Δημήτρης Παπανικολάου: «Έκανα λάθος που πήγα στην Μπολόνια»

Πάντα κατείχε στην καρδιά μου μία ιδιαίτερη θέση. Μπορεί να μην έζησα τα καλύτερα χρόνια της καριέρας του, αν και η προσφορά του είναι ευρέως γνωστή. Ανάθεμα αν χρειάζεται μία τυπική αναζήτηση. Απαράλαχτος στο πέρασμα του χρόνου, αυθεντικός χαρακτήρας, ντόμπρος και τολμηρός. Ο Δημήτρης Παπανικολάου παρεξηγήθηκε, προκάλεσε αλλά ταυτόχρονα αγαπήθηκε όσο λίγοι από το ελληνικό κοινό.

Ο μοναδικός Έλληνας με δύο triple crown στο παλμαρέ του και μάλιστα με τους άσπονδους εχθρούς της χώρας. Μυθικά καρφώματα, έφαγε με το κουτάλι τα μεγάλα παιχνίδια και πάντοτε στο παρκέ έμπαινε με το μαχαίρι στα δόντια. Ούτε στα φιλικά δε κατέβαζε ρυθμούς, στο κόκκινο… αφού η νίκη και η ανάγκη της επικράτησης συνοδεύει πάντοτε τους κορυφαίους!

Φτάνει με τις εισαγωγικές φανφάρες. Κυρίες και κύριοι, Δημήτρης Παπανικολάου!

Η αλήθεια του Δημήτρη, το έργο που επιτελεί και η ακατάπαυστη στήριξη

– Μέσω του instagram ανακοίνωσες πως είσαι στο φάσμα του αυτισμού. Δε κρύβω να σου πω ότι ταυτίστηκα με τη ένδειξη άρνησης που παρουσίασες ως πρώτη αντίδραση. Είναι δυνατόν 20 χρόνια στο υψηλότερο επίπεδο κανένας να μη το διέκρινε; 

”Δεν εξέφραζα άρνηση, εξέφραζα έκπληξη. Δυστυχώς μαθαίνω ότι πολλοί άνθρωποι και αρκετοί γονείς φοβούνται την διάγνωση, πως θα πάθει το παιδί κάτι άλλο, όσο πιο νωρίς έρθει η αποδοχή τόσο καλύτερο θα είναι. Άμα κάποιος διαβάσει για το Άσπεργκερ, μπορεί να καταλάβει ότι ο γιατρός είχε δίκιο”.

– Δημοσιογράφοι με μεγαλύτερη πείρα με ενημέρωσαν ότι παλαιότερα είχες ένα τικ, το οποίο εξαφανίστηκε δια μαγείας. 

”Για δύο χρόνια, είχα ένα μικρό τικ. Όταν ηρέμησα έφυγε από μόνο του”.

– Σχετικά με το τικ, τί σου μετέφεραν τα τότε ιατρικά επιτελεία, δεδομένου πως ήταν εκ των κορυφαίων ευρωπαϊκά; 

”Σπαστικό ραιβόκρανο με είχαν διαγνώσει. Γινόντουσαν κάποιες τοπικές ενέσεις, κοντά στον λαιμό, όμως οφείλονταν σε ψυχολογικούς παράγοντες”.

– Είναι της πάσης γνωστό πως λατρεύεις τις ατάκες, είσαι ατακαδόρος με τα όλα σου. Μάλιστα, σύμφωνα με όλες τις ενέργειές σου να ευαισθητοποιήσεις τον περίγυρο, ώστε να κατανοήσει ότι ο αποκλεισμός δεν αποτελεί λύση. Πρακτικά κατά πόσο μπορεί να συμβεί;

”Έχουν βελτιωθεί τα πράγματα, βελτιώνονται σε διάφορους τομείς, αλλά χρειάζεται περισσότερη δουλειά στον τομέα αυτόν. Κυρίως στην ενημέρωση του γενικού πληθυσμού αλλά και στην αποδοχή των ίδιων των γονέων για την διάγνωση ενός γιατρού”.

– Υπήρχαν μέρες που αμφέβαλες, αν έπρεπε να δημοσιοποιήσεις την κατάστασή σου. Αν περνούσαν από το μυαλό σου δεύτερες σκέψεις;

”Όχι, διότι ήξερα και στο κοντινό μου περιβάλλον και άτομα που υπέφεραν ολίγον τι αναίτια, λόγω του παρωχημένου στίγματος που υπάρχει εδώ και πάρα πολλά χρόνια”.

