Από το ζενίθ στο ναδίρ και στο βάθος…η πλήξη του Μονακό

Το GP του Μονακό ολοκληρώθηκε πριν λίγο (*χθες), με τον Verstappen να κάνει το καθήκον του (ελέω και της απουσίας του Leclerc), τον Sainz να εκμεταλλεύεται την εγκατάλειψη του Bottas για να βρεθεί στην 2^η θέση, και τον Norris να κρατάει ψηλά την σημαία της McLaren, χαρίζοντας της άλλο ένα βάθρο. Η περιγραφή του αγώνα, θα μπορούσε να τελειώσει και κάπου εδώ.

Η αλήθεια είναι πως αν δεν είχα υποσχεθεί ανασκόπηση του αγώνα στον αρχισυντάκτη, τα μάτια μου θα αδυνατούσαν να συγκρατήσουν τα ομολογουμένως βάρια βλέφαρα μου μετά το πέρας του 15^ου γύρου. Ίσως ακόμη και του 10^ου. Στη πραγματικότητα, επειδή έφτιαχνα το πλάνο του άρθρου κατά την διάρκεια του αγώνα, ήλπιζα να μην υπάρξουν συγκλονιστικές αλλαγές θέσεων, μάχες και απρόοπτα. Και  στο Μονακό, σαν να διάβασαν την σκέψη μου…

Σε έναν αγώνα με μηδέν προσπεράσματα εντός πίστας και με το αυτοκίνητο ασφαλείας να λάμπει δια της απουσίας του, αφού θα μπορούσε να συμβάλει στο στρατηγικό παιχνίδι αλλά και να μειώσει τις χρονικές διαφορές, το αποτέλεσμα ήταν προβλεπόμενο. Το (αγωνιστικό) τριήμερο «έχτισαν» οι πολύ ενδιαφέρουσες κατατακτήριες, και η μη συμμετοχή του Leclerc στον αγώνα. Στους 78 γύρους όμως  που δίνουν και τους πολυπόθητους βαθμούς, είδαμε ελάχιστη δράση. Ας πούμε δύο λόγια γι αυτά που όντως «καίνε».

Αρχικά, νομίζω πως δικαιωματικά πρωταγωνιστής του τριημέρου ήταν η Scuderia Ferrari. Η εμφάνιση των κόκκινων μονοθέσιων ήδη από την Παρασκευή είχε «ανησυχήσει» Red Bull και Mercedes, και το Σάββατο, οι φόβοι «επιβεβαιώθηκαν», με τον Leclerc να πλασάρεται στην πρώτη και τον Sainz στην τέταρτη θέση. Οι κατατακτήριες είχαν μεγάλο ενδιαφέρον, διότι βρέθηκαν για πρώτη φορά μετά από καιρό να μάχονται για την πρώτη θέση τρεις ομάδες. Είδαμε επίσης τον Hamilton χαμηλά, στην 7^η θέση. Γεγονός που δεν έχουμε συνηθίσει και που σίγουρα θα ανακάτευε την τράπουλα στον αγώνα. Είδαμε επίσης μεγάλες εμφανίσεις από τους Vettel και Giovinazzi, στις θέσεις 8 και 10. Και οι δύο παλεύουν να επιβεβαιώσουν τους εαυτούς τους και τις προσδοκίες, σε διαφορετικό φυσικά επίπεδο.

Οι Ιταλοί όμως, πανηγύριζαν την εμφάνιση τους, όντας μουδιασμένοι. Διότι 0.18 δευτερόλεπτα πριν το τέλος της διαδικασίας, ο Μονεγάσκος, πιέζοντας παραπάνω από όσο (θα) έπρεπε, βρέθηκε στις μπαριέρες. Το άγχος των μηχανικών, των tifosi αλλά και των φίλων του σπορ συνολικά, ήταν να μην χρειαστεί αλλαγή το κιβώτιο, κάτι που θα απέφερε ποινή 5 θέσεων στον Leclerc. Ο οποίος, δεν είχε καταφέρει ποτέ καν να τερματίσει,  στον εντός …. έδρας αγώνα του.

