O Παναθηναϊκός που προσπαθεί αλλά (ακόμα) δεν μπορεί!

Ο Παναθηναϊκός έκανε δεύτερη συνεχόμενη ήττα και αυτή το ίδιο “μαχαιριά” όπως και η προηγούμενη με την Βιλερμπάν. Μπορεί αυτή την φορά να μην ήταν η “κατάρα” των εκτός έδρας παιχνιδιών, ήταν όμως κάτι άλλο. Κάποιος μπορεί να το ονομάσει “κατάρα” του τριπόντου, ή του ριμπάουντ, ή του ματς που κρίνεται στο τέλος. Το μόνο σίγουρο είναι ότι η ομάδα βρίσκεται στο 1-2 αυτή την στιγμή και με την Γιουρολίγκ να είναι η πιο δύσκολη των τελευταίων ετών, όλοι έχουν ήδη αρχίσει να σκέφτονται την μάχη που θα δοθεί για την οχτάδα. Το τρομακρικό 14/26 τρίποντα της Αρμάνι, απέναντι στο φτωχό 3/20 του Παναθηναϊκού, αποδείχθηκε καθοριστικό, όσο κι αν ο Νικ Καλάθης προσπάθησε να το αντισταθμίσει.

Η ομάδα έδειξε για άλλη μια φορά ότι έχει κάποιες αρχές, έχει κάποιο προσανατολισμό στο ματς, αλλά ακόμα όλα αυτά δεν έχουν αφομοιωθεί πλήρως. Ή η ποιότητα της ομάδας δεν μπορεί να τα αφομοιώσει πλήρως. Αυτό θα το δείξει το μέλλον. Πάντως το δεδομένο είναι ότι η ομάδα του κόουτς Πεδουλάκη δεν είναι ακόμα έτοιμη και έκανε μια κακή ήττα από έναν θεωρητικά ανταγωνιστή της για την είσοδο στα play offs. Παρότι έχασε το τελευταίο σουτ, ο Καλάθης ήταν για μια ακόμα φορά συγκινητικός και έδειξε ότι είναι τουλάχιστον μια κλάση πάνω από όλους τους άλλους. Από κοντά και ο Γουάιλι, που έδειξε για ποιο λόγο αποκτήθηκε πριν καλά καλά ξεκινήσει η περίοδος της προετοιμασίας.

Το ματς

Η Αρμάνι Μιλάνο ξεκίνησε πιο δυνατά το ματς. Στις πρώτες φάσεις χτύπησε τα πόδια του Παπαγιάννη, με τον Σκόλα να παίζει “pick and pop”, όντας εύστοχος από την κορυφή. Ο Παναθηναϊκός όμως ισορρόπησε γρήγορα. Με ποικιλία στην επίθεση και παιχνίδι στο “low post” βρήκε τις λύσεις και οι ομάδες πήγαν ισόπαλες στα αποδυτήρια. Το γεγονός ότι οι γηπεδούχοι ευστόχησαν σε τρίποντο ακριβώς με την εκπνοή του ημιχρόνου, ήταν το μοναδικό “τρανταχτό” ψεγάδι για το πρώτο μισό. Στην επανάληψη το Μιλάνο συνέχισε να βρίσκει λύσεις από μακριά και αντίστοιχα ο Παναθηναϊκός συνέχιζε να είναι άστοχος.

Η έδρα και οι Καλάθης – Γουάιλι, κρατούσαν την ομάδα εντός παιχνιδιού που υπό άλλες συνθήκες και με τόση αστοχία στο τρίποντο, θα έπρεπε να βρίσκεται πίσω στο σκορ. Η ανισορροπία των ριμπάουντ, δηλαδή ότι οι δύο ομάδες έπαιρναν επιθετικά ριμπάουντ με μεγάλη άνεση, έκανε τις έκανε να έχουν μικρά σερί και το σκορ να κυμαίνεται σχεδόν πάντα το ίδιο επίπεδο. Στο τέλος, όταν η μπάλα έκαιγε, ο Καλάθης βγήκε μπροστά. Όμως τα συνεχόμενα ριμπάουντ της Αρμάνι στην πιο κρίσιμη επίθεση και το χαμένο “λέι απ” του αρχηγού, έκριναν το ματς υπέρ των Ιταλών.

Η διαχείριση του Φριντέτ

Ο Πεδουλάκης για ακόμα ένα ματς, δεν αξιοποίησε τον Τζίμερ Φριντέτ με τον τρόπο που θα έπρεπε. Επιτρέψτε μου το αδόκιμο… Δεν τον αξιοποίησε για τον λόγο που τον πήρε. Δεν νοείται να χάνει σουτ και να πηγαίνει στον πάγκο. Δεν επιτρέπεται να παίζει 18 λεπτά. Μόνος του ο προπονητής του Παναθηναϊκού ακυρώνει την μεταγραφή που ο ίδιος έκανε. Ή τουλάχιστον που ο ίδιος συμφώνησε να γίνει.

Είναι η δεύτερη φορά που αναφέρομαι σε αυτό το γεγονός και αν δεν αλλάξει κάτι ριζικά, μάλλον θα το κάνω “copy paste”, μετά από κάθε παιχνίδι. Ο Φριντέτ ήρθε για να είναι σούπερ σταρ. Ήρθε για να παίρνει 7 με 10 τρίποντα σε κάθε ματς και τίποτα λιγότερο. Αλλιώς μόνη της η ομάδα πετάει στα σκουπίδια το 1.750.000 ευρώ τα οποία του δίνει. Ή έστω το μεγαλύτερο μέρος αυτών. Δεν γίνεται να χάνει σουτ ο Φριντέτ και ο Πεδουλάκης να σηκώνει από τον πάγκο τον αντικαταστάτη του. Προφανώς και δεν έκανε καλό ματς σήμερα. Αλλά με τέτοια διαχείριση, αυτό το φαινόμενο θα είναι σύνηθες μέσα στην χρονιά. Και ο Φριντέτ ούτε ήρθε για αυτό. Ούτε η ποιότητα του δικαιολογεί κάτι τέτοιο.

Η αναζήτηση και ο φόβος του “miss match”

Ο Πεδουλάκης έχει μια αρχή στο παιχνίδι του. Η ομάδα πρέπει να παίζει με τα χαρακτηριστικά των παικτών. Αυτό έκανε και την προηγούμενη φορά. Αυτό θέλει να κάνει και τώρα. Όταν θα έχει πλεονέκτημα ένας ψηλός στην επίθεση, ο κόουτς θα του δώσει την μπάλα και τις 10 φορές που θα του δοθεί η ευκαιρία. Όταν ένας παίκτης έχει μειονέκτημα στην άμυνα πάνω σε έναν συγκεκριμένο αντίπαλο, Ο Πεδουλάκης θα προτιμήσει να τον αφήσει στον πάγκο (βλέπει Φριντέτ). Προφανώς και αυτή η λογική έχει βάση και είναι ένας “μπούσουλας”. Αλλά όταν θες να πετύχεις στο υψηλότερο επίπεδο, χρειάζεται και κάτι ακόμα. Το κάτι παραπάνω που από καλό, σε κάνει κορυφαίο.