Η εκδίκηση, λέει ο σοφός λαός, είναι ένα πιάτο που τρώγεται κρύο. Κάτι τέτοιο πρέπει να σκέφτεται και η Μίλαν μετά τον τελικό της Αθήνας.

Τον τελικό της Κωνσταντινούπολης το 2005 οι φίλοι της Μίλαν δεν θέλουν να τον θυμούνται. Όσα χρόνια και αν περάσουν θα τον έχουν στο μυαλό τους. Ως έναν μεγάλο εφιάλτη.

Ωστόσο, εκείνος της Αθήνας, δύο χρόνια αργότερα, θα έρχεται να τους… γαληνεύει την ψυχή. Ήταν 23 Μαΐου του 2007 όταν οι “ροσονέρι” ανέβηκαν για τελευταία, προς το παρόν, φορά στην κορυφή της Ευρώπης.

Ήταν τότε που επιβλήθηκαν των “reds” με σκορ 2-1. Σίγουρα το εν λόγω ματς δεν ήταν τόσο εντυπωσιακό. Δεν είχε τον ίδιο αριθμό γκολ ή τις ίδιες εναλλαγές συναισθημάτων. Ήταν πιο “κρύος” τελικός. Σαν την εκδίκηση που πήραν οι Ιταλοί από τους Άγγλους για το “θαύμα της Πόλης”.

H Αθήνα… πάει στη Μίλαν!

Από τότε μέχρι και σήμερα η Μίλαν δεν έχει σηκώσει… κεφάλι. Πόσο μάλλον την κούπα του Τσάμπιονς Λιγκ. Όμως, η Αθήνα ξυπνάει πάντα καλές αναμνήσεις στους Ιταλούς. Όχι μόνο λόγω του 2007. Αλλά γιατί και το 1994 είχαν σηκώσει την “κούπα με τα μεγάλα αυτιά”. Μία ακόμα χρονιά, άκρως επιτυχημένη για την ιταλική ομάδα.

Εκείνη τη φορά απέναντι στην Μπαρτσελόνα του Γιόχαν Κρόιφ. Το 2007 η Μίλαν έραψε το τελευταίο της αστέρι στη φανέλα της. Ήταν το έβδομο. Και ίσως, το πιο γλυκό. Και αυτό χάρη στον Πίπο Ιντζάγκι, ο οποίος σημείωσε και τα δύο γκολ της ομάδας του στον μεγάλο τελικό.

Ένα ματς που είχε τη δική του υπογραφή. Φαρδιά-πλατιά. Tο μόνο που κατάφερε η Λίβερπουλ εκείνη τη φορά ήταν απλά να μειώσει στις καθυστερήσεις με τον Ντιρκ Κάουτ, ο οποίος διαμόρφωσε το τελικό αποτέλεσμα.