Λιντς: Κάλλιο αργά, παρά… αργότερα!

Υπάρχουν μερικές ομάδες που έχουν “βαριά” φανέλα. Όχι στα λόγια. Αλλά στις πράξεις. Όμως, για μερικούς λόγος η ζωή/ μοίρα/ κισμέτ (διαλέξτε όποιο θέλετε) τις έχει κάνει να πέσουν πολύ χαμηλά. Η Λιντς είναι σίγουρα μία από αυτές. Τα “παγόνια” πέρασαν πολλά. Ωστόσο, ποτέ δεν έχασαν τον προσανατολισμό τους. Ποτέ δεν τα παράτησαν. Όπως και οι οπαδοί τους.

Στο DNA του συλλόγου δεν τρέχει η μιζέρια. Το DNA της Λιντς είναι αυτό που χρειάζεται ένας σύλλογος για να πάει ψηλά. Για να φτάσει στην κορυφή. Το θέμα για την αγγλική ομάδα δεν ήταν το “πώς”. Αλλά το “πότε”. Δεν χρειάστηκε να ευθυγραμμιστούν οι πλανήτες για έρθει η επιστροφή στη μεγάλη κατηγορία. Την Πρέμιερ Λιγκ.

Έπρεπε να μπουν τα πράγματα σε μία σειρά. Έπρεπε το παζλ να συμπληρωθεί από έναν “τρελό” (σ.σ Μαρσέλο Μπιέλσα) και τα… πρωτοπαλίκαρά του. Έπρεπε να έρθει το σωτήριον έτος… 2020, ώστε οι θυσίες και η υπομονή που έκαναν όλοι όσοι βρίσκονται στις τάξεις της ομάδας να πιάσουν τόπο. Ούτε ένα, ούτε δύο. 16 χρόνια ήταν αυτά, Διάολε. Σχεδόν μία ζωή. “Αν μπορείς να το ονειρευτείς, τότε μπορείς να το κάνεις και πραγματικότητα”, είχε πει κάποτε ο Γουόλτ Ντίσνεϊ. Πλέον η πραγματικότητα για τη Λιντς είναι πιο ωραία και από όνειρο χάρη στους παρακάτω πρωταγωνιστές της και το www.debut.gr σας τους παρουσιάζει:

Κίκο Κασίγια: Ο “βασιλίας” της Λιντς κάτω από τα δοκάρια

Λένε πως “μία καλή ομάδα, ξεκινάει από τον τερματοφύλακα”. Στη Λιντς δεν ήθελαν κάποιον τυχαίο. Το έψαξαν πολύ το θέμα και εν τέλει δικαιώθηκαν. Η επιλογή του Κίκο Κασίγια μόνο τυχαία δεν ήταν. Ο Ισπανός γκολκίπερ βρισκόταν μεταξύ πάγκου και εξέδρας στη Ρεάλ Μαδρίτης. Σε αντίθεση με άλλους παίκτες της (γκούχου, γκούχου Γκάρεθ Μπέιλ) δεν ήθελε να κάτσει πάνω στο συμβόλαιό του και να γίνει δημόσιος υπάλληλος. Και καλά έκανε εδώ που τα λέμε. Πάτησε το πόδι του στο “Έλαντ Ρόουντ” τον Ιανούαριο του 2019 σαν ελεύθερος και… ωραίος. Δεν έχασε χρόνο. Μέσα σε λίγο καιρό είχε γίνει βασικός και αναντικατάστατος. Οι εμφανίσεις του η μία καλύτερη από την άλλη.

Ωστόσο, φέτος ήταν απλά ανίκητος! Γι’ αυτό το λόγο και δεν είχε πρόβλημα να κρατήσει την εστία του 15 φορές ανέπαφη σε 36 ματς! Όχι και άσχημα εδώ που τα λέμε. Μία ακόμη απόδειξη πως μία ομάδα που θέλει να πάει ψηλά πρέπει να “χτίσει” πάνω στον γκολκίπερ της.

Κάλβιν Φίλιπς: Ο “βαράω μέχρι και τη μάνα μου” για χάρη της Λιντς!

Κακά τα ψέματα. Στην Αγγλία δεν λατρεύουν μόνο τους παίκτες που “μιλάνε” στην μπάλα. Αλλά και τους άλλους που κάνουν ό,τι περνάει από τα… πόδια τους για το καλό της ομάδας. Εκείνους που είναι ικανοί και διαθέσιμοι να θυσιάσουν το “εγώ” τους, μπροστά στο καλό του “εμείς”. Αυτό το ρόλο είχε αναλάβει και ο Κάλβιν Φίλιπς στη Λιντς. Ο 24χρονος μέσος ήταν εκείνος που έτρεχε ακατάπαυστα. Ήταν αυτός που έπρεπε να κόψει τους αντιπάλους. Με κάθε μέσο και τρόπο. Στο δικό του λεξιλόγιο βασιλεύει η φράση “ή ο παίκτης ή η μπάλα θα περάσουν. Ποτέ και τα δύο μαζί”.