Και ενώ η Ferrari επιβεβαίωσε το πρωί της Κυριακής πως το κιβώτιο του Leclerc δεν έχει πρόβλημα και άρα δεν θα προχωρήσουν σε αλλαγή, στον γύρο από τα pits έως την θέση του στο grid, το μονοθέσιο παρουσίασε πρόβλημα και επέστρεψε εκ νέου στα pits. Το αποτέλεσμα ήταν ο Μονεγάσκος να μην καταφέρει να πάρει καν μέρος στον αγώνα. Το πρόβλημα, εντοπίστηκε στο αριστερό ημιαξόνιο, και όχι στο κιβώτιο όπως αρχικά θεωρήθηκε. Βέβαια, ακόμη δεν γνωρίζουμε αν αυτά ως συμβάντα σχετίζονται, αφού και ο Mattia Binotto δεν είναι σίγουρος.

Ήδη από χθες οι ελεύθεροι σκοπευτές του πληκτρολογίου έγραφαν πως ο Leclerc το «έχασε» επίτηδες καταλήγοντας στις μπαριέρες, για να παγώσει την διαδικασία. Προφανώς, συζήτηση σε αυτό το επίπεδο δεν γίνεται, όμως επειδή είδα πως υπήρξαν υπόνοιες και από δημοσιογράφους οι οποίοι βρίσκονται σε θέση να θέτουν απευθείας ερωτήσεις στους οδηγούς, ας πούμε πως πολύ απλά η μη συμμετοχή  του Leclerc στον αγώνα αποτελεί από μόνη της απάντηση στις όποιες θεωρίες.

Επίσης, για τους μη λάτρεις των συνομωσιών, ο Leclerc δεν είχε λόγο όχι απλά να τρακάρει το μονοθέσιο, ρισκάροντας να πάρει ποινή (ή να μην συμμετάσχει καν στον αγώνα, τελικά) αλλά ούτε καν να το παρκάρει ,όπως ο Schumacher το 2006. Αυτό γιατί ήταν ήδη σε γρήγορο γύρο, άρα πιθανότατα θα βελτίωνε τον χρόνο του. Επίσης δεν υπάρχει οδηγός  που να μην θέλει τον team mate του δεύτερο, όταν εκείνος είναι πρώτος. Ο Sainz πριν διακοπεί η διαδικασία ήταν σε γρήγορο γύρο και πολύ πιθανόν να βρισκόταν ψηλότερα από την 4^η θέση από οποία τελικά ξεκίνησε τον αγώνα.

Το γιατί ο Leclerc πίεσε τόσο ενώ βρισκόταν ήδη στην pole position, δεν μπορεί να σταθεί σαν ερώτημα όταν συζητάμε για ένα άθλημα σαν την Formula 1. Ένα άθλημα όπου οι λεπτομέρειες κάνουν την διαφορά. Εκεί,όπου 1 δευτερόλεπτο μοιάζει αιώνας. Εκεί, που οι οδηγοί κυνηγούν την τελειότητα ρισκάροντας ανά πάσα στιγμή. Ποιος μπορεί να κατηγορήσει τον νεαρό Leclerc, επειδή προσπάθησε να βρει τα όρια του ενώ αγωνιζόταν εντός έδρας; Προσπαθώντας ουσιαστικά να εκμεταλλευτεί στο μέγιστο την σπάνια ευκαιρία (τόσο φέτος, όσο και γενικά) να κατακτήσει την Pole Position. Τέτοιες νοοτροπίες δεν ταιριάζουν στην φύση του αθλήματος, γιατί αφαιρούν το πάθος, την αδρεναλίνη, το συναίσθημα, και φέρνουν σε θέση ισχύος την λογική, το «ναι μεν αλλά», τον ορθολογισμό. Η F1 δεν έχει να κάνει με αυτά.

