Το Debut.gr βρέθηκε στο Ολίμπικο για το ντέρμπι της Λάτσιο με την Ίντερ και περιγράφει όσα έζησε στο μεγάλο παιχνίδι και όχι μόνο.

Από το πρωί της Κυριακής, τα πάντα γύρω μου είχαν διαφορετική μορφή από αυτήν που είχαν συνηθίσει τα μάτια μου. Κάποιοι άνθρωποι με διακριτικά και φανέλες της Ίντερ και άλλοι με της Λάτσιο έκαναν βόλτες στους κεντρικούς δρόμους της πόλης, ενώ παράλληλα έβγαζαν αναμνηστικές φωτογραφίες σε μερικά αξιοθέατα που έχει η πανέμορφη Ρώμη.

Τι και αν βρίσκονται στην πόλη του αντιπάλου; Έκαναν την βόλτα τους φορώντας φανέλες της μεγάλης τους αγάπης, αυτής που υποστηρίζουν από μικρά παιδιά και θα το κάνουν για πάντα. Κανείς τους δεν προκάλεσε, όπως και κανείς δεν δέχτηκε την παραμικρή επίθεση, φραστική και μη. Οι άνθρωποι ταξίδεψαν για να στηρίξουν την ομάδα τους και να θαυμάσουν μερικές από τις αρετές που κατέχει η «αιώνια πόλη». Όπως ακριβώς δεν γίνεται στην χώρα μας.

Η πιο γλυκιά σφαλιάρα

Με το ρολόι να δείχνει σχεδόν 7, βρισκόμουν καθοδόν στο στάδιο «Ολίμπικο», με στόχο να ζήσω κάθε δευτερόλεπτο της εμπειρίας, από την γέφυρα που περνάς πάνω από τον υπέροχο Τίβερη, μέχρι το σάντουιτς και το αναψυκτικό του κυλικείου. Μόλις πέρασα τον πρώτο έλεγχο, έφαγα την πρώτη «σφαλιάρα» του τι σημαίνει η έννοια ποδοσφαιρική άμιλλα.

Φίλαθλοι και των δύο ομάδων συνυπήρχαν, τόσο έξω, όσο και μέσα στο γήπεδο, χωρίς να δημιουργηθεί το παραμικρό. Μα πως είναι δυνατόν θα αναρωτηθεί ο μέσος Έλληνας οπαδός. Για αυτούς ήταν απλά μία γιορτή, ένας μεγάλος αγώνας και αγνή αγάπη για την ομάδα τους και από τις δύο πλευρές. Αφού πέρασα τον δεύτερο έλεγχο και έκανα την στάση μου για ανεφοδιασμό, ξεκίνησε το σόου.

Δύο καλλιτέχνες έκαναν την είσοδό τους στον σκοτεινό, λόγω των σβηστών φώτων, αγωνιστικό χώρο. Ο πρώτος τραγούδησε το «Avanti Lazio» και ο δεύτερος το «Wonderwall», ενώ λίγο αργότερα, ένας φίλαθλος έκανε πρόταση γάμου στην αγαπημένη του με την βοήθεια των ball-boy. Κάπου εκεί, η Curva Nord (το πέταλο με τους οργανωμένους οπαδούς της Λάτσιο) ξεκίνησε να ζεσταίνεται. Λίγο πριν την είσοδο των ομάδων για ζέσταμα, είχα την ευκαιρία να συνομιλήσω με μερικούς οπαδούς. Οι περισσότερες απαντήσεις που πήρα στην ερώτηση τι σημαίνει αυτός ο αγώνας για εσάς ήταν «μία γιορτή» και «ένας τελικός μέχρι τον επόμενο».

Μα πως να χάσεις;

Ήταν φανερός ο ενθουσιασμός του κόσμου να βλέπει την ομάδα του μία ανάσα από την κορυφή, ύστερα από πολλά χρόνια. Τελευταία κατάκτηση πρωταθλήματος για τους «Λατσιάλι», ήταν την σεζόν 1999-00 και την τελευταία δεκαετία έχουν σηκώσει δύο Κύπελλα Ιταλίας και ένα Σούπερ Καπ. Η ατμόσφαιρα στο γήπεδο άλλαξε μέσα σε δευτερόλεπτα, όταν οι γηπεδούχοι μπήκαν για ζέσταμα. Τα φώτα έσβησαν και το πάρτι ξεκίνησε, υπό τον ήχο του «Avanti Lazio». Ένα γήπεδο στο πόδι, με τους οπαδούς της ομάδας να γίνονται ο 12ος παίκτης και αυτούς της Ίντερ απλά να τραβάνε βίντεο. Και όλα αυτά πριν καν ξεκινήσει ο αγώνας. Η αύρα που δημιουργήθηκε σε προϊδεάζει πως η Λάτσιο δεν θα χάσει, ό,τι και αν γίνει.

