Μπασκετικές ιστορίες αυτοχειρίας

Στο δεκάλογο των εντολών της Παλαιάς Διαθήκης που υπαγορεύτηκαν στο όρος Σινά, περιεχόταν και η εξής εντολή: ”Ου φονεύσεις”. Την εντολή αυτή, προς έκπληξη όλων παρέβησαν ορισμένοι παίκτες της καλαθόσφαιρας, οι οποίοι προτίμησαν την αυτοκτονία από την ίδια τους τη ζωή. Παρακάτω παρουσιάζεται μια πεντάδα παικτών από τον χώρο του μπάσκετ που άφησαν τα εγκόσμια με τη δική τους θέληση.

1) Ricky Berry (6 Οκτωβρίου 1964- 14 Αυγούστου 1989)

Where… suicide happens. Πρώτος (και καλύτερος) της λίστας, ο Ricky Berry. Ένα αυθεντικό ταλέντο που θα άφηνε εποχή. Μια καριέρα που έμεινε στη μέση. Στα κολεγιακά του χρόνια θεωρήθηκε -εκκολαπτόμενος- σταρ. Ενδεικτικό της φήμης του, το γεγονός ότι η φανέλα του με το Νο 34 είναι μία από τις τρεις που έχει αποσύρει το πανεπιστήμιο του San Jose. Ο coach του San Jose State Spartans, Bill Berry, φοβόταν τους κραδασμούς εάν η σχέση πατέρα – γιου, μεταλλασσόταν σε σχέση προπονητή – παίκτη, όμως ο Ricky το 1984 παίρνει την απόφαση να σμίξουν κάτω από την ίδια μπασκετική στέγη. Υπό τις οδηγίες του πατέρα του, ο νεαρός guard/forward θα… άνθισε και θα μετατρέπονταν σε “μπομπέρ” ολκής με… δυνατό του σημείο το τρίποντο.

Το όνειρο της συμμετοχής στον μαγικό κόσμο του ΝΒΑ γρήγορα θα εξελισσόταν σε εφιάλτη για τον Αμερικανό all around άσο, ο οποίος μπορεί να ήταν πολυμήχανος εντός των τεσσάρων γραμμών, βρίσκοντας πολλαπλούς τρόπους να “συνδεθεί” με το αντίπαλο καλάθι, όμως αποτύγχανε παταγωδώς να «σκοράρει» εκτός court, αφού ο γάμος του με την εκλεκτή της καρδιάς του, Valerie, πήγαινε από το κακό στο χειρότερο. Ο rising star της ομάδας από την California πάλευε να ξορκίσει τους προσωπικούς του δαίμονες. Στις 14 Αυγούστου 1989, μερικές εβδομάδες πριν σβήσει 25 κεράκια, στρέφει την κάννη του όπλου προς το μέρος του και πιέζει τη σκανδάλη, μετά από έναν καβγά που είχε με την επί 15 μήνες σύζυγό του. Το άψυχο σώμα του εντοπίζεται στο Fair Oaks της California, όπου διέμενε. Δίπλα του υπήρχε ένα σημείωμα αυτοκτονίας, στο οποίο έγραφε πως η γυναίκα του δεν τον αγάπησε ποτέ και το μόνο που ήθελε ήταν να τον εκμεταλλευτεί.

2) Bill Robinzine (20 Ιανουαρίου 1963- 16 Σεπτεμβρίου 1952)

