Φρανκ Ριμπερί: Μy way

Τι σχέση μπορεί να έχει ο Φρανκ Ριμπερί με τον Φρανκ Σινάτρα; Πέρα από το κοινό όνομα τίποτα παραπάνω. Τουλάχιστον με μία πρώτη ματιά. Ο ένας αθλητής, ο άλλος θρύλος της μουσικής. Στα νιάτα του μάλιστα ο δεύτερος ήταν από τους γόηδες της εποχής του. Ειδικά σε αυτό το κομμάτι βάζουμε ένα μεγάλο “Χ”.

Χρυσό παιδί ο Γάλλος, αλλά σε καμία περίπτωση ομορφόπαιδο σαν τον συγχωρεμένο “Φράνκι” για τον οποίο αμέτρητες κορασίδες είχαν χάσει τον ύπνο τους. Λίγο ως πολύ γνωστή η ιστορία του Ριμπερί και από που αποκόμισε τα μόνιμα σημάδια στο πρόσωπό του, όπως και πόσο σκληρά αγωνίστηκε από μικρή ηλικία μέχρι και σήμερα, ώστε να τα ξεπεράσει.

Ωστόσο, όπως είχε πει κάποιος, κάπου, κάποτε “μην κρίνεις ένα βιβλίο από το εξώφυλλό του”. Και εδώ βάζουμε ακόμη ένα μεγάλο “Χ”. Μιας και κανένας από τους δύο δεν υπήρξε… βιβλίο. Αλλά μάλλον κάπου εδώ εσείς θα πρέπει να μου βάλετε ένα μεγάλο “Χ”, λόγω του κακού χιούμορ μου. Προχωράμε.

Αυτό που συνδέει τους δύο Φρανκ είναι η μαχητικότητα. Το τσαγανό. Ότι δεν τα παράτησαν ποτέ. Ούτε όταν έφτασαν πολύ ψηλά, ούτε και όταν γνώρισαν την άλλη όψη του νομίσματος. Είναι ο δικός τους ο δρόμος που χάραξαν. Αυτός που διέσχισαν και τους έκανε σπουδαίους.

O Φρανκ και το… όπλο του!

Δεκέμβριος 1983. Στις ΗΠΑ κάνει πρεμιέρα η ταινία “Scarface”. Ή αλλιώς “Ο σημαδεμένος”. Στη Γερμανία είναι η αλήθεια ότι άργησε… λίγο. Έγινε το καλοκαίρι του 2007. Ήταν τότε που η Μπάγερν Μονάχου έκανε δικό της τον Φρανκ Ριμπερί. Ο… σημαδεμένος, λόγω του αυτοκινητιστικού ατυχήματος, είχε κάνει σπουδαία πράγματα τόσο με τη Μαρσέιγ όσο και με την εθνική Γαλλίας στο Μουντιάλ του 2006.

Η ταχύτητα μαζί με την τεχνική του κατάρτιση έκαναν πολλές ομάδες να τον θελήσουν. Όμως, στο τέλος μόνο οι Βαυαροί κατάφεραν να εξασφαλίσουν την υπογραφή του. Μία κίνηση που ήταν από τις πιο καλές εκείνο το καλοκαίρι. Μαζί με τον Γάλλο μεσοεπιθετικό η γερμανική ομάδα παρουσίασε και τον Λούκα Τόνι. Μαζί έφτιαξαν ένα δυνατό επιθετικό δίδυμο. Ένα δίδυμο που επανέφερε την Μπάγερν στην κορυφή της Γερμανίας άμεσα και είχε στόχο και εκείνη της Ευρώπης. Κάτι που συνέβη, απλά χωρίς τον υψηλόσωμο σέντερ φορ.

Στην Μπουντεσλίγκα ο Ριμπερί έγινε η καλύτερη εκδοχή του εαυτού του. Εκείνος και το… όπλο του “σκότωσαν” πολλές ομάδες. Κατέστρεψαν πολλά όνειρα. Ο Γάλλος είχε βρει τον δρόμο του. Το Μόναχο δεν έχει λιμάνι μέχρι και σήμερα. Αν ρωτήσετε όμως τον Φρανκ θα σας πει ότι εκεί βρήκε το δικό του. Αυτός και ο… μικρός του φίλος.

“Say hi to my little friend”, όπως είχε πει και ο Αλ Πατσίνο στην ταινία που τον έκανε θρύλο του σινεμά. Ο δικός μας πρωταγωνιστής δεν το έλεγε. Το έκανε. Μπαμ και κάτω. Τα 86 “τεμάχια” που σημείωσε “μιλούν” από μόνα τους. Όχι και άσχημα για έναν παίκτη που πριν πάρει μεταγραφή στην Μπάγερν δεν… βλεπόταν με τα αντίπαλα δίχτυα ούτε… κατά λάθος.

Όχι τελειωμένος. Απλά… αναγεννημένος!

