Ο Νίκος Αργυρόπουλος στο Debut.gr: «Ο Απόλλωνας είναι η προέκταση της πραγματικής μου οικογένειας»

Φωτογραφίες-βίντεο: Κωνσταντίνος Μητρόπουλος

Εμβληματικός αρχηγός, ηγετική προσωπικότητα μα πάνω από όλα άνθρωπος με ήθος και ομαδικό πνεύμα. Το όνομά του χωρίς αμφιβολία έχει συνδεθεί με τις σημαντικότερες στιγμές της ιστορίας του Απόλλων Πάτρας. Παράλληλα, αγωνίστηκε σε Ολυμπιακό, Πανελλήνιο και Άρη Θεσσαλονίκης πραγματοποιώντας μάλιστα στον Πανελλήνιο μία από τις καλύτερες του αγωνιστικά χρονιές. Τέλος, η φανέλα του βρίσκεται πλέον στην οροφή του κλειστού της Περιβόλας. Ο λόγος φυσικά για τον Νίκο Αργυρόπουλο ο οποίος μίλησε για όλους και για όλα στο Debut.gr.

Τα πρώτα βήματα

Ξεκινώντας τα πρώτα σου μπασκετικά βήματα σε ομάδες της Πάτρας (Αχαιός Σαραβαλίου,  Απολλωνιάδα), και βλέποντας τον εαυτό σου τότε φανταζόσουν ότι θα είχες αυτή την εξέλιξη και θα αγωνιζόσουν στις κορυφαίες και συνάμα ιστορικές ομάδες της Α1;

-Η αλήθεια είναι ότι δε το περίμενα, γιατί ποτέ δε ξέρεις. Παίζουν πολλά και διαφορετικά στοιχεία ρόλο στην εξέλιξη κάποιου παιδιού. Και φυσικά είναι και η τύχη σε μεγάλο βαθμό. Απλά εγώ δούλευα πάρα πολύ σκληρά γιατί μου άρεσε, λάτρευα και αγαπούσα υπερβολικά το μπάσκετ και είχα όνειρο κάποια στιγμή να φτάσω να γίνω επαγγελματίας. Βέβαια, όπως σου είπα πριν, δεν είναι σίγουρο ποτέ, αν θα μπορέσει κάποιος να φτάσει σε πολύ ψηλό επίπεδο. Θεωρώ ότι πρώτα απ’ όλα ήμουν τυχερός. Εντάξει, σίγουρα υπήρχε μια ικανότητα, πάρα πολύ σκληρή δουλειά, πολύ σημαντικοί άνθρωποι που βρέθηκαν στα πρώτα μου χρόνια με πρώτο και κύριο τον Αλέκο τον Πολυδωρόπουλο και νομίζω ότι είμαι ευχαριστημένος με τον εαυτό μου γιατί έκανα όλα όσα μπορούσα. Δηλαδή έφτασα τον οργανισμό και το μυαλό μου στα όρια για να σου δώσω να καταλάβεις.

Tο όνειρο μου κάποια στιγμή ήταν να γίνω επαγγελματίας και να παίξω στην ομάδα του Απόλλωνα

Απόλλων Πάτρας: Το όνειρο γίνεται πραγματικότητα

Ένα μεγάλο και ιδιαίτερο κεφάλαιο ανοίγεται στη καριέρα σου το 1996. Ο Απόλλωνας σου προσφέρει το εισιτήριο και την ευκαιρία να συμμετάσχεις στην Α’1 κατηγορία. Περιέγραψε μας τις πρώτες σου εντυπώσεις και τα συναισθήματά σου τότε;

-Πραγματικά ήταν ό,τι σημαντικότερο μου είχε τύχει μέχρι εκείνη τη χρονιά γιατί όπως σου είπα το όνειρο μου κάποια στιγμή ήταν να γίνω επαγγελματίας και να παίξω στην ομάδα του Απόλλωνα που ήμουν και αγαπούσα πολύ και ειδικά όταν έγινε αυτό το ραντεβού που ήταν ο Αλέκος ο Πολυδωρόπουλος μπροστά μου είπε ότι είναι ώρα να σε προωθήσουμε στην πρώτη ομάδα. Ειλικρινά δεν ήξερα πώς να αντιδράσω και ήμουνα πάρα πολύ χαρούμενος και πάρα πολύ συγκινημένος που έφτασε αυτή η ώρα. Τα υπόλοιπα τα ζούσα μέρα με τη μέρα. Δηλαδή καταλαβαίνεις πως είναι το όνειρο σου να γίνεται πραγματικότητα. Από εκεί και πέρα ήταν πολλά πράγματα που μετά εξαρτιόντουσαν από εμένα. Το πόσο σκληρά θα δουλεύω, το πόσο σκληρά μπορώ να βελτιωθώ.

