Άσλεϊ Κόουλ: Κόκκινο πανί για τους «Gooners», σημαία για τους «μπλε»

Γεννημένος στο βόρειο Λονδίνο και μεγαλωμένος κάτω από τις ιαχές των οπαδών της Άρσεναλ κατάφερε να τρυπώσει στις καρδιές των απανταχού Κανονιέρηδων. Ο Άσλει Κόουλ τα έζησε όλα και καθόρισε σε ένα μεγάλο ποσοστό την πορεία τόσο της Άρσεναλ, όσο και της Τσέλσι.

Πώς το καλύτερο ίσως αριστερό μπακ που πέρασε την τελευταία εικοσαετία από τα αγγλικά γήπεδα έγινε το κόκκινο πανί για τους «Gunners». Ταυτόχρονα ένα από τα μεγαλύτερα λάθη στην καριέρα του Βενγκέρ, όπως παραδέχτηκε και ο ίδιος χρόνια αργότερα.

Είναι 25 Απριλίου του 2004. Η Άρσεναλ με τον βαθμό που κερδίζει μέσα στην έδρα της μισητής αντιπάλου της Τότεναμ επικυρώνει και επίσημα την κατάκτηση του τίτλου της Πρέμιερ Λιγκ. Μέσα στο Γουάιτ Χαρτ Λέιν επικρατεί βουβαμάρα, οι παίκτες της Άρσεναλ πανηγυρίζουν μία εκπληκτική σεζόν.

Η οποία θα μείνει στην ιστορία ως η ομάδα που κατέκτησε τον τίτλο ως αήττητη μετά την θρυλική Πρέστον Νορθ Εντ. Ένα σενάριο που για τους οπαδούς των Κανονιέρηδων ήταν απλά μία όαση, μία οπτασία, ένα άπιαστο όνειρο.

Παίκτες και προπονητικό τιμ χοροπηδούσαν σαν τρελοί, άνοιγαν σαμπάνιες, λουζόντουσαν με αυτές. Άλλοι τραγουδούσαν μεθυσμένοι από τη χαρά του τίτλου. Μόνος απών ο Άσλει Κόουλ ο οποίος διάλεξε ένα διαφορετικό τρόπο για να γιορτάσει την κατάκτηση του τίτλου.

Κρατώντας στα χέρια του μία πλαστική ρεπλίκα του τροπαίου απομακρύνθηκε από τους συμπαίκτες του και κατευθύνθηκε στο κέντρο του γηπέδου του Γουάιτ Χαρτ Λέιν. Στην καρδία της Τότεναμ δηλαδή, έβγαλε την φανέλα του και τα παπούτσια του και έκατσε στο κέντρο του γηπέδου:

«Έκατσα στο κέντρο και σήκωσα το χέρι μαζί με το τρόπαιο σαν να σήκωνα την σημαία μου στο οχυρό του εχθρού μου», θα γράψει αργότερα για την συγκεκριμένη σκηνή στην αυτοβιογραφία του «Invincible». «Ήταν η καλύτερη στιγμή της ζωής μου».

Ήταν ο δεύτερος τίτλος της καριέρας του στα τρία χρόνια ως επαγγελματίας, κάτι το απίστευτο για έναν ποδοσφαιριστή που δεν είχε κλείσει καν τα 25. Ακόμα πιο σημαντικό ήταν πως οι τίτλοι έρχονταν μαζί με την αγαπημένη του Άρσεναλ από την οποία είχε περάσει μία ολόκληρη ζωή βλέποντάς την ως πιτσιρικάς. Είχε όνειρο μία μέρα να παίξει και να κατακτήσει τα πάντα μαζί της.

Μιλώντας για τον Κόουλ μπορούμε να πούμε πως ήταν πραγματικά μία ποδοσφαιρική μηχανή, ένας ακούραστος μπακ που θα έκανε την μεγάλη καριέρα στην Άρσεναλ. Μία καριέρα που θα μπορούσε να του χάριζε αργότερα και το περιβραχιόνιο του αρχηγού, κάνοντας μία πορεία σαν και αυτή του Βιεϊρά, του μεγάλου αρχηγού των «Invincibles» του 2004.

