Βίρτους Μπολόνια: Βασίλισσα d7… Ρουά

Το χρώμα της νοσταλγίας, το χρώμα που σε παραπέμπει σε μία εποχή μακρινή, αλησμόνητη και σταθμός για την τεχνολογική εξέλιξη που γνωρίσαμε στις μέρες μας και που θα συνεχίσουμε να κινούμαστε περαιτέρω στην ανάπτυξη και βελτιστοποίηση της ζωής μας. Φυσικά, το ασπρόμαυρο χρώμα συμβαδίζει με πολλά περισσότερα από όσα προανέφερα. Προσωπικά, μου θυμίζει μια ξεχασμένη παλαιά αγάπη και μία από τις σπουδαιότερες ομάδες που παρατάχθηκαν στα Ευρωπαϊκά παρκέ. Η Μπολόνια, ο έρωτας με την πρώτη ματιά, πρώτα από τις εκατομμύρια επαναλήψεις σε στιγμιότυπα και μετέπειτα σε ολόκληρους αγώνες που αναζητούσα μανιωδώς. Οφείλω να αναφέρω πως η αδυναμία μου βασίζεται κατά κόρον στον Μάνου Τζινόμπιλι που μυθοποιήθηκε στους Ολυμπιακούς Αγώνες στην χώρα μας, στην περίφημη κόμη του Σμόντις που δεν τόλμησε να την κόψει στην παγωμένη Μόσχα χρόνια αργότερα και στην εκρηκτική  -πολλές φορές ασυγκράτητη- προσωπικότητα και ταπεραμέντο του Έτορε Μεσίνα.

Πέρασαν τα χρόνια, αλλάξαμε εμείς και τα δεδομένα του παρελθόντος γίνανε σκόνη του παρόντος. Η Κίντερ μετονομάστηκε σε Βίρτους, ο Αργεντινός τετράκις πρωταθλητής του NBA ανεβαίνει τα βουνά με την οικογένεια του ανά τον κόσμο, ο Σμόντις ερμηνεύει τις τρεις ήττες από τον Παναθηναϊκό σε τελικούς της Ευρωλίγκα ως μάγια και ψάχνει να ξορκίσει τα πνεύματα και ο Μεσίνα στέκεται απέναντι στην άλλοτε υπερδύναμη που δημιούργησε, όντας επικεφαλής της Αρμάνι Μιλάνο…

Επιστρέφοντας στο σήμερα…

Ο τίτλος μαρτυράει επακριβώς την προσέγγιση της Μπολόνια, ένα από τα πιο διαδεδομένα, γνωστά και στρατηγικά παιχνίδια που μπορείς να καταπιαστείς και να χαράξεις την δική σου πορεία με σκοπό να εγκλωβίσεις, να παγιδέψεις και εντέλει να αναγκάσεις τον αντίπαλο σου να αναγνωρίσει την ήττα του. Σκάκι λαχτάρισε η Μπολόνια και έστησε τα πιόνια της μαεστρικά. Αποφάσισε από καιρό να επανέλθει στο προσκήνιο, αναζητούσε την πιο ομαλή μεταπήδηση και έπειτα από το περσινό επιτυχημένο «καραούλι» της, ξεπροβάλει από τις σκιές και ευθέως διεκδικεί τα σκήπτρα που επί χρόνια κρατούσε στιβαρά στα ιταλικά περίχωρα.

Επί τούτου, τα σκήπτρα τα κρατάει μετά την περσινή απρόσμενη και ταυτόχρονα ανέμελη -όσο οξύμωρο και αν ακούγεται- στέψη της επί της εξουθενωμένης Αρμάνι Μιλάνο στους περασμένους τελικούς του Ιταλικού πρωταθλήματος. Ο Σάσα Τζόρτζεβιτς έκλεισε την περιπετειώδη θητεία του στην Μπολόνια αισίως, δίχως άλλα δράματα και φασαρίες, αφήνοντας στο παρελθόν το φιάσκο που τον βρήκε… εκτός ομάδας και με την διαμαρτυρία των αθλητών του, επανήλθε στα καθήκοντα του σαν κάποιο είδος διαδήλωσης!