Για αυτό και δεν συμφωνώ με το ότι η Ferrari έπρεπε να αλλάξει «καλού κακού» το κιβώτιο του Leclerc. Για να διεκδικήσει τι, την 6^η θέση; Όχι δα. Ρίσκαρε. Δεν της βγήκε. Η Ferrari σαν ομάδα δεν γιγαντώθηκε, δεν έχτισε τον μύθο της, δεν έγινε ένα όνειρο για τους περισσότερους οδηγούς, πανηγυρίζοντας πέμπτες και έκτες θέσεις. Δεν έγινε η πιο αναγνωρίσιμη ομάδα στον πλανήτη, κάνοντας πίσω, επαναπαυμένη.  Τους Ιταλούς εξάλλου χαρακτηρίζει το ιδιαίτερο ταμπεραμέντο τους. Φυσικά, δεν είναι και η καλύτερη εικόνα για τον κολοσσό Ferrari να μην μπορούν να ανιχνεύσουν σε δύο διαδικασίες (προχθες το απόγευμα και χθες το πρωί) το όποιο πρόβλημα, αλλά η λογική ήταν «όλα ή τίποτα». Έτσι έγινε η ομάδα που είναι σήμερα. Άντε, όμως, ας αφιερώσουμε και μια παράγραφο για τα του αγώνα.

Ο αγώνας δεν προσέφερε συγκινήσεις. Δεν μπορεί πλέον να προσφέρει συγκινήσεις. Τα μονοθέσια έχουν μεγαλώσει. Έχουν φαρδύνει. Και, έχουν μια σχεδιαστική φιλοσοφία που δεν επιτρέπει να κινούνται το ένα κοντά στο άλλο διότι φθείρονται τα ελαστικά. Και, ακόμη και αν τα καταφέρουν, όπως είδαμε με τους Ocon και Giovinazzi, πλέον οι στενοί δρόμου του Μόντε Κάρλο δεν επιτρέπουν την παραμικρή κίνηση για προσπέρασμα. Σαν τα θηριώδη SUVs μέσα στο Κολωνάκι.

Ο Nelson Piquet το έχει δηλώσει: Το να τρέχεις στο Μονακό είναι σαν να προσπαθείς να κάνεις ποδήλατο μέσα στο σπίτι σου. Και αν αυτό έβρισκε αντίκρισμα μια φορά την δεκαετία του ’80, το 2021 βρίσκει δέκα. Στα θετικά, η πολύ μεστή εμφάνιση του Vettel, ο οποίος τερμάτισε 5^ος. Κρατάει μάλιστα το ρεκόρ περισσότερων βαθμών στο Μονακό, χωρίς μάλιστα να έχει τερματίσει ποτέ, εκτός 5άδας. Σημαντικό αποτέλεσμα για τον Γερμανό ο οποίος ψάχνει να βρει ακόμη τα πατήματα του. Ας είναι αυτή η αρχή για το κάτι παραπάνω. Επίσης καλή εμφάνιση από τον Giovinazzi, ο οποίος βρίσκεται μόνιμα στο μάτι του κυκλώνα. Παρά, τις αντικειμενικά καλές του εμφανίσεις και το ανταγωνιστικό του πρόσωπο εντός πίστας. Φυσικά, το γεγονός πως είδαμε ξανά McLaren και Ferrari στο βάθρο δεν μπορεί παρά να ξυπνήσει αναμνήσεις με το μέλλον να προβλέπεται ακόμη καλύτερο. Το σπορ εξάλλου το (τις) χρειάζεται.

Για το Μονακό, όπως και γενικότερα τα σιρκουί πόλης, τα έχουμε ξαναπεί  ή καλύτερα γράψει. Δεν θέλω να επαναλαμβάνω τον εαυτό μου. Το Μονακό είναι κυρίως το τι γίνεται εκτός πίστας. Οι εντυπωσιακές παρουσίες, τα (πιο) ακριβά αυτοκίνητα, τα πολυτελή γιοτ, οι διάσημοι αυτού του πλανήτη. Μεγάλες δόσεις γκλαμουριάς, δοσμένες σε σύντομο χρονικό διάστημα. Κάπως έτσι, επέρχεται η ισορροπία του event. Τουλάχιστον τις προηγούμενες χρονιές. Διότι φέτος ο κορωνοιός στέρησε πολλά από την εξω-αγωνιστική, αίγλη. Στα αγωνιστικά, πλέον ούτε ο Θεός δεν μπορεί να βοηθήσει …