Ερωτηθείς για τον Άσλεϊ ο μεγαλόσωμος Γάλλος είχε πει:

«Για μένα ο Άσλει θα μπορούσε να είχε γίνει ο νέος Τόνι Άνταμς. Έμεινε στην ομάδα ακόμα και μετά την απόσυρσή του για δέκα χρόνια κερδίζοντας το προσωνύμιο ο «Mr. Arsenal. Ο Άσλεϊ είχε όλα τα εχέγγυα».

Ο Mr Arsenal που λάτρευαν να μισούν

Στην περίπτωση του Κόουλ όμως η ζωή δεν ήταν σαν παραμύθι και απείχε πολύ από αυτό που πίστευε ο Βιεϊρά. Δεν έγινε ποτέ αρχηγός, δεν έγινε ποτέ ο Mr. Arsenal.

Δεν μπόρεσε ποτέ να εκπληρώσει τις προσδοκίες των «Gunners» και φυσικά μισήθηκε όσο κανένας άλλος παίκτης της Άρσεναλ. Όλα αυτά, όταν πήρε την μεγάλη απόφαση να υπογράψει στον μεγάλο αντίπαλο, την μισητή Τσέλσι.

Η μεταγραφή του Κόουλ από την ομάδα της γειτονιάς του στην Τσέλσι ήταν η αρχή του τέλους της μεγάλης ομάδας των «Invincibles». Χωρίς καμία αμφιβολία έβαλε τις βάσεις για την καταστροφή του οικοδομήματος που ο ίδιος ο Αλσατός τεχνικός είχε φτιάξει. Παράλληλα άνοιξε τον δρόμο σε μία νέα υπερδύναμη του ποδοσφαίρου, την Τσέλσι.

Έμεινε στην ιστορία της Πρέμιερ Λιγκ ως μία μεταγραφή που έφερε τον απόλυτο διχασμό στο στρατόπεδο των Κανονιέρηδων. Σόκαρε όσο λίγες το Αγγλικό ποδόσφαιρο, διαδραματίζοντας καθοριστικά την πορεία των δύο ομάδων μέχρι και σήμερα.

Φυσικό επακόλουθο του ταλέντου είναι η αναγνώριση και της αναγνώρισης, η καταξίωση. Ο Κόουλ γεννήθηκε νικητής. Κατέκτησε τον πρώτο του τίτλο (νταμπλ) το 2002, μαζί με ποδοσφαιρικά ονόματα όπως αυτά των Σίμαν, Λαουρέν, Κίον, Κάμπελ, Πάρλουρ, Πιρές, Λιούνμπεργκ, Βιεϊρά, Μπέργκαμπ και Ανρί.

Μετά ήρθε ο απίστευτος τίτλος του 2004, οι «invincibles». Ο Κόουλ έγινε παίκτης-κλειδί για αυτή την ομάδα. Όλα όμως τα ωραία κάποτε τελειώνουν και συνήθως στο ποδόσφαιρο για ν αλλάξει κάτι ριζικά θα πρέπει να μπει το χέρι βαθιά στη τσέπη.

«Ο Ρόμαν είχε παρατάξει τα Ρώσικα τάνκς του έξω από το γήπεδό και μας βομβάρδιζε με 50 εκ. λίρες, ήταν αδύνατον να αντισταθούμε».

Αυτά ήταν τα λόγια του αντιπροέδρου της Άρσεναλ Ντέιβιντ Ντιν όταν ερωτήθηκε για την ασφυκτική πίεση του Αμπράμοβιτς προς την Άρσεναλ.

Η πολιορκία της Τσέλσι είχε ξεκινήσει ένα καλοκαίρι πριν το 2003 όταν είχε καταθέσει πρόταση για τους Ανρί και Βιεϊρά οι οποίες φυσικά απορρίφθηκαν. Στη συνέχεια στράφηκαν αλλού και απέκτησαν τον Ντρογκμπά από την Μαρσέιγ και τον Καρβάλιο. Ενώ αργότερα προστέθηκαν και οι Πάολο Φερέιρα, Ρόμπεν και Πετρ Τσεχ, όλοι τους με την υπογραφή του Αμπράμοβιτς.