Στη “λίστα του θανάτου” περιέχεται ο Bill Robinzine. Το κοντέρ των επιδόσεών του κατέγραψε επτά χρόνια, τέσσερις ομάδες και 529 παιχνίδια, ενώ ήταν “διψήφιος” σε μέσο όρο πόντων (10.5). Σήμα-κατατεθέν του τα ριμπάουντ, καθώς συνέλεξε συνολικά 3.209 «σκουπίδια» (6.1). Παράλληλα, θεωρούνταν ένας από τους καλύτερους αμυντικούς παίκτες της λίγκας. “Αχίλλειος πτέρνα” το τρίποντο, αφού είχε ποσοστό καριέρας 25% από την γραμμή των 7.25μ. Όλα τα παραπάνω λοιπόν αποτελούν το προφίλ του Αμερικανού power-foward.  Ο -γεννημένος στο Chicago- αριστερόχειρας forward πέρασε για ένα… φεγγάρι από τους Cleveland Cavaliers (1980), ενώ στη συνέχεια η μπασκετική του πυξίδα του τον κατεύθυνε στο Texas. Έπειτα από μία «λειψή» σεζόν ως “ρεζέρβα” στη front line των Dallas Mavericks (1980-81), βρίσκει μπασκετικό “καταφύγιο” στους Utah Jazz. Στην πόλη που αποκαλείται και “σταυροδρόμι της Δύσης”, θα βίωνε τον δικό του… λαβύρινθο, καταλήγοντας σε αδιέξοδο. Η off – season κυλούσε, όμως το (πολυπόθητο) συμβόλαιο δεν ερχόταν για τον Robinzine, ο οποίος παρέμενε για πολύ καιρό χωρίς ομάδα. 16 Σεπτεμβρίου 1982 και το game over για τον Αμερικανό έρχεται καθώς βρέθηκε νεκρός στο αυτοκίνητό του εισπνέοντας διοξείδιο του άνθρακα.

3) Melvin Turpin (28 Δεκεμβρίου 1960-8 Ιουλίου 2010)

Υπήρξε επιφανές μέλος της εξαιρετικής φουρνιάς παικτών της τάξης του 1984, που ανέδειξε στον… αφρό της μπασκετικής επιφάνειας «ιερά τέρατα» του αθλήματος, όπως οι “αέρινος” Michael Jordan, Hakeem “The Dream” Olajuwon, “Sir” Charles Barkley, καθώς και ο “Mr. Assist” John Stockton. Τα πρώτα δείγματα γραφής του Turpin στο πανεπιστήμιο του Kentucky ήταν εξαιρετικά, με τον Αμερικανό center να “σκαρφαλώνει” στο Νο 6 του draft ως επιλογή των Washington Bullets (σ.σ.: σημερινούς Wizards). Ο δρόμος στην ομάδα της αμερικανικής πρωτεύουσας, όμως, δεν ήταν στρωμένος με ροδοπέταλα, αλλά με αγκάθια, καθώς οι “σφαίρες” αποφασίζουν να μην τον κρατήσουν στο roster, με τον “θηριώδη” ψηλό (2.11 cm, 108 kg) να ετοιμάζει βαλίτσες για το Ohio και τους Cleveland Cavaliers. Έπειτα από τρεις σεζόν στους “Cavs”, ο big man από το Lexington μετακομίζει στους Utah Jazz. Περίσσιο ταλέντο αλλά και περίσσια κιλά. Λαμπρή καριέρα στο NBA, ωστόσο στην ηλικία των 30 σταματά το μπάσκετ εξαιτίας του βάρους του. Η κατάθλιψη σύμφωνα με αρκετούς δημοσιογράφους υπερίσχυε των κιλών του. Λίγο πριν το κατώφλι των 50 χρόνων, συνειδητοποιεί ότι χρειάζεται περισσότερο κουράγιο να ζεις από το να πεθάνεις, επιλέγοντας τη λύση της αυτοχειρίας. Στις 8 Ιουλίου 2010 αυτοπυροβολείται με καραμπίνα στο σπίτι του στο Lexington.

