Μπρος γκρεμός, πίσω ρέμα και στη μέση… ο Πρίφτης

Άρχισαν τα κάλαντα, ο Δημήτρης Πρίφτης τα ακούει μήνες πριν προκαταβολικά…

Όσοι με γνωρίζουν προσωπικά ή έστω από τα άρθρα που ενίοτε γράφω, ξέρουν ανεπιφύλακτα πως ο μονόλογος δε θα λείψει ως στοιχείο. Τον απολαμβάνω και συνειδητά χάνομαι μέσα στις σκέψεις και ιστορίες που αστραπιαία μου έρχονται στο νου.

Ακόμα και αν σήμερα προσπάθησα να τον περιορίσω, κάπως ξεγλίστρησε…

Παρόλα αυτά, για τη χάρη του κειμένου θα τηρήσω μια παλιά ρήση του λαού μας. Οι καλοί λογαριασμοί κάνουν τους καλούς φίλους και έτσι θα αντιμετωπίσω και θα αποτυπώσω εκείνα που μέχρι στιγμής ο Παναθηναϊκός έχει παρουσιάσει στο παρκέ, ακόμα και με τον κίνδυνο να θεωρηθώ κυνικός, εχθρός και τα λοιπά κοσμητικά επίθετα που πλαισιώνουν όσους τολμούν να ασκήσουν εποικοδομητική κριτική… σε ένα κτίσμα που σταδιακά νιώθει τις βάσεις του να υποχωρούν!

Νταβαντούρι δημιουργήθηκε από την «επιλογή» του Έλληνα προπονητή να μην επιλέξει εντέλει (?) έναν καθαρόαιμο point guard και να στραφεί στον Κέντρκ Πέρι, ο οποίος προερχόταν από μία εξαιρετική χρονιά στην Τσεντεβίτα, πραγματοποιώντας φέτος το ντεμπούτο του στην κορυφαία ευρωπαϊκή διοργάνωση.

Ωστόσο, οφείλουμε να μην παρασυρόμαστε από βιαστικά συμπεράσματα στον δρόμο για την επίλυση του αινίγματος. Ο Πρίφτης αναγνώρισε πρώτος από όλους το εμφανέστατο πρόβλημα του Παναθηναϊκού στην δημιουργία και εξ αρχής ονόματα φιγούραραν στην λίστα του συλλόγου. Ο Νέιτ Ουόλτερς βρέθηκε κοντά να φορέσει τα πράσινα του τριφυλλιού, αν και προτίμησε να φιγουράρει με τα κόκκινα του Ερυθρού Αστέρα, ενώ στο προσκήνιο βρισκόταν για λίγο ο Λέο Βέστερμαν, που στο τέλος επέλεξε την ασφάλεια της Μονακό όσο και την οικονομική της διαύγεια.

Ο πρώτος ήταν δοκιμασμένη λύση για τον Δημήτρη Πρίφτη από την κοινή παρουσία τους στην Ούνικς, ενώ ο δεύτερος τηρεί επακριβώς όλα τα στοιχεία που έψαχνε ο Παναθηναϊκός. Ο Βέστερμαν είναι ένα σκαλοπάτι κάτω από τους σπουδαίους γκαρντ της Ευρωλίγκα, αν και η ικανότητα του να δημιουργεί και να ελέγχει το τέμπο είναι ερωτεύσιμη.

Επί της ουσίας, να επιστρέψουμε στο θέμα μας, ακόμα και αν ο Παναθηναϊκός αποκτούσε έναν από τους δύο απλούστατα θα ήταν σε ελάχιστα καλύτερη μοίρα. Το πρόβλημα αποκλειστικά δε βρίσκεται στον point guard, αλλά στα δοκάρια και τους σωλήνες που κρατούν το οικοδόμημα. Πως θα λειτουργήσει ο Πέρι αν δεν έχει τα απαραίτητα στηρίγματα; Με την ίδια λογική, πως θα ξεχωρίσει ο Βέστερμαν;