– Έπεσα πάνω σε μία συνέντευξη που παραχώρησες με την γυναίκα σου. Υποψιαζόταν πως «κουβαλούσες» το σύνδρομο Άσπεργκερ και παρόλα αυτά σε στήριξε σε αυτό το «ταξίδι». Θεωρείς πως η οικογενειακή στήριξη είναι το καλύτερο «γιατρικό»;

”Βασικά, δεν ομιλούμε για κάποια ασθένεια, είναι μια ιδιαιτερότητα που ο κόσμος είναι καλό να γνωρίζει, είναι καλό για να αντιλαμβάνεστε κάποιες συμπεριφορές, κάποιες ιδιαιτερότητες. Είμαστε μαζί 17 χρόνια την στηρίζω και με στηρίζει σε διάφορες καταστάσεις. Έχουμε περάσει εύκολα, έχουμε περάσει δύσκολα”.

”Τα τρία χρόνια στον Σπόρτιγκ ήταν πραγματικό σχολείο”

– Αν δεν κάνω λάθος, για να ελαφρύνω το κλίμα έχεις μία κορούλα 15 ετών… δεν πιστεύω να την ωθήσεις προς το μπάσκετ, να ακολουθήσει τα λημέρια που μεγαλούργησες;

”Τα παιδιά μας δείχνουν που έχουν ταλέντο, τι θέλουν να κάνουν και εμείς να φωτίζουμε – όσο μπορούμε – τον δρόμο που εκείνα θα επιλέξουν. Δεν είμαι της άποψης ότι οι γονείς πρέπει να λένε τι θα κάνει, θα δώσει δύο-τρεις συμβουλές και από εκεί και πέρα ο καθένας διαθέτει ένα ταλέντο… ο καθένας θα κάνει καλά μόνο αυτό που αγαπάει. Η δουλειά των γονέων είναι να τα βοηθήσουμε να πετύχουν τους στόχους τους, εκεί που επιθυμούν”.

– Πάντως, για να περάσουμε και στα παρκέ που τόσο σε λατρέψαμε. Η αφορμή για να αρχίσεις τα πρώτα σου βήματα με την «σπυριάρα» μπάλα, ήταν ένα οικοπεδάκι που μετατράπηκε σε γήπεδο μπάσκετ απέναντι από το πατρικό σου στο Ίλιον; 

”Σωστά. Ήταν ένα οικόπεδο την δεκαετία του ’80 που μετά την επιτυχία του ’87, φτιάχτηκαν χιλιάδες μπασκέτες… έτσι φτιάχτηκε και ένα γηπεδάκι κάτω από το Πατρικό μου στο Ίλιον, τότε λεγόταν Νέα Λιόσια και εκεί έκανα τα πρώτα μου βήματα”.

– Μάλιστα, σε ηλικιά 12 χρονών βγάζεις δελτίο με τον Αστέρα Ζωοδόχου;

”Ακριβώς, δε θυμάμαι αν είναι 12 ή 11, όμως κάπου εκεί έχω το πρώτο μου δελτίο με την παιδική ομάδα του Αστέρα Νέων Λιοσίων Ζωοδόχου Πηγής”.

– Διόρθωσε με αν πράττω κάποιο λάθος, δεν είχες συμπληρώσει καν τα 16 σου χρόνια, όταν «ντεμπουτάρεις» στην Α1… Χριστούγεννα του ’92; 

”Ναι, 15μιση χρονών και λίγο παραπάνω”.

– Θυμάσαι το παιχνίδι; 

”ΠΑΟΚ εναντίον Σπόρτιγκ 93-63. Είχα βάλει 14 πόντους… με τον Κλιφ Λέβινγκστον”!

– Πότε συνειδητοποίησες ότι έχεις το απαιτούμενο ταλέντο για να ξεχωρίσεις;

”Το ταλέντο μας συνήθως δε το διαπιστώνουμε εμείς, καθώς δεν έχουμε αντικειμενική κρίση για τους εαυτούς μας. Το ταλέντο ή οτιδήποτε, πρέπει να το διαπιστώνουν οι άνθρωποι που ασχολούνται, οπότε ότι έπαιξα για πρώτη φορά στην Α1 όντας 15μιση χρονών ή ότι πήγα στην Εθνική Παίδων ήταν απόφαση προπονητών, που μου έδωσαν κουράγιο… ελπίδα να συνεχίσω”.

