ.

Με όλα αυτά να ανήκουν πλέον στο παρελθόν και εμάς πλέον… νηφάλιους ήρθε η ώρα να αναλύσουμε και να σχολιάσουμε -υποκειμενικά πάντα- τις βασικές πτυχές που διαμόρφωσαν το ιστορικό πρωτάθλημα που παρακολουθήσαμε.

Χάμιλτον VS Φερστάπεν

Όσοι παρακολουθήσαμε πλήρως το πρωτάθλημα του ’21, ξέραμε οτι αυτοί οι δύο θα ήταν τα κεντρικά πρόσωπα στην διεκδίκηση του τίτλου. Όμως κανένας δεν μπορούσε να φανταστεί την διάσταση που θα έπαιρνε η μεταξύ τους μάχη. Μια από τις πιο συγκλονιστικές και οριακές των τελευταίων ετών. Με το “Φερστάπεν vs Χάμιλτον” να θέτει από τώρα υποψηφιότητα για αυτό που σίγουρα θα κερδίσει τα επόμενα χρόνια. Μια θέση στo πάνθεον των ιστορικών μαχών του σπορ. Όπως το Xαντ – Λάουντα, το Σένα – Πρόστ ακόμα και το Αλόνσο – Σουμάχερ. Για την τελευταία περίπτωση μάλιστα υπήρξαν αρκετές συγκρίσεις και συμβολικοί παραλληρισμοί με το τώρα.

Στα πιο αγωνιστικά, ο Φερστάπεν πράγματι ήταν καλύτερος στο μεγαλύτερο μέρος της σεζόν και στατιστικά (10 νίκες, 10 pole,
περισσότεροι γύροι ως πρωτοπόρος – 652). Ωστόσο ο Χάμιλτον κατάφερε και σε συνθήκες πρωτόγνωρης πίεσης για τον ίδιο, να είναι μονίμως εντός παιχνιδιού. Πραγματοποιώντας παράλληλα ορισμένες από τις σπουδαιότερες εμφανίσεις του (Βραζιλία, Κατάρ, Σ. Αραβία). Αμφότεροι συγκλονιστικοί. Από τις ελάχιστες περιπτώσεις που θυμάμαι ένα πρωτάθλημα τόσο αμφίρροπο που να το αξίζουν και οι δύο μνηστήρες του.

Οι οποίοι βέβαια σε αυτούς τους 22 αγώνες αντάλλαξαν πέραν από μάχη στιγμές σεβασμού, αλλά και κόντρας. Αγγίζοντας τρεις φορές τα όρια της έχθρας. Αρχικά στο Σίλβερστοουν με ευθύνη του Χάμιλτον, έπειτα στην Μόντσα (πιθανότατα έφταιγε ο Φερστάπεν) και τέλος στα γεγονότα της Τζέντα με ξεκάθαρη ευθύνη του ολλανδού πιλότου της Red Bull. Τελικά το φινάλε του Άμπου Ντάμπι όσο αμφιλεγόμενο κι αν εν μέρει ήταν, αλλό τόσο γραφτό έμοιαζε για να κριθεί έτσι ενα τέτοιο πρωτάθλημα…

Ο “μπαρουτοπόλεμος” Mercedes – Red Bull

Το Mercedes – Red Bull αποτελεί τα τελευταία χρόνια ένα “κλασσικό” ζευγάρι αντιπαλότητας. Τουλάχιστον για την Formula 1 του 21ου αιώνα. Όμως η πρωταθληματική κατάσταση του 2021, υπήρξε αιτία και αφορμή για να ξεπεραστεί κάθε όριο στην κόντρα των πανάκριβων “brand” ομάδων του Τότο Βόλφ και του Κρίστιαν Χόρνερ. Κυρίως εκτός πίστας. Οδηγούμενοι αμφότεροι σε ένα ντεμαράζ δηλώσεων, ανακοινώσεων, ενστάσεων. Ειδικά όταν τα πνέυματα οξύνθηκαν (βλέπε Σίλβερστοουν, Τζέντα και κυρίως Άμπου Ντάμπι).

