Ο Παστόρε γεννήθηκε τη λάθος (ποδοσφαιρική) εποχή

Πόδια σαν … καλαμάκια του καφέ. Χέρια που μόνο μούσκουλα δεν έχουν. Κορμί που δεν ξεχωρίζει για τις γραμμώσεις και τους κοιλιακούς του, αλλά για το πόσο λεπτό είναι. Αν κάποιος έβλεπε στον δρόμο τον Χαβιέρ Παστόρε και δεν έχει ιδέα για το ποιος είναι ή τι μπορεί να επαγγέλεται, τότε δύσκολα θα τον περάσει για ποδοσφαιριστή. Άλλωστε και το παρατσούκλι που τον συνοδεύει όλα αυτά τα χρόνια μόνο… τυχαίο δεν είναι. Από την εποχή της αλάνας γύρναγε όταν άκουγε «El Flaco» που σημαίνει «ο κοκκαλιάρης».

Την εποχή που οι επαγγελματίες παίκτες ψάχνουν να βρουν τρόπους για να… φουσκώσουν και να έχουν περισσότερη μυϊκή μάζα, ώστε να αντέχουν την πίεση του προγράμματος, αλλά και το «ξύλο» των αντιπάλων υπάρχει κάποιος που είναι της παλιάς σχολής. Ο Αργεντινός ποτέ δεν ήθελε να ακολουθήσει εκείνο το μονοπάτι. Αν ήταν τραγουδιστής θα μπορούσε να είναι ο Φρανκ Σινάτρα που είχε πει το θρυλικό: «My way». Ωστόσο, σε καμία περίπτωση η πορεία και η καριέρα του Αργεντινού μέσου δεν μπορεί να συγκριθεί με εκείνη του Ιταλοαμερικανού τραγουδιστή. Όχι ότι χρειάζεται κιόλας.

Από την αρχή της σταδιοδρομίας του ο Παστόρε ξεχώρισε τόσο για τα κιλά που (δεν) είχε, αλλά και για τη μοναδική του ικανότητα να ελέγχει την μπάλα. Να την κάνει ό,τι εκείνος θέλει. Όπως θέλει. Με όποιο τρόπο θέλει. Εκείνο το χάρισμα που είχε όσο περνούσε ο καιρός τον έκανε ολοένα και πιο μοναδικό. Δεν ήταν δύσκολο να τον εντοπίσουν. Δεν ήταν δύσκολο να του δώσουν την ταμπέλα του «επόμενου Ρικέλμε». Άλλο που δεν ήθελαν στην Αργεντινή. Παλιά τους τέχνη κόσκινο να ψάχνουν διαδόχους παλαίμαχων ποδοσφαιριστών στο πρόσωπο νέων πρωταγωνιστών.

Πλέον, όμως, δεν είναι παιδί. Αλλά 32 ετών. Η επιλογή της Έλτσε, της οποίας θα φοράει τη φανέλα μέχρι και το καλοκαίρι του 2022, είναι εκείνη που μπορεί να τον φέρει και πάλι στο… αφρό. Αλλιώς αν δεν προσαρμοστεί ποτέ στις απαιτήσεις τόσο της νέας του ομάδας όσο και της La Liga μάλλον θα πρέπει να ετοιμάσει τα χαρτιά του για… πρόωρη σύνταξη!

Τα φώτα της Παρί τον… τύφλωσαν!

Από τις αλάνες και τις φτωχογειτονιές της Αργεντινής έφτασε να είναι πρώτο όνομα στην Παλέρμο. Να κάνει πάταγο. Οι Ιταλοί είχαν σκοπό να τον πουλήσουν πάνω από 100 εκατομμύρια ευρώ όταν ξεκίνησαν τις διαπραγματεύσεις με την Παρί Σεν Ζερμέν για εκείνον. Αλλά εν τέλει έβαλαν στα ταμεία τους 39, 8 εκατομμύρια ευρώ. Όχι και άσχημα για εκείνους.

Αλλά αν πριν από μερικά χρόνια κάποιος έλεγε στον Χαβιέρ Παστόρε ότι μόλις στα 32 του θα ψάχνει απεγνωσμένα για μία ομάδα, όντας ελεύθερος και εν τέλει θα έδινε τα χέρια με μία μικρομεσαία ομάδα της La Liga, μάλλον, δεν θα τον έπαιρνε πολύ στα σοβαρά. Ωστόσο, η πτωτική πορεία του Αργεντινού μέσου ξεκίνησε όταν μπήκε στο αεροπλάνο με προορισμό το λαμπερό Παρίσι. Εκεί ποτέ δεν βρήκε τον χώρο και τον χρόνο που θα ήθελε. Ποτέ δεν ένιωσε ως βασικό και αναντικατάστατο μέλος. Σε μία ομάδα με βεντέτες και ποδοσφαιριστές με… ύφος, εκείνος έδειχνε να μην κολλάει.