Άντε να ισιώσει αυτό το πλοίο, όμως ο πρώην προπονητής του Παναθηναϊκού, εκμεταλλευόμενος τις συνθήκες πήρε την προσωπική του ρεβάνς!

Εκείνος που ανέλαβε το πηδάλιο της Βίρτους δεν είναι άλλος από τον Σέρτζιο Σκαριόλο, τον πρωτομάστορα της Εθνικής Ισπανίας και των επί τρία χρόνια βοηθό του Νικ Νερς στους Τορόντο Ράπτορς. Γνωστός για την έφεση που δίνει στις λεπτομέρειες της αναμέτρησης, ενώ η συνύπαρξη του στον Καναδά με τον Νερς, σίγουρα αποτέλεσε αφορμή να «αγαπήσει» περισσότερο την στατιστική και τα νούμερα. Ο προπονητής της Εθνικής Καναδά ανήκει στην γενιά τεχνικών που εξετάζουν κάθε στατιστικό στοιχείο που διαθέτουν και να προσαρμόζονται ανάλογα με τις ενδείξεις και τις ορέξεις των αριθμών.

Ο Ιταλός coach διαθέτει το πλήρες πακέτο για να καθοδηγήσει την Μπολόνια στο υψηλότερο αγωνιστικό επίπεδο, κατασταλαγμένος όσον αφορά τις προπονητικές του αρχές και ένα βασικό πλάνο που στηρίζεται στις δυνατότητες των αθλητών του.

Και ποιος θα «τρέχει» τα εξεζητημένα plays τώρα; Σιγά μην έφευγε, που να πάει; Συνθέτει ένα ακόμα μέρος της σπουδαίας καριέρας του ο Μίλος Τεόντοσιτς και δε κουνάει ρούπι. Ήρεμος, συνεσταλμένος, απαλλαγμένος από οποιαδήποτε διάθεση για το «βιαστικό» μπάσκετ που τον συνόδευε. Σαν το παλιό καλό κρασί, κοιτάει δεξιά και πασάρει στο κόψιμο του συμπαίκτη του… που μόνο εκείνος είδε. Το ρολόι κατεβαίνει προς το μηδέν και ο Σέρβος σε πλήρη αντίθεση με όσα μας συνήθιζε, οργανώνει και επιτίθεται με την μπασκετική λογική ως πρώτο όπλο. Κατά τα άλλα, ο Τεόντοσιτς παραμένει εκείνος ο άσσος που σε συγκλονίζει με τα μαγικά του και αν τον παρακολουθείς για πρώτη φορά, δε σου φαίνεται από την κοψιά του ότι ο τύπος είναι ευφυία και οι καλύτεροι αμυντικογενής παίκτες παρακαλούν να είναι…. ματιασμένος.

Μην χαθεί από τα μάτια σας, δημόσιος κίνδυνος!

Πως θα μπορούσα να τον ξεχάσω; Θα άφηνα εκτός κουβέντας τον αρχηγό, τον άνθρωπο που θα δίνει τον παλμό από εδώ και πέρα; Ο Μάρκο Μπελινέλι γνωρίζει καλά αυτό που λέει ο λαός «η ζωή κάνει κύκλους» και έτσι λαμβάνει τον ρόλο να καθοδηγήσει με την πολύτιμη εμπειρία του όσο και με το αδιαπραγμάτευτο ταλέντο του, την ομάδα που πριν 20 χρόνια ως νεανίας ονειρευόταν με αισιοδοξία το αύριο. Ο Ιταλός γκαρντ είναι διαφορετική περίπτωση και πάστα παίκτη που έχουμε συνηθίσει στην Ευρώπη, ο άνθρωπος σουτάρει από το πάρκινγκ του γηπέδου! Με ισορροπία, χωρίς, , έπειτα από ντρίμπλα… από κάθε μεριά του γηπέδου παραμένει δολοφόνος. Διαχρονικός, έτσι έβγαζε το ψωμί μια χρόνια ολόκληρα στο κορυφαίο πρωτάθλημα του πλανήτη και άμα βρεθεί στη μέρα του; Άντε βρες τρόπο να τον σταματήσεις, θα επιχειρήσει τα πιο ακραία σουτ που μπορεί ένα μυαλό να σκαρφιστεί και θα «διασκεδάσει» με τα νεύρα σου.