1997. Κύπελλο Ελλάδας. Στον ημιτελικό αποκλείσατε τον Παναθηναϊκό και στο τελικό με τον Ολυμπιακό σας παρουσιάζετε η ευκαιρία να φέρετε το πρώτο τρόπαιο στη Αχαϊκή πρωτεύουσα. Ο Δημήτρης Παπανικολάου όμως είχε διαφορετική άποψη στο τέλος του αγώνα. Ποιο ήταν το κλίμα στην ομάδα πριν και μετά το τέλος εκείνου του μεγάλου τελικού;

-Ετσι όπως έφτασε και εξελίχθηκε το παιχνίδι, σίγουρα τον πρώτο λόγο τον είχε ο Ολυμπιακός. Αλλά μη ξεχνάς ότι στον ημιτελικό εμείς είχαμε προκριθεί και είχαμε αποκλείσει τον Παναθηναϊκό. Ήταν μια τεράστια νίκη. Οπότε καταλαβαίνεις και μόνο με τη συμμετοχή στο τελικό ήταν οι πιο ευτυχισμένες μέρες στην ιστορία του συλλόγου. Ανυπομονούσαμε να παίξουμε τον αγώνα με τον Ολυμπιακό και να το ευχαριστηθούμε. Δεν στο κρύβω ότι στο πίσω μέρος του μυαλού σου έχεις κάποιες ελπίδες. Ξέραμε ότι είναι λίγες αλλά το πιστεύαμε πάρα πολύ γιατί είχαμε κάνει και την προηγούμενη μεγάλη νίκη. Τώρα βέβαια εξελίχθηκε να είναι ένα τέλειο παιχνίδι. Το ΣΕΦ ήταν γεμάτο. Το απόλαυσε όλος ο κόσμος αλλά όπως είπα και πριν σε πολλά πράγματα και στη ζωή και στον αθλητισμό παίζει μεγάλο ρόλο η τύχη. Δηλαδή, το σουτ που μπήκε στο τέλος ήταν τυχερό. Ήταν εύστοχο εντάξει. Πάντως θα ήταν κάτι που θα έμενε στην ιστορία του συλλόγου. Αλλά εντάξει δεν πειράζει. Η πορεία μέχρι εκεί και το παιχνίδι του τελικού ήταν μια ονειρεμένη πορεία της ομάδας.

Σε παλαιότερη συνέντευξή του ο κόουτς ο Αλεξανδρής είχε δηλώσει πως είχατε σκεφτεί το ενδεχόμενο φάουλ στη τελευταία επίθεση του Ολυμπιακού. Αν γυρνούσες τον χρόνο πίσω, θα αλλάζατε την απόφασή σας και θα κάνατε φάουλ;

-Ήταν μια φάση στην οποία όντως ο προπονητής στο timeout έδωσε κάποιες οδηγίες. Από εκεί και πέρα το ένστικτο του κάθε παίκτη λειτουργεί στο παιχνίδι κάπως διαφορετικά. Δηλαδή, πραγματικά είχε πει ο κόουτς ο Αλεξανδρής να κάνουμε φάουλ. Αλλά τη τελευταία φάση τη θυμάμαι καρέ-καρέ. Φτάνει η μπάλα στον Παπανικολάου και ο Χατζόπουλος είναι κολλημένος επάνω του. Άρα εκείνη την ώρα έχει παιχτεί η τέλεια άμυνα. Εκεί δε του κάνεις φάουλ, να τον στείλεις εσύ στις βολές. Απλά είναι καμιά φορά και κάποια σουτ τυχερά τα οποία μπορούν να μπούνε. Πολλές φορές βέβαια, πολλοί προπονητές ρωτάνε κάποια πράγματα στο timeout. Νομίζω ότι ήταν σωστή η εντολή που έδωσε ο Αλεξανδρής και σωστή η άμυνα η δική μας. Απλά αυτό ήταν κάτι το απρόβλεπτο. Γιατί δεν κάναμε κάτι λάθος για να βρεθεί κάποιο σουτ ξεμαρκάριστο και μετά να λέμε ναι έπρεπε να κάνουμε φάουλ. Παίχτηκε η τέλεια άμυνα από το πρώτο δευτερόλεπτο μέχρι το τελευταίο. Απλά ήταν και η τύχη, δηλαδή αν θυμάσαι με ένα σουτ με σπάσιμο στον αέρα έβαλε το καλάθι.

