Μίκελ Αρτέτα: El professor της Άρσεναλ!

Η σεζόν 2019-2020 ήταν δύσκολη για την Άρσεναλ. Για πολλούς λόγους. Μέχρι που στο “Έμιρεϊτς” επέστρεψε μία γνώριμη φιγούρα. Ο Μίκελ Αρτέτα. Οι αμφιβολίες ήταν πολλές -και δικαιολογημένα εδώ που τα λέμε- για τον Ισπανό τεχνικό. Το να αναλαμβάνεις μία ομάδα σαν τους “κανονιέρηδες” μόνο εύκολη υπόθεση δεν είναι.

Για την ακρίβεια θα λέγαμε πως είναι μία αποστολή αυτοκτονίας. Διοίκηση που βάζει σπάνια το χέρι στην τσέπη. Παίκτες που έχουν χάσει τον δρόμο τους και την όρεξή τους για μπάλα. Κόσμος με πολλά “θέλω” και ακόμη περισσότερα όνειρα. Κι όμως. Ο πρώην μέσος της αγγλικής ομάδας δεν… μάσησε. Δεν… κώλωσε. Ίσα- ίσα έβαλε κάτω τα δεδομένα και βγήκε μπροστά. Και όχι μόνο αυτό. Κατάφερε στα… χασομέρια να δώσει μια πινελιά αισιοδοξίας στους Λονδρέζους.

Πως; Μα με την κατάκτηση του Κυπέλλου Αγγλίας στον τελικό κόντρα στην Τσέλσι! Πλέον το μόνο που θέλει -και είναι λογικό- είναι χρόνος. Για να φτιάξει μία Άρσεναλ όπως εκείνος την θέλει. Όπως εκείνος την έχει στο μυαλό του. Μία Άρσεναλ που θα είναι και πάλι σε πρωταγωνιστικό ρόλο στην Πρέμιερ Λιγκ και όχι σε εκείνον του κομπάρσου. Ο “professor” των “κανονιέρηδων” ετοιμάζει για του χρόνου μία μεγάλη ληστεία! Σαν εκείνη που δημιούργησαν οι συμπατριώτες του στο “La casa de papel”.

Δεν ήταν… τυχαία η επιλογή του Αρτέτα!

Κάνουμε ένα μίνι φλας μπακ. Σαν και αυτά στις ταινίες. Μόνο και μόνο για να πιάσει ο αναγνώστης/ τηλεθεατής το feeling της εποχής. Πάμε στην αρχή της περασμένης σεζόν. Η Άρσεναλ έχει χάσει μόλις έναν τελικό στο Γιουρόπα Λιγκ από την Τσέλσι. Αλλά ο Ουνάι Έμερι έχει κερδίσει παίκτες και εντυπώσεις. Οπότε έχει και τα ανάλογα περιθώρια.

Ωστόσο, η πορεία των “κανονιέρηδων” είναι τόσο κακή, μα τόσο κακή! Η αμυντική λειτουργία είναι για τα… πανηγύρια. Παρά τις όποιες μεταγραφικές κινήσεις για ενίσχυση έγιναν εκεί. Στην επίθεση το κουπί το τραβάνε δύο. Ο Πιερ Εμερίκ Ομπαμεγιάνγκ και ο Αλεξάντρ Λακαζέτ. Αλλά χωρίς πολύ καλά αποτελέσματα. Η μία ήττα με κακή εμφάνιση δίνει τη θέση της στην επόμενη και πάει λέγοντας. Όλα φαίνονται να πηγαίνουν στραβά.

Ο Έμερι δεν χάνει μόνο τα αποδυτήρια μετά από λίγο. Αλλά και την πίστη του κόσμου, αλλά πάνω απ’ όλα της διοίκησης. Η… στροφή σε άνθρωπο με κύρος και που να ξέρει τις καταστάσεις είναι κάτι παραπάνω από αναγκαία. Έτσι, λοιπόν φτάνουμε στην επιλογή του Φρέντικ Λιούμπεργκ στα τέλη του περασμένου Νοεμβρίου. Αλλά ούτε και εκείνος έμελλε να μείνει πολύ στο “τιμόνι”. Η διοίκηση θέλει κάποιον με περισσότερη εμπειρία, να ξέρει τον σύλλογο, να χαίρει εκτίμησης από τον κόσμο, να μην ζητάει χρήματα για μεταγραφές και να παίζει ωραίο ποδόσφαιρο. Αν ήταν η μηχανή αναζήτησης της Google θα έβγαζε: “Μήπως εννοείτε Μίκελ Αρτέτα;”.

Το… αγροτικό του Αρτέτα!

Ο Μίκελ Αρτέτα από τότε που ακόμη φόραγε σορτσάκι και εξάταπα έδειχνε πως το “έχει” με την προπονητική. Όχι μόνο λόγω του στιλ παιχνιδιού του. Ο Ισπανός όσο ακόμη βρισκόταν εν ενεργεία δεν ήταν από εκείνα τα χαφ που έτρεχαν τόσο πολύ. Αλλά από εκείνους που έβαζαν το μυαλό στα… πόδια τους. Άλλωστε όπως είχε πει και ένας άλλος ποιοτικός μέσος πριν από χρόνια. “Το ποδόσφαιρο δεν παίζεται με τα πόδια, αλλά με το κεφάλι” (αυτός ήταν ο Αντρέα Πίρλο).

