Βασίλης Σπανούλης: Του αντίο η ώρα

Το απόγευμα της 26ης Ιουνίου ήρθε να ταρακουνήσει η είδηση της απόσυρσης του Βασίλη Σπανούλη. Όλοι στο άκουσμα της είδησης αισθανθήκαμε ένα μικρό μούδιασμα. Ανεξαρτήτου ομάδας. Γιατί ο Σπανούλης για κάποιους λατρευόταν ως Θεός για κάποιους άλλους ήταν αυτός που λάτρευαν να μισούν. Κοινή παραδοχή είναι πως σταμάτησε ένας εκ΄των σπουδαιότερων όλων των εποχών. Αρκεί κάποιος να δει το παραλήρημα που επικρατεί στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης τις τελευταίες ώρες. Αθλητές όλων των ομάδων, σύλλογοι από όλη την Ευρώπη συγχαίρουν τον Σπανούλη για τη μυθική του καριέρα. Είναι και ανήκει στο πάνθεον του ελληνικού και ευρωπαϊκού μπάσκετ.

Ό,τι και να πούμε για τον Σπανούλη είναι λίγο

Μια γρήγορη ματιά στο τι έχει καταφέρει όλα αυτά τα χρόνια ο Λαρισαίος γκαρντ αρκεί για να καταλάβει το μέγεθος του θρύλου του. Πρώτος σκόρερ όλων των εποχών στο ελληνικό πρωτάθλημα. Πρώτος σκόρερ και πρώτος στις ασίστ στην Ευρωλίγκα. Και πολλά άλλα που θα κυκλοφορήσουν παντού. Τα νούμερα πολλές φορές όμως δεν λένε την αλήθεια. Ορισμένες όμως το κάνουν. Και στη περίπτωση του Βασίλη δείχνουν ό,τι ήταν και πρέσβευε. Ο κορυφαίος. Ήδη η χρήση παρελθοντικού χρόνου στα ρήματα που ακολουθούν το όνομά του και η αίσθηση είναι περίεργη.

Γιατί πολλοί την περσινή χρονιά έλεγαν πως θα ήταν η τελευταία του. Πάλεψε με τραυματισμούς, τα λεπτά συμμετοχής του μειώνονταν αλλά αυτός εκεί να κάνει αυτό που αγαπάει. Είδε το σώμα του να τον προδίδει χρόνο με τον χρόνο. Ήθελε να κλείσει τη καριέρα του στην αγαπημένη του εθνική. Έκανε προπονήσεις για να μπορέσει να είναι έτοιμος για το Προολυμπιακό. Δυστυχώς ακόμη ένας τραυματισμός στο πόδι δε του επέτρεψε να κάνει το δικό του Last Dance με τα γαλανόλευκα. Και πάνω που περιμέναμε πως και πως την επιστροφή του στην Εθνική. Πολλοί πιστεύαμε πως θα συνεχίσει ακόμη μια σεζόν. Αλλά με τον χρόνο κανείς δε μπορεί να τα βάλει. Ειδικά αυτή τη περίοδο που οι αθλητές έχουν επιβαρυνθεί περισσότερο από ποτέ.

Μαζί με τον Βασίλη κλείνει και ένας ακόμη κύκλος

Με το άκουσμα της είδησης της απόσυρσης του Σπανούλη, αμέσως συνειδητοποιήσαμε κάτι. Πως κάπως έτσι κλείνει και ένας κύκλος της εθνικής μας ομάδας. Παπαλουκάς, Διαμαντίδης και τώρα ο Σπανούλης. Μόνο ο Ζήσης θα συνεχίσει να αγωνίζεται. 4 γκαρντ που λάτρευες να βλέπεις και στιγμάτισαν την καλύτερη εποχή της εθνικής ομάδας μπάσκετ. Μετά φυσικά από την εποχή του Γκάλη και του Γιαννάκη. Για μας τους νεότερους που δεν ζήσαμε την χρυσή εποχή του Γκάλη, η ομάδα με το έπος της Σαϊτάμα ήταν και θα είναι πηγή έμπνευσης.

Για να κλείσω επειδή η μέρα ανήκει στον Σπανούλη, δε θα ασχοληθώ με τα εγχώρια και μη κατορθώματα. Ήταν μέλος μιας δυναστείας του Παναθηναϊκού και εν συνεχεία πήγε στο αντίπαλο στρατόπεδο και άλλαξε όλη την ιστορία του Ολυμπιακού. Γιατί ήθελε να είναι ο κορυφαίος. Ένας από τους τελευταίους μεγάλους των ευρωπαϊκών γηπέδων αποσύρθηκε. Δυστυχώς, όχι όπως θα ήθελε και του άξιζε. Και του αξίζει ένα γήπεδο γεμάτο από κόσμο. Να λατρευτεί για μια τελευταία φορά. Ήταν ο αθλητής που ήξερες πως στα κρίσιμα λεπτά η μπάλα θα περνούσε από τα χέρια του. Και ας είχε 0 πόντους. Ήξερες πως στο τέλος ο Σπανούλης έπαιζε λες και ήταν σε ηλεκτρονικό παιχνίδι με όλα τα στατιστικά του στο 99. Γιατί οι ηγέτες δε φαίνονται μόνο από τα σουτ. Ο Σπανούλης το έδειξε το 2012 με την πάσα στον Πρίντεζη. Η προσφορά του στον ελληνικό αθλητισμό πρέπει να αποτελέσει παρακαταθήκη για τα νέα παιδιά. Για αυτά που θα λένε: «Δεν πρόλαβα να δω τον Γκάλη και τον Γιαννάκη, αλλά θέλω να γίνω σαν τον Σπανούλη/Διαμαντίδη/Παπαλουκά».

Βασίλης Σπανούλης: Ένα παιδί που ονειρεύτηκε να παίξει μπάσκετ.