Λα Λίγκα: Πτώση-άνοδος και νικητής το πρωτάθλημα!

Πριν από περίπου 14 ημέρες, έγραφα πως το “κλάσικο” (το οποίο πήρε καθαρά με 2-0 η Ρεάλ) ίσως να έκρινε τον εφετινό τίτλο της Λα Λίγκα. Το ίσως το εξήγησα παρακάτω, λέγοντας πως καμία από τις δύο δεν πείθει πως μπορεί να φτάσει μέχρι το τέλος δίχως απώλειες. Και επιβεβαιώθηκα μόλις μια εβδομάδα αργότερα!

Η -πλέον πρωτοπόρος- Μπαρτσελόνα επικράτησε δύσκολα 1-0 της Σοσιεδάδ με γκολ-πέναλτι του Μέσι, ενώ η Ρεάλ ξανά έπεσε 2η, αφού ηττήθηκε με 2-1 από τη Μπέτις στο “Μπενίτο Βιγιαμαρίν”. Τα αποτελέσματα αυτά σε συνδυασμό με ακόμη μια “σπατάλη” της Ατλέτικο Μαδρίτης (2-2 εντός με Σεβίλλη) μου έδωσαν την ιδέα του σημερινού κειμένου, το οποίο απαντά στο ερώτημα: “Έπεσαν οι μεγάλοι, οι ανεβαίνουν οι μικρόι;”

Ελεύθερη πτώση!

Άνετα θα μπορούσε να χαρακτηριστεί έτσι η πορεία των Ατλέτικο, Μπαρτσελόνα και Ρεάλ την τελευταία τριετία. Μπαρτσελόνα και Ρεάλ Μαδρίτης μονοπωλούν ως προς τις κατακτήσεις του πρωταθλήματος από την έναρξη της νέας χιλιετίας μέχρι και σήμερα, ενώ η Ατλέτικο τα τελευταία 7 χρόνια είναι άξια διεκδικήτρια αυτού.

Φυσικά, η δυναμική, η οικονομική άνεση, το επίπεδο και το ταλέντο των ποδοσφαιριστών, οι προσωπικότητες (Μέσι, Κριστιάνο κτλ) και γενικότερα το όλο σύνολο των τριών αυτών συλλόγων δεν επιτρέπουν σε ομάδες όπως η Σεβίλλη ή η Βαλένθια να κάνουν όνειρα. Ή μήπως κάτι τέτοιο πρόκειται να συμβεί σύντομα;

Το εφετινό πρωτάθλημα στην Ισπανία είναι ναι μεν ανταγωνιστικό και απρόβλεπτο, ωστόσο είναι δε και…”βαρετό”. Οπουδήποτε στον πλανήτη, δημοσιογράφοι, πρώην -και νυν- αθλητές, παράγοντες, ακόμη και φίλαθλοι συμφωνούν στο ότι “ο εφετινός πρωταθλητής στη Λα Λίγκα θα είναι ο χειρότερος της δεκαετίας!”. Και παραπάνω, θα πω εγώ.

Η αγωνιστική κατάσταση των δύο διεκδικητών κυμαίνεται μεταξύ “μέτριας” και “κακής”. Και παρά το γεγονός πως δαπανούν πολλά εκατομμύρια, η τελική εικόνα τους στο χορτάρι ολοένα και…χειροτερεύει. Αυτή η “ελεύθερη πτώση” των δύο κολοσσών, αλλά και της “Ατλέτι” είναι “προϊόν” αρκετών παραγόντων.

Κορεσμός,”γηρατειά” και..”φαίνεσθαι”.

Είναι μερικοί από τους παράγοντες που -κατά τον γραφών- επηρεάζουν αρνητικά τις 3 δυνάμεις του ισπανικού ποδοσφαίρου.

