Το ποδόσφαιρο που ζεις διαφέρει από εκείνο που αγαπάς

Όπως όλα τα πράγματα στην ζωή, έτσι και το ποδόσφαιρο αναγκάστηκε να κινείται και να αναπτύσσεται σε σύγχρονους ρυθμούς. Βρισκόμαστε σε μία εποχή που μαθαίνουμε τα πάντα πριν καλά-καλά γίνουν και παράλληλα, η λίστα με τα πράγματα τα οποία δεν αγοράζονται έχει το μέγεθος… χαρτοπετσέτας. Είναι λογικό πως η βιομηχανία του ποδοσφαίρου δεν θα έμενε ανεπηρέαστη, την στιγμή που το άθλημα προβάλετε σε κάθε γωνιά της Γης. Ωστόσο, η λεπτή γραμμή που ξεχωρίζει την ευχαρίστηση από το κέρδος έχει ξεπεραστεί κατά πολύ και πλέον οι ομάδες που υποστηρίζουμε όλοι από μικρά παιδιά μοιάζουν περισσότερο με πολυεθνικές εταιρίες.

Η μηχανή του (συγ)χρόνου

Το μακρινό 1893 ο Τζακ Σάουθγουορθ, άφησε την Μπλάκμπερν για την Έβερτον με αντίτιμο 400 λίρες. Αυτή είναι η πρώτη καταγεγραμμένη μεταγραφή, στην οποία χρησιμοποιήθηκαν λεφτά. Με ένα βλεφάρισμα επιστρέφουμε στο σήμερα, την εποχή που οι μεταγραφές πραγματοποιούνται με κρυπτονομίσματα! Συγκεκριμένα, ο Ντέιβιντ Μπάραλ μεταγράφηκε στην DUX Internacional de Madrid και θα αμοίβεται με ψηφιακά νομίσματα. Η πρωτοποριακή αυτή κίνηση πραγματοποιήθηκε τον Ιανουάριο του 2021 και μέσα στο έτος πολλές ομάδες έχουν δείξει ενδιαφέρον για αυτό το εγχείρημα. Τα… μηδενικά στα συμβόλαια αυξάνονται, τα ποσά είναι εκτός πραγματικών δεδομένων και η φύση του αθλήματος περνάει στην παραφύση του σύγχρονου κόσμου. Η δύναμη του σήμερα νικάει κατακράτος αυτήν του χθες και αφήνει πίσω της έναν φόβο για το αύριο.

Το ποδόσφαιρο είναι όντως για όλους;

Η αγάπη είναι το μέσο που ευθύνεται για πολλές πράξεις στην ζωή του ανθρώπου. Η αγάπη για τον σύλλογο που υποστηρίζει είναι ο λόγος που θα αλλάξει το πρόγραμμά του προκειμένου να είναι κοντά του. Είναι τα δάκρυα χαράς ή λύπης για το γκολ που θα πανηγυρίσει η θα δεχτεί στο 90′ και η αφορμή για μία κάπως πιο μπάσα φωνή το επόμενο πρωινό. Αυτή η αγάπη έχει αρχή δίχως τέλος και είναι ανιδιοτελής, μέχρι και σήμερα. Στην φράση «το ποδόσφαιρο είναι για όλους» κοντεύει να προστεθεί η λέξη «δεν» δεξιά από αυτήν του ποδοσφαίρου.

Το συμφέρον δεν κάνει τα… στραβά μάτια σε κανέναν και η πραγματικότητα με την πάροδο του χρόνου μοιάζει κάθε άλλο παρά με δεδομένη. Οι ομάδες πλέον δεν βλέπουν χρώματα, παρά μόνο εκείνα των χρημάτων. Οι τιμές των εισιτηρίων δεν απευθύνονται στο εισόδημα του μέσου ανθρώπου και η πρόσβαση στο όμορφο παιχνίδι ολοένα και περιορίζεται. Από το 1893 φτάσαμε στο σήμερα, την εποχή που το άθλημα εξελίσσεται με στόχο να απασχολεί μόνο την ανώτερη τάξη της οικονομικής πυραμίδας. Τα μότο «είναι για όλους» και «όλοι μαζί» υπάρχουν μόνο για να χρησιμοποιούνται σε διαφημιστικά σποτάκια και να διαστρευλώνουν την σκληρή πραγματικότητα.

Σαν έργο του Πικάσο

Η εξέλιξη σαν γεγονός απαιτεί αλλαγές. Στον βωμό της θυσιάζονται διάφοροι παράγοντες με στόχο να επιφέρει καλύτερες καταστάσεις. Στον κόσμο του ποδοσφαίρου θυσιάζονται αξίες και κανένας δεν μπορεί να πει με σιγουριά ότι βλέπει το άθλημα να αλλάζει προς το καλύτερο. Η αλλαγή στον τομέα μοιάζει σαν τις προσωπογραφίες του Πικάσο. Το πρώτο του πορτρέτο δημιουργήθηκε το 1896 και σε αυτό μπορείς να διακρίνεις την φιγούρα και τα χαρακτηριστικά του. Στο τελευταίο του, 76 χρόνια αργότερα, βλέπεις κάτι ξένο και αφιλόξενο, έργο που το βλέπεις και αναρωτιέσαι τι πήγε στραβά.

Έτσι και στο ποδόσφαιρο. Βλέπεις την ευρύτερη εικόνα, διαβάζεις για την αγορά της Νιουκάστλ από το σαουδαραβικό fund που ανήκει στον πρίγκιπα Μοχάμεντ Μπιν Σαλμάν, καθιστώντας την το πλουσιότερο κλαμπ του κόσμου. Βλέπεις τις τιμές των εισιτηρίων να ανέρχονται σε τριψήφια ποσά. Οι ποδοσφαιριστές να αλλάζουν φανέλες σαν πανωφόρια μόνο και μόνο για τα λεφτά και το συμφέρον. Και κάθεσαι λίγο πιο πίσω, το παρατηρείς όλο αυτό και αναρωτιέσαι.

Τι πήγε τόσο στραβά;