Η πραγματικότητα είναι πλήρως διαφορετική από όσα φανταζόμαστε, γιατί αν είχαμε ξυπνήσει από το αιώνιο όνειρο μας… θα αντιλαμβανόμασταν ότι τα χρόνια που το ελληνικό μπάσκετ κυριαρχούσε πέρασαν ανεπιστρεπτί. Ο κύκλος μας τελείωσε άδοξα – όπως σε κάθε σπουδαία αυτοκρατορία – και η ζωή μας σπρώχνει σαν τα φύλλα το φθινόπωρο στον επόμενο προορισμό μας, στην επόμενη πλατεία. Η κατανόηση του προβλήματος και η ανάγκη βελτίωσης των τμημάτων υποδομής είναι μόνη πιθανή έξοδος από τον φαύλο κύκλο που αντικρίζουμε κα μας περιμένει.

Ο Παναθηναϊκός των 4.5 εκατομμυρίων ευρώ μπάτζετ καλείται να μπαλώσει όχι μονάχα αγωνιστικές αντιξοότητες, αλλά και ξεπεράσει αντιλήψεις που πότισαν την πράσινη φανέλα από την εποχή που η μία κούπα διαδεχόταν την άλλη… θα σερβίρω την ιστορία ως επιδόρπιο στο αντίο!

Να σημειωθεί ότι περίπου τα μισά χρήματα πηγαίνουν στους Παπαγιάννη και Παπαπέτρου, οπότε με τα υπόλοιπα ο Παναθηναϊκός πρέπει να καλύψει τις εναπομείνασες κενές θέσεις. Αν αναλογιστούμε πως οι δύο κορυφαίες ομάδες του Eurocup, Παρτίζαν και Βίρτους Μπολόνια διαθέτουν μεγαλύτερο μπάτζετ, τότε εύλογα αναρωτιέσαι πως στο παρκέ παίζει η υστεροφημία του, το brand name του και όχι η αληθινή αγωνιστική αξία του!

Με συγχωρείται και ζητάω συγνώμη προκαταβολικά για την απρεπή συμπεριφορά μου, όμως πως θα πραγματοποιηθεί η – κατά τ΄ άλλα δεδομένη –  υπέρβαση σε μία χώρα που το σκάουτινγκ, η ατομική ανάπτυξη παικτών και η σύγχρονη ματιά γύρω από το άθλημα αντιμετωπίζονται υπεροπτικά και με ένα ύφος που δηλώνει ημιμάθεια…

Και άσε τον αρχηγό να παλεύει με τα κύματα!

Ο Ιωάννης Παπαπέτρου καλείται να σηκώσει στην πλάτη του μία ζωντανή (ή περίπου ζωντανή) ιστορία, έναν οργανισμό που κουβαλάει δοξαστικές περγαμηνές και μια υστεροφημία που συνδυάζεται με απατήσεις. Εκείνες τις απαιτήσεις ο αρχηγός του τριφυλλιού πρέπει να μετατρέψει σε σιροπιαστές αποδείξεις, αν και ολομόναχος στον απέραντο ωκεανό το κουπί είναι βαρύ!

Ο Έλληνας forward από την ημέρα που αποφάσισε να αλλάξεις στρατόπεδα άγγιξε τις δυνατότητες του και θαυμάσαμε το ατέλειωτο ταβάνι που διαθέτει, όταν του δόθηκε η απαιτούμενη ελευθερία και εμπιστοσύνη. Πλήρης σε κάθε αγωνιστικό τομέα του παιχνιδιού, λειτουργεί άψογα ως δευτερογενής δημιουργός, άκρως βελτιωμένος στην εκτέλεση των σουτ από οποιαδήποτε απόσταση, εκμεταλλεύεται τους διαδρόμους και η αθλητικότητα του τον βοηθάει να σκοράρει έναντι σε δυνατότερους αντιπάλους, ανεβαίνει εύκολα στη θέση «4» και αμύνεται με άνεση κόντρα στους περισσότερους power forwards της Ευρώπης εξαιτίας της στιβαρής κορμοστασιάς του, φεύγει σε αιφνιδιασμούς, κατεβάζει ριμπάουντ… τα κάνει όλα και συμφέρει. Ουδεμία υπερβολή δε πράττουμε αν τον χαρακτηρίσουμε τον πιο ολοκληρωμένο στη θέση του, ίσως πίσω από τον Γουίλ Κλάιμπερν της Τσσκα Μόσχας.

