ΤΣΣΚΑ Μόσχας: Η ευλογία της εμπειρίας και της αυτοσυντήρησης

Πριν καν γυρίσουμε τον οβελία η ΤΣΣΚΑ Mόσχας φρόντισε να μας επιβεβαιώσει πως παρά τα όποια αγωνιστικά προβλήματα, θα πρωταγωνιστήσει. Ο απολογισμός. Σκούπα με την ελλιπή ωστόσο Φενέρ, 9ο συνεχόμενο final-4 της ΤΣΣΚΑ Μόσχας και 6ο συνεχόμενο του κόουτς Ιτούδη. Η σημερινή ανάλυση δεν θα μακρηγορήσει. Αντίθετα, θα παρουσιάσει τη δράση δύο συγκεκριμένων παικτών οι οποίοι ο καθένας με τον δικό του τρόπο καθόρισαν στο μέγιστο βαθμό τη σειρά αυτή, καλύπτοντας επάξια το κενό που άφησε ο Μάικ Τζέιμς.

Ο βιονικός πια Ντάνιελ Χάκετ

Ο πρώτος λόγος ύπαρξης του κειμένου είναι φυσικά ο Ιταλός playmaker. Συγκεκριμένα, ο Χάκετ στο game 1 της ομάδας του επιδόθηκε σε μια σειρά από καθοριστικές ενέργειες στην τέταρτη περίοδο. Με καθοριστικά τρίποντα μετέτρεψε το 72-70 σε 83-70. Ωστόσο, το έργο που προσέφερε στην ΤΣΣΚΑ Μόσχας είχε και συνέχεια. Στο game 2 ήταν ο κορυφαίος μοιράζοντας 9 ασίστ και κάνοντας μόλις ένα λάθος σε περίπου 30 λεπτά συμμετοχής. Αναμφίβολα, ελλείψει Τζέιμς, ο Χάκετ καλείται να αποδώσει περισσότερα τόσο δημιουργικά όσο και εκτελεστικά. Μην ξεχνάμε άλλωστε πως πρόκειται και για έναν από τους καλύτερους on και off ball defenders αυτή τη στιγμή στην Ευρωλίγκα. Πράγμα που το έδειξε και στα τρία παιχνίδια αφού στην αντίπερα όχθη ποτέ Ντε Κολό και Γκούντουριτς μαζί δεν μπήκαν στην εξίσωση του παιχνιδιού. Βέβαια, αυτό φυσικά πιστώνεται και στους Κουρμπάνοφ, Λούντμπεργκ.

Επιτρέπεται να πέσεις αλλά επιβάλλεται να σηκωθείς

Το παραπάνω απόφθευγμα (αν μπορούμε να το πούμε έτσι) ανήκει δικαιωματικά στον Ουίλ Κλάιμπερν. Ασφαλώς, δεν ήρθαν όλα απλόχερα στο forward της ΤΣΣΚΑ Μόσχας και τη φετινή σεζόν. Στις 24 Δεκεμβρίου, έγινε γνωστό πως ο Αμερικανός, ο οποίος τραυματίστηκε στον αστράγαλο του αριστερού του ποδιού στο ματς με την Βιλερμπάν θα έχανε για ακόμα μια σεζόν αρκετά ματς. Τελικά έχασε 9 αγωνιστικές, αλλά επέστρεψε και πάλι δυνατός. Η απώλεια του Μάικ Τζέιμς, τον απελευθέρωσε, ανέλαβε τις ευθύνες που έμειναν κενές και πλέον ηγείται εκείνος της ρωσικής ομάδας. Στη σειρά με τη Φενέρ είδαμε να παίρνει περισσότερες πρωτοβουλίες από τα φτερά με drive προς το καλάθι και λιγότερο με post up επιθέσεις. Παράλληλα, η άμυνα και η προσοχή που τραβάει πλέον ο Κλάιμπερν ευνοούν χωρίς αμφιβολία το καλό spacing των υπολοίπων παικτών.

Πιο συγκεκριμένα όμως έκανε δύο πολύ καλά παιχνίδια και ένα μέτριο. Στο πρώτο ματς είχε 20 πόντους, 5 ριμπάουντ και 5 ασίστ, μαζεύοντας 25 βαθμούς στην αξιολόγηση. Στο game 2 είχε 9 πόντους, με 3/8 τρίποντα, 4 ριμπάουντ, 1 ασίστ μαζεύοντας 5 βαθμούς στην αξιολόγηση. Αυτό το μέτριο παιχνίδι, ήρθε να σβηστεί από ένα εξαιρετικό. Στο Game 3, έκανε παιχνίδι καριέρας. Τρομαχτικοί αριθμοί, σε κρίσιμο σημείο, δείχνοντας ότι είναι φτιαγμένος για να πρωταγωνιστεί μεταξύ των κορυφαίων. Στα 31 λεπτά που έμεινε στο παρκέ σημείωσε 34 πόντους, έχοντας 4/5 δίποντα, 5/9 τρίποντα, 11/14 βολές, 7 ριμπάουντ, 1 κλέψιμο, 1 τάπα, 1 λάθος και 38 βαθμούς στο PIR.

Η περίφημη second unit

Λίγα λόγια και για την υπόλοιπη ομάδα. Ίσως τη συγκεκριμένη σειρά ο Σενγκέλια να την ξεχάσει γρήγορα. Και αυτό γιατί δεδομένης της ποιότητάς του δεν κινήθηκε σε υψηλά στάνταρ. Ωστόσο, η λεγόμενη second unit της ΤΣΣΚΑ Μόσχας έκανε ένα αναπάντεχο για μένα step up. Κουρμπάνοφ και Στρέλνιεκς βοήθησαν σε μεγάλο βαθμό στην εξουδετέρωση της περιφέρειας της Φενέρ. Λούντμπεργκ και Έρικ έκαναν το ξεπέταγμά τους στο επιθετικό κομμάτι, ενώ ο Βόιντμαν αποτελεί πλέον σταθερή αξία. Συγκεκριμένα, ο Λούντμπεργκ έκανε το καλύτερο του παιχνίδι ως rookie στο τρίτο ματς πετυχαίνοντας 22 πόντους.

Συμπεραίνουμε λοιπόν, πως σε αυτή τη σειρά η ΤΣΣΚΑ Μόσχας έκανε στην άκρη το κενό που άφησε ο Τζέιμς αλλά και την απώλεια του Μιλουτίνοφ που υπήρχε εδώ και πολύ καιρό. Μπορεί να έχει χάσει αυτούς αλλά έχει κερδίσει άλλους. Έναν Χάκετ που εν πολλοίς σε αυτόν οφείλει ο Ιτούδης την κατάκτηση του τροπαίου το 2019 αλλά και τον MVP εκείνου του final 4 που αρχίζει να θυμίζει σε πολλά τον Κλάιμπερν που έχει όλα τα φόντα για το NBA.