Ο Ολυμπιακός έγραψε ακόμη μια "χρυσή σελίδα" στην ιστορία του στα ευρωπαΪκά κύπελλα και ο Μανώλης Μακρόπουλος γράφει στο debut.gr λίγες σκέψεις του.

Είναι Σάββατο μεσημέρι και ακόμη ηχεί έντονα στα αυτιά μου η φωνή του Γιώργου Θαναηλάκη μετά το 1-2 του Ελ Αραμπί. Ο Ολυμπιακός με μια εξαιρετική εμφάνιση στο “Εμιρέιτς” κατάφερε να αποκλείσει το μεγάλο φαβορί ονόματι Άρσεναλ, προκρίθηκε στους “16” του Γιουρόπα Λιγκ, εκεί όπου τον περιμένει ένας…”παλιός” γνώριμος, ο Ντανιέλ Ποντένσε και η ομάδα των Γούλβς..

Δεν χρειάζονται τόνοι λέξεων για ανάλυση του αγώνα. Άλλωστε αυτά γράφτηκαν πολλάκις μέχρι σήμερα. Στο ζουμί, ο Ολυμπιακός άξιζε την πρόκριση. Ήταν καλύτερος του αντιπάλου του συνολικά και στα δύο παιχνίδια.

Στο “Καραϊσκάκης” παρά το γεγονός πως δικαιούτω ένα γκολ, τελικά “έφυγε” και χαμένος, χάρη σε μια στιγμή αδυναμίας και εύκολο τέρμα του Λακαζέτ. Στο Λονδίνο και στον απόηχο της μεγάλης νίκης στην Τούμπα επί του ΠΑΟΚ, το βέβαιο ήταν ότι οι παίκτες του Μαρτίνς θα τα έπαιζαν όλα για όλα δίχως να φοβηθούν κάτι.

Και στην εικόνα του ματς, όχι μόνο δε φοβήθηκαν, αλλά φόβησαν! Το γκολ του Ελ Αραμπί στο 119′, ενώ έχει προηγηθεί η ισοφάριση του Ομπαμεγιάνγκ, το ματς είναι στην παράταση, το “ντέρμπι” της Τούμπας απαίτησε πολλή ενέργεια, είναι η πιο τρανή απόδειξη πως ο Ολυμπιακός είναι πλέον μια μεγάλη ευρωπαϊκή ομάδα.

Η 19 μηνών δουλειά του προπονητή από την Πορτογαλία όχι μόνο αποδίδει καρπούς, αλλά αναγνωρίζεται διεθνώς, με αντίπαλους παίκτες, προπονητές, ακόμη και φιλάθλους να χαρακτηρίζουν “δύσκολο αντίπαλο” την ομάδα του Πειραιά. Και για εμένα αυτό είναι το μεγαλύτερο κέρδος, μεγαλύτερο από αυτή την επική πρόκριση!

Πολλοί στάθηκαν στον Κώστα Τσιμίκα και την υπέροχη εμφάνισή του (για ακόμη ένα ματς). Άλλοι στον Μαρτίνς και τη δουλειά του. Γενικότερα, όπως είναι φυσιολογικό, όλοι ασχολήθηκαν με τους “ερυθρόλευκους”. Όντας οπαδός της ομάδας (γιατί να το κρύψω;) ομολογώ πως και εγώ έδωσα τεράστια βάση στα του Ολυμπιακού.

Ωστόσο, σε μια κουβέντα με φίλους μου, “πέταξα” τη σκέψη του “πως θα ήταν να ήμασταν στη θέση του Ομπαμεγιάνγκ;”. Ο Γκαμπονέζος φορ έχει “σερβίρει” το γκολ του Λακαζέτ στο πρώτο ματς, έχει ισοφαρίσει με εντυπωσιακό ψαλιδάκι στην παράταση. Όλα τέλεια ως εδώ. Και έρχεται η φάση στο 124′. Στο τέλος του έξτρα χρόνου της παράτασης, η μπάλα του στρώνεται σε…τέλεια θέση. Ο Σα έχει ήδη ξεκινήσει να πέφτει και ο Ομπαμεγιάνγκ έχει το τέρμα στο..έλεός του!

Η μπάλα όμως -μετά το πλασέ του- καταλήγει μόλις άουτ. Ο Ολυμπιακός προκρίνεται, ο “Ομπα” από απόλυτος ήρωας γίνεται μοιραίος. Ίσως η υπερβολική σιγουριά του στέρησε το γκολ. Άλλοι το πηγαίνουν στο..μεταφυσικό. Πως δηλαδή οι Πειραϊώτες άξιζαν να συνεχίσουν στη διοργάνωση και έτσι ήταν γραφτό να γίνει..

Δε ξέρω αν υπάρχει “ποδοσφαιρικός θεός” , αυτό που με βεβαιότητα μπορώ να πω είναι πως ο Ολυμπιακός σιγά-σιγά, σταθερά, με δουλειά, πλάνο και υπομονή, γίνεται ολοένα και πιο υπολογίσιμος στο ευρωπαϊκό στερέωμα..