Παρόλα αυτά, ένας κούκος δε φέρνει την άνοιξη και αν ο Παναθηναϊκός θελήσει να σταθεί πιο ανταγωνιστικός στην συνέχεια, πρέπει να εμφανιστούν σταθερές ώστε ένα μέρος του βάρους να μοιραστεί τα υπόλοιπα μέλη της ομάδας.

Μιλώντας για μέλη με την ποιότητα να βγουν μπροστά και να συνεισφέρουν την πολύτιμή βοήθεια του στον «μαραθώνιο» της Ευρωλίγκα…

Ο Νεμάνια Νέντοβιτς αδιαπραγμάτευτα αποτελεί ένας από τους πιο χαρισματικούς σκόρερ που έχει να προσφέρει το ευρωπαϊκό στερέωμα σήμερα. Ο Σέρβος γκαρντ στις καλές του μέρες φέρνει μνήμες της Πλάβι σχολής και το καλάθι ισοδυναμεί με τον πάτο της θάλασσας, μολονότι οι τραυματισμοί δε του έχουν δώσει την ευκαιρία να σημειώσει την καριέρα που του αναλογεί και σίγουρα δικαιούται βάση των προδιαγραφών του.

Ως αντίλογο μπορείς να ισχυριστείς πολλά: ότι σε αντίθεση με την κατεύθυνση που οδεύει το άθλημα ο Νέντοβιτς παραμένει (και θα παραμείνει) μονοδιάστατος, φονικό όπλο. Ο Δημήτρης Πρίφτης γνωρίζει όσο κανένας άλλος ότι ο Σέρβος γκαρντ δεν ειδικεύεται στην δημιουργία ενώ οι πολλαπλοί τραυματισμοί τον έχουν αποθαρρύνει από τις ενεργητικές και πιεστικές άμυνες και περιορίζεται σε έναν παθητικό ρόλο στην άλλη πλευρά του παρκέ.

Σαφέστατα ο τραυματισμός που υπέστη τον περασμένο Φεβρουάριο στοίχησε στον ίδιο όσο και στον Παναθηναϊκό, απαραίτητος στα κενά διαστήματα που κατά περιόδους αντιμετωπίζει η ομάδα του και εξυπακούεται πως τα πρώτα παιχνίδια της σεζόν λειτουργούν για εκείνον ως προθέρμανση… οπότε οι απαιτήσεις προς το πρόσωπό του την δεδομένη χρονική στιγμή φαντάζουν ανυπόστατες.

Όμως, τεκμηριωμένες σχετικά με τον ρόλο του Γιώργου Παπαγιάννη…

Ο Πρίφτης προχώρησε σε μία απρόσμενη ενέργεια, προτιμώντας να ξεκινάει στο βασικό σχήμα τον Τζόρνταν Φλόιντ αντί του Παπαγιάννη, επιλογή που όπως φαίνεται μέχρι στιγμής δεν έχει αποδώσει τα αναμενόμενα… αποδυναμώνοντας την ήδη «αδιάθετη» front line του τριφυλλιού. Υποθέτω το σκεπτικό γύρο από αυτό ήταν ο Έλληνας center να προσφέρει τις υπηρεσίες του τόσο στο βασικό σχήμα όσο και στους αναπληρωματικούς, που πολύ σωστά εντόπισε ο πρώην προπονητής της Ούνικς Καζάν ότι υστερούν σε ποιότητα και ανταγωνιστικότητα.

Φυσικά, προκύπτουν ορισμένες επιπλοκές: η βασική πεντάδα του Παναθηναϊκού εξ αρχής είναι κάτω του μετρίου και επιδέχεται βελτίωσης σε πολλούς τομείς. Στην προσπάθεια του ο Δημήτρης Πρίφτης να κρατήσει ισορροπία ανάμεσα στην δυναμική των βασικών παικτών και του πάγκου, υπέπεσε σε λάθος κρίσης με αποτέλεσμα ο Παναθηναϊκός στην εκκίνηση να  ξεκινάει με αρνητικό συντελεστή… και στην υπόλοιπη αναμέτρηση να τρέχει να συμμαζέψει τα ασυμμάζευτα!

