Ήρθε η ώρα να κάνει και η Άρσεναλ ένα… Πάρτ(ε)ι

Η δεκαετία του ’70 και του 80′ στιγματίστηκε από αυτά. Πόσες και πόσες ιστορίες δεν έχουμε ακούσει και δεν έχουμε διαβάσει από μεγαλύτερους (ναι είσαι boomer) που να ξεκινάνε από “είχαμε πάει τότε σε ένα πάρτι”. Ή “είχαμε γνωρίσει τον τάδε στο πάρτι”. Ωραίες εποχές. Και ας μην τις ζήσαμε. Πάνω- κάτω μπορεί να ήταν τότε η τελευταία φορά που η Άρσεναλ είχε ένα… βαρβάτο μέσο. Κάποιον σαν τον Τόμας Παρτέι.

Οι “κανονιέρηδες” υπό τις οδηγίες του Μίκελ Αρτέτα. Σοβαρεύτηκαν. Τόσο εντός όσο και εκτός αγωνιστικών χώρων. Απέκτησαν πλάνο. Σχέδιο. Είναι νωρίς ακόμη να πει κανείς κάτι για τον Ισπανό τεχνικό. Παρόλα αυτά τα δείγματα γραφής του είναι ενθαρρυντικά. Είναι θετικά.

Οι Λονδρέζοι ελπίζουν και πάλι. Δεν πετάνε στα σύννεφα. Δεν θα τους άφηνε ο ίδιος. Ακόμη και έτσι, όμως, δεν είναι η ίδια η ομάδα που ήταν επί Ουνάι Έμερι. Ή ακόμη και επί Αρσέν Βενγκέρ. Ο Αρτέτα το είπε και το έκανε. Ότι θα κάνει ανταγωνιστικότερο το σύνολο. Δεν υποσχέθηκε τίτλους ή ρεκόρ (για τους λάτρεις της στατιστικής πάντως όταν δεν το κάνει αυτό φέρνει κούπες στην τροπαιοθήκη, Κύπελλο και Κομιούνιτι Σιλντ).

Ο παλαίμαχος μέσος της Άρσεναλ κατάφερε να κρατήσει τον Πιερ Εμερίκ Ομπαμεγιάνγκ γι’ ακόμη τρία χρόνια. Πήρε παίκτες με ουσία στο παιχνίδι τους, χωρίς έξοδα (σ.σ Γουίλιαν) και ενίσχυσε την άμυνα με μία ποιοτική προσθήκη. Εκείνη του Γκάμπριελ Μαγκαλάες. Αλλά το καλό μπορεί να γίνει καλύτερο; Μπορεί; Φυσικά και μπορεί! Και οι φίλοι της αγγλικής ομάδας με τη μεταγραφή του Τόμας Παρτέι, ξεκινάνε… πάρτι!

Νο Τόμας, Νο Πάρτ(ε)ι!

Δεν είναι από τους ποδοσφαιριστές που “πουλάνε”. Δεν είναι καν από εκείνους που τρελαίνουν τα πλήθη ή που έχει να κουβαλάει κάποια “βαριά ταμπέλα” πάνω του. Ούτε έχει εκατομμύρια followers στα social media.

Ο Τόμας Παρτέι είναι βγαλμένος από άλλη… δεκαετία. Όχι μόνο ποδοσφαιρικά. Ωστόσο, ο Γκανέζος μέσος είναι ο παίκτης που θα ήθελε κάθε προπονητής δίπλα του. Είναι εκείνος που θα επιθυμούσε κάθε “βεντέτα” να έχει στον αγωνιστικό χώρο, προκειμένου να κάνει όλη τη βρώμικη δουλειά και να μην φαίνεται σχεδόν καθόλου.

Αυτή που ξέρει να κάνει, όπως ελάχιστοι ακόμη. Αυτή που τον έφερε στο Βόρειο Λονδίνο έναντι 50 εκατομμυρίων λιρών. Ο Παρτέι αφήνει ένα μεγάλο κενό πίσω του. Η Ατλέτικο Μαδρίτης απέκτησε από την Άρσεναλ δανεικό τον Λούκας Τορέιρα. Έναν ποδοσφαιριστή που έχει αρκετά κοινά σημεία με τον Αφρικανό. Ωστόσο, οι διαφορές τους είναι περισσότερες από τις ομοιότητές τους.

Γι’ αυτό άλλωστε οι Άγγλοι τα “έσκασαν” τόσο χοντρά για χάρη του. Γι’ αυτό και οι Ισπανοί δεν τον άφηναν με τίποτα να φύγει. Αν η Άρσεναλ δεν έδινε τα χρήματα που υπήρχαν στη ρήτρα αποδέσμευσής του, δύσκολα εκείνος θα πάταγε το πόδι του στην αγγλική πρωτεύουσα. Και κάπως έτσι φτάνουμε στο συμπέρασμα ότι αν δεν υπάρχει εκείνος δεν υπάρχουν και… χαμόγελα. Φτάνουμε στο συμπέρασμα να πούμε, Νο Tόμας, Νο Πάρτ(ε)ι.