Ο… καμικάζι της Λιντς δεν ήταν εκείνος που θα “κόλλαγε” την μπάλα στα πόδια του ή που θα έκανε μία φαντεζί ενέργεια και θα κέρδιζε το χειροκρότημα. Είχε τον δικό του τρόπο. Άλλωστε το αποτέλεσμα δεν είναι αυτό που μετράει στην τελική; Ο Φίλιπς είτε με κάποιο τάκλιν, είτε με κάποιο δυνατό τζαρτζάρισμα ήταν ικανός να σηκώσει το “Έλαντ Ρόουντ” στο πόδι. Βέβαια, κάθε δράση φέρνει και… αντίδραση. Οπότε λογικό και επόμενο να είναι ο παίκτης με τις περισσότερες κάρτες στο τέλος της σεζόν για τη Λιντς (εννιά κίτρινες και μία κόκκινη).

Δεν έβγαζε πάθος μόνο στο γήπεδο. Αλλά και στους πανηγυρισμού σαν οπαδός της Λιντς.

Πάτρικ Μπάμφορντ: O killer της Λιντς

Όταν η Λιντς είχε γνωρίσει την ταπείνωση και την πίκρα του υποβιβασμού εκείνος ήταν δεν ήταν δέκα ετών. Ο Πάτρικ Μπάμφορντ είναι από τους βασικούς λόγους που τα “παγόνια” επέστρεψαν εκεί που ανήκουν. Ο 26χρονος φορ ήταν ο πρώτος σκόρερ της αγγλικής ομάδας με 16 τέρματα, ενώ μοίρασε και δύο ασίστ. Σίγουρα δεν είναι από εκείνους τους παίκτες που τρελαίνουν τα πλήθη με την τεχνική τους. Ούτε που σου γεμίζουν το μάτι. Ε και;

Ο έμπειρος στράικερ ήταν εκείνος που πήρε από το χεράκι τη Λιντς και την έφερε στα “σαλόνια”. Εκεί που της αξίζει. Εκεί που της αρμόζει. Πολλές φορές βρέθηκε στο κέντρο του κυκλώνα. Τα ΜΜΕ και ιδιαίτερα οι φίλοι της ομάδας δεν του χαρίστηκαν. Ίσα- ίσα. Υπήρχαν περιπτώσεις που τον “ξέσκισαν” στην κριτική. Εκείνος δεν λύγισε. Αντιθέτως, έγινε πιο δυνατός. Και όπως γίνεται σε τέτοιες περιπτώσεις, γελάει καλύτερα, όποιος γελάει τελευταίος.

Τζακ Χάρισον: Ο καλύτερος… σερβιτόρος της Λιντς!

O Μαρσέλο Μπιέλσα δεν λέγεται τσάμπα “τρελός”. Υπάρχει λόγος. Και αυτός είναι ότι δεν έχει πρόβλημα να εμπιστευτεί ποδοσφαιριστές που δεν έχουν εμπειρία και ας κάνει πρωταθλητισμό. Ο έμπειρος τεχνικός κάπως έτσι έχει “γεννήσει” μερικούς πολύ σπουδαίους παίκτες. Άλλωστε όπως λέει και ένα ρητό “pressure make diamonds”. Ένα από από τα… διαμάντια λοιπόν που έλαμψαν αυτή τη σεζόν με τη Λιντς ήταν και ο Τζακ Χάρισον.

Ο 23χρονος μέσος απλά δεν πιανόταν. Όχι απλά ήταν βασικός, αλλά αναντικατάστατος για τα “παγόνια”. Δεν θα ήταν υπερβολή αν έλεγε κάποιος πως η 11αδα της αγγλικής ομάδας ξεκινούσε από εκείνον (44 συμμετοχές και 3.737 λεπτά συμμετοχής). Αλλά προφανώς και υπήρχε λόγος. Ήταν εκείνος που βρισκόταν στο μέρος που έπρεπε την κατάλληλη στιγμή και χάρη στις πάσες του έκανε τη ζωή των συμπαικτών του πολύ πιο εύκολη. Γι’ αυτό “μιλάνε” και οι οκτώ ασίστ του -περισσότερες από τον καθένα- αλλά και οι 126 “πάσες κλειδιά”. Πάσες που ήταν αρκετές για τη Λιντς και τους ποδοσφαιριστές της, ώστε να “ξεκλειδώσουν” κάθε αντίπαλη άμυνα. Για να μην πούμε για τα έξι γκολ του και τις 114 εύστοχες ντρίμπλες του.

Πάμπλο Ερνάντες: Προσοχή, για την παλιοσειρά της Λιντς!