Οι (μόλις) 186 συμμετοχές του από το 2011, μέχρι και το 2018, απλά το επιβεβαιώνουν. Μέσα σε όλα αυτά βάλτε και τους τραυματισμούς που είχε και που δεν τον άφηναν πυκνά- συχνά να βρει ρυθμό. Βάλτε και συναγωνισμό για μία θέση στο χώρο του κέντρου και τότε έχετε μια πλήρης εικόνα γιατί πέρασε και δεν ακούμπησε από την Παρί, παρά τις… πινελιές του.

https://www.youtube.com/watch?v=wItP2sEvtaA

Η ευκαιρία που τόσο ήθελε ο Παστόρε

Το πέρασμα του Χαβιέρ Παστόρε από τη Ρόμα θα είναι μία απλή αναφορά μέσα στα επόμενα χρόνια. Όμως, το μεγάλο στοίχημα για τον Αργεντινό είναι η συνέχεια. Είναι η Έλτσε. Οι Ισπανοί δεν αποτελούν την ομάδα φόβητρο. Ούτε έχουν κάποια τεράστια οικονομική επιφάνεια. Στο πρόσωπο του «κοκκαλιάρη» επιχείρησαν ένα… χοντρό κόλπο. Έκαναν την υπέρβασή τους γιατί ακόμη πιστεύουν σε εκείνον και στις ικανότητές του. Το ίδιο και ο κόσμος που έδωσε βροντερό «παρών» στην επίσημη παρουσιάσή του.

Οι δύο πλευρές θα είναι μαζί στα σίγουρα μέχρι και το καλοκαίρι του 2022. Για μετά… έχει ο Θεός. Παρόλα αυτά οι συνθήκες είναι ιδανικές για τον Παστόρε. Θα είναι το πρώτο βιολί σε μία ομάδα που δεν έχει και τόση ποιότητα. Θα είναι ο τοπικός ήρωας. Όπως τότε στο Παλέρμο. Άλλωστε η La Liga δεν φημίζεται ούτε για τις υψηλές τις ταχύτητες -κάτι που δεν θα το ήθελε στα σίγουρα εκείνος- ούτε και για τον εξοντωτικό της ρυθμό ή τους αμυντικούς προσανοτολισμούς της.

Το ισπανικό πρωτάθλημα είναι το ιδανικό για αρτίστες, όπως ο Παστόρε. Μένει να δείξει και ο ίδιος ότι είναι ο ιδανικός για τη La Liga, αλλά και για την Έλτσε. Την ευκαιρία του -που μπορεί να είναι και η τελευταία του στα 32- την πήρε. Από εκείνον εξαρτάται αν θα την αφήσει να περάσει στο… ντούκου ή όχι.

H μεγαλύτερη… αρετή του Παστόρε!

Λένε πως το μυστικό για μία πετυχημένη σχέση είναι να αποδεχτείς τον άλλον έτσι, όπως είναι. Ότι δεν πρέπει να προσπαθήσεις να τον αλλάξεις. Πρέπει να τον αποδεχτείς με τα θετικά και τα αρνητικά του. Με τα καλά και τα στραβά του. Μόνο τότε αυτή η σχέση θα είναι ομαλή. Σταθερή. Λειτουργική. Για κάποιους είναι απαράβατος κανόνας. Νόμος! Κάτι τέτοιο ισχύει και για τον Χαβιέρ Παστόρε και τη σχέση του με τους ποδοσφαιρόφιλους ανά τον κόσμο.

Το μεγαλείο του αναγνωρίζεται μόνο από εκείνους που μπορούν να τον αποδεχτούν έτσι, όπως είναι και όχι έτσι όπως θα θέλανε να τον δούνε. Ο Αργεντινός δεν μπόρεσε και δεν θα μπορέσει ποτέ του να γίνει ούτε «χτιστός», ούτε να μαρκάρει πολύ, ούτε να τρέχει σαν σφαίρα τα 100 μέτρα. Όποιος είναι πρόθυμος να τον αγκαλιάσει για όλα αυτά τα «ούτε», τότε θα χαρεί όταν η μπάλα πάει στα πόδια του 32χρονου μέσου που μπορεί να την κρύψει με μία «ποδιά», είτε με μία 40αρα μπαλιά. Ακόμη και όταν δεν πρέπει γιατί η ομάδα του βγαίνει σε κάποια αντεπίθεση ή γιατί το ρίσκο είναι μεγάλο για να χαθεί η κατοχή.

Σίγουρα ο Παστόρε αν ήταν έστω και λίγο διαφορετικός και πιο… μοντέρνος, όπως επιτάσσει άλλωστε και η εποχή, θα ήταν μέσα στους καλύτερους παίκτες της Ευρώπης. Πολλοί θα ήθελαν να έχουν τη δική του τεχνική κατάρτιση. Τη δική του επαφή με την μπάλα. Το δικό του άγγιγμα. Αλλά και με τα όποια «αρνητικά» του καταφέρνει να μην περνάει απαρατήρητος. Ωστόσο, το πιο σημαντικό είναι ότι σε έναν κόσμο που τρέχει με τρελές ταχύτητες το να πηγαίνεις με το δικό σου ρυθμό, ίσως, είναι η μεγαλύτερη αρετή. Ακόμη και αν είσαι γεννημένος τη λάθος εποχή.