Ζητείται ταυτότητα…

Ο Παναθηναϊκός, παρουσίασε δύο πρόσωπα και ηττήθηκε τελικά με το εμφατικό 103-86 από την Χίμκι στην Ρωσία. Σε ένα ματς που πήγε μόνο στην επίθεση, η ομάδα του κόουτς Πεδουλάκη δεν άντεξε στον καταιγιστικό ρυθμό και παρέδωσε πνεύμα στο δεύτερο ημίχρονο. Ένα στατιστικό φτάνει για να απαντήσει στο ερώτημα γιατί έχασε ο Παναθηναϊκός; Έχασε, γιατί πήρε 23 ριμπάουντ, ενώ οι αντίπαλοι του 45(!!!) . Κι ένα ακόμα, για να απαντήσει στο δεύτερο ερώτημα, γιατί διασύρθηκε ο Παναθηναϊκός; Γιατί οι αντίπαλοι του έβαλαν 15/29 τρίποντα. Το πρόβλημα δεν είναι γιατί έχασε. Αυτό είναι το λιγότερο για μια ομάδα που έτσι κι αλλιώς κάνει κάθε χρόνο μετρημένα διπλά. Το πρόβλημα έγκειται στο ότι η ομάδα δεν έχει ξεκάθαρη αγωνιστική ταυτότητα.

Για ένα ακόμα παιχνίδι, η ομάδα δείχνει κάποια καλά στοιχεία. Δείχνει ότι να μπορεί να πάρει το ματς. Αλλά όπως και με το Μιλανό, εις το πηλίκον…μηδέν. Ξαναλέω, το να χάσεις στην έδρα της Χίμκι είναι σε ένα βαθμό λογικό. Το να μην ξέρεις όμως τι μπάσκετ παίζεις ή θες να παίξεις, είναι ΠΡΟΒΛΗΜΑ. Από την στιγμή μάλιστα, που το καλοκαίρι πήρες έναν προπονητή, που θεωρητικά σε αυτό το κομμάτι, μπορεί να μην είναι τέλειος, είναι όμως συγκεκριμένος.

Προσαρμογή στο παιχνίδι του αντιπάλου

Την ίδια στιγμή που ο κόουτς Πεδουλάκης μιλούσε για έλεγχο του ρυθμού στα εκτός έδρας παιχνίδια. Την ίδια ώρα που με πίστη υποστήριζε το σκεπτόμενο μπάσκετ, κατέβασε μια ομάδα που στηρίζονταν απλά και μόνο στο ένστικτο. Και το χειρότερο είναι, ότι αυτό δεν ήταν ΕΠΙΛΟΓΗ του. Απλά η έλλειψη ταυτότητας, οδηγεί τον παναθηναϊκό να προσαρμόζεται στο παιχνίδι του αντιπάλου και όχι το αντίθετο. Αυτό έκανε και σήμερα και η έλλειψη ταλέντου σε σχέση με την Χίμκι, δεν τον έφτασε μέχρι το τέλος.

Αυτό δεν σημαίνει ότι ο Πεδουλάκης πρέπει να γυρίσει στην παλιά φιλοσοφία και να πάει το ματς στους 60 πόντους. Σημαίνει όμως ότι πρέπει αρχικώς να αποφασίσει τί μπάσκετ θέλει να παίξει και εν συνεχεία να το τηρήσει με ευλάβεια. Πρέπει να γίνει πιο αποφασιστικός. Να καταλάβει ότι εκείνος θα ορίσει το ματς και ο αντίπαλος θα προσαρμοστεί πάνω του. Οτιδήποτε άλλο, είναι ΑΔΥΝΑΜΙΑ.

Η μπασταρδεμένη λογική

Το ότι μια ομάδα θα πάει σε ένα ψηλό σχήμα απέναντί σου, δεν σημαίνει ότι πρέπει να ψηλώσεις κι εσύ. Αυτό είναι αδυναμία. Πρέπει ότι το πλάνο σου και η αγωνιστική σου προετοιμασία να είναι τέτοια, που το “τρικ” του αντιπάλου δεν θα είναι αποτελεσματικό. Είναι πραγματικά κουραστικό να εξαρτάσαι από τον αντίπαλο. Χτίσε κάτι και ζήσε η πέθανε με αυτό. Αλλιώς δεν έχεις την απαραίτητη ποιότητα για να είσαι σε αυτό το επίπεδο.

Ακόμα και το “αντιμπάσκετ” της πρώτης θητείας, μπορεί να είχε ταβάνι, ήταν όμως ένα πλάνο. Ένα πλάνο που σε πήγε κάπου, Έζησες με αυτό και όταν βρέθηκε ένα καλύτερο, σε “σκότωσε”. Αυτή η μπασταρδεμένη λογική του, δεν είμαι ο Πεδουλάκης του χθες, αλλά δεν ξέρω και πως ακριβώς να ξεφύγω από αυτό, δεν οδηγεί πουθενά. Βασικά οδηγεί σε ένα καλό πρώτο μέρος και ένα κακό δεύτερο σήμερα, ή το αντίθετο σε κάποιο επόμενο ματς.

Ένα αναθεματισμένο ριμπάουντ

Ο Παναθηναϊκός πήρε 15 αμυντικά ριμπάουντ. Μόλις ένα(!!!) περισσότερο, από ότι η Χίμκι επιθετικά. Έχει γίνει καραμέλα, αλλά ο Παναθηναϊκός για τρίτη, τέταρτη ή πέμπτη σερί σεζόν, έχει πρόβλημα στην θέση “5”. Το ριμπάουντ είναι ομαδική δουλειά. Σύμφωνοι. Αλλά τι γίνεται όταν ο ψηλός σου βγαίνει βοήθεια (μισή κιόλας) και δεν προλαβαίνει να πηδήξει στο ριμπάουντ; Τι γίνεται όταν αυτός που προλαβαίνει να τα κάνει και τα δύο, είναι κοντός και με μικρή σωματική διάπλαση για την θέση; Γίνεται η σημερινή πανωλεθρία…