Τι μέλλει γενέσθαι με τον Daniel Ricciardo;

Πάντα ο πρόλογος με δυσκόλευε. Είναι σαν εκείνο το κορίτσι που ποθείς τόσο, ώστε να ψάχνεις συνεχώς διαφορετικά τεχνάσματα για να το κερδίσεις. Το άνοιγμα των κειμένων, είναι η πρώτη σου επαφή με τον αναγνώστη. Αν δεν τον κερδίσεις μέχρι το παρθενικό κενό της πρώτης παραγράφου, δεν θα το κάνεις εύκολα στη συνέχεια. Απαιτεί ευστροφία, και σίγουρα ..έμπνευση. Δεδομένου ότι γράφω μετά από καιρό και κάτω από όχι και τις καλύτερες συνθήκες,ο δείκτης δυσκολίας ανεβαίνει κατακόρυφα. Είναι περασμένες 12, τα μάτια μου βαριά, μα πριν προλάβω να τα κλείσω, ο αρχισυντάκτης με ψάχνει στα μηνύματα. Το άρθρο έχει αργήσει απελπιστικά, και που να ήξερε πως τώρα ανοίγει ο υπολογιστής για να γραφτεί η πρώτη παράγραφος..

Ανέκαθεν με ενδιέφερε να γράφω για θέματα, πρόσωπα και καταστάσεις που μου εγείρουν το ενδιαφέρον. Κοιτώντας πίσω, οι βιογραφικές μου ανασκοπήσεις, πληρούσαν το κριτήριο. Τα δύο πρόσωπα του Felipe Massa, ο ηγέτης Alonso και τα όσα (δεν) πέτυχε, ο Φιλανδός που αβίαστα ξεχωρίζει, ο πολύς Ayrton Senna.
Και αφού η αγωνιστική δράση άργησε αλλά…διεκόπη επ’αόριστον, στρέφομαι στις προσωπικότητες του grid. Ψάχνω εκείνη, η οποία θα μου δώσει τα εφόδια να συνεχίσω. Να σκέφτομαι, να γράφω, να ελπίζω. Εκείνη που θα με παρακινήσει να ξεκινήσω ξανά. Η προσωπικότητα αυτή έχει ονοματεπώνυμο: Daniel Ricciardo. 

O πάντα χαμογελαστός Αυστραλός διανύει την δεύτερη του δεκαετία στη Formula 1, έχοντας πρόσφατα αλλάξει ομάδα, περιβάλλον, και -μάλλον- προσδοκίες. Έχοντας μόλις πατήσει τα πρώτα -άντα, έχει μια καριέρα άξια αναφοράς, όχι όμως της αναφοράς που θα μπορούσε να έχει. Μετά από μια εκπληκτική σεζόν με την Red Bull το 2014, θα τον περίμενε κανείς πρωταθλητή. Έχοντας τερματίσει στην ένατη θέση στην πρώτη του χρονιά με την Renault, εύλογα δημιουργείται το ερώτημα: θα παρουσιαστεί, χρονικά και πρακτικά, η ευκαιρία στον Ricciardo, να διεκδικήσει το πρωτάθλημα;

Το Who is Who του Daniel Ricciardo 

Γεννήθηκε την 1η Ιουλίου του 1989 στο Perth της Αυστραλίας. Ξεκίνησε σε μικρή ηλικία τα kart, πριν το 2005 βρεθεί να αγωνίζεται στην Formula Ford, χωρίς όμως μεγάλη επιτυχία. Την επόμενη χρονιά κέρδισε υποτροφία στην Formula BMW Ασίας, τερματίζοντας στην τρίτη θέση του πρωταθλήματος. Ακολούθως βρέθηκε στην Formula Renault όπου στην δεύτερη του χρονιά  κατέκτησε τον τίτλο στο Western European Cup. Οι επιτυχίες συνεχίστηκαν και το 2009, όπου κατέκτησε τον παγκόσμιο τίτλο στην Βρετανική Formula 3, ο πρώτος Αυστραλός μετά τον David Bradham το 1989.Πριν βρεθεί στον μαγικό κόσμο της Formula 1, συμμετείχε στο πρωτάθλημα Formula Renault 3.5, το οποίο έχασε για μόλις δύο πόντους. 