Συμπληρώνει την κομπανία στα γκαρντ το ανερχόμενο ταλέντο του ιταλικού μπάσκετ, Νίκο Μάνιον που προτίμησε τον αγωνιστικό ρυθμό της Ευρώπης παρά τα σκαμπανεβάσματα από την G league στο NBA και το αντίστροφο με την φανέλα των Ουόριος. Μεταξύ μας, αργά ή γρήγορα θα ταξιδέψει στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού πάλι, επειδή απλούστατα το ταλέντο του ρέει αβίαστα και είναι να απορείς πως το Γκόλντεν Στέιτ εντοπίζει παίκτης που περνάνε απαρατήρητοι από το ραντάρ της Λίγκας. Λογικά τους μετέδωσε τον ιό το Σαν Αντόνιο! Να το θυμόμαστε το όνομα, Θεού θέλοντος θα επιστρέψει στο NBA και θα γελάμε μεταξύ μας πως επιλέχθηκε στον δεύτερο γύρο του περσινού draft.

Στην ρακέτα δεσπόζει μία φιγούρα γνώριμη, ίσως και τρομακτική για εκείνους που είχαν να τον αντιμετωπίσουν. Ο Έκπε Ούντο είναι από τις περιπτώσεις αθλητών που σε ελάχιστο χρόνο έμειναν χαραγμένοι στο μυαλό μας, και όχι άδικα. Την σεζόν 2016-17 με τη φανέλα της Φενέρ έκανε παπάδες και φρόντισε ο ίδιος να μας καθηλώσει με τις εμφανίσεις του. Καλάθι δε σκόραρες ούτε με αίτηση, κούναγε και το δάχτυλο του σαν τον Ντικέμπε Μουτόμπο, δηλώνοντας στους αντιπάλους του ποιος κυριαρχεί στο ζωγραφιστό. Όσο για την επίθεση, κάρφωνε με το μαχαίρι στα δόντια και έδινε απρόσμενες λύσεις με τα ριμπάουντ του ανάμεσα σε δύο και τρεις παίκτες. Δεν παράταγε την μπάλα να πέσει σε χέρια αντιπάλου και ήταν από τους λόγους που ξεχώριζε. Το αποτέλεσμα των όσων λέω, η κατάκτηση της Ευρωλίγκα και ο άρχοντας των δαχτυλιδιών Ομπράντοβιτς δέχεται τα flashbacks από την τελευταία φορά στην Βαρκελώνη το 2011.

Πήγα να το ξεχάσω, ονειρεύομαι και μακάρι να πραγματοποιηθεί η σκέψη μου. Το συναπάντημα της Μπολόνιας με την Παρτίζαν στο Eurocup φαίνεται αναπόφευκτο και μακάρι να είναι έτσι. Τελικός με αέρα παλαιότερων δεκαετιών, τελικός με τα όλα του. Και για να τα λέμε όλα, θεωρητικά είναι τα φαβορί της διοργάνωσης και μια μεταξύ τους κόντρα μπορώ να υποστηρίξω ότι μόνο απαρατήρητη δε θα μείνει στο κοινό. Μην παραθέσω καμία υπερβολή ότι συγκεντρώνει περισσότερο κόσμο από ορισμένα ζευγάρια της Ευρωλίγκα και χαθεί ο οποιοσδήποτε σεβασμός προς το πρόσωπό μου. Το πιστεύω πάντως, μόνο για τις προσωπικότητες και το story που τους ακολουθούν, μία άτυπη σύγκριση γίνεται και παραγίνεται!

Ρουά φωνάζει σθεναρά η Μπολόνια προς κάθε κατεύθυνση. Μένει να δούμε αν η ιδανική αυτή τοποθέτηση θέσει την ιταλική ομάδα μία κίνηση από το ματ και την ολοκλήρωση της παρτίδας…