Από το ποδόσφαιρο του Κρόιφ στο ποδόσφαιρο της… κελεμπίας!

«Έχετε δει ποτέ μία τσάντα γεμάτη χρήματα να μπαίνει σε ένα γήπεδο και να νικάει;». Αυτή είναι μία μόνο από τις μεγάλες ατάκες που φρόντισε να μοιραστεί με τον υπόλοιπο κόσμο ο Γιόχαν Κρόιφ πριν φύγει από αυτόν τον τούτο μάταιο κόσμο.

Ο Ολλανδός έγινε ένας από τους καλύτερους και πιο γνωστούς ποδοσφαιρανθρώπους της ιστορίας όχι γιατί τα είχε όλα έτοιμα. Αλλά γιατί πάλεψε πολύ σκληρά για όλα όσα πέτυχε. Από τότε που ήταν παιδάκι στους δρόμους του Άμστερνταμ, μέχρι και τη στιγμή που έγινε -για εκείνη την εποχή- η πιο ακριβή μεταγραφή στον κόσμο. Αφήνοντας τον Άγιαξ για την Μπαρτσελόνα.

Η μητέρα του καθαρίστρια στον «Αίαντα». Εκείνος μεγαλωμένος στους δρόμους της ολλανδικής πρωτεύουσας. Το καλύτερο «ποδοσφαιρικό σχολείο», όπως του άρεσε να λέει. Εκεί έμαθε όλα όσα έπρεπε. Άλλωστε και η εποχή μόνο εύκολη δεν ήταν, αφού όλος ο κόσμος προσπαθούσε να σταθεί στα πόδια του μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Το ίδιο και ο πιτσιρικάς Γιόχαν.

Τα χρόνια πέρασαν. Οι εποχές άλλαξαν. Και για το ίδιο το ποδόσφαιρο. Άνθρωποι που δεν είχαν καμία επαφή με το άθλημα και ίσως να μην ξέρουν ούτε τα… βασικά έκαναν μαζικές «επιθέσεις» σε μεγάλες ομάδες. Ειδικά στην Αγγλία. Η αρχή έγινε με την Τσέλσι και τον Ρόμαν Αμπράμοβιτς.

Η συνέχεια είναι λίγο ως πολύ γνωστή. Με τον Σεΐχη Μανσούρ να αναλαμβάνει τις τύχες της Μάντσεστερ Σίτι και να την μεταμορφώνει. Κάτι τέτοιο έγινε και στη Γαλλία με την Παρί Σεν Ζερμέν. Ωστόσο, κανείς δεν θα μπορούσε να σκεφτεί ότι η Νιούκαστλ θα γίνει μία «νεόπλουτη» ομάδα με τους Άραβες που την αγόρασαν να έχουν δέκα φορές πιο μεγάλη περιουσία από τα «αφεντικά» των «πολιτών»!

Ο Γιόχαν Κρόιφ ήταν από τους πρώτους που τόνισε πόσο σημαντικό είναι για μία ομάδα να έχει τις δικές της, δυνατές ακαδημίες. Ότι δεν πρόκειται μόνο για θέμα marketing. Αλλά και για θέμα…DNA. Αλήθεια με όλες αυτές τις αλλαγές και όλα αυτά τα χρήματα που αλλάζουν χέρια τι θα λέει από εκεί πάνω ο «Ιπτάμενος Ολλανδός»;

H εποχή του Κρόιφ και του… ρομαντισμού τελείωσαν

Οι πιο μεγάλοι το λένε με παράπονο. Οι πιο νέοι το ακούνε και δεν ξέρουν τι σημαίνει. Κάποτε βλέπαμε αρκετούς ποδοσφαιριστές να μένουν σε μία ομάδα για να παίζουν «μόνο για τη φανέλα». Δεν χρειάζεται να γυρίσουμε πολύ παλιά τον χρόνο.

