Άρσεναλ: Καλύτερη, αλλά όχι τόσο καλή!

Το καλοκαίρι που πέρασε ήταν από τα πιο ευχάριστα για τους φίλους της Άρσεναλ. Ο λόγος; Απλός. Είδαν την ομάδα τους να μην χάνει κάποιο σπουδαίο παίκτη (Πιερ Εμερίκ Ομπαμεγιάγκ- Αλεξάντρ Λακαζέτ). Είδαν την ομάδα τους να φέρνει κάποιους και μάλιστα πολύ καλούς. Είτε με τη μορφή δανεισμού (Ντάνι Θεμπάγιος), είτε σπάζοντας κάθε ρεκόρ (Νικολά Πεπέ).

Όχι και άσχημα εδώ που τα λέμε. Ειδικά αν είσαι φίλος του συλλόγου από το Βόρειο Λονδίνο και έχεις μάθει… αλλιώς. Δεν ήταν κινήσεις εντυπωσιασμού αυτές που έγιναν. Ήταν κινήσεις ουσίας. Κινήσεις που έπρεπε να είχαν γίνει πριν αρκετά χρόνια, προκειμένου η Άρσεναλ να μην χάσει άλλο από το ειδικό “βάρος” της.

Από την περσινή σεζόν ο Ουνάι Έμερι προσπαθεί για κάτι πολύ σημαντικό. Όχι μόνο να δώσει τη δική του ταυτότητα και χρώμα στην ομάδα. Αλλά ένα μεγάλο όραμα. Ο Ισπανός τεχνικός θέλει να δει και πάλι τους Λονδρέζους να γίνονται ο πρώτος -ή από τους πρώτους- συλλόγους που θα διαλέγει κάποιος παίκτης που είναι στα “ντουζένια” του. Όπως γινόταν πριν από μερικά χρόνια. Θέλει να αναβαθμίσει τους Άγγλους.

Κακά τα ψέματα. Αυτό δεν γίνεται από τη μία μέρα στην άλλη. Και όχι μόνο αυτό. Όσο και αν το θέλει ο Έμερι αυτό που θα κάνει και πάλι την Άρσεναλ, μαγαζί γωνία είναι κάτι άλλο. Εκείνος το ξέρει από πρώτο χέρι. Οι τίτλοι.

Κάτι… πάει να γίνει στην Άρσεναλ

Στην Άρσεναλ είχαν… κακομάθει. Όταν ακόμα ο Αρσέν Βενγκέρ ήταν κανονικός προπονητής και παρωχημένος οι φίλοι του αγγλικού συλλόγου έβλεπαν κούπες και καλό θέαμα. Γκολ με το τσουβάλι. Παίκτες- ηγέτες. Αντιπάλους να χάνουν πριν καν μπουν στον αγωνιστικό χώρο. Από ένα σημείο και έπειτα αυτό έπαψε να ισχύει. Τα ντέρμπι για τους “κανονιέρηδες” ήταν χαμένα πριν καν πατήσουν χορτάρι.

Είχαν γίνει ο περίγελος του Νησιού. Και δεν ήταν μόνο τα ντέρμπι. Μέχρι και οι “μικρές” -θεωρητικά- ομάδες μπορούσαν εύκολα να τους κάνουν τη ζημιά. Το ψάρι βρώμαγε από το κεφάλι. Η φυγή του Αλσατού τεχνικού σε συνδυασμό με τον ερχομό του φιλόδοξου, Ουνάι Έμερι, ήταν το πρώτο βήμα ενός project που έδειχνε -και δείχνει- ότι μπορούσε να φέρει κάτι καλό. Η πρώτη σεζόν για τους Λονδρέζους με τον Ισπανό στον τιμόνι τους δεν ήταν και τόσο κακή. Not great, not teribble. Η Άρσεναλ έφτασε μέχρι τον τελικό του Γιουρόπα Λιγκ. Κατά διαστήματα έπαιζε ωραίο ποδόσφαιρο.