Ώσπου ήρθε η ώρα να κάνουν την επόμενη κρούση τους αυτή τη φορά και πάλι για παίκτη των Κανονιέρηδων και μάλιστα έναν από τους καλύτερους του πρωταθλήματος.

Ο Άσλεϊ ήταν ήδη αστέρας της ομάδας, από τους καλύτερους παίκτες της Άρσεναλ και μαζί με τον μάνατζέρ του επιζητούσαν ένα καλύτερο συμβόλαιο με υψηλότερες αποδοχές.

«Παραλίγο να τρακάρω με το αυτοκίνητό μου, ήμουν πολύ νευριασμένος και απογοητευμένος, νόμιζα πως με κορόιδευαν και με εξαπατούσαν».

Αυτή ήταν η αντίδραση του Κόουλ όταν έμαθε πως η Άρσεναλ του πρότεινε εβδομαδιαίο συμβόλαιο μόλις 45.000 λιρών ενώ ο ίδιος ήθελε 60.000.

Η συνάντηση που άλλαξε την ιστορία της Άρσεναλ

Η είδηση αμέσως μαθαίνεται παντού και τον Ιανουάριο του 2005 σε ένα ξενοδοχείο στο Λονδίνο πραγματοποιείται μίτινγκ ανάμεσα σε 5 άτομα. Τον εκτελεστικό διευθυντή της Τσέλσι Πίτερ Κένιον, τον προπονητή της Ζοσέ Μουρίνιο, τον Αμπράμοβιτς, τον φίλο του (και μεγάλο ατζέντη της εποχής) Πίνι Ζαχάβι και τον μάνατζερ του Κόουλ, Τζόναθαν Μπάρνετ. Το θέμα συζήτησης, φυσικά ο ίδιος ο Άσλεϊ Κόουλ.

Η συνάντηση μαθεύτηκε και έγινε μεγάλο θέμα στην Αγγλία διότι είχε γίνει κρυφά. Πολλοί μάλιστα πίστευαν πως στην συνάντηση που έγινε στο ξενοδοχείο του Λονδίνου τα άτομα ήταν 6 και όχι 5 όπως αρχικά πιστευόταν, με τον 6ο της παρέας να είναι όπως λεγόταν ο ίδιος ο Κόουλ.

Η Άρσεναλ κινήθηκε νομικά καθώς ότι έγινε ήταν «κάτω από τη μύτη της». Δικαιώθηκε καθώς στην Τσέλσι επιβλήθηκε πρόστιμο 300.000 λιρών. Αφαίρεση τριών βαθμών (με αναστολή), για προσέγγιση παίκτη άλλης ομάδας. ήταν σε ενεργό συμβόλαιο χωρίς την συγκατάθεσή της. Ακόμα τιμωρήθηκαν και οι Κόουλ, Μουρίνιο και Μπάρνετ.

Ο σκοπός βέβαια είχε επιτευχθεί ο Κόουλ είχε πλέον γίνει ξένο σώμα για την Άρσεναλ, ανοίγοντας τον δρόμο για την Τσέλσι να τον κάνει δικό της.

Τι και αν οι φήμες ήθελαν να είχε υπογράψει την ανανέωση του συμβολαίου του με τους «Gunners» με 70.000 λίρες εβδομαδιαίως, αυτό δεν έγινε ποτέ και το καλοκαίρι του 2006 ξεκινούν οι συζητήσεις μεταξύ των ομάδων.

Το φράγμα των 25 εκ. λιρών της Άρσεναλ κάμφθηκε μετά από πολλές συζητήσεις για να φτάσουμε την τελευταία μέρα των μεταγραφών του καλοκαιριού του 2006. Ο Κόουλ ντύθηκε στα «μπλε» με τελικό ποσό τα 5 εκ. λίρες και τον Γουίλιαμ Γκαλάς ως αντάλλαγμα.