Οι περιπτώσεις; Πολλές και διαφορετικές. Πάολο Μαλντίνι, Φραντσέσκο Τότι, Αλεσάντρο Ντελ Πιέρο, Ράιαν Γκιγκς, Πολ Σκόουλς, Τσάβι, Στίβεν Τζέραρντ. Είναι μόνο από τις πιο χαρακτηριστικές.

Ο Γιόχαν Κρόιφ δεν έμεινε μόνο στην ομάδα που τον ανέδειξε, τον Άγιαξ. Γύρισε τον κόσμο, είδε και έμαθε πράγματα, έγινε καλύτερος. Η αγάπη του όμως για τον πρώτο του σύλλογο δεν σταμάτησε ποτέ να καίει μέσα του. Γι’ αυτό το λόγο γύρισε αργότερα τόσο σαν προπονητής, όσο και σαν σύμβουλος.

Κάτι ανάλογο έκανε ο αείμνηστος Ολλανδός και με την Μπαρτσελόνα, όπου ήταν το πάθος του. Πλέον βλέπουμε και παρατηρούμε παίκτες και προπονητές να μην πιστεύουν τόσο σε μία ιδέα ή σε έναν σύλλογο. Να μην δένονται με τον κόσμο ή και την πόλη.

«Στην εποχή μου το ποδόσφαιρο ήταν πιο αγνό. Πιο ρομαντικό. Έβλεπες ακόμα παίκτες να παίζουν για τη φανέλα. Τώρα όλα γίνονται  για τα λεφτά», είπε ο Φραντσέσκο Τότι σε συνέντευξη που παραχώρησε στην «Guardian» τον Οκτώβριο του 2021. Και σίγουρα δεν θα μπορούσε να είναι πιο εύστοχος.

Καλώς ήρθε το (πετρο)δολάριο!

Τα χρήματα έδιναν πάντα πλεονέκτημα σε εκείνους που τα είχαν. Δεν είναι κάτι νέο στο ποδόσφαιρο. Από τη δεκαετία του ’50 μέχρι και σήμερα οι πιο ισχυροί μπορούσαν να δελεάσουν τους σταρ της εποχής.

Ωστόσο, τα τελευταία είκοσι -περίπου- χρόνια βλέπουμε ότι οι «ξένες δυνάμεις» που μπήκαν στο αγγλικό ποδόσφαιρο έχουν ανοίξει κατά πολύ τη ψαλίδα μεταξύ των πλούσιων και φτωχών στα αγγλικά γήπεδα. Η υπόθεση της Νιούκαστλ ήρθε απλά να μας το… υπενθυμίσει.

Παραδοσιακές δυνάμεις που δεν είχαν την πρόνοια να επενδύσουν σε παίκτες παγκόσμιας κλάσης είτε γιατί δεν ήθελαν, είτε γιατί δεν μπορούσαν έφτασαν να… ξεπεραστούν. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η Άρσεναλ. Οι Λονδρέζοι όσο είχαν τον Αρσέν Βενγκέρ στο τιμόνι τους ναι μεν ήταν ανταγωνιστικοί. Αλλά αυτό άλλαζε χρόνο με τον χρόνο μέχρι που τη σεζόν 2020-2021 έμειναν για πρώτη φορά, μετά από 25 χρόνια, εκτός Ευρώπης.

Από την άλλη ομάδες που ναι μεν είχαν κάποια ιστορία, αλλά, ήταν στην αφάνεια βγήκαν μπροστά. Τόσο η Τσέλσι και εσχάτως η Μάντσεστερ Σίτι έγιναν αφεντικά της Premier League και μόνο τυχαίο δεν είναι το γεγονός ότι τα τελευταία χρόνια έχουν σηκώσει την κούπα του πρωταθλήματος πιο πολύ από τους αντιπάλους τους.

Δεν είναι τυχαίο που έφτασαν να παίξουν μέχρι και στον τελικό του Champions League. Με τον Πεπ Γκουαρντιόλα να έχει ξοδέψει όλα αυτά τα χρόνια που βρίσκεται στο «Έτιχαντ» παραπάνω από ένα δις σε μεταγραφές παικτών!

