Γκολ, μαγεία και..αγωνία!

Λίγες ώρες μετά την παράσταση του Μέσι, αλλά και του Άγιαξ στο Λονδίνο, θα προσπαθήσω να αποτυπώσω σε λέξεις τα όσα μου “άφησαν” τα δύο παιχνίδια.

Με τη γνωστοποίηση των ζευγαριών, όλοι οι απανταχού ποδοσφαιρόφιλοι. έτριβαν τα χέρια τους από ικανοποίηση. Από τη μια, το ζευγάρι των “αουτσάιντερ”, που δεν έχουν τίποτα να χάσουν εδώ που έχουν φτάσει. Από την άλλη, ένας πρόωρος τελικός. Μπαρτσελόνα και Λίβερπουλ, δύο ομάδες με τεράστια ποιότητα και ιστορία. Η ομάδα του GOAT, κόντρα στην -ίσως- πιο καλοδουλεμένη ομάδα των ημερών μας.

Νέοι, άνετοι και ωραίοι!

 Το πρώτο χρονικά παιχνίδι, ήταν εκείνο της Τότεναμ με τον Αίαντα. Στο νέο της γήπεδο στο Λονδίνο, η ομάδα του Ποτσετίνο με το μυαλό και στο πρωτάθλημα, και με τις απουσίες των Κέιν (τραυματίας) και Σόν (τιμωρημένος) περίμενε την αρμάδα του Τεν Χάγκ. Οι φιλοξενούμενοι, όπως αναμενόταν -με βάση τα όσα μας έχουν παρουσιάσει φέτος- πήραν τα ηνία του ματς όσο αφορά την κατοχή. Παρά το γεγονός πως έπαιζαν εκτός έδρας. Και παρά το γεγονός πως και η Τότεναμ αρέσκεται στο να έχει τη μπάλα στα πόδια.

  Με πίεση ψηλά, συνεχείς κινήσεις και εξαιρετικό passing game, ο Άγιαξ προειδοποίησε δύο φορές τον Γιορίς. Και με τη συμπλήρωση δεκαπέντε λεπτών, πέτυχε το γκολ. Τρομερή κάθετη του Ζίγες στον Φαν Ντε Μπεκ, ο οποίος βρέθηκε τετ-α-τετ με τον Γάλλο κίπερ, και με ψύχραιμο πλασέ άνοιξε το σκορ. Οι γηπεδούχοι έβγαλαν αντίδραση, αλλά στην πραγματικότητα καμία από τις φάσεις που δημιούργησαν, δεν ανησύχησε τον Ονάνα.

 Τα “μωρά” από το Άμστερνταμ, είτε δίνοντας τη μπάλα στην Τότεναμ και κλείνοντας υποδειγματικά τους χώρους, είτε κρατώντας τη στα δικά τους πόδια, φαινόταν πως είχαν υπό τον έλεγχό τους το ματς. Γι αυτό το λόγο, το δεύτερο σαρανταπεντάλεπτο θα ξεχαστεί γρήγορα, καθώς πέρα από το σουτ του Ντέλε Άλι με το ξεκίνημα (50′) και το δοκάρι του Νέρες στο 78′, δεν υπήρξε κάτι άλλο αξιόλογο.

Η φάση αυτή όμως είναι άξια αναφοράς, καθώς με πολύ γρήγορο transistion οι παίκτες του Τεν Χάγκ “κατέβασαν” τη μπάλα από την περιοχή τους, σε εκείνη του Γιορίς. Μια υποδειγματική αντεπίθεση, ένα σχεδόν τέλειο πλασέ, με τη μπάλα να βρίσκει στη ρίζα του δοκαριού. Μια φάση που κατ’εμέ αποτελεί κλειδί για τη ρεβάνς. Και αυτό διότι δίνει το δικαίωμα στους “spurs” να ελπίζουν στην ανατροπή. Από την άλλη, σε περίπτωση που είχαμε γκολ, και συνεπώς 0-2, αυτός ο Άγιαξ δεν θα έδειχνε ικανός να χάσει την πρόκριση. 

Στη ρεβάνς της ερχόμενης Τετάρτης, η Τότεναμ θα έχει πολύ δύσκολο έργο. Όχι μόνο εξαιτίας της απουσίας Κέιν, αλλά κυρίως διότι στο πρώτο παιχνίδι δεν έδειξε πως μπορεί να απειλήσει τον Άγιαξ σε “set” παιχνίδι. Ωστόσο, όλα αυτά είναι θεωρίες, ο Άγιαξ ναι μεν είναι καλύτερος, ναι μεν έχει το προβάδισμα, μα το υπέρ του 0-1 είναι εξαιρετικά εύθραυστο.

Το παραμύθι και ο “δράκος”!

 Το άλλο ζευγάρωμα, και μόνο από τα ονόματα των δύο συλλόγων υποσχόταν πολλά. Αν και οι αναλυτές θεωρούσαν πως θα διεξαχθεί ένα συντηρητικό και γεμάτο τακτική παιχνίδι, κάτι τέτοιο δε συνέβη απόλυτα. Η τακτική υπήρξε σε μεγάλο βαθμό και από τους δύο τεχνικούς, αλλά δεν κυριάρχησε.