– Το παρατσούκλι σου είναι από τα πλέον χαρακτηριστικά: «Φον Δημητράκης»! Στο κόλλησε ο Βασίλης Σκουντής, Ποιο είναι το παρασκήνιο, αν αναζητούμε κάποιο;

”Ο Βασίλης το είχε βγάλει, για να είμαι ειλικρινής δε θυμάμαι τον λόγο. Κάπου το 1995 ή το 1996 με τον Ολυμπιακό, αλλά δεν θυμάμαι την αφορμή”.

– Πάντως, πριν καθιερωθείς στον Ολυμπιακό, αγωνίζεσαι τρία χρόνια δανεικός στον Σπόρτιγκ, όπου ανδρώθηκες, «ψήθηκες» και με σκοπό να επιστρέψεις με περισσότερες παραστάσεις. 

”Βέβαια, και τρία πολύ όμορφα χρόνια στον Σπόρτιγκ. Στο γήπεδο Σπόρτιγκ είχα παραταχθεί με τρεις διαφορετικές ομάδες (Ολυμπιακό, Παναθηναϊκό, ΑΕΚ) και νομίζω είναι το παλαιότερο γήπεδο στην Ελλάδα. Τα τρία χρόνια στον Σπόρτιγκ (έναν εξ αυτών στην Α2) ήταν πραγματικό σχολείο, έκανα τα πρώτα μου βήματα στις μεγάλες κατηγορίες πριν πάω στον Ολυμπιακό”.

– Γυρίζεις στον Ολυμπιακό. Αντιλήφθηκες κάποια στιγμή ή στην αρχή τουλάχιστον, οι συμπαίκτες σου να ήταν λίγο πιο επιθετικοί απέναντί σου, ώστε να «τεστάρουν» τον χαρακτήρα σου ως νεότερος; 

”Η δεκαετία του ’90 ήταν επιθετική και ο προπονητής, ο coach Ιωαννίδης. Ήταν άλλες εποχές: πιο σκληρές νοοτροπίες, πιο δύσκολες, μεγαλύτερος ανταγωνισμός και πολλοί ξένοι μπροστά σου πρώτης γραμμής. Ήταν μια δύσκολη περίοδος γενικά για έναν νέο να αναπτύξει το ταλέντο του”.

”Σε λάθος εποχή μπορείς να πεις ότι γεννήθηκε ο Αμερικάνος, ο Κολοκυθάς, ο Τρόντζος ”

– Αν μη τι άλλο στο κομμάτι αθλητικότητα, ειδικά εκείνη την εποχή υπερείχες δεόντως. Υποθετικά μιλώντας, αν ο Δημήτρης Παπανικολάου ξεκινούσε σήμερα και με τις συνθήκες που επικρατούν στο σύγχρονο μπάσκετ, ανταποκρίνεται στα αθλητικά δεδομένα; 

”Τα αθλητικά μου προσόντα και σήμερα θα ήταν μεγάλα, απλά τότε ήταν σπανιότερα. Σήμερα τα παιδιά δυνάμωσαν, έγιναν πιο δυνατά. Σήμερα τα προσόντα αυτά θα ήταν μεγάλα (τα αθλητικά). Η διαφορά του τότε με το σήμερα, είναι ότι εμείς μεγαλώσαμε μέσα στις γειτονιές, σε ανοιχτά γήπεδα, πράγμα που εκλείπει σήμερα οπότε βλέπουμε και λίγο πιο μηχανοποιημένους παίκτες”.

– Υποψιάζομαι πως γεννήθηκες σε λάθος εποχή. Ήσουν από τους λίγους Έλληνες διαχρονικά που πάταγαν από τις βολές και μέναμε καρφωμένοι να παρακολουθήσουμε το αποτέλεσμα. 

”Δε νομίζω ότι γεννήθηκα σε λάθος εποχή, θεωρώ γεννήθηκα την κατάλληλη εποχή. Σε λάθος εποχή μπορείς να πεις ότι γεννήθηκε ο Αμερικάνος, ο Κολοκυθάς, ο Τρόντζος που δεν υπήρχαν τα μέσα για να μάθει ο κόσμος το μεγάλο τους ταλέντο. Εμείς γεννηθήκαμε σε μία περίοδο που άνθησε το μπάσκετ, απλά το δύσκολο της υπόθεσης είναι ότι υπήρχε άπλετος ανταγωνισμός. Τα σημερινά παιδιά μέσω της κρίσης έχουν μία ευκαιρία να ανταγωνιστούν πιο μέτριους ξένους παίκτες, με καλύτερο ρόλο στην ομάδα τους από εμάς τότε”.