Πολλοί έχουν δηλώσει πως εκείνο το ρόστερ του Απόλλωνα ήταν το καλύτερο στην ιστορία του συλλόγου. Ταυτίζεσαι με αυτή την άποψη;

-Νομίζω πως στη σύγχρονη ιστορία του συλλόγου μπορεί να ήταν το καλύτερο γιατί άμα δεις τώρα την ομάδα, είχαμε κορυφαίους Αμερικανούς αλλά το θέμα ήταν ότι είχαμε και κορυφαίους Έλληνες την εποχή εκείνη. Ήταν παιδιά τα οποία κάνανε μεγάλη καριέρα στην πορεία όπως είναι ο Νίκος (σ.σ. Βετούλας), ο Κώστας ο Χατζόπουλος που έμεινε πολλά χρόνια στον Απόλλωνα. Ο Γιάννης ο Μολφέτας. Αλλά όλοι οι Έλληνες τότε ήμασταν παιδιά από τη Πάτρα με εξαίρεση τον Χατζόπουλο που ήρθε από τη Θεσσαλονίκη. Και ο Ντούσαν ο Βούκσεβιτς είχε έρθει από 13-14 χρονών στη Πάτρα. Μεγάλωσαν με τον Απόλλωνα και ήταν σαν Πατρινοί. Μεγάλη υπόθεση να κάνεις μια επιτυχία και να είναι όλα τα παιδιά δικά σου.

Παράλληλα, η ομάδα αγωνιζόταν εκείνη την περίοδο και στην Ευρώπη. Πως βίωσε η ομάδα αυτή την εμπειρία;

-Εντάξει, είναι πολύ όμορφη εμπειρία με την ομάδα. Κάναμε ταξίδια μαζί. Νομίζω και εγώ ήμουν πολύ τυχερός που τα έζησα όλα αυτά μικρός. Είναι όμορφη εμπειρία. Ταξίδια, αεροπλάνα πλάκες με τους συμπαίκτες, με τους αντιπάλους, συνεχόμενα παιχνίδια. Είναι ωραία εμπειρία.

Πως κύλησαν τα επόμενα χρόνια στην ομάδα μέχρι και το 2005;

-Τα επόμενα χρόνια κάναμε μια καλή πορεία και μετά η ομάδα έπεσε στην Α2 κατηγορία. Σίγουρα ήταν άσχημα τα πράγματα γιατί άμα πέφτεις μετά από συνεχόμενες καλές χρονιές στην Α1, κάποια πράγματα πάνε όλα άσχημα. Συν ότι ήμασταν και άτυχοι. Χάσαμε πολλά παιχνίδια στην παράταση και στο τέλος. Μετά ήταν τέσσερα πολύ δύσκολα χρόνια γιατί κάθε χρόνο η ομάδα φτιαχνόταν για να ανέβει. Στο τέλος όμως δεν τα κατάφερνε. Ξέρεις σου μένει πάντα η πικρία, η στεναχώρια ότι βρίσκεσαι άλλη μια χρονιά στην Α2. Η ομάδα άξιζε να είναι στην Α1. Ήταν πραγματικά δύσκολα τέσσερα χρόνια. Μετά ήρθε η άνοδος πάλι. Και μην ξεχνάμε ότι όλα αυτά τα χρόνια είχαμε έναν πάρα πολύ σημαντικό και σοβαρό παράγοντα τον Καραπάνο τον Νίκο από την Achaia Clauss. Λάτρευε το μπάσκετ, αγάπησε τον Απόλλωνα και έδωσε πάρα πολλά λεφτά και όταν η ομάδα βρισκόταν στην Α1 αλλά και στην Α2.

Το άλμα στον Ολυμπιακό

Φεύγεις από τη Πάτρα κάνοντας το μεγάλο βήμα στη καριέρα σου. Συμφωνείς με τον Ολυμπιακό και γίνεσαι μέλος μιας ομάδας που τότε θεωρητικά βρισκόταν σε μια διαδικασία αναδόμησης. Με την επίτευξη αυτής της συνεργασίας θεωρείς ότι οι κόποι σου ανταμείφθηκαν και με το παραπάνω;

-Μπορείς να το πεις και έτσι. Νομίζω ότι σίγουρα η πολλή σκληρή δουλειά έπιασε τόπο. Σίγουρα ήταν μια μεγάλη μεταγραφή στη καριέρα μου. Είναι πολύ σημαντικό να βρίσκεσαι σε μια τόσο ιστορική ομάδα. Ήταν πραγματικά μια ιδιαίτερη χρονιά για μένα όπως είπες καθώς εκείνη την περίοδο μπήκαν οι αδερφοί Αγγελόπουλοι οι οποίοι είχαν βλέψεις πάρα πολύ μεγάλες για την ομάδα τα οποία τα είδαμε στη πορεία και νομίζω ότι ναι ανταμείφτηκαν οι κόποι μου.