Γεγονότα τα οποία μπορεί να δίνουν μια ρετρό άγρια όμορφια και να κάνουν από δημοσιογράφους μέχρι τους ανθρώπους στο… Netflix (Drive to survive αφού) να τρίβουν τα χέρια τους, όμως ταυτόχρονα πλήττει την εικόνα τόσο του σπορ όσο και των δύο ομάδων. Πόσο μάλλον στην περίπτωση της “αδικημένης” Mercedes. Η οποία παρά την “παρηγορία” του 8ου σερί τίτλου κατασκευαστών, καλείται τώρα και στο άμεσο μέλλον να διαχειριστεί μια ήττα που στις τάξεις της δεν έχει γίνει αποδεκτή.

Tο ίδιο στον αντίποδα ισχύει και για την Red Bull. Η οποία δικαιούται μεν να απολαμβάνει το νέκταρ της επιτυχίας της, ωστόσο η επόμενη μέρα που λέγεται 2022, θα είναι κάτι τελείως διαφορετικό για όλους. Πόσο μάλλον για εκείνη. Αφού μαζί με τα πολλά που θα φέρει εκείνη η χρονιά, θα αποτελέσει και το πρώτο κεφάλαιο της μετά-Honda εποχής για την αυστριακή ομάδα. Με ό,τι νέο σε προκλήσεις συνεπάγεται. Και επειδή σίγουρα το αποτύπωμα των γεγονότων της Τζέντα και του Άμπου Ντάμπι θα κάνουν καιρό να τα ξεπεράσουν και οι δύο ομάδες έχει ενδιαφέρον να δούμε πως θα διαχειριστούν το μετέπειτα και οι δύο πλευρές. Θα λειτουργήσουν σαν επαγγελματίες και θα κοιτάξουν το μέλλον ή θα την πατήσουν “ερασιτεχνικά” όπως το 2009 οι Mclaren και Ferrari ;

Οι χειρισμοί της FIA και ο Μάσι

Η σεζόν του 2021 συνοδεύτηκε πέραν του άγριου θεάματος και από αμφιλεγόμενες στιγμές και αποφάσεις . Μεγάλο ρόλο έπαιξαν και οι χειρισμοί των αγωνοδικών της FIA. Με τις αποφάσεις της σε αρκετές περιπτώσεις να είναι στην καλύτερη αινιγματικές και στην χειρότερη αντικέιμενο κριτικής και διχασμού. Δεν έδωσαν άλλωστε και λίγα δικαιώματα. Από την ποιότητα των ποινών και τα “live παζάρια” με τις ομάδες, μέχρι την ανικανότητα λήψης ουσιαστικών αποφάσεων που οδήγησαν σε παρωδίες όπως του Βελγικού GP και την “λογική της αρένας” που προκάλεσε όσα είδαμε στην Τζέντα και τους τελευταίους γύρους του Άμπου Ντάμπι. Με τους τελευταίους να κρίνουν μάλιστα και έναν παγκόσμιο τίτλο.
Γεγονότα που είναι όλα ανησυχητικά και με κόστος στην αξιοπιστία του σπόρ. Δίνοντάς μας πολλές φορές την έντυπωση μιας αγωνιστικής αναρχίας που επικρατούσε με την ανοχή της FIA στον βωμό του υπερτηλεοπτικού θεάματος και του κέρδους. Είπαμε τηλεοπτικό προιόν η Formula 1, κερδοφόρο, αλλά ακόμη και το show έχει και τα όρια του…
Ενα από τα πρόσωπα που επίσης σχολιάστηκαν έντονα ήταν αυτό του Μαικλ Μάσι διευθυντή αγώνων και έφορο της FIA σε θέματα ασφαλείας. Με τον “αλυτάρχη” του σπόρ να καλείται να διαχειριστεί μια πραγματική “καυτή πατάτα”. Σίγουρα την μεγαλύτερη και δυσκολότερη πρόκληση της καρίερας του απ’όταν πρωτοβρέθηκε στο πόστο του το 2019. Όταν και διαδέχτηκε τον αείμνηστο Τσάρλι
Ουίτινγκ. Βεβαίως έκανε λάθη. Παρόλα αυτά δεν είμαστε εμείς οι αρμόδιοι να αναλύσουμε τι έκανε σωστά και λάθος. Ας μιλήσουν οι πίο ειδικοί  σε αυτό. Πάντως το μόνο σίγουρο είναι πως το 2021 υπήρξε μια έντονη εμπειρία για εκείνον. Η οποία, ωστόσο μπορεί να γίνει διδακτική και χρήσιμη για το μέλλον. Πόσο μάλλον στην περίπτωση που επιβεβαιωθούν οι εκτιμώμενες προσδοκίες για το 2022. Το οποίο θεωρητικά θα μπορούσε να δώσει μια κατάσταση πιο επεισοδιακή ή απαιτιτκή ακόμα και από την περσινή.