Η Αίγινα, οι «εξάρες» του Ομπράντοβιτς και μια συνάντηση… γκανγκστερική 

– Το ’97 στην Ρώμη ο Ολυμπιακός στέφεται πρωταθλητής Ευρώπης, κυρίαρχος στην Ελλάδα, και η θρυλική δήλωση του Ντούσαν Ίβκοβιτς στο αεροδρόμιο «Φιουμιτσίνο» της Ρώμης: 

«Είμαστε η καλύτερη ομάδα και ήρθαμε για να το πάρουμε»!

Υπήρχε το παραμικρό ίχνος αμφιβολίας στα αποδυτήρια;

”Ένα άγχος στο Final-4 υπάρχει πάντα. Εκείνη η χρονιά ξεκίνησε άσχημα μέχρι τα Χριστούγεννα, μετά πήραμε φόρα αρχίζοντας με το κύπελλο Ελλάδας. Υπήρχε μια αυτοπεποίθηση λόγω των δυσκολιών που περάσαμε κατά την διάρκεια του χειμώνα και όταν πάτησε άνοιξη είχαμε μια τεράστια αυτοπεποίθηση. Στην Ρώμη κιόλας είχε και πάρα πολύ κόσμο και φυσικά είχαμε πίστη στις δυνατότητες της ομάδας. Είχαμε έναν σπουδαίο ξένο, τον Ντέιβιντ Ρίβερς, έναν πολύ καλό κορμό από τα προηγούμενα χρόνια, χημεία και έτσι ήρθε το πρώτο ευρωπαϊκό του Ολυμπιακού”.

– Κυκλοφορεί μία ιστορία και θα ήθελα να μου την επιβεβαιώσεις. Έβαλες στα αποδυτήρια του Ολυμπιακού καιρό πριν τον θρίαμβο στην Ρώμη έναν λούτρινο παπαγάλο που επαναλάμβανε διαρκώς «Ολυμπιακός πρωταθλητής Ευρώπης»;

”Υπάρχουν και σε βίντεο, σε αφιερώματα για τον Ολυμπιακό. Πήρα έναν λούτρινο παπαγάλο που επαναλάμβανε ότι έλεγες, τότε λέγαμε «πάμε Ρώμη» πριν προκριθούμε για το Final-4 και κάναμε πλάκα με τους συμπαίκτες μου. Στο Final-4 δεν τον είχα πάρει”.

– Ισχύει ότι σε ανύποπτο χρόνο έπαιξε μαγνητοσκοπημένη ομιλία του Ντούντα, ενώ ήταν στα αποδυτήρια; 

”Δε το θυμάμαι, να σου πω την αλήθεια”.

– Αληθεύει όμως, πως καιρό πριν τον μεγάλο τελικό στην Ρώμη, έχετε πάει τσάρκα στην Αίγινα, παίζοντας water polo; 

”Πράγματι, έχουμε πάει. Φεβρουάριο, εμείς οι παίκτες, απλώς δε θυμάμαι πόσοι ήμασταν εκεί, ο Φασούλας σίγουρα ήταν! Όπως είχαμε πάει Δεκέμβριο στα μπουζούκια έπειτα από ήττες για να αλλάξει η ψυχολογία της ομάδας”.

– Ίσως και να μη γινόντουσαν σήμερα παρόμοια σκηνικά. Είναι σαν οι παίκτες της Μπαρτσελόνα να πάνε στα Κανάρια Νησιά για ηρεμία έπειτα από ένα αρνητικό αποτέλεσμα. 

”Ίσα-ίσα είναι πιο χαλαρά τα πράγματα, άμα χάσουν έναν αγώνα Ολυμπιακός – Παναθηναϊκός μπορούν να βγουν για ένα ποτό. Ο κόσμος τότε είχε λιγότερα προβλήματα, το πρόβλημα του ήμασταν εμείς”.