 Πως εξελίχθηκε εκείνη η χρονιά στον Ολυμπιακό μέσα από τα δικά σου μάτια;

-Γενικότερα ήταν μια καλή χρονιά. Βέβαια στο τέλος δεν καταφέραμε να πάρουμε το πρωτάθλημα. Εγώ αγωνιζόμουν 10-12 λεπτά περίπου το οποίο εντάξει με ένα τεράστιο μπάτζετ και με πάρα πολύ καλούς παίκτες από NBA, νομίζω ότι ήμουνα ευχαριστημένος με τον εαυτό μου.

Πανελλήνιος: Μία νέα αρχή 

2006-2008. Μετακομίζεις σε μια ιστορική ομάδα όπως είναι ο Πανελλήνιος. Πως αισθάνθηκες μετά από αυτή την συμφωνία και ποιοι ήταν οι προσωπικοί σου στόχοι όντας πλέον μέλος αυτής της ομάδας;

-Ο Πανελλήνιος ήταν μια πολύ ιστορική ομάδα με μεγάλη πορεία γενικότερα στον ελληνικό αθλητισμό. Ήταν μια συμφωνία που μου άρεσε. Μετά τον Ολυμπιακό ήταν μια πολύ καλή επιλογή. Είχα ένα πολύ καλό προπονητή τον Πεδουλάκη, ο οποίος με εκτιμούσε ιδιαίτερα γι’ αυτό φρόντισε να με πάρει στην ομάδα. Ήταν μια ομάδα πάρα πολύ οργανωμένη, πάρα πολύ σοβαρή. Είχε έναν πάρα πολύ δυνατό παράγοντα τον Μίνωα Κυριακού ο οποίος ήταν δίπλα στην ομάδα σε οτιδήποτε χρειαζόταν. Ήταν μια πολύ καλή επιλογή. Κάναμε καλές πορείες και προσωπικά έκανα από τις καλύτερες χρονιές στην καριέρα μου.

Η πορεία με τον Πανελλήνιο διαγράφεται ως εξής: 5η θέση στο πρωτάθλημα παρά τη φυγή του κόουτς Πεδουλάκη και την μετέπειτα έλευση του κόουτς Καλαφατάκη το 2006 και συμμετοχή στο τότε Uleb Cup το 2007. Ποιο ήταν το κλίμα στις τάξεις του Πανελληνίου αλλά και οι στόχοι της ομάδας αυτές τις δύο χρονιές;

-Όταν υπάρχει δυνατός Ολυμπιακός, Παναθηναϊκός, ΑΕΚ στο πρωτάθλημα είναι δύσκολο να έχεις στόχους πρωταθλητισμού. Εμείς είχαμε στόχο να πάμε όσο πιο ψηλά γίνεται. Δηλαδή αν μπορείς να φτάσεις 5ος ή 4ος ή 3ος είναι το τέλειο γιατί είναι πολύ δύσκολο όχι ακατόρθωτο αλλά δύσκολο. Νομίζω πάντως πως και η διοίκηση και οι παίκτες ήταν όλοι ευχαριστημένοι.

 Για αρκετά χρόνια ο Πανελλήνιος αποτέλεσε μια από τις σημαίες του πρωταθλήματος αλλά και «φονέα των γιγάντων» κερδίζοντας μεγαλύτερες ομάδες. Δεν είναι άδικο τέτοιες ιστορικές ομάδες να εξαφανίζονται έτσι ξαφνικά από το μπασκετικό χάρτη;

-Σίγουρα δεν είναι ωραίο αυτό που γίνεται με αυτές τις ομάδες. Αλλά ξέρεις είναι τα καλά και τα κακά της ομάδας τέτοιου τύπου όπου άμα στηρίζεσαι σε ένα μόνο πολύ δυνατό παράγοντα, μπορεί να συμβεί και αυτό. Κάποια στιγμή δηλαδή ο Μίνωας ο Κυριάκου είχε δώσει πραγματικά την ψυχή του για όλο το σύνολο του Πανελληνίου. Κάποια περίοδο στη Κυψέλη ήταν οι πρωταθλητές σε όλα τα αθλήματα που είχε ο σύλλογος. Είχε τους καλύτερους παίκτες που έμεναν εκεί και τους συντηρούσε εκεί. Αλλά κάποια στιγμή αυτό αλλάζει. Όπως θα θυμάσαι και μετέπειτα στην πορεία και άλλες ομάδες. Για παράδειγμα το Μαρούσι με καταπληκτικές πορείες και με τις πρώτες χρονιές του Σπανούλη. Εκεί ήταν ο Βοβός. Ένας ήταν και κάποια στιγμή κουράστηκε και αυτός. Είχε τις δικές του επιχειρήσεις και επομένως όταν κάνουν λίγο πίσω δεν υπάρχει μετά βάση, δεν υπάρχει υποδομή γιατί είναι ένας. Είναι κρίμα, αλλά συνέβη. Δηλαδή ομάδες όπως το Μαρούσι ή αυτό που γίνεται τώρα με το Ρέθυμνο και με τον Πανιώνιο και θυμάμαι πιο παλιά εγώ η ομάδα του Μακεδονικού που είχε στο τιμόνι τον Πεδουλάκη. Ήταν ο κύριος Μεσάικος, ένας άνθρωπος δυνατός που έκανε πίσω και ξαφνικά τελειώσανε.