Με τα χρώματα της HRT

Σαν από ατυχία, σχεδόν ετεροχρονισμένα, έχασε την χρυσή εποχή της Red Bull, ή μάλλον την έζησε εκ των έσω αλλά όχι όσο θα ήθελε. Αρχικά δοκίμασε το μονοθέσιο της Red Bull το 2009 στο τεστ των νέων οδηγών, με τους εκπληκτικούς του χρόνους να του χαρίζουν μια θέση τρίτου οδηγού στην Toro Rosso για τις χρονιές 2010 και 2011. Το 2010 την εκπροσώπησε και πάλι, σημειώνοντας χρόνο 1.3 δευτερόλεπτα ταχύτερο στην πίστα του Άμπου Ντάμπι από εκείνον του πρωταθλητή, Sebastian Vettel.

Καταδικασμένος όπως οι περισσότεροι, “ανάλωσε” τρία χρόνια κάνοντας το αγροτικό του, αρχικά στην HRT(!)  στο δεύτερο μισό του 2011,  και ύστερα στην Toro Rosso. Μάλιστα, στην τελευταία, κέρδισε την δεύτερη χρόνια τον teammate του, Jean Eric Vergne, με εφτά πόντους διαφορά και ένα συντριπτικό 30-7 στις κατατακτήριες και των δύο χρονιών. Στοιχεία αρκετά ώστε να του χαρίσουν μια θέση στην Red Bull Racing για το έτος 2014. Μόνο που, την στιγμή όπου το άστρο του Ricciardo, σε ηλικία 25 ετών, άναβε, εκείνο της Red Bull, μετά από 8 τίτλους οδηγών και κατασκευαστών, άρχιζε να τρεμοπαίζει..

Το κεφάλαιο Red Bull 

Η πρώτη του νίκη, σε μια χρονιά όπου οι Mercedes υπό κανονικές συνθήκες ήταν ανίκητες.

Η νέα υβριδική εποχή άλλαξε τις ισορροπίες, και η Red Bull πλέον δεν είχε την δύναμη να πρωταγωνιστήσει όσο θα ήθελε. Κανείς θα πίστευε πως και η ύπαρξη ενός 4κις παγκόσμιου πρωταθλητή στην ομάδα, θα δυσκόλευε τα πράγματα. Ο “Honey Badger” όμως δεν ήταν εκεί για να πάρει τον δεύτερο ρόλο. Ήταν εκεί για να βγει μπροστά, να τα δώσει όλα, να γίνει ο πρωταγωνιστής. Και το έκανε από τον πρώτο αγώνα, όπου κατέκτησε την δεύτερη θέση σε κατατακτήριες και αγώνα. Αργότερα βέβαια αποκλείστηκε από αυτόν λόγω λιγότερου καυσίμου στο ρεζερβουάρ.

Η πρώτη νίκη δεν άργησε να έρθει, όταν στον έβδομο αγώνα της σεζόν και εκμεταλλευόμενος τα τεχνικά προβλήματα των 2 Mercedes, κέρδισε εκκινώντας από την έκτη μάλιστα, θέση. Και αν στον Καναδά κέρδισε χωρίς να ..ιδρώσει, στην Ουγγαρία φρόντισε να κάνει κατανοητό γιατί είναι ένας οδηγός που αξίζει την προσοχή θεατών και αντιπάλων. Έχοντας ξεκινήσει τον αγώνα από την τέταρτη θέση, βρέθηκε 4 γύρους πριν από το τέλος στην τρίτη, πίσω από τους Hamilton και Alonso, όμως δεν μπορούσε να αρκεστεί σε αυτήν. Με πιο φρέσκα ελαστικά, προσπέρασε σε ένα δύσκολο σημείο τον Hamilton, και στον επόμενο γύρο τον Alonso, για να κατακτήσει την δεύτερη νίκη της καριέρας του.