Τα σπρίντ, οι θεαματικοί αγώνες και οι… παρωδίες

Στα της δράσης, ανάμεσα σε όσα συνέβησαν στην “χορταστική” αυτή χρονιά είδαμε επίσης τον οργανισμό της Formula 1 να πειραματίζεται δοκιμάζοντας νέα φορμάτ. Χαρακτηριστική η περίπτωση των αγώνων σπρίντ (sprint race) που έκαναν την εμφάνιση τους σε τρία GP στη σεζόν (Μεγ. Βρετανία, Ιταλία, Βραζιλία). Αφήνωντας κοινό και οδηγούς με ανάμεικτες κρτιτικές μην προσφέροντας ωστόσο – εξαίρεση η Βραζιλία – το θέαμα που υποσχέθηκαν.

Όλα δείχνουνπως θα πρέπει να μάθουμε να… ζόυμε με αυτό το φορμάτ, καθώς και οι προθέσεις των ανθρώπων του σπορ δείχνουν την επιθυμία τους να διατηρηθεί το σπρίντ με κάποιο τρόπο. Ήδη φημολογείται πως στο 1/3 των αγώνων του επερχόμενου πρωταθλήματος θα υπάρχει σπρίντ το Σάββατο. Τώρα την απάντηση στο ερώτημα αν μια καθιέρωση τους θα βοηθήσει περισσότερο ή οχι το προϊόν που λέγεται Formula 1 θα τη δώσει μόνο ο χρόνος…

Μιλώντας για θέαμα αυτό το προσέφεραν απλόχερα οι αγώνες του 2021 στην πλειοψηφία τους. Μπαχρείν, Ίταλία εις διπλούν (Ίμολα & Μόντσα), Αζερμπαϊτζάν, Μεγ. Βρετανία, Ουγγαρία, Ρωσία, ΗΠΑ, Βραζιλία, και φυσικά Άμπου Ντάμπι. Πραγματικά δύσκολα ξεχωρίζεις έναν από αυτούς. Αν υποθετικά έμπαινα σε αυτή τη διαδικασία, πιθανότατα θα έβαζα ψηλά – εκτός του Άμπου Ντάμπι- την Ουγγαρία ή την Μόντσα. Χωρίς φυσικά να αδικούμε η να υποτιμάμε τις προαναφερόμενες περιπτώσεις.

Όμως ακόμα και αυτή η “καταιγίδα” θεάματος, δεν βοήθησε να ξεχαστούν οι δύο στιγμές όνειδου που θα στιγματίζουν για πάντα αρνητικά το ιστορικό αυτό πρωτάθλημα. Πρώτη η Τζέντα που η συνολική εξέλιξη του αγώνα εκεί, αποτέλεσε ένα από τα πιο αποτροπιαστικά, κόντρα στην φύση της Formula 1 σκηνικά που έχουμε δει. Έξίσου και περισσότερο ντροπιαστική η αυγουστιάτικη 5ωρη παρωδία του “Σπα 2021”. Με την καταρρακτώδη βροχή και την μπαχαλοσύνη απο πλευράς FIA να συμπράτουν στην τέλεση ενός επικού κάζου στην ιστορία του αθλήματος.

 

Eπιστροφές από τα παλιά

Κάποιοι λένε πως η ποιότητα στα ονόματα των οδηγών που αποτελούν το grid της Formula 1 αντικατοπτρίζουν και το επίπεδο ποιότητας ενός πρωταθλήματος. Ασχέτως αν αληθεύει ή οχι στην περίπτωση του φετινού πρωταθλήματος, η συγκεκριμένη άποψη βρήκε κάτι από την επβεβαίωση της. Πόσο μάλλον όταν η σεζόν που αναλύουμε, συνοδεύτηκε με δύο μεγάλες επιστροφές από το ένδοξο παρελθόν. Του Φερνάντο Αλόνσο και του βαρύ στον χώρο ονόματος Σουμάχερ, με εκπρόσωπο τον γιο του Μίκαελ Μίκ Σουμάχερ.