Ο Φλόιντ προσφέρει στοιχεία στο παρκέ, είναι ο ορισμός της τίμιας προσθήκης αλλά με την Μονακό απέναντι στον Μοτενγιούνας έχασε τα αυγά και τα πασχάλια. Η ευθύνη σαφώς δεν τον βαραίνει, έκανε ότι περνούσε από το χέρι του, η μάχη απλούστατα ήταν άνιση πριν καν ακουστεί το πρώτο σφύριγμα…

Μιλώντας με ορισμένους προπονητές και αθλητές στην σύντομη σταδιοδρομία μου στο χώρο της δημοσιογραφίας, συνηθίζω να λαμβάνω διαφορετικές εκδοχές και απόψεις για πολλά θέματα του παρελθόντος, όσο και για εκείνα που βρίσκονται στο επίκεντρο των γεγονότων. Βέβαια, η εξέλιξη του αθλήματος «ανάγκασε» αναλυτές, προπονητές και λοιπούς ειδικούς να συμφωνήσουν πως το μέλλον βασίζεται σε ένα μότο, σε ένα σουξέ «pace & space»!

Απαράβατος κανόνας για κάθε ομάδα που έχει απαιτήσεις από τον εαυτό της και για να αποφύγω τυχόν παρατράγουδα: παραδείγματος χάρη η Μπαρτσελόνα που παίζει κατά κόρον σετ παιχνίδι, μπορεί με ευκολία να εξυπηρετήσει γρήγορο ρυθμό, μα κάτι η μανία του Σάρας για χαμηλή ένταση και η πληρότητα της ισπανικής ομάδας σε όλες τις θέσεις, την θέτουν εκτός συζήτησης. Επίτηδες δεν αναφέρθηκα στο σουτ, εντάξει, είναι περιττό!

Ο Δημήτρης Πρίφτης κοιτάει στην άκρη του πάγκου και κατανοεί ότι με βάση το υλικό της ομάδας, το πρόβλημα έγκειται στην απειλή από την περιφέρεια και οι ψηλοί του Παναθηναϊκού δε διαθέτουν την ποιότητα να ξεχωρίσουν με το σουτ τους.  Αυτό έχει κατά συνέπεια οι χώροι να είναι περιορισμένοι και οι επιθέσεις να καταλήγουν σε «σκοτωμένες» επιλογές και αψυχολόγητες προσπάθειες. Συν τοις άλλοις, οι πράσινοι βασίζονται κυρίως στο κάθετο παιχνίδι, στις διεισδύσεις και με ένα ρόστερ που δεν ανοίγει το γήπεδο στις αντίπαλες ρακέτες θα καιροφυλακτούν τα θηρία!

Προς Θεού, δεν είμαι προπονητής ούτε διαθέτω στην κατοχή μου που επικυρώνει τις γνώσεις μου γύρω από το στήσιμο ενός ρόστερ με αξιώσεις. Από τις λίγες γνώσεις που παινεύομαι ότι κατέχω και κυρίως από κατ’ ιδίαν κουβέντες, από συνεντεύξεις και αναλύσεις φανερώνεται η περπατημένη του σημερινού μπάσκετ.

Αν αυτά θεωρηθούν ψηλά γράμματα για έναν σύλλογο που παλεύει, ας περάσουμε στα προφανή…

Ο Πρίφτης φημίζεται για την σκληρή άμυνα που επιλέγει, τις αλλαγές στα σκριν βρέξει-χιονίσει με ψηλούς που έχουν την δυνατότητα να βγουν στην περιφέρεια και να ανακόψουν τα αντίπαλα γκαρντ και απόλυτο έλεγχο στους αιθέρες, ιδιαίτερη εντύπωση μου προκαλεί το γεγονός πως ο έξι φορές πρωταθλητής Ευρώπης παρουσιάζεται νωθρός, και αν στην επίθεση δικαιολογείται ως ενός σημείου… στον αμυντικό τομέα είναι απαράδεκτος και δεν εκπροσωπεί όσα εκείνα λειτούργησαν ευεργετικά για τον Πρίφτη στην πορεία της καριέρας του.