Στο Βέλγιο, εκμεταλλεύτηκε την κοκορομαχία των Mercedes, κερδίζοντας την τρίτη και τελευταία του νίκη για εκείνη την χρονιά, την οποία έκλεισε με 15 κερδισμένες θέσεις στον αγώνα του Abu Dhabi(από 19ος-4ος), τρεις νίκες, οχτώ βάθρα, και 71 πόντους διαφορά από τον team mate του και πρώτο αντίπαλο στην πίστα, Sebastian Vettel. Ποιον Sebastian Vettel; των τεσσάρων σερί πρωταθλημάτων τις προηγούμενες χρονιές. Τι θα μπορούσε να πάει στραβά, για έναν οδηγό που στα 26 του είχε κερδίσει κατά κράτος έναν 4κις πρωταθλητή, είχε ανταγωνιστικό μονοθέσιο, και θα ηγούνταν στο εξής την ομάδα αφού ο Γερμανός -πρώην πλέον- team mate του θα γινόταν κάτοικος Maranello;

Tο 2015 αποτέλεσε μια συνολικά κακή χρονιά τόσο για τον ίδιο, όσο και για την Red Bull. Το μονοθέσιο ήταν μη ανταγωνιστικό, η αξιοπιστία μέτρια, και έτσι ο Αυστραλός εκτός του ότι έχασε από τον team mate του Daniil Kvyat στην τελική βαθμολογία για τρεις βαθμούς, κατέκτησε μόλις την όγδοη θέση. Μια χρονιά που σίγουρα θα θέλει να ξεχάσει.

Το φαινόμενο Verstappen και η αρχή του τέλους για τον Ricciardo

Οι επόμενες χρονιές, μέχρι και την μεταγραφή του στην Renault, αποτελούν ξεχωριστό κεφάλαιο. Μια περιπέτεια με προδιαγεγραμμένο τέλος. Παρότι ξεκίνησε καλύτερα την σεζόν του 2016, η έλευση του ταλαντούχου, ατίθασου και νεώτερου Max Verstappen, άλλαξε άρδην τις ισορροπίες. Και αυτό φάνηκε ήδη  από τον πρώτο αγώνα του με την Red Bull, τον οποίο ο Ολλανδός κέρδισε, γράφοντας ιστορία. Ο Ricciardo αντιλήφθηκε αμέσως πως ο Verstappen δεν ήταν Kvyat, αλλά ένας σκληρός αντίπαλος. Ένας αντίπαλος που όπως και ο ίδιος πριν κάποια χρόνια, ήθελε να καθιερωθεί στην Αυστριακή ομάδα. Ο Αυστραλός αντέδρασε άμεσα, κερδίζοντας στο Μονακό την πρώτη του pole position, και τελικά στον αγώνα την δεύτερη θέση, ύστερα από ένα τραγικό Pit Stop, στο οποίο οι μηχανικοί έψαχναν τα..ελαστικά.

Πλέον ο Αυστραλός, με έναν πολύ πιο ανταγωνιστικό team mate, έπρεπε συνεχώς να αποδεικνύει τον εαυτό του. Και αυτό έκανε στο grand prix της Μαλαισίας, στον ίσως πιο χαρακτηριστικό του αγώνα το 2016. Με τους Vettel και Rosberg εκτός της διεκδίκησης των πρώτων θέσεων, και τον κινητήρα του Hamilton να παραδίδει πνεύμα, η νίκη ήταν Αυστριακή υπόθεση. Με μια μάχη που σίγουρα έκανε αρκετούς στο στρατόπεδο της Red Bull να ιδρώσουν, ο Ricciardo κέρδισε τον team mate του, και το πανηγύρισε έξαλα με τον χαρακτηριστικό πανηγυρισμό “Shoey”. Το 2016 τον βρήκε “νικητή”, στην τρίτη θέση του πρωταθλήματος, με μια νίκη και οχτώ βάθρα. Βασικότερο όλων όμως, τον βρήκε μπροστά από τον team mate του, Max Verstappen.