Αυτός που ήθελε. Και αυτός που χρειαζόταν!

Στο ρόστερ της η Άρσεναλ έχει πολλούς μέσους. Ο καθένας έχει το δικό του κομμάτι στην ομάδα. Τα δικά του “ατού”. Κανείς δεν έχει όλο το πακέτο. Ο ένας συμπληρώνει τον άλλον. Σαν ένα παζλ. Όμως, αυτός που τα κάνει όλα και συμφέρει φαίνεται πως είναι ο Τόμας Παρτέι.

Όλα τα παραπάνω δεν τα λέμε εμείς. Ούτε τα βγάλαμε από το κεφάλι μας. Τα έχουν καταγράψει στατιστικές υπηρεσίες. Τα νούμερα του Αφρικάνου μέσου μπορούν να πείσουν και τους πιο δύσκολους. Αυτά δεν τα είχε κανείς άλλος παίκτης στο χώρο της μεσαίας γραμμής της αγγλικής ομάδας.

Αυτά στην ουσία “χρυσοπλήρωσαν” οι “κανονιέρηδες”. Και αυτά περιμένουν -αν όχι και καλύτερα- από τον έμπειρο μέσο που δείχνει ότι φτάνει στο κατάλληλο μέρος, την κατάλληλη στιγμή για να πάει ακόμη πιο ψηλά στην καριέρα του. Παράλληλα, έχει όλα τα φόντα να… παρασύρει μαζί του και την Άρσεναλ. Σαν ένα άλλο τρένο που είχε και αυτό το όνομά του.

Η μεταγραφή που όλοι ήθελαν, αλλά κανείς δεν έκανε

Αρχές Οκτωβρίου 2020. Λίγο πριν το τέλος της καλοκαιρινής μεταγραφικής περιόδου -που κράτησε παραπάνω, λόγω του κορονοϊού- η Άρσεναλ με μία λιτή και περιεκτική ανακοίνωση κάνει γνωστό πως της ανήκει πλέον ο Τόμας Παρτέι.

Ωστόσο, το πρόβλημα υπήρχε πολύ πιο πριν. Η αγγλική ομάδα “πονούσε” στο χώρο της μεσαίας γραμμής αρκετά χρόνια. Από την εποχή ακόμη που στον πάγκο της καθόταν ο Αρσέν Βενγκέρ.

Ο Αλσατός τεχνικός προσπάθησε με πολλούς (και ενίοτε φτηνούς) τρόπους να καλύψει το κενό που άφησαν οι ποιοτικοί μέσοι που κάποτε υπήρχαν στην ομάδα. Δεν ήταν εύκολο να αναπληρώσει το κενό του Πατρίκ Βιεϊρά όταν έφυγε για τη Γιουβέντους. Αλλά το έκανε δίνοντας φανέλα βασικού στον Σεσκ Φάμπρεγας και καθιερώνοντας τον Ζιλμπέρτο Σίλβα. Όταν έφυγε ο Ισπανός μέσος, αλλά και ο Βραζιλιάνος υπήρχε ο Αμπού Ντιαμπί που ήταν λίγο ως πολύ αυτό που ήθελε η Άρσεναλ.

Παράλληλα, η ποιότητα στα χαφ της (Τόμας Ροζίσκι, Σαμίρ Νασρί, Άαρον Ράμσεϊ, Τζακ Γουίλσιρ, Αλεξάντερ Σονγκ) ήταν τέτοια που της επέτρεπε να παίζει και λίγο διαφορετικά. Από εκεί και πέρα ήρθε το… χάος. Από εκεί και πέρα η Άρσεναλ “φώναζε” ότι χρειαζόταν κάποιον σαν τον Παρτέι, αλλά κανείς δεν την άκουγε. Δεν έφταιγαν πάντα οι (μέτριοι ως κακοί) αμυντικοί που είχε. Ούτε και οι (μέτριοι ως κακοί) τερματοφύλακές της.

Της έλειπε κάποιος στο χώρο του κέντρου που θα μπορούσε να τρέξει πολύ. Να μαρκάρει πολύ. Να πασάρει πολύ. Να φωνάξει πολύ. Να βγει μπροστά σωστά. Να ηρεμεί το παιχνίδι. Και άλλα πολλά “να”. Όπως έδειξαν οι προκάτοχοι του Παρτέι, ονόματα δεν λέμε υπολήψεις δεν θίγουμε, μόνο καλά δεν τα πήγαν μιας και στη λίστα τους με τα “να” δεν είχαν πολλά “τικ”. Και μπορεί να υπήρχε αυτό το πρόβλημα από καιρό, αλλά κανείς δεν το έβλεπε. Κανείς δεν έκανε κάτι για να το λύσει.

Σαν έναν ροζ ελέφαντα στο σαλόνι. Όλοι τον έχουν δει, αλλά κανένας δεν λέει κουβέντα γι’ αυτόν. Μέχρι που ήρθε το 2020 και η μεταγραφική περίοδος του καλοκαιριού.

https://www.youtube.com/watch?v=0yj2Fv92L34