Στο μυαλό του Sebastian Vettel

Το χρονικό σημείο που επιλέγω να γράψω για τον Ο Sebastian Vettel δεν είναι τυχαίο. Ο Γερμανός, προέρχεται από έναν μέτριο αγώνα στο Μπαχρέιν, όπου είδε τον team mate  του να είναι συνολικά καλύτερος, και τον ίδιο να προσθέτει ένα ακόμη λάθος στην λίστα του. Ο Γερμανός διανύει φέτος την 6^η χρονιά από το τελευταίο του πρωτάθλημα(2013), και την 5^η του με τα χρώματα της Ferrari, σεζόν που ίσως να είναι και η κρισιμότερη, αφού εν πολλοίς θα κρίνει και το μέλλον του στην Ιταλική ομάδα. Τι συμβαίνει λοιπόν με τον Sebastian Vettel;

Αρχικά, και επειδή μάλλον κάποιοι “διψάνε” να το ακούσουν, ο Γερμανός  δεν ξέχασε  να οδηγάει. Κανείς από αυτούς τους υπερανθρώπους δεν ξεχνάει να οδηγάει. Η λογική αυτή είναι «ρηχή» και συζήτηση δεν μπορεί να υπάρξει σε αυτό το επίπεδο. Η Formula 1 είναι ένα σπορ πολύπλευρο, πολυσύνθετο, που και το παραμικρό παίζει το ρόλο του. Ο Stoffel Vandoorne μπήκε στην F1 όντας πρωταθλητής στα GP2. Δεν ξεχώρισε ποτέ, οδηγώντας ένα κάκιστο μονοθέσιο και έχοντας team mate του τον Alonso, ο οποίος μάλιστα πέρσι τον κέρδισε σε κάθε qualifying (21-0). Είναι κακός οδηγός ο Vandoorne; Όχι. Ίσως δεν είναι κατάλληλος για την Formula 1. Παραδείγματα που να επιβεβαιώνουν τα λεγόμενα μου, δεκάδες. Ο Felipe Massa, ξέχασε να οδηγάει μετά το τρομακτικό ατύχημα του; Όχι. Κάτι τον κρατούσε πίσω, το οποίο δεν αφορούσε  την οδηγική του ή μη, ικανότητα.

Ορθότερα λοιπόν, όπως πολλοί έχουν εντοπίσει, αυτό που τις περισσότερες φορές επηρεάζει αυτές τις «μηχανές», είναι η ψυχολογία. Η οποία μπορεί να σε ανεβάσει κατακόρυφα, αλλά και να σε ρίξει στα τάρταρα. Τι είπε ο Bottas μετά την νίκη του, στο βάθρο της Αυστραλίας; «Αυτό που είδατε, ήταν αποτέλεσμα κυρίως της δουλειάς που έκανα στο μυαλό μου». Άσχετο που στον επόμενο αγώνα έκανε ακόμα μια άχρωμη, μέτρια εμφάνιση..

Σίγουρα, κάτι που οφείλω να διευκρινίσω όσον αφορά τον Vettel, είναι πως η αξία του σαν οδηγός  δεν μπορεί να αποδοθεί απλώς κάνοντας λόγο για τα 4 πρωταθλήματα του. Σε μια τέτοια περίπτωση, υπάρχουν οι δε που θα κάνουν λόγο για το διαστημόπλοιο της Red Bull την τετραετία 2010-2013 και τις κακές στρατηγικές της Ferrari, και οι δε που θα μιλήσουν για μεστή οδήγηση, έναν αλάνθαστο οδηγό που κέρδισε κατά κράτος τον Mark Webber, και έναν άθλο στην Βραζιλία του 2012, όπου ενώ του αρκούσε η 4^η θέση για να στεφθεί πρωταθλητής, βρέθηκε στον πρώτο γύρο ανάποδα στη πίστα με λαβωμένο το μονοθέσιο του.

Και αυτή η τελευταία μου αναφορά, αποτελεί για μένα ίσως την σπουδαιότερη ασπίδα ενάντια σε αυτούς που λένε πως ο Vettel δεν μπορεί να σηκώσει την πίεση: Ο Γερμανός, κάνει κακή εκκίνηση, μπλέκεται στο βάθος του grid, έχει επαφή με τον Bruno Senna,  που από τύχη  μάλλον δεν τον έβγαλε εκτός αγώνα, βρίσκεται χωρίς αεροτομή, σε αγώνα δρόμου για να βρεθεί σε θέση να διεκδικήσει εκ νέου το πρωτάθλημα. Προσέξτε, στον τελευταίο αγώνα, ένας Vettel ναι μεν ήδη 2 φορές παγκόσμιος πρωταθλητής, αλλά 7 χρόνια πριν, απέναντι στον ίσως κορυφαίο οδηγικά πιλότο της δεκαετίας, Fernando Alonso. Και δεν έσπασε. Και έμεινε ψύχραιμος. Και κέρδισε. Ναι, θα πείτε πολλοί..με τέτοιο μονοθέσιο δεν ήταν και τόσο δύσκολο..

Γιατί, πέρσι δεν είχε ένα πολύ δυνατό μονοθέσιο; Δεν απέφυγε τα λάθη. Και εκεί είναι που στέκομαι. Ναι, η ψυχολογία του Vettel την προκειμένη στιγμή δεν είναι η καλύτερη. Όμως δεν είναι η πίεση, στην οποία σπεύδουν πολλοί να αποδώσουν τα (πολλά) λάθη του Γερμανού. Είναι η δίψα του και η ανυπομονησία του να πετύχει πράγματα με, την Ferrari.