Αντίστοιχα καλή ήταν και η σεζόν του για το 2017. Παρά τις πέντε εγκαταλείψεις από μηχανικά προβλήματα, κατάφερε να βρεθεί εννιά φορές στο βάθρο. Μια εξ αυτών μάλιστα, στο ψηλότερο σκαλί του, στο ανεπανάληπτο Grand Prix του Αζερμπαϊτζάν. Εκεί όπου, ξεκινώντας από την δέκατη(!) θέση και κάνοντας κάποιες αξιομνημόνευτες προσπεράσεις, κατέκτησε την νίκη. Μάλιστα, μια εξ αυτών, ψηφίστηκε ως η καλύτερη της σεζόν, δίκαια, αφού ο εκπληκτικός και χειρουργικά ακριβής τρόπος χειρισμού του φρεναρίσματος, έδωσε την δυνατότητα στον Αυστραλό να προσπεράσει 3 μονοθέσια με μια κίνηση.

Η αρχή του τέλους ξεκίνησε το 2018, και ας μην φαινόταν ως τέτοια. Ο Αυστραλός, κέρδισε το Κινεζικό Grand Prix, προσπερνώντας μέσα σε 20 γύρους πέντε πρωτοκλασάτους οδηγούς. Raikkonen, Verstappen, Hamilton, Vettel και Bottas, τον τελευταίο μάλιστα με μια προσπέραση που απαιτεί την δική της ανάλυση. Ο Ricciardo κινήθηκε έξυπνα σε όλο τον αγώνα και τον κέρδισε δίκαια.

Το γυαλί, τόσο με την ομάδα όσο και με τον team mate του, άρχισε να σπάει στον αγώνα του Azerbaijan. Παλεύοντας καθ’ολη την διάρκεια του αγώνα, ο Αυστραλός έχασε τα φρένα και εμβόλισε τον Verstappen, με τους δύο οδηγούς να εγκαταλείπουν. Η νίκη του στο Monaco δύο εβδομάδες μετά, ήταν και ο τελευταίος καλός αγώνας του. Στους υπόλοιπους 15 αγώνες, είχε 6(!) εγκαταλείψεις από μηχανικά προβλήματα, μαζί με μια ακόμη από τον αγώνα του Bahrain. Με οχτώ συνολικά εγκαταλείψεις σε 21 αγώνες, και με έναν Verstappen όπου στο δεύτερο μισό τον κέρδισε κατά κράτος, ο Ricciardo ήταν ουσιαστικά εκτός ομάδας. Διότι πνευματικά ήταν -μάλλον- νωρίτερα.

Χαρακτηριστικές είναι οι δηλώσεις του μετά το Grand Prix του Μεξικό. Εκεί όπου εγκατέλειψε 10 γύρους πριν το τέλος, χάνοντας την ευκαιρία να ανέβει στο βάθρο. Δήλωνε πως “Δεν πιστεύω καν ότι η απογοήτευση είναι η σωστή λέξη.” “…δεν βλέπω το νόημα στο να έρχομαι την Κυριακή           (να αγωνιστώ), δεν βλέπω το νόημα να τρέξω στους επόμενους αγώνες, και δεν πιστεύω σε δεισιδαιμονίες ή τέτοια αλλά το μονοθέσιο είναι καταραμένο.”

Το επόμενο βήμα της καριέρας του

Ο πάντα ευδιάθετος Αυστραλός βρέθηκε χωρίς προοπτική στην Αυστριακή ομάδα. Η Red Bull, αν ήταν να επιλέξει έναν από τους δύο, θα ήταν τον νεώτερο και πιο σπιρτόζο, Verstappen. Και όταν γράφω να επιλέξει, εννοώ να στηρίξει για το πρωτάθλημα. Να στηρίξει σε μια εσωτερική κοκορομαχία. Όπως η McLaren στήριξε τον Hamilton έναντι του Alonso. Έτσι, ο Ricciardo βρέθηκε σε αναζήτηση ομάδας, θέσης και πλάνου, ικανού να τον παρακινήσει να κάνει την αλλαγή. Η Renault ήταν και παραμένει ένα στοίχημα, που μένει να κερδηθεί. Ο χρόνος μετράει αντίστροφα, διότι ο Αυστραλός διανύει ήδη το 30ο έτος της ηλικίας του. Παρότι οδηγός με περγαμηνές και ένστικτο, δύσκολα θα βρει την ιδανική θέση πρωταθλητισμού σε άλλη ομάδα. Το σύγχρονο σκηνικό της Formula 1, με μόλις 1.5* ομάδα να μπορεί να παλέψει για το πρωτάθλημα, δυσκολεύουν το όνειρο του.