Άρης: Νέο κεφάλαιο στη Θεσσαλονίκη

Το 2008 παίρνεις το δρόμο για τη Θεσσαλονίκη και συγκεκριμένα για τον Άρη. Εκεί συνάντησες προσωπικότητες όπως ο Κακιούζης, Ντικούδης, Χατζηβρέττας, Τσαλδάρη, Μπάρλο και Μάρσαλ. Πως ήταν η συνεργασία σου με αυτούς τους παίκτες;

-Η συνεργασία ήταν άριστη γιατί αυτούς τους συμπαίκτες τους ήξερα πάρα πολύ καλά και είμαστε και φίλοι εκτός παρκέ. Τα παιδιά που εργάζονταν μες στον Άρη ήταν όλοι πάρα πολύ καλά παιδιά και πολύ καλοί χαρακτήρες. Οι Αμερικάνοι ήταν καλά παιδιά. Γενικότερα το κλίμα ήταν πολύ καλό. Εγώ είχα άριστες σχέσεις. Δεν τσακώνομαι εύκολα αλλά από τότε οι Έλληνες που ήμασταν μαζί, είμαστε φίλοι ακόμη και σήμερα. Άρα οι σχέσεις ήταν μια χαρά.

Στη δεύτερη σου χρονιά, η ομάδα φτάνει ως τον προημιτελικό του Eurocup χάνοντας δύο φορές από την Ισπανική Βαλένθια. Ταυτόχρονα, στο ελληνικό πρωτάθλημα τερματίζετε στην 7^η θέση. Θεωρείς ότι το ταβάνι εκείνης της ομάδας ίσως θα μπορούσε να ήταν υψηλότερο;

-Ναι, ήταν υψηλότερο. Ήταν υψηλότερο γιατί ήταν καλή ομάδα, καλό ρόστερ. Αλλά σε κάποια παιχνίδια τα οποία ήταν κλειδιά, δεν ήμασταν τόσο συγκεντρωμένοι, τόσο σοβαροί και τα χάσαμε. Και στο πρωτάθλημα, σε κάτι αγώνες-κλειδιά αντί να πάμε τέταρτοι τερματίσαμε έβδομοι. Το ρόστερ ήταν για παραπάνω αλλά χάσαμε καθοριστικά παιχνίδια.

Στις ομάδες πρέπει να υπάρχει μια πολύ σοβαρή διοίκηση και να υπάρχουν από πίσω άνθρωποι που να αγαπάνε το άθλημα, να αγαπάνε το σύλλογο και να έχουν και μια δυναμική σαν επιχειρηματίες.

Όπως και με τον Πανελλήνιο, έτσι και ο Άρης από εκεί που βρισκόταν στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις και στις υψηλότερες θέσεις του ελληνικού πρωταθλήματος, τώρα αντιμετωπίζει σοβαρά αγωνιστικά και οικονομικά προβλήματα. Πως ερμηνεύεις αυτό το γεγονός;

-Ήταν αυτό που είπα και πριν. Ο Άρης ήταν η ομάδα που μας έβαλε όλους στο γήπεδο. Περιμέναμε κάθε Πέμπτη τον Άρη να παίξει αγώνα στην Ευρώπη. Όπως είπα και πριν στις ομάδες πρέπει να υπάρχει μια πολύ σοβαρή διοίκηση και να υπάρχουν από πίσω άνθρωποι που να αγαπάνε το άθλημα, να αγαπάνε το σύλλογο και να έχουν και μια δυναμική σαν επιχειρηματίες. Το πρώτο που θα πρέπει να σκέφτεται είναι το καλό της ομάδας. Σε πολλές ομάδες δεν συνέβαινε αυτό, όπως και στον Άρη με αποτέλεσμα η ομάδα κάποια στιγμή να πηγαίνει προς τα κάτω. Είναι στενάχωρο αλλά συμβαίνει. Μάλλον δεν αγαπούσαν την ομάδα όπως κάποιοι άλλοι. Και άμα έχεις δεύτερες και τρίτες σκέψεις γενικότερα, αυτό θα φανεί στο παρκέ.

Ήταν η αγάπη μου τέτοια για τον Απόλλωνα που δεν μου άρεσε και δεν ήθελα η ομάδα να βρίσκεται στην Α2.