Η ιστορία είναι πλέον γνωστή για την Ιταλική ομάδα, που σημειωτέων, από παιδί υποστηρίζω. Η κυριαρχία της με τον Schumacher, την έκανε συνεχώς να ψάχνει τον tale quale αντικαταστάτη του. Ο Raikkonen, ελέω προσωπικότητας δεν ήταν ο ηγέτης που έψαχνε. Ο Alonso, είχε τα φόντα, το κλίμα ήταν καλό, και οι οπαδοί «τρελαμένοι» με την συνεργασία. Η ιταλική ομάδα τον ήθελε πολύ, ο ίδιος το ήθελε εξίσου, όμως ιστορία δεν έγραψε. Έπεσε σε μια κακή περίοδο για την Ιταλική ομάδα, και τελικώς από αγαπητός έφυγε..μισητός. Ο καταλληλότερος να καλύψει τότε(2015) το κενό του Alonso, δεν ήταν άλλος από τον Sebastian Vettel. Και πόσα κοινά είχε η ιστορία τους με τον πολύ, Michael Schumacher…

Γερμανοί, εγκαταλείπουν τις ομάδες τους περίπου σε ίδια ηλικία(28 ο Vettel, 27 ο Schumacher), ήδη πρωταθλητές, ώστε να αναστήσουν το Cavallino Rampante.

Εκεί,έγινε το «λάθος». Πως ταύτισαν τον Vettel με μια άκρως πετυχημένη ιστορία, που όμως δεν ήταν η δικιά του. Και έκτοτε όλοι, περίμεναν να γραφτεί η ίδια επιτυχία, με άλλα πρόσωπα. Ο κάθε οδηγός που υπογράφει με την Ιταλική ομάδα, κουβαλάει ένα επιπλέον «βάρος», διότι η φανέλα όπως λένε οι ποδοσφαιρόφιλοι είναι βαριά. Είναι μια ομάδα με ιστορία συνυφασμένη με την Formula 1, τον πρωταθλητισμό, τις νίκες, τα πρωταθλήματα, τους θριάμβους. Αυτό, σε όποια αγωνιστική κατάσταση και αν βρίσκεται η Ιταλική ομάδα, έχει τον δικό του αντίκτυπο. Ή μήπως όχι;

Όσο γράφω, σκέφτομαι. Τα λάθη του ξεκίνησαν το 2017 και έκτοτε συνεχίστηκαν. Όμως, ήταν στο Ιταλικό στρατόπεδο ήδη από το 2015, άλλες 2 αγωνιστικές χρονιές δηλαδή. Τι τις διαφοροποιεί; Πως και στις δύο ο Vettel και η Ferrari δεν μπορούσαν να κυνηγήσουν το πρωτάθλημα. Κατέκτησαν κάποιες νίκες το 2015 και αυτό ήταν. Το 2017 όμως αυτό άλλαξε. Το μονοθέσιο ήταν καλύτερο, μπορούσε να κοντράρει την Mercedes, και αυτό άλλαξε άρδην την ψυχολογία του Γερμανού. Εδώ είναι όλο το «ζουμί» της θεωρίας μου.

Όλα έχουν να κάνουν με το context, το πλαίσιο δράσης του εκάστοτε πιλότου. Ο Vettel ήξερε να διαχειρίζεται την πίεση και το απέδειξε περίτρανα στην Βραζιλία το 2012. Ο Vettel ήξερε να διαχειρίζεται ένα κορυφαίο μονοθέσιο και να μην τα «χάνει» μπροστά στην προοπτική του, όπως απέδειξε 4 συνεχόμενες χρονιές. Η διαφορά του πλαισίου, είναι η διαφορά της ομάδας. Της Red Bull και της Ferrari.

Διότι στη Red Bull, ήταν σίγουρα πιο χαλαρός. Η ομάδα ήταν άγνωστη. Ο ίδιος τότε, άσημος. Δεν υπήρχε βαριά φανέλα. Δεν υπήρχαν προσδοκίες. Δεν υπήρχαν προηγούμενοι μύθοι άλλων οδηγών. Ήταν ο πρώτος. Στη Ferrari όμως, ήταν ένας εκ των πολλών, που είτε θα τα κατάφερνε είτε θα αποτύγχανε. Τα λάθη του πέρσι, δεν έγιναν γιατί ξέχασε να οδηγάει. Δεν έγιναν γιατί δεν ξέρει από πίεση. Έγιναν γιατί ο ίδιος έχει μεγάλη ανυπομονησία να αποδείξει ποιος είναι και τι μπορεί να κάνει πίσω από το τιμόνι της Ferrari.

Τα μισά του τουλάχιστον λάθη έγιναν επειδή βιάστηκε, επειδή δεν περίμενε. Αυτό του κόστισε. Ότι βιάστηκε, όταν βρέθηκε σε μονοθέσιο για πρωταθλητισμό, να αποδείξει στον ίδιο, και στους άλλους, αυτό το κάτι. Ότι δικαίως τον συνέκριναν με τον Schumacher, ότι μπορεί να ηγηθεί της ομάδας, ότι δεν κατέκτησε τα 4 πρωταθλήματα του επειδή οδηγούσε διαστημόπλοιο..

Το δυστύχημα είναι πως δεν χρειαζόταν να αποδείξει τίποτα, και σε κανέναν..