4) Baskerville Holmes (5 Μαΐου 1964- 18 Μαρτίου 1997)

Αν και σε νεαρή ηλικία γοητεύτηκε από το άλμα εις ύψος, το μπάσκετ ήταν εκείνο που θα τον κέρδιζε μετέπειτα. Οι εμφανίσεις του στο κολέγιο με τους Tigers του Μέμφις δεν πέρασαν απαρατήρητες από τους Milwaukee Bucks, με την ομάδα του Ουισκόνσιν να τον επιλέγει στον τρίτο γύρο του draft (Νο 68). Ο Αμερικανός power forward από το Tennessee, ωστόσο, δεν έμελλε να φορέσει ποτέ τη φανέλα των “ελαφιών”, καθώς το όνειρο της συμμετοχής στον μαγικό κόσμο του ΝΒΑ θα παρέμενε… όνειρο. “Φλέρταρε” με τις ναρκωτικές ουσίες και την κατάθλιψη, που τον “στοίχειωναν” για χρόνια. Ο συνδυασμός αυτός  ήταν η αιτία που όπλισε το χέρι του στις 18 Μαρτίου 1997, όταν έπειτα από καβγά με την επί μια εξαετία σύντροφό του, πάτησε την σκανδάλη και την πυροβόλησε θανάσιμα. Λίγες ώρες αργότερα, αποφάσιζε να δώσει τέλος στη ζωή του, «φυτεύοντας» μία σφαίρα στον κρόταφο. Ήταν μόλις 32 ετών.

5) Tyler Honeykutt (15 Ιουλίου 1990- 7 Ιουλίου 2018)

Κλείνω με την πιο πρόσφατη ιστορία αυτοκτονίας που συγκλόνισε ολόκληρο το φίλαθλο μπασκετικό κοινό. Από την πρώτη του κιόλας σεζόν (2009) στο UCLA, έδειξε τα αθλητικά του προσόντα αγωνιζόμενος πάντα στις θέσεις των shooting forward και power forward. Μάλιστα ήταν και πρώτος ριμπάουντερ της ομάδας του κατεβάζοντας 6,5 “σκουπίδια” ανά παιχνίδι. Με το κολέγιο να αποτελεί πλέον παρελθόν για τον Χάνεϊκατ, η καριέρα του στο NBA ξεκινούσε με πρώτο σταθμό το Draft του 2011, όπου τον επέλεξαν στον δεύτερο γύρο και στην θέση 35 οι Σακραμέντο Κινγκς. Μία σημαντική “πόρτα” για την εξέλιξη της επαγγελματικής του ζωής του ανοίχτηκε, όμως στάθηκε άτυχος, αφού οι Κινγκς δεν είχαν ουσιαστικά πλάνο για εκείνον και από την πρώτη σεζόν (2011-12) φάνηκε πως θα ήταν ένας απλός ρολίστας. Πλέον η ευρωπαϊκή αγορά και η ανάδειξη του ταλέντου του σε ηλικία 23 ετών μέσω της Ευρώπης, ήταν μονόδρομος για τον ίδιο με την Χίμκι και την Εφές να αποτελούν τις ομάδες που θα τον αναδείξουν. Ωστόσο, σε ανύποπτο χρόνο ξεκίνησε η τραγική του ιστορία. Στις 7 Ιουλίου του 2018, η μητέρα του τηλεφώνησε στην αστυνομία κάνοντας λόγο για παράξενη και αλλοπρόσαλλη συμπεριφορά του γιου της. Τα όργανα της τάξης στο Sherman Oaks του Λος Άντζελες άνοιξαν πυρ, όπως και ο ίδιος ο Χάνεϊκατ και τελικά έπειτα από συμπλοκή και αυτοτραυματισμό σύμφωνα με την αστυνομία, ο 28χρονος απεβίωσε.

Η επαναλαμβανόμενη σύμπτωση παύει να είναι σύμπτωση. Αρκετές περιπτώσεις παικτών που αυτοκτονούν. Οι λόγοι που οδηγούνται σε κάτι τέτοιο άγνωστοι. Καταχρήσεις και ταραχώδης προσωπική ζωή; Άδοξη καριέρα; Η πίεση του αθλήματος; Κανείς δε θα μάθει…