Η μεγάλη επιστροφή

Το 2010 παίρνεις το δρόμο της επιστροφής για τον Απόλλωνα. Στην απόφασή σου αυτή έπαιξε ρόλο και το συναισθηματικό κομμάτι που ήταν να επαναφέρεις τον Απόλλωνα ξανά στα μεγάλα σαλόνια της Α1;

-Να σου πω την αλήθεια αυτός ήταν ο πρώτος λόγος, γιατί μετά από τον Άρη, σε πληροφορώ ότι είχα 3-4 προτάσεις από Α1 με καλύτερα οικονομικά. Αλλά ήταν η αγάπη μου τέτοια για τον Απόλλωνα και δεν μου άρεσε και δεν το ήθελα η ομάδα να βρίσκεται στην Α2. Πίστευα πολύ ότι μπορούμε να τα καταφέρουμε. Πρώτα έπαιξε το συναίσθημα ρόλο και σίγουρα η παρουσία του συγχωρεμένου του Ανδρέα του Μολφέτα.

2011-2012. Παρέα με τους Πέτροβιτς και Κρόλο και τους υπόλοιπους πετύχατε την πολυπόθητη άνοδο. Ποιο ήταν το κλίμα εκείνη την περίοδο όχι μόνο στις τάξεις της ομάδας αλλά και στον κόσμο που γέμιζε σε κάθε παιχνίδι το γήπεδο της Περιβόλας;

-Όπως είπες παρόλο που ήμασταν στην Α2, το γήπεδο γέμιζε κάθε φορά με 2.500-3.000 κόσμο και γιατί εκτός από τους παίκτες που είπες τώρα είχαμε πολύ καλούς παίκτες και πολύ καλοί χαρακτήρες. Ήμασταν 8-9 παιδιά από την Πάτρα. Δηλαδή τα αδέρφια Καπερώνη, ο Γιάννης ο Λιανός, ο Δημήτρης ο Λυμπέρης, εγώ. Δεν θέλω να ξεχάσω κανέναν από τα παιδιά. Είχαμε προπονητή τον Νίκο (σ.σ. Βετούλα). Ήταν και όλο το team Πατρινό. Ο Δημήτρης ο Κοτσίρης ο γυμναστής. Είμαστε όλοι παιδιά από την Πάτρα. Είμαστε και λίγο τυχεροί. Έτσι, η ομάδα ανέβηκε κατηγορία.

Ο Απόλλωνας όχι μόνο κατάφερε να ανεβεί στην Α1 αλλά και να δηλώνει “παρών” σχεδόν κάθε χρόνο στα playoffs. Ποιο ήταν το συστατικό αυτής της επιτυχίας;

-Όπως σου είπα ήταν καταρχάς το καλό κλίμα και ένα αξιόλογο μπάτζετ. Σωστές επιλογές του Νίκου και φυσικά το γήπεδο, το ότι είμαστε πάντα δυνατοί εντός έδρας.

Ομολογουμένως, παρά το γεγονός πως η ομάδας έκανε αρκετά καλές χρόνιες βλέπαμε συνεχώς πως ο κορμός της άλλαζε καθώς πολλοί παίκτες έβρισκαν υψηλότερα συμβόλαια σε άλλες ομάδες. Το γεγονός αυτό θεωρείς πως εμπόδισε τον Απόλλωνα να κάνει το βήμα παραπάνω;

-Το επίπεδο τότε ήταν πιο δυνατό και πιο επαγγελματικό απ’ ότι σήμερα με αποτέλεσμα να υπάρχουν πιο δυνατές ομάδες γενικότερα. Από εκεί και πέρα νομίζω ότι έπαιξε ρόλο και αυτό. Ο Απόλλωνας πάντα θέλει να είναι σωστός στις υποχρεώσεις του. Δεν έλεγε ποτέ ψέματα ότι κύριε θα σου δώσω 10 δραχμές και έδινε 6. Έλεγε κύριοι δεν μπορούμε να δώσουμε 10, θα δώσουμε 7. Εντάξει, εγώ καταλαβαίνω τους παίκτες τώρα γιατί είναι επαγγελματικό το άθλημα. Έχει ημερομηνία λήξεως. Έτσι ο καθένας όταν βλέπει ένα νούμερο παραπάνω, το κοιτάζει και το παίρνει. Δεν αδικώ κανέναν παίκτη. Καλά κάνουν.