Ο Κοουλ ήταν παίκτης του Μουρίνιο υπογράφοντας πενταετές συμβόλαιο που του έδινε 90.000 λίρες εβδομαδιαίως!

«Η Άρσεναλ με άφησε ξεκρέμαστο, με χρησιμοποίησε ως αποδιοπομπαίο τράγο. Η διοίκηση με “στόλισε” με προσβλητικά λόγια και μου πέταξε στα μούτρα χρόνια δικής μου πίστης και προσφοράς στον σύλλογο. Αυτό άλλαξε για πάντα τον τρόπο που βλέπω το κλαμπ, το οποίο κάποτε θεωρούσα οικογένειά μου»,

Ήταν τα πρώτα λόγια του Κόουλ ως παίκτη της Τσέλσι, ενώ και πρόσφατα προχώρησε σε δηλώσεις σχετικά με τη μετακίνησή του, χωρίς να δείχνει να την έχει μετανιώσει.

Η πρώτη συνάντηση των δύο ομάδων τον Δεκέμβριο του 2006 ήταν αναμενόμενη και πολυδιαφημισμένη. Οι οπαδοί της Άρσεναλ επιφύλασσαν ιδιαίτερη υποδοχή στον πρώην παίκτη τους δημιουργώντας χαρτονομίσματα των 20 λιρών με το πρόσωπο του Κόουλ βαμμένα μπλε και άσπρα.

Όποια και αν ήταν η αλήθεια πίσω από την μεταγραφή του Άσλεϊ Κόουλ που συγκλόνισε το αγγλικό ποδόσφαιρο, θα αποδίδεται πάντα με τους αριθμούς.

Στις 8 σεζόν που ο Άγγλος θα παίξει στην Τσέλσι, οι «μπλε» του Λονδίνου θα κατακτήσουν δύο πρωταθλήματα. Τέσσερα F.A Cup, δύο league cup, ένα κύπελλο Europa League και το πιο σημαντικό από όλα, ένα Champions League. Την ίδια περίοδο η Άρσεναλ θα κερδίσει μόνο δύο F.A Cup και θα τερματίσει μόλις δύο σεζόν πάνω από την Τσέλσι.

Μιλώντας πάντα υποθετικά θα αναρωτιόμαστε τι θα μπορούσε να κάνει ο Κόουλ στην Άρσεναλ αν δεν δελεαζόταν από τα πετροδόλλαρα του Αμπράμοβιτς.

Ίσως αν η Άρσεναλ χειριζόταν διαφορετικά την περίπτωση για το πώς θα είχαν εξελιχθεί σήμερα αυτές οι δύο ομάδες. Αν δεν είχε γίνει ποτέ αυτή η συνάντηση στο ξενοδοχείο του Λονδίνου και αν δεν φορούσε ποτέ την μπλε φανέλα.

Από τα χέρια του Βενγκέρ πέρασαν πολλά ακατέργαστα «διαμάντια» που εξελίχθηκαν σε ποδοσφαιριστές παγκόσμιας κλάσης. Ο Κόουλ όμως ήταν το δικό του παιδί, το παιδί που ο ίδιος ποτέ δεν είδε όπως ενδεχομένως θα έπρεπε.

Χρόνια μετά από εκείνη τη μεταγραφή ο ίδιος ακόμη μετανιώνει χαρακτηρίζοντας την υπόθεση Κόουλ ως ένα από τα μεγαλύτερα λάθη της Άρσεναλ αλλά και του ιδίου λέγοντας:

«Το μεγαλύτερο λάθος στην καριέρα μου. Έφυγε από μια παρεξήγηση μεταξύ του ατζέντη του και της ομάδας μας. Η συνέχεια της καριέρας του έδειξε πόσο καλός παίκτης ήταν. Θα έπρεπε να ήταν εδώ, ένας αρχηγός που ποτέ δεν γνώρισε η Άρσεναλ».