Αν ζητήσουμε από κάποιον να μας βρει ένα κοινό μεταξύ των τριών κλάμπ -εκτός των κακών εμφανίσεων- δε θα δυσκολευόταν και πολύ. Ο κορεσμός! Ας το δούμε ομάδα-ομάδα. Εν έτει 2020 ο Τσόλο Σιμεόνε έχει ήδη συμπληρώσει 8 χρόνια παρουσίας στον πάγκο της Ατλέτικο. Κάτοχος ενός πρωταθλήματος, ενός Γιουρόπα Λίγκ και φιναλίστ στο Τσάμπιονς Λίγκ. Γνωστός για το…αμυντικό του στυλ ο Αργεντίνος κόουτς μπορεί μεν να έχει αναπτύξει μια ιδιαίτερη σχέση με το σύλλογο, είναι δε ολοφάνερο πως ο “κύκλος του” έχει τελειώσει..Η μόνη ελπίδα για να αλλάξει αυτό, είναι η πρόκριση επί της Λίβερπουλ και μια καλή πορεία στο θεσμό.

Στη Βαρκελώνη η λέξη “κορεσμός” κοντεύει να ξεπεράσει σε συχνότητα και το “καλημέρα”. Οι “μπλαουγκράνα” περνούν ίσως τη χειρότερη σεζόν της σύγχρονης ιστορίας τους και τα προβλήματα, αγωνιστικά και μη, συνεχώς απασχολούν τον Τύπο. Ποια είναι η αιτία αυτών; Η “απουσία” ανανέωσης στους πρωταθλητές Ισπανίας. Σαφώς και ο κακός σχεδιασμός από τους αρμόδιους παίζει το ρόλο του, μα η αλλαγή είναι απαραίτητη!

Τα ίδια και για τη “βασίλισσα’. Το τρομερό σερί με τις τρείς συνεχόμενες κατακτήσεις του Τσάμπιονς Λίγκ τελικά αποδείχθηκε πολύ χειρότερο από ότι υπολόγιζαν στη Μαδρίτη. Η περσινή χρονιά ήταν μια από τις χειρότερες στην πλούσια ιστορία των “μερένγχες” και ο Ζιντάν επέστρεψε στο “Μπερναμπέου” με σκοπό να δώσει και πάλι κίνητρο στους παίκτες με τα λευκά. Πόσο εύκολο είναι όμως αυτό, όταν οι αθλητές είναι στην πλειοψηφία ίδιοι με τότε (τις 3 σερί κατακτήσεις) ενώ παράλληλα στον πάγκο κάθεται και..το ίδιο πρόσωπο;

Η αναφορά στα “γηρατειά” θεωρώ δε χρειάζεται τεράστια ανάλυση. Έχουμε συνηθίσει να θαυμάζουμε αρκετούς σταρ των συγκεκριμένων ομάδων πολλά χρόνια τώρα. Ορισμένες φορές όμως τείνουμε να ξεχνάμε την ηλικία τους. Ο χρόνος είναι αμείλικτος και δυστυχώς αυτό φαίνεται στο γήπεδο, με τελικό αντίκτυπο στην εκάστοτε ομάδα.

Το χειρότερο όλων όμως είναι το “φαίνεσθαι”. Από την στιγμή που ο Γκάρεθ Μπέιλ μετακόμισε στη Μαδρίτη έναντι περίπου 80.000.000 λιρών, το μεταγραφικό παζάρι πήρε “φωτιά” Μέχρι τώρα αποκορύφωμα αποτελεί το αστρονομικό ποσό των 222.000.000 ευρώ που κατέβαλλε στην Μπαρτσελόνα η Παρί Σεν Ζερμέν για χάρη του Νεϊμάρ. Ένα ποσό που -δυστυχώς- φαίνεται πως σύντομα θα περάσει στη 2η θέση.

Οι οικονομικά εύρωστοι σύλλογοι, στους οποίους φυσικά ανήκουν οι ομάδες στις οποίες αναφερόμαστε. “πετούν” τα εκατομμύρια κυρίως για το “φαίνεσθαι”. Από που και ως που το λέω αυτό; Μα φυσικά από την απόδοση των παικτών που αγοράζουν. Δε χρειάζεται ονοματολογία. Αν ψάξει κανείς, θα αντιληφθεί πως το ποδόσφαιρο κοντεύει να γίνει “βιτρίνα εμπορικού μαγαζιού”.