Γι΄αυτό το λόγο και δεν το σκέφτηκε πάρα πολύ όταν ήρθε η ώρα της απόσυρσης. Ήξερε τι ήθελε να κάνει. Και όχι μόνο αυτό. Ήξερε και το “που”, αλλά και με “ποιον”. Ο Αρτέτα ήρθε σε επαφή με έναν από τους καλύτερους προπονητής αυτής τη εποχής. Τον Πεπ Γκουαρντιόλα. Ο Καταλανός τεχνικός δεν είχε κανένα απολύτως πρόβλημα να τον πάρει υπό την προστασία του στη Μάντσεστερ Σίτι.

Αυτό ήταν κάτι που βοήθησε τον πρώην μέσο της Άρσεναλ να ανέβει γρήγορα πολλά επίπεδα. Δεν είναι και μικρή υπόθεση να είσαι το δεξί χέρι του Γκουαρντιόλα. Ούτε και να πρέπει να βγάλεις άκρη με ένα τσούρμο εκατομμυριούχους που παίζουν ποδόσφαιρο και που έχουν τόσες παραξενιές. Ο Αρτέτα όχι απλά προσαρμόστηκε άμεσα. Αλλά δεν άργησε να γίνει πολύ σημαντικό μέλος στο τεχνικό τιμ των “πολιτών”. Κάτι που… μαρτυρά και η χρονική διάρκεια, όπου έμεινε στο “Έτιχαντ” (2016-2019).

Με όποιον… δάσκαλο καθίσεις, τέτοια γράμματα θα μάθεις!

Ο Μίκελ Αρτέτα είχε την ευκαιρία να πάρει μία πρώτη γεύση για το πως είναι να είσαι προπονητής όταν ήταν στην Άρσεναλ. Δίπλα του, τότε, είχε τον ένα και μοναδικό Αρσέν Βενγκέρ. Κράτησε σημειώσεις, ρώτησε πολλές φορές. Ο Αλσατός όχι απλά του έδινε απαντήσεις στα ερωτήματα που τον ταλαιπωρούσαν. Πάντα με τον δικό του τρόπο. Ο Ισπανός ήταν σαν “σφουγγάρι” και ρούφαγε ό,τι του έδινε ο δάσκαλος που ήδη από τότε πίστευε πολύ σε εκείνον.

Ωστόσο, δύσκολα θα πέρασε από το μυαλό του ότι μια μέρα ο μαθητής θα ήταν εκείνος που θα βρισκόταν στη θέση του και τόσο γρήγορα. Σε αυτό βοήθησε και η εμπειρία με τον Πεπ Γκουαρντιόλα. Ο Καταλανός είναι από δαύτους που έχουν ένα σωρό μετάλλια πρωταθλητή στο σπίτι τους. Είναι από εκείνους που κάποια στιγμή ο ιστορικός του μέλλοντος θα τον αναφέρει ως κάποιον που άλλαξε το παιχνίδι. Προς το καλύτερο.

Βενγκέρ και Γκουαρντιόλα έβλεπαν και βλέπουν το ποδόσφαιρο ως κάτι όμορφο. Ως κάτι ωραίο. Ως κάτι που μπορεί να κάποιον να ξεχνάει τα προβλήματά του για δύο ώρες και να φεύγει από το γήπεδο γεμάτος, έχοντας δει επιθετικό ποδόσφαιρο. Στον ίδιο δρόμο φαίνεται να βαδίζει και ο Αρτέτα και ας είναι ακόμη πολύ νωρίς για να πούμε αν θα φτάσει ή όχι να γίνει ένας από τους πιο καταξιωμένους προπονητές στην ιστορία του ποδοσφαίρου.

Making Arsenal great again!

Η εποχή που η Άρσεναλ πρωταγωνιστούσε στην Πρέμιερ Λιγκ έχει περάσει. Οι σεζόν που “κανονιέρηδες” έβλεπαν κάθε χρόνο το εισιτήριό τους για το Τσάμπιονς Λιγκ να ανανεώνεται σχεδόν αυτόματα το ίδιο. Τα τελευταία χρόνια είναι ιδιαίτερα δύσκολα για τους Λονδρέζους. Οι οπαδοί τους το ξέρουν από πρώτο χέρι.

Κοντεύουν να… ξεχάσουν τι θα πει χαρά. Γαλήνη. Περηφάνια. Στο αγγλικό πρωτάθλημα μπήκαν και άλλες ομάδες που ανέβασαν ακόμη περισσότερο το επίπεδο με τα χρήματα που ξοδεύουν. Κάτι που είχε πάψει να κάνει η Άρσεναλ και αν το έκανε δεν το έκανε με την ίδια συχνότητα που το έπρατταν οι ανταγωνιστές της. Τα δεδομένα έχουν αλλάξει και ο Μίκελ Αρτέτα το γνωρίζει πολύ καλά. Όπως ξέρει και τι εστί Πρέμιερ Λιγκ, αλλά και πόσο σημαντικό είναι να βρίσκεσαι στον πάγκο ενός συλλόγου με το μέγεθος της Άρσεναλ.

Ήδη κατάφερε στα… χασομέρια να πάρει το Κύπελλο Αγγλίας κόντρα στην Τσέλσι. Να δημιουργήσει ένα πιο συμπαγές σύνολο που δείχνει να έχει καρδιά μαχητή. Δείχνει να έχει χαρακτήρα και τύπο. Ακόμη οι παίκτες του Ισπανού τεχνικού δεν παίζουν στο 100%, όπως εκείνος θα ήθελε. Αλλά αυτό δεν θα αργήσει να έρθει. Θα συμβεί. Απλά θα χρειαστεί χρόνος και… πόνος ως τότε. Μέχρι να γίνει και πάλι η Άρσεναλ μία δύναμη από αυτές που θα έχουν ρόλο πρωταγωνιστή και όχι κομπάρσου τόσο στο Νησί όσο και στην Ευρώπη.