Στο σημείο αυτό η παρένθεση μιας επιγραμματικής μα τιμητικής αναφοράς στον σπουδαίο Ρόμπερτ Κόυμπιτσα. Κι ας κράτησε η έκτακτη παρουσία του μόλις δυο GP (Ολλανδία, Ιταλία – Μόντσα).

Ο 40χρονος Αλόνσο από την μια, ανταμώθηκε ξανά με την Formula 1 όντας πιο έμπειρος και διψασμένος απο ποτέ. Κλέινοντας τα στόματα όσων τον θεωρούσαν “πολύ μεγάλο” για το σπορ και την μεταγραφή-επιστροφή του στην Alpine – Renault πισωγύρισμα. Τρανές αποδείξεις η παρουσία του στην πρώτη 10αδα της βαθμολογίας των οδηγών και ορισμένες εκπληκτικές εμφανίσεις στο β’ μισό της σεζόν. Όπως η 4η θέση στην Ουγγαρία, με τον ίδιο να έχει μεγάλο μερίδιο στην νίκη του teammate του (Οκόν) με τις εκπληκτικές του άμυνες στον Λίουις Χάμιλτον, ενώ φυσικά άξιο αναφοράς και το Κατάρ. Εκεί όπου επέστρεψε στο βάθρο για πρώτη φορά μετά το 2014. Η τέχνη δεν ξεχνιέται…

Όσον αφορά τον Σουμάχερ jr τώρα, τα πράγματα πήγαν πάνω κάτω όπως τα περιμέναμε. Με την φετινή χρονιά να έχει περισσότερο χαρακτήρα εκμάθησης για τον γιο του θρυλικού επτάκις παγκόσμιου πρωταθλητή. Βεβαίως έκανε λάθη. Ωστόσο και αυτά είναι μέσα στο πρόγραμμα. Πόσο μάλλον για έναν rookie. Για να προλάβω όσους βιαστείτε να τον προδικάσετε για τα λεφτά που κόστισε στην Haas με τις ζημίες του, θυμηθείτε ότι όπως και η Ρώμη κανένας οδηγός σπουδαίος ή έστω ικανός δεν χτίστηκε σε μια μέρα. Και ο Μικ έχει ταλέντο. Αυτό άλλωστε τον έφερε από την Formula 2 -ως πρωταθλητής- στην μεγάλη κατηγορία. Με αυτό κατάφερε φέτος να μπει και δύο φορές παρακαλώ σε Q2 κατακτήριων δοκιμών (Γαλλια, Τουρκία)  έχοντας το χειρότερο μονθέσιο. Με αυτό κέρδισε πρόσφατα μια θέση στους αναπληρωματικούς οδηγούς της Ferrari για του χρόνου. Ευελπιστούμε και περιμένουμε πως θα είναι (ακόμα) καλύτερος το ’22.

Ποιοι ξεχώρισαν και απογοήτευσαν;

Είναι αυτονόητο πως μετά από μια τέτοια χρονιά, οι Φερστάπεν και Χάμιλτον θα είχαν τον πρώτο λόγο και στο debate για τον καλύτερο οδηγό του 2021. Παρόλα αυτά εμείς δεν θα σταθούμε σε αυτούς. Οι δυό τους εξάλλου υπήρξαν από ένα εως και δύο επίπεδα πιο πάνω απο όλους. Αντιθέτως θα εστιάσουμε σε αυτούς που επίσης κέρδισαν τις εντυπώσεις βάσει της συνολικής τους απόδοσης στην σεζόν.