Αναγέννηση και Φλωρεντία πάνε μαζί. Όπως μαζί πήγαιναν για αρκετά χρόνια ο Ριμπερί με την Μπάγερν Μονάχου. Μέχρι που ήρθε ένα πλήρωμα. Ναι, καλά καταλάβατε. Αυτό του χρόνου. Οι τραυματισμοί του Γάλλου και ο συναγωνισμός με τους πιτσιρικάδες που είχαν μαζευτεί εκεί έκανε δύσκολο το έργο του. Αν έμενε στη γερμανική πόλη ήξερε πως θα είχε την αγάπη που είχε συνηθίσει. Και οι Γερμανοί δεν την δίνουν τόσο εύκολα.

Ωστόσο, δεν θα είχε αυτό που εκείνος αγαπάει. Χρόνο συμμετοχής. Νομοτελειακά αν το κοιτάξει κανείς είναι λογικό σε κάθε σχέση να υπάρχει αρχή, μέση και τέλος. Ο Γάλλος με τους Βαυαρούς τα έζησε όλα. Στο μάξιμουμ. Όμως, δεν θα ήθελε η τελευταία ανάμνηση από εκείνους να είναι σκάρτα 10λεπτα συμμετοχών. Ούτε να φύγει σαν άλλους και άλλους.

Διάολε, μιλάμε για έναν παίκτη που πρόσφερε τόσα όσο ελάχιστοι. Θα ήταν κρίμα όχι μόνο για τις δύο πλευρές. Αλλά και για το ίδιο το ποδόσφαιρο να φτάσουν στα άκρα. Γι’ αυτό το λόγο πριν γίνουν επεισόδιο στις “οικογενειακές ιστορίες” πήραν ένα δαντελένιο διαζύγιο. Σαν τις ντρίμπλες του που χάρισε τόσες και τόσες φορές στους αντιπάλους του.

Η Φιορεντίνα από την άλλη είχε πρόθεση να βγει στις αγορές για να κάνει χαμό. Να κάνει ένα “μπαμ” βρε αδερφέ. Η περίπτωση του Ριμπερί έμοιαζε ιδανική. Ο Γάλλος ναι μεν έχει τα χρονάκια του, όμως, παραμένει σε καλή φυσική κατάσταση. Δεν πρέπει να ξεχνάμε και κάτι άλλο σημαντικό. Το ιταλικό πρωτάθλημα παραμένει από τα καλύτερα της Ευρώπης. Παρόλα αυτά δεν είναι τόσο απαιτητικό όσο η Μπουντεσλίγκα.

Σίγουρα θα δυσκολευτεί μέχρι να προσαρμοστεί. Σίγουρα η μετάβαση δεν θα είναι σύντομη και απλή. Από εκεί που έπαιρνε την μπάλα και είχε… στρέμματα μπροστά του να διασχίσει πλέον θα βλέπει τους αμυντικούς τον έναν πίσω από τον άλλον. Ας είναι. Ο Ριμπερί ήθελε αυτό το… κάτι για να πάρει την απόφαση να ξεκινήσει κάτι νέο. Να βρει τον αναγεννημένο του εαυτό. Όπως έχουν κάνει τόσο και τόσοι στο πέρασμα του χρόνου στη Φλωρεντία.

Οδός… Φρανκ!

‘Το μέλλον είναι αβέβαιο, αλλά το τέλος είναι πάντα κοντά”, είχε πει κάποτε ο Τζιμ Μόρισον. Ο Φρανκ Σινάτρα έφτασε τρεις φορές στην κορυφή. Αλλά πρώτα έπρεπε να πέσει δύο. Το τέλος ήταν εκεί να του κλείνει το μάτι πονηρά. Η τελευταία του επιτυχία ήταν το “My way”. Ο δικός του ο δρόμος είχε αρκετές ανηφόρες, αλλά και κατηφόρες. Ο επίλογος δεν θα μπορούσε να μην ήταν μοναδικός. Ιστορικός.

Αρκετά χρόνια αργότερα ένας άλλος Φρανκ θέλει να κλείσει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο την καριέρα του. Ο Ριμπερί είπε όχι στα πολλά χρήματα της Κίνας και της Αραβίας. Θέλει το ποδοσφαιρικό… τέλος να τον βρει σταθερό. Να τον βρει όρθιο στα πόδια του. Και όχι να το βάζει στα πόδια. Στα 36 πλέον ο Γάλλος μεσοεπιθετικός δεν έχει να αποδείξει τίποτα και σε κανέναν. Παρά μόνο στον ίδιο του τον εαυτό.

Να κουνήσει… μαντήλι με τον δικό του τρόπο. Όπως μας είχε συνηθίσει τόσα χρόνια. Βαδίζοντας πάντα στον δικό του δρόμο. Σαν τον Φρανκ Σινάτρα. Yes, he did his way.