2014-2015. Η ομάδα δεν μπαίνει στα play offs αλλά η μεγάλη νίκη μέσα στη Κηφισιά στο Κύπελλο δίνει το εισιτήριο για τη συμμετοχή στο δεύτερο τελικό στην ιστορία του συλλόγου. Πως ζήσατε τη νίκη του ημιτελικού αλλά και την αναμέτρηση με τον Παναθηναϊκό;

-Αναμφίβολα, ήταν μια δεύτερη τεράστια επιτυχία. Ήταν μια μεγάλη επιτυχία γιατί όπως και να το κάνεις ήταν αγώνας ημιτελικός μέσα στην Κηφισιά. Δεν ήταν στο δικό μας γήπεδο. Πάντα υπάρχει η δυσκολία των εκτός έδρας αγώνων. Ήταν πολύ δυνατή τότε η ομάδα της Κηφισιάς. Κάναμε ένα πολύ καλό παιχνίδι. Παίξαμε με πολλή καρδιά και τσαμπουκά γιατί θέλαμε πολύ να πάμε στον τελικό. Στο τελικό ήταν μια πολύ μια μεγάλη επιτυχία της ομάδας. Το κλίμα ήταν πάρα πολύ καλό. Ήταν εξαιρετικές οι συνθήκες και πήγαμε να χαρούμε τον αγώνα. Ξέραμε ότι δεν θα είναι ίδιο το παιχνίδι όπως το 1997. Ξέραμε ότι οι πιθανότητες είναι απειροελάχιστες αλλά το σημαντικό σε έναν τέτοιο αγώνα είναι να πας να το διασκεδάσεις. Δώσαμε τη χαρά στον κόσμο της Πάτρας που ανέβηκε για να δει έναν ακόμη τελικό. Αυτό ήταν το πρώτο που μας ικανοποιούσε. Ότι δηλαδή δώσαμε χαρά στο κόσμο της Πάτρας ο οποίος έκανε ταξίδι να έρθει να δει την ομάδα να παίζει έναν τελικό. Εντάξει, το αποτέλεσμα ήταν μεγάλο. Εμείς απολαύσαμε το παιχνίδι.

Κυριολεκτικά, ο Απόλλωνας χωρίς να υπερβάλλω είναι η προέκταση της κανονικής μου οικογένειας.

Το 2016 αποσύρεσαι από την ενεργό δράση. Αναμφίβολα, το όνομά σου έχει συνδεθεί με την ομάδα του Απόλλωνα. Έχεις συμμετάσχει σε δύο τελικούς, έχεις ανακηρυχθεί δύο φορές MVP από την ιστοσελίδα Eurobasket.com και η φανέλα σου με το νούμερο ‘5’ αποσύρθηκε στην οροφή του γηπέδου της Περιβόλας. Τι σημαίνει για σένα ο Απόλλων Πάτρας;

-Κυριολεκτικά, ο Απόλλωνας χωρίς να υπερβάλλω είναι η προέκταση της κανονικής μου οικογένειας. Έτσι νιώθω και έτσι έμαθα. Είναι τέτοιο το συναισθηματικό δέσιμο που μετά τον Άρη, είχα τσακωθεί με το μάνατζερ μου τον Τάσο τον Δελημπαλταδάκη που μου έλεγε για ποιο λόγο να γυρίσω στην Πάτρα. Του είπα εγώ όχι θα γυρίσω στον Απόλλωνα με πολύ λιγότερο συμβόλαιο. Αλλά από την άλλη μεριά η ομάδα του Απόλλωνα εκτίμησε την προσφορά μου σε τεράστιο βαθμό και έκανε την κίνηση που έκανε που ξέρεις στην Ελλάδα είναι ελάχιστες οι φανέλες που έχουν ανέβει στην οροφή του γηπέδου. Αυτό δεν πρόκειται να το ξεχάσω ποτέ. Ήταν η τέλεια συνεργασία. Νομίζω από τη πρώτη μέρα που πήγα στην Απολλωνιάδα μέχρι τη μέρα που σταμάτησα. Η σχέση αυτή ξεπερνάει το επαγγελματικό. Ξέρεις όμως για να γίνει μια τέτοια τιμή που έγινε στο τέλος δεν είναι μόνο αν είσαι καλός χαρακτήρας ή αν είσαι καλός παίκτης. Είναι συνδυασμός πάρα πολλών πραγμάτων. Δεν είναι μόνο ότι ο Νίκος είναι MVP και ανέβηκε με τους συμπαίκτες του. Είναι η προσφορά του παίκτη παντού. Η ομάδα το εκτίμησε και αυτό δεν θα το ξεχάσω ποτέ.

Αν σου ζητούσαμε να ξεχωρίσεις κάποια ματς με τον Απόλλωνα ποια θα ήταν αυτά και ποιο θα ήθελες να ξαναπαίξεις;

-Με την PTT Άγκυρας στην Πάτρα που παίζαμε μια πρόκριση στην Ευρώπη και το γήπεδο είχε τέσσερις χιλιάδες κόσμο. Επίσης αναμφίβολα τον τελικό με τον Ολυμπιακό το 1997 αλλά και τον ημιτελικό με την Κηφισιά την δεύτερη φορά.

