Spa Francorchamps 2021 : Το χρώμα του χρήματος

Imola. Monza. Nürburgring. Silverstone. Suzuka. Spa Francorchamps. Όλες τους, πίστες που θεωρούνται βαριά χαρτιά στον μηχανοκίνητο αθλητισμό και ειδικότερο στην Formula 1, έχοντας συνδράμει τα μέγιστα για την γιγάντωση του σπορ. Πίστες στις οποίες έχουμε απολαύσει συναρπαστικούς αγώνες, σπουδαίες μάχες και προσπεράσεις, μάχες για βάθρα, νίκες, πρωταθλήματα. Στην ιστορία της Formula 1 έχουν γραφτεί μεγάλες, σπουδαίες, μοναδικές στιγμές στις παραπάνω πίστες. Έχουν γράψει και παράλληλα μείνει στην ιστορία. Ο αγώνας του Spa Francorchamps για το 2021 θα μείνει και αυτός, σίγουρα, στην ιστορία. Όμως θα είναι για πολύ λάθος λόγους.

Σαν φίλαθλος με ενδεχομένως μια νότα ρομαντικότητας ο οποίος αναπολεί τις παλαιότερες εποχές, η σημερινή εικόνα δεν με γεμίζει οργή. Απλά απογοήτευση. Απογοήτευση για ένα σπορ που με έπεισε να αρχίσω να το παρακολουθώ, που με έπεισε να το αγαπήσω, που με έπεισε να συμβαδίζω με τις ώρες κάλυψης για να μην χάσω αγωνιστική δράση, που με έπεισε να πάω αντίθετα στο ρεύμα. Ένα σπορ που το έκαναν μεγάλο πραγματικά μεγάλες προσωπικότητες, ήδη από το 1950 και νωρίτερα.

Ο Ferrari, ο Fangio, ο Ascari, ο McLaren, ο Brabham, ο Ecclestone, ο Senna, ο Clark, ο di Montezemolo, ο Murray, ο Schumacher. Προσωπικότητες. Οι οποίες έπλασαν το σπορ, έδωσαν κομμάτι του εαυτού τους και των αξιών τους και το πήγαν ένα βήμα μπροστά. Ο καθένας από το δικό του πόστο και ασκώντας την δική του επιρροή. Πάνω σε αυτούς τους ανθρώπους (φυσικά όχι μόνο σε αυτούς) πατάει η σημερινή F1. Και αυτούς πρέπει πρώτα από όλα να σέβεται.

Όμως πως ο θεσμός που ονομάζεται F1 σχετίζεται με εκείνον του χθες; Πώς θα μπορούσε, ενώ είδαμε έναν αγώνα που ναι μεν κράτησε 4 ώρες, όμως οι οδηγοί πραγματοποίησαν μόλις 3 (ή και 4) γύρους; Και μάλιστα όλους πίσω από το αυτοκίνητο ασφαλείας. Κάποιος θα αναρωτηθεί «γιατί». Ας το δούμε.

Αρχικά, υπήρξε μια μεγάλη καθυστέρηση στο να ξεκινήσει ο αγώνας, λόγω της βροχόπτωσης. Δεκτό. Τα μονοθέσια βγήκαν στην πίστα, έκαναν δύο γύρους, και με τους οδηγούς να διαμαρτύρονται, βγήκε κόκκινη σημαία. Επιστροφή λοιπόν, στα pits. Από εδώ και πέρα, ό,τι συνέβη πραγματικά δεν αφορά την F1 σαν άθλημα, αλλά σαν προϊόν, σαν επιχείρηση που σκοπό έχει την δημιουργία χρήματος και κέρδους.

Με πεντάλεπτες και δεκάλεπτες αναβολές, οι οδηγοί περίμεναν την επανεκκίνηση, η οποία τελικά έγινε στις 19:17, σχεδόν 3 ώρες μετά! Και γιατί έγινε η επανεκκίνηση; Για να συμπληρωθούν δύο γύροι και να υπάρξει κατάταξη, άρα και απονομή. Απονομή τροπαίων, αλλά και βαθμών. Στο ενδιάμεσο οι οδηγοί φυσικά δυσκολεύονταν να μείνουν σε εγρήγορση, μάλιστα σε κάποιο σημείο είδαμε τον Lando Norris να κοιμάται. Άλλοι πάλι…χάζευαν στο κινητό. Ο Tsunoda το έριξε στα εσπρεσάκια όπως δήλωσε στις κάμερες. Και οι θεατές; Οι τραγικότερες φιγούρες. Άνθρωποι να ταλαιπωρούνται μέσα στην βροχή, χωρίς ξεκάθαρη ενημέρωση, να περιμένουν να δουν έστω και λίγο θέαμα.

Στην πραγματικότητα, θεατές και οδηγοί ήταν αμφότεροι μαριονέτες σε ένα παιχνίδι που παίζονται πολλά χρήματα από τα τηλεοπτικά δικαιώματα, τις χορηγίες στα μονοθέσια, στην πίστα, στα γραφικά. Και φυσικά, χρήματα από τα εισιτήρια που είχαν ήδη πληρώσει οι 75000+ θεατές.