Για να παλέψεις, για να διεκδικήσεις το πρωτάθλημα μέχρι τέλους, και τελικά να το κατακτήσεις, απαιτεί να ηγηθείς της ομάδας σου. Όταν η Mercedes έχει (ακόμη) τον ηγέτη, όταν η Ferrari αν τον έχει χάσει στο πρόσωπο του Vettel, τον έχει βρει στο πρόσωπο του Leclerc, και αν η Red Bull έχει ήδη asset και favorable τον Ολλανδό, ο Αυστραλός το μόνο που μπορεί να κάνει, είναι να επενδύσει στην σχέση του με την Renault και να την φέρει ένα βήμα μπροστά. Η μοναδική του άλλη επιλογή ήταν η McLaren, η οποία επένδυσε στον νεώτερο και φτηνότερο, Carlos Sainz. Όλα μετράνε. Στην Renault μπορεί να χτίσει όσα στην Red Bull δεν μπόρεσε, ή δεν πρόλαβε. Και ίσως, μετά το 2021 2022, με τις δραστικές αλλαγές που προβλέπονται, να είναι σε θέση να γευτεί τους καρπούς της προσπάθειας του.

Ο επίλογος

Δεν ήξερα αν έπρεπε να κλείσω εδώ το κείμενο μου. Κοιτούσα τις λέξεις και ήταν ήδη 1700. Ένιωσα να απαντάω στο ερώτημα που έθεσα, αλλά όχι στο γιατί επέλεξα να μιλήσω για τον συγκεκριμένο αθλητή, οδηγό, άνθρωπο. Τυχαία η σειρά. Αθλητή, που προσπαθεί συνεχώς να βελτιώνεται, σωματικά και πνευματικά. Κυκλοφορούν αρκετά βίντεο με την προπόνηση του, που περιλαμβάνει βάρη, μποξ, τρέξιμο, ασκήσεις για τον αυχένα, και κάθε άσκηση απαραίτητη για έναν οδηγό F1.

Τον οδηγό, και πιο συγκεκριμένα τον οδηγό με χαρακτήρα, διότι ο Αυστραλός έχει καταφέρει μέσα από την πορεία του στον χώρο να χτίσει όνομα ως ένας από τους καλύτερους οδηγούς στις προσπεράσεις. Να έχει αυτό το κάτι που τον χαρακτηρίζει. Ο απολαυστικός τρόπος που καταφέρνει να τιθασεύει το σύστημα πέδησης, μας έχει χαρίσει κάποιες εκπληκτικές προσπεράσεις. Ενδεικτικά, στο Ιταλικό Grand Prix του 2016 στον Bottas στην πρώτη στροφή, στο Baku με την τριπλή προσπέραση του, στην Monza το 2017 στον Raikkonen, στον Bottas προς την νίκη στο Κινεζικό Grand Prix του 2018. Τα παραδείγματα, δεκάδες. Ο Αυστραλός, κατάφερε το 2017 να κάνει 43 συνολικά προσπεράσεις, τις περισσότερες από κάθε άλλο οδηγό. Αν έπρεπε να επιλέξω μια, θα ήταν εκείνη στον team mate του, Sebastian Vettel, και πάλι στην Ιταλία. Με μια εξαιρετική ευφυής κίνηση και άμεση αλλαγή κατεύθυνσης, κατάφερε στα φρένα να βρεθεί μπροστά. (Δείτε μετά το 2.50)