– Ο Ντούσαν Ίβκοβιτς έφυγε από την ζωή τον Σεπτέμβριο και είδαμε πως στο τελευταίο αντίο, κατόρθωσε να ενώσει την κάποτε κραταιά Γιουγκοσλαβία. Καθώς τον έζησες, μία εικόνα και τι σημαίνει για το παγκόσμιο μπάσκετ η συγκεκριμένη απώλεια; 

”Δικαίως σπουδαίοι παίκτες τον τίμησαν την ημέρα που έφυγε, είναι σύμβολο. Ανέδειξε πάρα πολλούς παίκτες, έφερε επιτυχίες, άλλαξε την νοοτροπία αρκετών ομάδων και το σέρβικο μπάσκετ, η πρώην Γιουγκοσλαβία και το ευρωπαϊκό μπάσκετ αναγνωρίζουν την αξία του. Ήταν ιδιαίτερος άνθρωπος αλλά συνάμα σπουδαίος, όλοι οι σπουδαίοι έχουν και ιδιαιτερότητες”.

– Είχες πει το 1999 την ατάκα, «δεν είμαι τρελός. Είμαι για τα σίδερα και υπεύθυνος για όσα κάνω».  Μπορείς να θυμηθείς μία στιγμή πριν, κατά την διάρκεια ή μετά από έναν αγώνα, που να απέχεις ελάχιστα από το να ξεφύγεις;

”Κανείς δεν είναι τέλειος, ακόμα και οι δηλώσεις σε μία εποχή που έπρεπε να διαχειριστούμε μία δημοσιότητα από πολύ μικρή ηλικία. Δεν είναι εύκολο να διαχειριστείς στιγμές δόξας, υπάρχουν περίοδοι έπαρσης και έχουμε ξεφύγει κιόλας. Το θέμα είναι όσο μεγαλώνουμε να βελτιώνουμε τις αποφάσεις μας και να ωριμάζουμε”.

– Το καλοκαίρι του ’97 συντελέστηκε ανοιχτή κόντρα με τον Ολυμπιακό. Πλαστογραφίες, παρεξηγήσεις, δικαστήρια και στην άκρη… η Κίντερ Μπολόνια!

”Είναι μία από τις κακές μου αποφάσεις. Παρασύρθηκα από λάθος άτομα, από λόγια τρίτων και τότε για λίγο καιρό πήγα στην Μπολόνια, αλλά επανήλθα στον Ολυμπιακό. Ήταν ένα από τα λάθη της καριέρας μου”.

– Αποχωρείς από τον Ολυμπιακό και την σεζόν 2002-03 συνεχίζεις με τον Μακεδονικό, μένοντας σε υψηλές πτήσεις. Έρχεται πρόταση από τον Παναθηναϊκό. Αξέχαστο παραμένει το 5ο παιχνίδι στο ΟΑΚΑ κόντρα στον Ολυμπιακό, που σκοράρεις 10 πόντους στο ημίχρονο. Ο άλλοτε Δημητράκης του Ολυμπιακού έχει γίνει εχθρός του εκείνο το βράδυ. Σε απασχολούσε μόνο το πρωτάθλημα ή ήθελες να δώσεις κάποια απάντηση;

”Όταν παίζεις για πρωτάθλημα δε μπορείς να κοιτάς τον εαυτό σου, είναι ομαδικό το άθλημα. Είχε πολλά σπουδαία γκαρντ ο Ολυμπιακός και είχαμε πρόβλημα στην άμυνα (ο Παναθηναϊκός) και ο coach Ομπράντοβιτς με πέρασε στην 12αδα, κυρίως για αμυντικό σκοπό και μου έκατσε εκείνο το παιχνίδι”.

– Σε ήθελε ο Ζοτς, απλώς ήθελες περισσότερο αγωνιστικό χρόνο από όσο γνωρίζω. 

”Είχα μια διετή πρόταση, όμως επειδή φοράμε σορτσάκι και είχα κάποια χρόνια μπροστά μου… επέλεξα την ΑΕΚ που θεωρητικά θα είχα περισσότερο χρόνο συμμετοχής, όμως αντιμετωπίσαμε άλλα προβλήματα. Ό,τι έγινε-έγινε”!