Το ανησυχητικό δε λογίζεται ως προς την έλλειψη αμυντικών μονάδων, αλλά στην συνολική απάθεια με ελάχιστες εξαιρέσεις να κάνουν την εμφάνισή τους αραιά και που. Διασυρμός στην πρώτη αγωνιστική από την Μονακό, που να πούμε για του στραβού το δίκιο έχει συνθέσει ουσιαστικότερο κράμα αλλά είναι μια διαφορετική ιστορία αυτή. Ο καταποντισμός στο Παλέ (έτσι μας το είπανε, έτσι σας το λέμε) από τον Άρη είναι η τρανταχτή απόδειξη μίας αυτοκρατορίας που καταρρέει και επιζητά το θαύμα, τη λύση που θα γυρίσει ανάποδα την κατάσταση.

Καταλαβαίνω, ακόμα δεν άρχισε η χρονιά και βγήκαμε να «θάψουμε» μαζικά. Όχι, μία σταδιακή ανάγνωση των μικρών γραμμάτων της εφετινής ομάδας του Παναθηναϊκού αρκούσε για να δεις το τι μέλλει γενέσθαι. Αν η ήττα από την Μονακό προσωπικά δε μου κάνει εντύπωση ούτε στο ελάχιστο, η πανωλεθρία από τον Άρη με ολική ανατροπή στο δεύτερο ημίχρονο με παραξένεψε λιγάκι μέχρι να θυμίσω στον εαυτό μου την χρονιά που ζούμε… 2021!

Την υποσχέθηκα την ιστορία και ο λόγος μου συμβόλαιο, ιδού…

Ήμουν παρών στην παρουσίαση του Νίκου Παπαδογιάννη «Τα ματς της ζωής μας» στο Ζάππειο. Εκτός ότι ήταν μια υπέροχη βραδιά, μια εξαιρετική ατμόσφαιρα και το χειροκρότημα του κόσμου στο τέλος της συνάντησης μιλάει για τη βραδιά.

Στο τραπέζι της κουβέντας έπεσε η παρακμή του ελληνικού μπάσκετ και ο Γιώργος Συρίγος ο οποίος ήταν ένας από τους εκλεκτούς ομιλητές άδραξε την ευκαιρία και εκμυστηρεύτηκε μία ιστορία που έχει την αφετηρία της στις ένδοξες μέρες του Παναθηναϊκού.

Ο Γιώργος Συρίγος θέλησε να αποκρύψει για ευνόητους λόγους ομάδα και πρόσωπα, αλλά δύο ισχυρά μέλη της τότε κραταιού ελληνικού συλλόγου… ποιοι άραγε είναι…;

Αναπολεί μία συζήτηση του Παύλου και του Θανάση, αν θυμάμαι καλά το καλοκαίρι του 1996 έπειτα από το πρώτο αστέρι στο Παρίσι, όπου οι δυο τους χλευάζουν την Μπαρτσελόνα που δε σκορπάει τα χρήματα της για έναν καλό center ή όπως το έθεσαν καλύτερα:                                                                                                    

        «Θα ήταν μόνιμα πρωταθλητές Ευρώπης»

Πράγματι, οι Καταλανοί διαδέχθηκαν την μία κλοτσιά με την άλλη στα Final-4, όμως το σχέδιο του Ρενέσες να επενδύσει με μεθοδικότητα στα τμήματα υποδομών αποτελεί ΕΡΓΟ του μπάσκετ, και όχι ένα έργο για το μπάσκετ!

Η Μπαρτσελόνα σήμερα μέσα από ένα πρόγραμμα ανάπτυξης παικτών και οικονομικής ευελιξίας στέκεται στην κορυφή, ενώ ο Παναθηναϊκός την αναπολεί!

Μήπως η κριτική μας εντέλει στον Δημήτρη Πρίφτη είναι τίποτα άλλο πέρα από χαμένος χρόνος ή μάλλον η στάση μας υποκριτική, όταν το αληθινό πρόβλημα παίρνει σάρκα και οστά;