Σε κάθε ομάδα δεν χρειάζεται μόνο ένας προπονητής. Αλλά δύο. Εκτός από εκείνον που κάθεται στον πάγκο πρέπει να υπάρχει και ένας εντός αγωνιστικού χώρου. Με την εμπειρία του, με τα “γαλόνια” του από διάφορες άλλες μάχες. Αυτή η θέση λοιπόν στη Λιντς ανήκε στον Πάμπλο Ερνάντες, ο οποίος ήταν ο μεγαλύτερος σε ηλικία στο ρόστερ του αγγλικού συλλόγου. Είναι και παραμένει εκείνος που βρίσκεται στο “Έλαντ Ρόουν” για πέντε σεζόν. Πιο πολλές από κάθε άλλον. Αλλά και εκείνος που με την απόδοσή του έδειξε τον δρόμο στους υπόλοιπους παίκτες των “παγονιών”.

Τι και είναι 35 ετών; Εκείνος έπαιζε λες και ήταν 25! Ήταν εκείνος που έτρεχε πιο πολύ απ’ όλους. Ήταν αυτός που “κουβαλούσε” την μπάλα από την άμυνα στην επίθεση. Αυτός που έδινε τον ρυθμό. “Αν ο Μπιέλσα είναι ο Θεός μας, τότε ο Ερνάντες είναι ο Ιησούς μας”, ήταν ένα από τα πολλά συνθήματα των οπαδών της Λιντς για χάρη του. Κάτι που μπορεί εύκολα να μας βάλει στο κλίμα για το πόσο σημαντικός ήταν φέτος ο Ισπανός μέσος για τον Μπιέλσα. Το “μαρτυράνε” τα εννιά του γκολ. Το επιβεβαιώνουν οι έξι ασίστ του και οι άλλες τόσες κίτρινες κάρτες. Ένα τύπος που μπορούσε να τα κάνει όλα και τα έκανε μέσα στις τέσσερις γραμμές του γηπέδου.

Μαρσέλο Μπιέλσα: Τρελός και παλαβός για τη Λιντς

“Πρώτα θα σε αγνοήσουν. Μετά θα γελάσουν μαζί σου. Μετά θα σε πολεμήσουν. Στο τέλος όμως θα νικήσεις”, είχε πει κάποτε ο Μαχάντμα Γκάντι. Εν έτει 2020 δεν θα μπορούσε να βρεθεί καλύτερο παράδειγμα από τον Μαρσέλο Μπιέλσα και τη Λιντς για να “δέσουν” με το εν λόγω ρητό του Ινδού φιλόσοφου. Ο “loco” από την πρώτη στιγμή που πήγε στα “παγόνια” κατέστησε σαφές ποιος θα είναι ο τρόπος παιχνιδιού της ομάδας. Κάτω η μπάλα. Πολλές πάσες. Τόσες μέχρι να μπει η μπάλα στα δίχτυα ή μέχρι να τα παρατήσει ο αντίπαλος. Τέλος τα γεμίσματα. Τέλος οι “γιώμες”. Γενικά ο έμπειρος τεχνικός “τελείωσε” μία παλιά εποχή για την αγγλική ομάδα.

Στην αρχή δεν ήταν εύκολο. Στην αρχή τα αποτελέσματα δεν ήταν αυτά που θα ήθελε εκείνος ή θα περίμενε η διοίκηση του συλλόγου. Η άνοδος δεν ήρθε με την πρώτη. Όμως, το νερό είχε μπει ήδη στο αυλάκι. Ήταν απλά θέμα χρόνου να έρθει το κερασάκι στην τούρτα. Και όταν ήρθε την έκανε τόσο μα τόσο πιο γλυκιά. Ο Μπιέλσα προκαλεί τα πλήθη και τα πάθη. Δεν είναι ο κλασικός, τυπικός προπονητής που έχουμε μάθει ή έχουμε συνηθίσει. Κάνει κάποια πράγματα (και αυτά δεν είναι λίγα) με τον δικό του τρόπο. Έναν τρόπο που τον κάνει να φαίνεται “τρελός” στα μάτια των περισσοτέρων.

Αλλά όταν οι αριθμοί του με τη Λιντς είναι πιο… τρελοί και από τον ίδιο. Έχουμε και λέμε λοιπόν. Μαζί του τα “παγόνια” δεν επέστρεψαν μόνο στην Πρέμιερ Λιγκ μετά από 16 χρόνια. Αλλά είχαν: τις περισσότερες νίκες της ιστορίας τους σε μία μόλις σεζόν, τους περισσότερους βαθμούς σε μία και μόνο σεζόν, τα πιο πολλά γκολ στο πρωτάθλημα, τις πιο πολλές νίκες. Μέγας είσαι “loco” και θαυμαστά τα έργα σου!