Είναι εύκολο να καταλάβουμε, λοιπόν, πόσο πολύ μπορεί να επηρεάσει το (πάρα πολύ) χρήμα μία ομάδα και να αλλάξει την ιστορία της. Κάτι τέτοιο φιλοδοξεί να κάνει και η Νιούκαστλ. Άλλωστε το παραδέχονται με τις δηλώσεις που έχουν κάνει από την πρώτη ημέρα τόσο οι νέοι της ιδιοκτήτες όσο και οι άνθρωποι που θα «τρέξουν» το project.

Η «κληρονομιά» που άφησε πίσω του ο Κρόιφ

Όσο αγαπούσε το ποδόσφαιρο και την μπάλα, άλλο τόσο είχε αδυναμία στο τσιγάρο ο Γιόχαν Κρόιφ. Ο μοναδικός αντίπαλος που του έβαλε δύσκολα ήταν ο καρκίνος στους πνεύμονες. Ωστόσο, αν ζούσε ο Ολλανδός τι θα έλεγε;

Σίγουρα δεν θα ήταν χαρούμενος με αυτά που θα έβλεπε. Ακόμη και από το δικό του «τέκνο» τον Πεπ Γκουαρντιόλα. Ο θρύλος του παγκόσμιου ποδοσφαίρου έθεσε τα θεμέλια στη Βαρκελώνη, ώστε η Μπαρτσελόνα να έχει σήμερα μία από τις καλύτερες ακαδημίες του κόσμου τη «La Masia». Ένα περιβάλλον που προσφέρει σε όλους τους νέους ποδοσφαιριστές τις κατάλληλες γνώσεις για ένα λαμπρό μέλλον.

Ωστόσο, ακόμη και εκείνοι που δεν φτάνουν πολύ ψηλά έχουν την ευκαιρία να προχωρήσουν σε άλλα μονοπάτια της ζωής τους. Και αυτό είναι κάτι που δεν μπορεί να εξαγοραστεί. Είναι κάτι που θέλει χρόνο, πείσμα, πλάνο.

Οι Καταλανοί για μερικά χρόνια απαρνήθηκαν τις ακαδημίες τους και χρεώθηκαν παίκτες που ναι μεν είχαν μεγάλο όνομα. Ναι μεν είχαν ακόμα πιο μεγάλα συμβόλαια. Αλλά δεν είχαν μπολιαστεί με το DNA του συλλόγου. Το αποτέλεσμα; Καταστροφικό. Όχι μόνο στο αγωνιστικό κομμάτι, αλλά κυρίως στο οικονομικό με τους «μπλαουγκράνα» να χάνουν την μπάλα από τα χρέη. Και όλα αυτά επειδή έχασαν την… ταυτότητά τους.

Χαμένοι δεν βγήκαν ούτε ο Άγιαξ, ούτε η Μπαρτσελόνα από αυτή την «κληρονομιά» πους τους άφησε ο Κρόιφ. Ειδικά σε βάθος χρόνου. Το θέμα είναι ότι με αυτό τον τρόπο θα μπορούσαν να φτάσουν και άλλες ομάδες στη… Γη της Επαγγελίας. Ωστόσο, αυτό είναι το δύσκολο μονοπάτι. Η παράκαμψη έρχεται από την Ανατολή και την Αραβία.

«Το πιο δύσκολο είναι να έχεις… τύπο. Να είσαι μοναδικός. Να είσαι ο εαυτός σου και όχι να κάνεις ό,τι και οι άλλοι», είχε γράψει πριν χρόνια ο Τσαρλς Μπουκόβσκι. Σίγουρα ο Γιόχαν Κρόιφ ήταν ένας τύπος που είχε έναν… (ποδοσφαιρικό) τύπο που πλέον κοντεύει να πνιγεί μέσα στη θάλασσα των δολαρίων.