Πίνακας που καταστρέφεται στο τέλος!

Θα ήταν άδικο να μη σταθούμε και στις “μικρότερες” ομάδες της κατηγορίας, οι οποίες προφανέστατα παρουσιάζουν μια ανοδική πορεία τα τελευταία χρόνια. Σίγουρα ο..”κατήφορος” των “μεγάλων” είναι ένας από τους λόγους που αναδεικνύεται περισσότερο αυτή η βελτίωση. Όμως αυτό δεν αναιρεί την εξαιρετική δουλεία που γίνεται σε ορισμένα κλάμπ.

Η Σεβίλλη μαζί με την Αθλέτικ Μπιλμπάο είναι γνωστές εδώ και χρόνια για τις καλές πορείες τους. Σε αυτές έρχονται σιγά-σιγά να προστεθούν και η Ρεάλ Σοσιεδάδ, η Μπέτις και η Χετάφε. Όλες τους έχουν ένα κοινό παρονομαστή: Πίστη στις ακαδημίες και σκληρή δουλειά. Ένα μοτίβο που ορισμένοι “μεγάλοι” (βλέπε Μπαρτσελόνα) φαίνεται πως ξεχνούν χρόνο με το χρόνο…

Προπονητές μικρότερου βεληνεκούς και φήμης, με όρεξη για δουλεία και όραμα, αναλαμβάνουν τις προαναφερθείσες ομάδες, και σε συνάρτηση με τα ταλέντα των ακαδημιών τους, συνθέτουν ένα σύνολο γεμάτο υγεία και υποσχέσεις. Υποσχέσεις που φτάνουν ως τον τελικό του κυπέλλου Ισπανίας, στον οποίο θα αναμετρηθούν Αθλέτικ Μπιλμπάο και Ρεάλ Σοσιεδάδ, έχοντας προηγουμένως “πετάξει έξω” Μπαρτσελόνα και Ρεάλ αντίστοιχα. 

Βεβαίως, το χρήμα και η δόξα είναι εκείνα που τελικά χαλάει αυτό το ωραίο “κάδρο”, αφού είτε οι τεχνικοί είτε οι ίδιοι οι ποδοσφαιριστές, “θαμπώνονται” και φεύγουν για άλλες πολιτείες…

Τελικά..νικητής το πρωτάθλημα!

Σε καμία περίπτωση η Λα Λίγκα -αλλά και οποιοδήποτε άλλο πρωτάθλημα- δε συγκρίνεται με την Πρέμιερ Λίγκ. Φαίνεται όμως πως όλα όσα αναλύσαμε πάνω για την Ισπανία τελικά κάνουν καλό στο ίδιο το πρωτάθλημα. Ο ανταγωνισμός αυξάνεται, οι “μικρομεσαίες” ομάδες κοντράρουν στα ίσα τις “μεγάλες”, και γενικότερα ο καθένας έχει δικαίωμα και ελπίδες να διεκδικεί το μέγιστο δυνατό.

Παράλληλα, η χρήση του VAR ενισχύει και εκείνη τον ανταγωνισμό, αφού πλέον οι διαιτητές δε μπορούν να ευνοούν σε μεγάλο βαθμό τις “δυνάμεις” της Λίγκας. Σε ένα θεσμό 38 αγώνων δεν υπάρχει κάτι καλύτερο από το σασπένς, την αγωνία για κάθε αποτέλεσμα, το άγχος και την “πίεση” των “μεγάλων” σε κάθε εκτός έδρας επίσκεψη.

Το ισπανικό πρωτάθλημα χάρη στην πτώση των “μεγάλων”, την άνοδο των “μικρών” και το βίντεο, κινείται στα σωστά μονοπάτια έτσι ώστε να “τραβάει τα βλέμματα” και το ενδιαφέρον των απανταχού ποδοσφαιρόφιλων!