Ο Κόμπι Μπράιαντ σκοτώθηκε σε δυστύχημα και ο Μανώλης Μακρόπουλος γράφει λίγα λόγια για τον "Black Mamba".

ΣΟΚ. Πραγματικό σοκ στο άκουσμα της είδησης πως ο Κόμπι Μπράιαντ είναι νεκρός. Σύμφωνα με τα όσα έχουν βγει στο φως της δημοσιότητας μέχρι τη στιγμή που γράφεται το παρόν κείμενο (10 και μισή βράδυ Κυριακής), το ελικόπτερο στο οποίο επέβαινε μαζί με άλλα τέσσερα άτομα, συνετρίβη.

Πραγματικά είναι μια κατάσταση που έχει προκαλέσει παγκόσμια θλίψη σε “μπασκετόφιλους” και μη. Επομένως, δεν θα ήθελα να κουράσω με μπλα-μπλα, απλώς αμέσως μετά τη συνειδητοποίηση της όλης κατάστασης, ήθελα να μεταφέρω μερικές σκέψεις μου για τον “Mamba”.

 Σε καμία περίπτωση δεν θέλω να αρχίσω τα μεγάλα λόγια, που πολλοί σίγουρα θα πράξουν. Όχι, ο Κόμπι δεν ήταν ο αγαπημένος μου παίκτης. Ούτε τον “παρακολουθούσα στενά”. Ούτε τον θεωρώ τον κορυφαίο όλων. Ούτε καν τον πλησιέστερο του Τζόρνταν.

Αυτά όμως δεν αναιρούν τον σεβασμό μου, την αγάπη μου και το θαυμασμό μου προς τον Κόμπι. Ο Μπράιαντ μεγάλωσε τη δική μου γενιά. Με τις τρομερές του ικανότητες στο σκοράρισμα αλλά και τη δημιουργία, κατάφερε να πανηγυρίσει πέντε δαχτυλίδια με τους Λέικερς. Ψηφίστηκε 2 φορές MVP τελικών και μια MVP της κανονικής περιόδου, ενώ αγωνίστηκε σε 18 All-star Game.

Θρύλος, όχι μόνο της ομάδας του Λος Άντζελες, αλλά γενικότερα του μπάσκετ. Ένας αθλητής που ουδέποτε δεν προκάλεσε με τη συμπεριφορά του, και πάντοτε είχε τον κόσμο με το μέρος του. Όλοι συμπαθούσαν τον Κόμπι, ανεξαρτήτως ομαδικής προτίμησης.

Ήταν τέτοια η φυσιογνωμία και ο χαρακτήρας του που κανείς ποτέ δεν είπε κάτι κακό για δαύτον. Είμαι σίγουρος πως τις επόμενες ώρες/ημέρες θα γραφτούν άπειρα κείμενα για τον “Mamba”. Και του αξίζει. Είναι ο ελάχιστος φόρος τιμής για τα όσα προσέφερε στον αθλητισμό γενικότερα, όχι μόνο στο μπάσκετ.

 Στο άκουσμα της απώλειάς του, και μετά από λίγο “φιλτράρισμα”, σκέφτηκα το απλούστερο. Τη μια μέρα είσαι εδώ, και την επόμενη μπορεί να συμβεί αυτό. Δε θα ήθελα να φανεί σαν κήρυγμα, όμως ειλικρινά κάτι τέτοιες ειδήσεις είναι που μας κάνουν να αναλογιζόμαστε πως είμαστε “ένα τίποτα”.

Από το πουθενά, αυτός ο μπασκετικός θρύλος “έσβησε”. Οφείλουμε λοιπόν να χαιρόμαστε την κάθε μας στιγμή. Να απολαμβάνουμε τα απλά. Να χαιρόμαστε και να αγαπάμε. Όπως αγαπήσαμε και θα αγαπάμε τον Κόμπι.

Το νούμερο “24” των Λέικερς εδώ και λίγες ώρες πέρασε μια για πάντα στην αιωνιότητα. Και δεν θα το ξεχάσουμε ποτέ….