Δέσμιοι όλων των παραπάνω, στην FIA απλά περίμεναν ένα θαύμα, παρότι φυσικά με τα πολύ προηγμένα συστήματα πρόγνωσης του καιρού, γνώριζαν τα τι και τα πως. Ο καιρός δεν θα βελτιωνόταν ούτε την επόμενη ούτε την μεθεπόμενη ώρα. Άρα, τι περιμέναμε;

Για μένα, ρητορικό το ερώτημα…εκτός και αν, η εκκίνηση στις 19:17 έγινε έτσι ώστε να καλυφθούν και τα χρηματικά ποσά των τηλεοπτικών δικαιωμάτων (αφού συμπληρώθηκαν οι ώρες κάλυψης), αλλά και φυσικά να μην μπορούν να ζητήσουν αποζημίωση οι θεατές, που θέαμα δεν είδαν.

Εκτός αυτού, και παρότι είχα τους ενδοιασμούς μου, θέλω να θίξω και το θέμα των αγώνων υπό βροχή, οι οποίοι πλέον αποτελούν είδος προς εξαφάνιση. Μην τραγικοποιούμε τα πράγματα, αγώνες υπό βροχή, ξαναέγιναν στο παρελθόν. Το 2011 στον Καναδά, το 2008 στην Βραζιλία, το 1998 στο Βέλγιο, το 2021 στην Βραζιλία, το 2008 στην Βρετανία, την Βραζιλία το 2003 κτλπ. Για αυτό υπάρχουν εξάλλου και τα βρόχινα ελαστικά. Αν πλέον ισχύει κάτι διαφορετικό, ας βγει η ίδια η FIA, ή η εταιρεία που κατέχει το πλειοψηφικό πακέτο της F1, να το δηλώσει. Ή και να το παραδεχτεί. Όπως το βλέπει ο καθένας.

Βέβαια όταν ο George Russel πανηγυρίζει μια 2^η θέση που την πήρε ουσιαστικά στις κατατακτήριες, καταλαβαίνεις πως τα παραπάνω δεν είναι μόνο ζήτημα της ομοσπονδίας. Το λιγότερο ρίσκο αρέσει σε όλους. Και ειδικότερα στους οδηγούς που διατρέχουν και τον αμεσότερο κίνδυνο. Για τους σημερινούς οδηγούς, μετράει το ίδιο μια 2^η θέση ακόμη και ας έρθει με αυτόν τον τρόπο. Ο Raikkonen θα έκανε «Bwoah». Ο Hunt…;

Με τούτα και με εκείνα, η όλη διαχείριση του αγώνα στο Spa Francorchamps ήταν ένα φιάσκο. Ήταν μια τραγωδία. Και ξεγύμνωσε τους ιθύνοντες της F1. Έδειξε, αν κάποιος δεν το είχε ήδη συλλάβει πως όταν το χρήμα μιλάει, οι υπόλοιποι σιωπούν. Και πλέον το χρήμα, επειδή είναι πολύ, και φουσκώνει σημαντικές τσέπες, μιλάει με υψηλότερο τόνο και πολύ συχνότερα. Σημεία των καιρών.

Έδειξε, επίσης, πως το σπορ που γνωρίσαμε, μας μεγάλωσε, μας έκανε να ονειρευόμαστε, το σπορ που μας έκανε να τρέχουμε πρωί πρωί στα περίπτερα για το επόμενο τεύχος των 4Τ, το σπορ που μας έκανε να αγαπήσουμε το βολάν, δεν υπάρχει πλέον. Και δεν θα υπάρξει, ξανά. Δυστυχώς, παραείναι παλιομοδίτικο για τα σημερινά δεδομένα, ακόμη και με τις επεμβάσεις που έχουν γίνει για τoν «εκσυγχρονισμό» του.

Η F1 έγινε ένα άθλημα που μπορεί να θεωρείται προϊόν. Απέκτησε μεγάλους χορηγούς, απέκτησε οργάνωση, κανόνες, και πολύπλοκες νομοθεσίες. Έκανε άλματα στην ασφάλεια, έκανε άλματα στην τεχνολογία. Έγινε όμως πιο κλινική. Λιγότερο απρόβλεπτη. Λιγότερο συναρπαστική. Διότι όχι, το να βλέπουμε τον Hamilton με μονοθέσιο πύραυλο να αναρριχάται από την τελευταία θέση δεν είναι συναρπαστικό. Συναρπαστικό είναι να βλέπεις τον Schumacher να λυσάει να προσπεράσει τον Alonso μέσα στην Ίμολα της Ιταλίας. Είναι να βλέπεις τον Felipe Massa για 10 δευτερόλεπτα πρωταθλητή. Είναι να βλέπεις τον υγιή ανταγωνισμό μεταξύ Schumacher και Hakkinen.

Το σπορ σήμερα είναι πιο ολοκληρωμένο, αλλά στερείται συναισθήματος. Και αντιμετωπίζεται πλέον ακόμη και εκ των έσω, ως ένα αχρείαστο ρίσκο. Όμως ο Lauda, αναρωτιόταν “Τι θα ήταν η ζωή αν κάναμε μόνο όσα ήταν απαραίτητα;» Αναλογιστείτε μόνοι σας…αφότου δείτε την συγκλονιστική, την ανεπανάληπτη μάχη του Massa με τον Kubica στο πλημμυρισμένο Fuji. Αυτό. Τίποτα άλλο.