Θετικές εκπλήξεις υπήρξαν αρκετές. Όπως του διαρκώς ανοδικού Λάντο Νόρις, του Πιερ Γκασλί που συνεχίζει να εντυπωσιάζει με την Alpha Tauri και του Τζόρτζ Ράσελ. Ο οποίος όπως και πέρσι έκανε πράγματα και “θαύματα” στην Williams. Η αποκάλυψη της σεζόν όμως ακούει στο όνομα Κάρλος Σάινθ. Ο 27χρονος Ισπανός οχι μόνο δεν λύγισε στο “βάρος” της Ferrari, αλλά έκανε την πρώτη του χρονιά στην Scuderia την καλυτερή του (εως τώρα) στο σπορ. Όντας 5ος στο πρωτάθλημα, με 4 βάθρα, εξαιρετικά σταθερός και παίρνοντας βαθμούς σε κάθε αγώνα πλην δύο. Ενώ οδήγησε και τον Σάρλ Λεκλέρ στην πρώτη του (βαθμολογική) ήττα από έναν teammate.

Όσο για εκείνους που απογοητεύσαν καταλήγουμε στους Ντάνιελ Ρικιάρντο και το “ντουέτο” της Aston Martin (Σ. Φέτελ, Λ. Στρόλ). Συγκαταλέγονται κυρίως δίοτι δεν είδαμε (ειδικά στις περιπτώσεις των Ρικιάρντο και Φέτελ) τα αποτελέσματα που περιμέναμε. Την επικρατέστερη ωστόσο των απογοήτευσεων μέσα στο 2021, προσέφερε η συνολική εικόνα, παρουσία του Νικίτα Μαζέπιν. Οι λόγοι αυτονόητοι….

Στους κατασκευαστές τώρα. Mercedes και Red Bull δικαίωσαν τον τίτλο των φαβορί με το καλημέρα. Με την γερμανική ομάδα να φθάνει
τελικώς στον ιστορικό της 8ο συνεχόμενο τίτλο, στερώντας το “ντάμπλ” από τους “ταύρους” και την Honda που αποχωρεί επιτυχημένη από
την Formula 1. Την τριάδα έκλεισε η αισθητά βελτιωμένη Ferrari με το δίδυμο Λεκλέρ – Σαίνθ να είναι αποτελεσματικό. Η Mclaren δεν αξιοποίησε το ιστορικό 1-2 στη Μόντσα, όμως η ανοδική της πορεία της επιτρέπει να κοιτάει το μέλλον με αισιοδοξία. H Alpine – Renault θετική τερματίζοντας ξανά 5η, ακριβώς πάνω από την αξιόλογη Alpha Tauri. Αston Martin και Alfa Romeo απογοήτευσαν, ενώ η τελευταία Haas ήρθε αντιμέτωπη με την προδιαγεγραμμένη για το 2021 μοίρα της. Τέλος ιδιαίτερη αναφορά αξίζει στη Williams. Ίσως η έκπληξη του 2021. Με την ιστορική ομάδα σε μια δύσκολη για εκείνη χρονιά, να επιστρέφει ξανά στους βαθμούς και την (εμφανή) προόδο.

Farewell Κίμι

Η χρόνια του 2021 για την Formula 1 υπήρξε αναμφίβολα ιστορική. Ωστόσο ένας απ’τους λόγους που δεν πρόκειται να ξεχαστεί, είναι γιατί μεταξύ άλλων αποτέλεσε και το “κύκνειο άσμα” του σπουδαίου Κίμι Ραικόνεν. Ο 42χρονος (πλέον) Φινλανδός είχε κάνει γνωστό πως μέσα στο 2021 θα κρεμούσε τα γάντια του. Και όταν ο “Iceman” έκανε τα παραδοσιακά λίγα λόγια του πράξη στο φινάλε του Άμπου Ντάμπι ένα δάκρυ κύλησε. Μία από τις πιο εμβληματικές φιγούρες της σύγχρονης ιστορίας του σπορ. Δεν μας χάρισε άλλωστε και λίγα επί σχεδόν μιας εικοσαετίας (2001-2009 & 2012-2021) ο παγκόσμιος πρωταθλητής του 2007. Θα τον μνημονεύουμε για πολλά… Για την τρομερή του ικανότητα. Το ρεκόρ των περισσότερων συμμετοχών στην κορωνίδα των motorsports (349).Τον “φινλανδικό” χαρακτήρα του και φυσικά τις ατάκες από τα απολαυστικά team radio που πάντα προσέφερε. Πράγματα που θα μας λείψουν αφάνταστα από του χρόνου. Από εμάς ένα τεράστιο Kittos Kimi…

Χρόνια πολλά σε όλους και θερμές ευχές για ένα χαρούμενο 2022 !!