Κατάφερε να αναδείξει τον Πιερ Εμερίκ Ομπαμεγιάνγκ πρώτο σκόρερ της Πρέμιερ Λιγκ μαζί με τους Μοχάμεντ Σαλάχ και Σαντιό Μανέ. Αυτά ήταν τα θετικά. Πάμε τώρα και στα αρνητικά. Το μεγάλο “χαστούκι” ήρθε από την Τσέλσι στον τελικό του Γιουρόπα Λιγκ. Η ομάδα δεν βγήκε Τσάμπιονς Λιγκ γι’ ακόμη μία φορά και έμεινε εκτός στόχων σχετικά νωρίς. Την ώρα που η Τότεναμ έκανε πορεία σαν τη δική της το 2006 με τους “πετεινούς” να φτάνουν στον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ, όπου και έχασαν από τη Λίβερπουλ.

Για τους φιλόδοξους το ποτήρι θα ήταν μισογεμάτο. Το νερό είχε μπει στο αυλάκι. Αλλά οι φίλοι της Άρσεναλ ήθελαν επιτέλους να βρέξουν λίγο το… χειλάκι τους.

Ναι, η φετινή Άρσεναλ είναι καλύτερη. Αλλά…

Λεφτά έπεσαν. Πιο πολλά από άλλες φορές. Πλάνο υπάρχει. Η πίστη σε αυτό είναι μεγαλύτερη από άλλες φορές. Ο Έμερι ήθελε μερικές “πινελιές”, ώστε να κάνει το έργο του ακόμη πιο ωραία. Ήθελα λίγο… αλατοπίπερο, ώστε η παέγια να τρώγεται και μάλιστα με ευχαρίστηση. Οι νίκες με Νιούκαστλ και Μπόρνμουθ ήταν ό,τι πρέπει να για να πάρουν αέρα τα μυαλά των φίλων της Άρσεναλ. Αλλά δεν φταίνε αυτοί. Δύο νίκες σε ισάριθμες αγωνιστικές είχαν να δουν πριν από δέκα χρόνια. Φήμες λένε ότι μερικοί φώναζαν “λήχτο από τώρα το πρωτάθλημα” μιας και η ομάδα ήταν πρώτη κάτι που είχε να συμβεί αρκετό καιρό.

Ωστόσο, κάπου εκεί ήρθε η απότομη προσγείωση. Το εκτός έδρας ματς με τη Λίβερπουλ. Εκεί ήταν που ξεχώρισαν οι άντρες από τα παιδιά με τους παίκτες του Ουνάι Έμερι να κάνουν ένα πολύ καλό πρώτο ημίχρονο, δείχνοντας πως έχουν ανέβει επίπεδο. Αλλά, αλλά, αλλά… Όποιος βιάστηκε να το πει, να το γράψει ή και να το σκεφτεί μάλλον άλλαξε γνώμη.

Όχι μετά το 1-0. Αλλά μετά το χαζό πέναλτι που έκανε ο Νταβίντ Λουίζ στον Μοχάμεντ Σαλάχ. Ο Αιγύπτιος δεν έχασε την ευκαιρία για να κάνει το 2-0 και από εκεί και πέρα η Άρσεναλ θύμισε… Άρσεναλ άλλων εποχών. Το κοντέρ στο τέλος και λίγα έγραψε και αυτό οφείλεται στην αστοχία των γηπεδούχων και όχι τόσο στην αμυντική λειτουργία των Λονδρέζων. Μία άμυνα που έδειχνε ανώτερη μετά την προσθήκη του Νταβίντ Λουίζ, αλλά στο ντέρμπι με την Τότεναμ φανέρωσε όλες τις αδυναμίες της.

Από το ματς με τους “πετεινούς” φίλοι, εχθροί, οπαδοί, παίκτες και προπονητές της Άρσεναλ δεν έχουν να κρατήσουν μόνο την ισοπαλία (2-2), αλλά κυρίως πως αυτή ήρθε. Ήρθε με τους γηπεδούχους να δείχνουν χαρακτήρα -επιτέλους- και κάτι που είχαν ξεχάσει οι περισσότεροι επί Αρσέν Βενγκέρ. Ναι, η φετινή Άρσεναλ δείχνει προς το παρόν -και η λογική του ποδοσφαίρου- θα το επιβεβαίωσε πως φέτος θα είναι καλύτερη. Αλλά σε κανένα σημείο και για κανένα λόγο ακόμα δεν είναι τόσο καλή, ώστε να μπορέσει να “χτυπήσει” τις Λίβερπουλ και Μάντσεστερ Σίτι εντός της Αγγλίας για το πρωτάθλημα.