Πως βλέπεις τον Απόλλωνα της νέας εποχής; Θεωρείς ότι λείπει από την Α1;

-Κοίταξε ο Απόλλωνας λείπει σίγουρα από την Α1. Είναι μια ομάδα από τις πιο ιστορικές που υπάρχουν στην χώρα. Επίσης ο Απόλλωνας διαθέτει ένα από τα πιο μπασκετικά γήπεδα στη χώρα γιατί ο κόσμος βρίσκεται στο 1,5 μέτρο. Σίγουρα λείπει αλλά νομίζω ότι τώρα σιγά σιγά είναι θέμα χρόνου να επανέλθει στη μεγάλη κατηγορία. Πλέον από φέτος ο σύλλογος αρχίζει να μαζεύει και πάλι το πατρινό στοιχείο. Το πρώτο βήμα έγινε με την επιστροφή του Νίκου Βετούλα. Σπουδαία κίνηση αυτή. Έπειτα, ο Αλέκος ο Πολυδωρόπουλος εντάχθηκε στο τεχνικό τιμ και μην ξεχνάμε τα πατρινόπουλα παιδιά τα οποία και φέτος θα παίξουν σημαντικό ρόλο στην στελέχωση του ρόστερ.

Αναμφίβολα, μπορούν να υπάρχουν και οι δύο ομάδες στη μεγάλη κατηγορία

Γενικά

Βλέποντας τον Προμηθέα τα τελευταία χρόνια να πρωταγωνιστεί στη μεγάλη κατηγορία αλλά και στην Ευρώπη, θεωρείς ότι Απόλλων και Προμηθέας μπορούν να συνυπάρξουν στην ίδια κατηγορία;

-Εννοείται ότι μπορούν να συνυπάρξουν. Η Πάτρα είναι η τρίτη μεγαλύτερη πόλη της Ελλάδας. Αναμφίβολα, μπορούν να υπάρχουν και οι δύο ομάδες. Ο Απόλλωνας έχει μια ιστορία που την ξέρουμε όλοι και ο Προμηθέας βρίσκεται στην άλλη μεριά της πόλης και έχει κάνει μια σοβαρή προσπάθεια. Τους αξίζουν συγχαρητήρια για ότι έχουν κάνει μέχρι τώρα. Αλλά είμαι βέβαιος ότι οι ομάδες χωράνε στην ίδια κατηγορία.

Μετά την απόσυρση σου από την ενεργό δράση, ποια είναι τα επόμενα βήματά σου;

-Επαιξα επαγγελματικά από 18 μέχρι 38 χρονών. Είκοσι στρογγυλά χρόνια. Πραγματικά νιώθω ευλογημένος και τυχερός που μπόρεσα να παίξω μέχρι τα 38 και να κάνω την καριέρα που έκανα. Αυτό σημαίνει ότι έφυγα απόλυτα ικανοποιημένος και γεμάτος. Χωρίς κανένα απωθημένο χωρίς καμία σκέψη χωρίς τίποτα. Ένιωθα ότι έκλεισε πλέον ο κύκλος μου στο μπάσκετ. Έπειτα ανέλαβα τη δουλειά του πατέρα μου. Τώρα απλά που πέρασα 3-4 χρόνια όταν έχω χρόνο πάω και βλέπω την ομάδα γιατί την λατρεύω. Δεν έχω καμία πικρία. Αποφάσισα λοιπόν να κλείσει το κεφάλαιο μπάσκετ για να κάνω άλλα πράγματα στη ζωή μου.

Ποιος είναι ο Νίκος Αργυρόπουλος εκτός παρκέ;

-Ποτέ δεν μου άρεσε να μιλάω για τον εαυτό μου. Ούτε μου άρεσε να το κάνω ποτέ. Γενικότερα νομίζω ότι είμαι ένας ήρεμος άνθρωπος και δίκαιος χαρακτήρας που ότι κάνω θέλω να το κάνω καλά και με σοβαρότητα. Είμαι ένας άνθρωπος ήπιων τόνων. Δεν βγαίνω έξω. Αφού όσοι με βλέπουν νομίζω ότι λείπω από την Πάτρα. Θα μπορούσα να εμφανίζομαι συχνότερα σε συνεντεύξεις. Γενικότερα, είμαι ήρεμος και έχω αποσυρθεί.

Τέλος, μπορείς να μας φτιάξεις την δική σου ιδανική πεντάδα συν τον προπονητή από όλες τις ομάδες που έχεις περάσει;

-Λοιπόν, θα βάλω τον Μακ Κόλουμ στο 1, τον Βούκσεβιτς στο 2, τον Τόνι Ντόουσον στο 3 ο οποίος ήταν φοβερός παίκτης και τελείωσε τη χρονιά με 27,1 πόντους, τον Μπάρλο στο 4 και τον Σχορτσιανίτη στο 5. Στο πάγκο θα βάλω μαζί Πεδουλάκη και Βετούλα.