Φτάνω στη πηγή αλλά νερό δεν πίνω (part 1)

Δεν θα μπορούσα να βρω πιο ταιριαστό τίτλο για τις ομάδες που τηρούμενων των αναλογιών ανήκουν στα λεγόμενα what if. Γι’ αυτό το λόγο λοιπόν δανείστηκα την συγκεκριμένη έκφραση που έχει ειπωθεί από τους περισσότερους στη χώρα μας.

Το κεφάλαιο What if φυσικά ανήκει και στο κομμάτι της Ευρωλίγκα. Φυσικά δεν αναφορά μονάχα παίκτες αλλά και ομάδες. Με λίγη δόση νοσταλγίας θα παρουσιάσουμε σήμερα τις ομάδες που παρά τα καλά ρόστερ δεν κατάφεραν να φτάσουν στην κορυφή. Οι ομάδες είναι αρκετές οπότε το άρθρο θα χωριστεί υποχρεωτικά σε δύο μέρη. Πάμε να ξετυλίξουμε το κουβάρι του σημερινού άρθρου..

Ουνικάχα Μάλαγα 2006-2007

Στη τρίτη χρονιά του Σκαργιόλο στην Ανδαλουσία, η Μάλαγα πλέον είχε χτίσει έναν ποιοτικό κορμό παικτών. Ηγέτες της ομάδας, ο θρυλικός Μάρκους Μπράουν και ο γίγαντας Σαντιάγκο. Γύρω τους η Ουνικάχα οικοδόμησε ένα σκληροτράχηλο και πολύ αποτελεσματικό αμυντικά σύνολο. Παράλληλα, Καιμπαχόρθα και Σάντσεθ συμπλήρωναν με την αστείρευτη εμπειρία τους. Οι Καμπέθας- Πιετρούς ανέβαζαν σημαντικά το επίπεδο στα μετόπισθεν ενώ οι Μπέρνι Ροντρίγκεθ-Στεφάν Ρισασέ (συν τον Ουόλτερ Χέρμαν) έδωσαν μπόλικα clutch plays όταν χρειάστηκε. Η υπεροχή στο τομέα των ριμπάουντ αλλά και η ικανότητα στο set παιχνίδι ήταν κάποια από τα χαρακτηριστικά που την έφεραν στην τρίτη θέση στο F4 της Αθήνας. Κανείς δεν ξέρει τη θέση που θα τερμάτιζε η ομάδα αν το F4 λάμβανε χώρα σε άλλη πόλη.

Μπένετον Τρεβίζο 2002-2003

Μπορούμε να πούμε πως ο Έτορε Μεσίνα έχτισε μια νέα σχολή μπάσκετ εκείνη τη περίοδο στη Τρεβίζο.  Η Μπένετον του πυραυλοκίνητου Τάιους Έντνι και των Λάνγκτον, Πίτις, Μπουλέρι, Γκαρμπαχόθα, Μαρτσέλο Νικόλα ήταν μια από τις πιο συναρπαστικές ομάδες που είδε ιστορικά η Ευρωλίγκα. Το σύνολο αυτό με το up tempo παιχνίδι του και τη παρουσία του 7-footer Μαρκονάτο έδωσε μεγάλες και σημαντικές νίκες στον σύλλογο. Όσο τρέχει η σεζόν η Μπένετον μοιάζει ως η καλύτερη ομάδα της διοργάνωσης. Αφήνει δεύτερη στην ισοβαθμία στο γκρουπ τη Μπαρτσελόνα και με εντυπωσιακό 6-0 (μόνη αήττητη ομάδα)στο TOP-16 παίρνει το εισιτήριο για το F4 της Βαρκελώνης. Επιβιώνει σε έναν πολύ σκληρό ημιτελικό απέναντι στη Σιένα αλλά είχε την ατυχή συγκυρία να αντιμετωπίσει τους Καταλανούς (Μποντίρογκα, Γιασικεβίτσιους, Ναβάρο) στην έδρα τους στον τελικό. Η ομάδα ηττήθηκε και χάνοντας παράλληλα μια μεγάλη ευκαιρία να κατακτήσει το πολυπόθητο τρόπαιο.