 Η Λίβερπουλ συνολικά ήταν καλύτερη στα σημεία από τη Μπαρτσελόνα. Ο Κλόπ δήλωσε πως “Ήταν το καλύτερο εκτός έδρας παιχνίδι μας”. Ενδεχομένως έχει δίκιο. Ναι, όσο περίεργο και αν ακούγεται, στο καλύτερο της παιχνίδι μακριά από το Άνφιλντ, η Λίβερπουλ ηττήθηκε με 3-0!

 Στα καθαρά αγωνιστικά, ο Βαλβέρδε για ακόμη μια φορά επιβεβαιώθηκε. Οι “ρεντς” πίεσαν ψηλά στο πρώτο δεκάλεπτο της αναμέτρησης, δίχως όμως να απειλήσουν. Βέβαια, ούτε το σουτ του Κοουτίνιο (15′)απείλησε ιδιαίτερα τον Άλισον Μπέκερ. Ήταν όμως μια προειδοποίηση. Έντεκα λεπτά αργότερα, ένας παλιός φίλος “πλήγωσε” την πρώην. Εξαιρετική μπαλιά του Ζόρντι Άλμπα στην πλάτη της άμυνας, προβολή του Λουίς Σουάρεζ και 1-0.

Το πολυπόθητο γκολ “ξύπνησε” το γήπεδο και τους ποδοσφαιριστές, που πήραν τον έλεγχο και την κατοχή. Με εξαίρεση μια φάση -σχεδόν καρμπόν με το γκολ του Σουάρεζ- με πρωταγωνιστή τον Μανέ, η “Μπάρσα” πήγε το ματς στο τέμπο που επιθυμούσε. Με την έναρξη της επανάληψης όμως, οι παίκτες του Κλοπ υπενθύμισαν στους γηπεδούχους γιατί φτάνουν για δεύτερη σερί σεζόν τόσο μακριά στη διοργάνωση. Και ο Τερ Στέγκεν, απέδειξε για ακόμη μια φορά πως είναι -ίσως- ο καλύτερος τερματοφύλακας του πλανήτη! Απέκρουσε το πλασέ του Μίλνερ στο 47′, έδιωξε εντυπωσιακά το συρτό σουτ του Σαλάχ στο 51′, ενώ μπλόκαρε το σουτ του πρώην παίκτη της Σίτι από το σημείο του πέναλτι στο 59′!

Η Λίβερπουλ έκλεισε για τα καλά τη Μπαρτσελόνα στα “καρέ” της, ο Βαλβέρδε άλλαξε το σύστημα σε 4-4-2 με στόχο φυσικά να προφυλάξει το προβάδισμα. Ο Κλόπ έβλεπε την ομάδα του να πιέζει αλλά να τα “χαλάει” στην τελική προσπάθεια. Και κάπου εκεί, εμφανίστηκε ο παίκτης που δεν πρόκειται να ξανά δει ο κόσμος. Σε μια φάση που ο ίδιος ξεκίνησε με ωραία κάθετη στον Σέρτζι Ρομπέρτο, ο Σουάρεζ έστειλε με το μηρό τη μπάλα στο δοκάρι, και..ποιος άλλος; Ο επερχόμενος Λιονέλ Μέσι πέτυχε σε κενή εστία το 2-0, δεκαπέντε λεπτά πριν τη συμπλήρωση των 90!

Όμως το καλύτερο, το κρατούσε για αργότερα. Τα λόγια περιττεύουν, το βίντεο μιλά από μόνο του:

https://www.youtube.com/watch?v=QDEezQnjers

O “δράκος” στο φετινό παραμύθι της Λίβερπουλ εμφανίστηκε, και ίσως της “τελείωσε” τα όνειρα για τελικό. Και λέω ίσως, διότι αν ο Ντεμπελέ δεν έκανε….πάσα στον Άλισον, στο τετ-α-τετ του 95′, θα μιλούσαμε ήδη για μια Μπαρτσελόνα με το 1,5 πόδι στον τελικό.

Ο λόγος που ακόμη στη Βαρκελώνη κρατούν χαμηλά τους τόνους, μετά τον χθεσινό θρίαμβο, είναι η εξαιρετική εικόνα της Λίβερπουλ, και ο παράγοντας “Άνφιλντ”. Βεβαίως, όλοι πρέπει να υπολογίζουμε και τον παράγοντα “Μέσι”, τον GOAT, που υποσχέθηκε το Τσάμπιονς Λίγκ στην αρχή της σεζόν, και βρίσκεται δύο παιχνίδια πριν κάνει αυτή την υπόσχεσή του, πράξη!

Όπως και να έχει, παρά το καθαρό προβάδισμα των δύο ομάδων του…Κρόιφ, οι επαναληπτικοί αναμένονται με αγωνία και σασπένς. Έχουμε δει πολλά τα τελευταία χρόνια, και αυτό είναι που επιθυμεί και η διοργανώτρια αρχή. Ένα τουρνουά γεμάτο εκπλήξεις και…μαγεία!