Όταν οι ποδοσφαιριστές των δύο ομάδων πήγαν στα αποδυτήρια για να αλλάξουν και να ξεκινήσει ο αγώνας, παρακολούθησα για δεύτερη φορά στην ζωή μου ένα από τα πιο όμορφα θεάματα. Ο αετός της Λάτσιο πέταξε στον αγωνιστικό χώρο, χιλιάδες κασκόλ και σημαίες σηκώθηκαν ψηλά στα χέρια των οπαδών και όλα αυτά στο άκουσμα του ύμνου της ομάδας. Όπως και να εξελίσσονταν ο αγώνας, εγώ ζούσα μία από τις πιο δυνατές εμπειρίες της ζωής μου. Κάτι τόσο διαφορετικό, αλλά τόσο όμορφο. Κάπως έτσι, ο αγώνας ξεκίνησε. Η Ίντερ προηγήθηκε στο 44′ με το γκολ του Γιανγκ, στο μοναδικό λεπτό που η κερκίδα σώπασε. Αμέσως μετά την επίτευξη του τέρματος, οι φίλαθλοι των γηπεδούχων συνέχισαν το πάρτι. Κάθε κερδισμένη μπαλιά κάθε συνδυασμός πανηγυριζόταν σαν γκολ. Στο ημίχρονο, υπήρχε μία ησυχία και ένας έντονος προβληματισμός, αλλά ακόμα μέσα σου ήξερες ότι κάτι θα γίνει και δεν θα χαθεί ο αγώνας.

Η πρωταθληματική ανατροπή της Λάτσιο

Στο 50′ ο Ιμόμπιλε με πέναλτι ισοφάρισε και στο 69′ ο Μιλίνκοβιτς-Σάβιτς έκανε την απόλυτη ανατροπή. Τα λεπτά που απέμεναν μέχρι να ολοκληρωθεί ο αγώνας, ήταν απλά διαδικαστικά. Ο κόσμος με τους ποδοσφαιριστές έγιναν ένα και μαζί είχαν τελειώσει τον αγώνα πριν την λήξη του. Το πάθος που έβγαζαν οι παίκτες στον αγωνιστικό χώρο ήταν η φωνή από τις κερκίδες, δεν είχα ξαναδεί κάτι παρόμοιο. Το τελικό σφύριγμα του Τζιανλούκα Ρόκι συνοδεύτηκε από ένα ξέσπασμα χαράς του κόσμου και τον παικτών.

Τόσο δίπλα μου, όσο και στο υπόλοιπο γήπεδο, έβλεπα ανθρώπους να αγκαλιάζονται δακρυσμένοι και να πανηγυρίζουν σαν να κέρδισαν κάποιο τίτλο. Ήταν η χαρά μίας επιτυχίας που προήλθε όχι μόνο από τους αθλητές. Κάθε φωνή, κάθε σημαία που ανέμισε, κάθε κασκόλ που υψώθηκε, έβαλε το λιθαράκι του για να πραγματοποιηθεί όλο αυτό. Αργότερα, αφού οι παίκτες παρατάχτηκαν αγκαλιασμένοι μπροστά από την «Curva Nord» και όλοι μαζί ξανατραγούδησαν τον ύμνο, το γήπεδο ξεκίνησε να αδειάζει και κάπου εκεί ξεκίνησα κι εγώ για να επιστρέψω στο ξενοδοχείο.

Το όμορφο παιχνίδι

Μόλις βγήκα από το στάδιο, έγινα ένα με το πλήθος και μίλησα με ακόμα μερικούς οπαδούς. Πέρα από την ατελείωτη χαρά που είχαν, μου ανέφεραν ότι πίστευαν στην ανατροπή. Στην ερώτησή μου για το γεγονός ότι οι φίλαθλοι και τον δύο ομάδων πάνε μαζί στο γήπεδο και συμβιώνουν σε έναν αγώνα, ένας κύριος μου απάντησε ότι το ποδόσφαιρο είναι για όλους, ανεξαρτήτως πεποιθήσεων, χρώματος και ομάδας.

Τότε ήταν που κατάλαβα για δεύτερη φορά μέσα σε λίγες ώρες το τι είναι το ποδόσφαιρο. Δίπλα μου περνούσαν φίλαθλοι και των δύο ομάδων, χωρίς να υπάρξει το οτιδήποτε. Εικόνες σαν αυτή, όταν δύο νεαροί αντάλλαξαν κασκόλ και σαν εκείνη που ένας μπαμπάς με διακριτικά της Λάτσιο είχε στους ώμους του τον γιο του που ήταν τυλιγμένος με σημαία της Ίντερ ήταν, ήταν τόσο αγνές και αληθινές.  Εικόνες τόσο δυνατές που θα με συνοδεύουν για πάντα στο ταξίδι της ζωής.

Υ.Γ. Χρόνια πολλά στον καλύτερο φίλο που είχα και θα έχω στο ταξίδι της ζωής. Χρόνια πολλά πατέρα.