Βίρτους Μπολόνια 2001-2002

Προσωπικά, μία από τις πιο αγαπημένες ομάδες που έχουν περάσει από τα γήπεδα της Ευρωλίγκα. Ο Μεσίνα ανέλαβε να χτίσει τη Βίρτους της νέας εποχής (μετά-Ντανίλοβιτς era) και το ξεκίνημα είναι εντυπωσιακό. Το 2001 με μπροστάρη τον Μανού Τζινόμπιλι, η ομάδα κατακτά την Ευρωλίγκα. Ένα σύνολο γεμάτο ενέργεια και φιλοδοξίες που οδεύει ολοταχώς για το repeat την επόμενη χρονιά. Οι Ιταλοί φτάνουν στο F4 της Μπολόνια. Σμόντις και Αντόνιο Γκρέιτζερ οδηγούν την ομάδα στο τελικό εκεί όπου αντιμετωπίζουν τον Παναθηναϊκό. Σε εκείνο τον αγώνα θα λέγαμε πως η παρουσία του Λάζαρου Παπαδόπουλου στο ζωγραφιστό στέρησε από την ιταλική ομάδα τον τίτλο και ίσως μια πορεία από συνεχόμενες κατακτήσεις στην Ευρωλίγκα.

ΤΣΣΚΑ Μόσχας  2006-2007

Μια ομάδα που χωρίς υπερβολή τα είχε όλα. Διέθετε μέγεθος, συνεργασίες, ποιοτικό βάθος, versatility, εμπειρία και χημεία. Οι Λάνγκντον και Σμόντις είχαν τις επικές πρωτοβουλίες. Ταυτόχρονα, Χόλντεν και Παπαλουκάς έδεναν αρμονικά στον άσσο. Τέλος, οι Βάντερπουλ-Τόρες έφερναν τον απαραίτητο two-way-χαρακτήρα στο παιχνίδι της “αρκούδας”. Στον τελικό της Αθήνας, η κόντρα των Ομπράντοβιτς-Μεσίνα παράγει ένα ακόμα classic στην ιστορία του ευρωπαϊκού μπάσκετ. Ο Παναθηναϊκός των Διαμαντίδη, Σισκάουσκας και Μπατίστ όμως στάθηκε όρθιος. Η “αρκούδα” τα είχε δώσει όλα. Άξιζε το στέμμα όσο και η ελληνική ομάδα. Όμως στο μπάσκετ, νικητής είναι μόνο ένας. Στη συγκεκριμένη περίπτωση ίσως να είδαμε μια από τις πληρέστερες ομάδες στην ιστορία της Ευρωλίγκα. Και αυτή δεν είναι άλλη από την ΤΣΣΚΑ.

Φενέρμπαχτσε  2015-2016

O Zoτς βρίσκεται στην Πόλη από το 2013 και η Φενέρ κάνει ένα βήμα την κάθε σεζόν, έχοντας φτάσει στο F4 της Ευρωλίγκας την προηγούμενη χρονιά. Έχει έρθει η ώρα του τίτλου. Τη σεζόν 2015-2016, ο Κώστας Σλούκας έρχεται στην ομάδα μαζί με τον Χίκμαν, τον go-to-guy της ομάδας Μπόμπι Ντίξον και τους Κάλινιτς-Ντατόμε στα φόργουορντ. Παράλληλα, το ρόστερ διαθέτει ως πυλώνες τους Μπογκντάνοβιτς, Ούντο και Βέσελι. Η ομάδα έχει φρεσκάδα και είναι πολύ αποτελεσματική και στις δύο πλευρές του γηπέδου. Από ένα σημείο και μετά η Φενέρ ανεβάζει στροφές και αυτό που βιώνει η Ρεάλ Μαδρίτης (3-0, στους 70.0 πόντους η παραγωγικότητας των Ισπανών) στα playoffs τρομάζει τον ανταγωνισμό μιας και οι Τούρκοι παίζουν ολοκληρωτικό μπάσκετ. Στο Βερολίνο επιστρέφουν μετά από ένα εφιαλτικό πρώτο ημίχρονο και αγκαλιάζουν την κούπα απέναντι στη ΤΣΣΚΑ όμως το follow του Χριάπα στέλνει το ματς στην παράταση και εν τέλει μεταθέτει το όνειρο για την επόμενη σεζόν.

Ομάδες που άφησαν εποχή χωρίς κάποιες από αυτές να κατακτήσουν το τρόπαιο αυτό. Η συνέχεια επιφυλάσσει Ολυμπιακό, Σιένα και φυσικά Μπαρτσελόνα. Αναμένουμε λοιπόν…