Η γαλανόλευκη, το στοίχημα στα αποδυτήρια και… το ζογκλερικό 

– Αμ, το άλλο! Τι πέρασες από τον Απρίλη και για πέντε μήνες ώστε να καταφέρεις να ενώσεις τον τεράστιο Νίκο Γκάλη με τον σύγχρονο ήρωα, Γιάννη Αντετοκούνμπο; 

”Είχαμε έναν ευχάριστο πονοκέφαλο. Ο Γιάννης πήρε το πρωτάθλημα με τους Μιλγουόκι Μπακς στο NBA. Χαρήκαμε όλοι! Αυτό όμως μείωσε τον διαθέσιμό του χρόνο. Συνήθως ερχόταν τον Μάιο, όμως φέτος ήρθε τον Ιούλιο με την οικογένεια του, οπότε ήταν δύσκολο να βρούμε ένα κενό. Αυτό έγινε εφικτό μια βραδιά, σε ένα τραπέζι με την ομάδα του Μιλγουόκι, όπου έγινε η συνάντηση των δύο σπουδαίων ανδρών”.

– Χρυσό στο Πανευρωπαϊκό Παίδων στην Τουρκία κόντρα στην Ισπανία και ο κορμός της ομάδας αποτελούταν από σένα, τον Μιχάλη Κακιούζη, τον Ευθύμη Ρεντζία, τον Νίκο Χαζτή και τον Γιάννη Γιαννούλη.  

”Ναι, το 1993. Νωρίτερα είχαμε πάρει το Μεσογειακό πρωτάθλημα και το ’95 είχαμε πάρει με τον ίδιο κορμό περίπου το χρυσό μετάλλιο στο Παγκόσμιο των Εφήβων στο ΟΑΚΑ”!

– 20 χιλιάδες μέσα και 10 χιλιάδες έξω από το γήπεδο, όπως τόνισες εκείνη την περίοδο με έκπληξη!

”Είναι καταγεγραμμένο, και μετά όλη η Ελλάδα στους δρόμους, ήταν μία πρωτόγνωρη εμπειρία που δύσκολα θα επαναληφθεί”!

–  Γυρνώντας στις ιστορίες. Το ημερολόγιο έδειχνε 14 Ιουλίου του 1996, φιλικός αγώνας μεταξύ Αμερικής και Ελλάδας (128-62) και λέγεται ότι έχει μπει στοίχημα στα αποδυτήρια, πως επιδιώξεις να καρφώσεις μπροστά στον Σακίλ Ο’ Νιλ;

”Όχι, υπαρκτό στοίχημα. Θα προσπαθούσα να καρφώσω, στο πρώτο μάλιστα (επιχείρησε δύο με πανομοιότυπο αποτέλεσμα) δε πήρα φόρα – έτσι για το γαμώτο – ακόμα και αν δεν με έκοβε, ίσως να μην κάρφωνα. Έφαγα την τάπα μου αλλά την προσπάθεια την έκανα”!

”Είμαι ανταγωνιστικός και θέλω να κερδίζω. Χωρίς αυτό δεν μπορείς να κάνεις πρωταθλητισμό”

– Γιατί θέλησες να «τερματίσεις» την καριέρα του Γιώργου Τσαλμπούρη στο All-Star του 2018, με εκείνο το «ζογκλερικό»;

”Καμία καριέρα δε τελείωσα (γέλια) και είναι και καλό παιδί ο Γιώργος. Απλά, όταν το σώμα μας δεν πάει και με λίγα κοιλάκια παραπάνω, καταφεύγουμε σε ζογκλερικά μπας και ξεγελάσουμε τους νεότερους και βάλουμε καλάθι”.

– Θυμάμαι σε έναν φιλανθρωπικό αγώνα που διεξήχθη στο Μετς, πήγαινα τρίτη λυκείου και ήμουν ήδη «μπλεγμένος» με το επάγγελμα δύο χρόνια. Μπαίνεις μέσα φουριόζος, όμως αργότερα αστοχείς σε 3-4 προσπάθειες και χαρακτηριστικά σε βλέπω να με πίσω βήματα να μιλάς με τον εαυτό σου και να λες διάφορα (θα μας κλείσουν, αν τα καταγράψουμε). Ήσουν πάντα ανταγωνιστικός, χαλαρές προπονήσεις και ήρεμα μονά… γιοκ; 

”Όταν μπαίνεις στο γήπεδο πρέπει να είσαι ανταγωνιστικός και σήμερα, όταν παίζω με παλαίμαχους αγώνες είμαι ανταγωνιστικός και θέλω να κερδίζω. Χωρίς αυτό δε μπορείς να κάνεις πρωταθλητισμό. Αρκεί να ξέρεις ποια είναι τα όρια, να μην πατάς επί πτωμάτων, να κινούμαστε στο αθλητικό πλαίσιο”.