Μπομπ Πέισλι: Ένας αλλιώτικος… coach

Οι καλές ομάδες στο ποδόσφαιρο χρειάζονται παίκτες και τακτικές, οι μεγάλες ομάδες όμως χρειάζονται κατεύθυνση και ηγέτη. Αυτό ακριβώς έκανε και ο Μπόμπ Πέισλι στην Λίβερπουλ. Ήταν ο μάνατζερ και ο αρχηγός, ο άνθρωπος που οδηγούσε το καράβι μέσα από τις 90λεπτες φουρτούνες στην ηρεμία.

Ο καθοδηγητής, ο απόλυτος αρχηγός, ο βράχος, ο στυλοβάτης, ένας στρατιώτης της ομάδας. Όπως μεταφορικά και απολύτως ταιριαστά είχε πει ο Walt Whitman στην έναρξη του ποιήματός του:

«O Captain! my Captain! our fearful trip is done, The ship has weather’d every rack, the prize we sought is won …»

Για τον Πέισλι ξεκάθαρα σημασία είχε ο προορισμός και όχι το ταξίδι. Και πώς να μην ήταν άλλωστε, γαλουχημένος δίπλα στον θρύλο της ομάδας Μπιλ Σάνκλι. Ο ίδιος δεν πίστεψε ποτέ πως θα είχε την προσωπικότητα ή την επιρροή του Μπιλ.

Τον πίστεψαν όμως όλοι οι υπόλοιποι. Δεν ήταν εύκολο να πάρεις την ομάδα που πρωταγωνιστούσε στην Βρετανία και να την αναδείξεις ακόμα και στην κορυφαία ομάδα στην Ευρώπη.

Ήταν δύσκολο, όχι όμως ακατόρθωτο, όχι για τον Πέισλι. Ο Πέισλι ήταν εκεί για όλους, ήταν μία σπουδαία προσωπικότητα. Δεν ήταν εύκολο για τους ήδη φτασμένους παίκτες της Λίβερπουλ να απαρνηθούν το «σταριλίκι».  Να τα δώσουν όλα για την ομάδα που ονομάζεται Λίβερπουλ, να τα δώσουν όλα για το μεγάλο «Boss», το αφεντικό τους. Δεν θα μπορούσε να γίνει και αλλιώς όμως.

Ακόμα και στον τελευταίο τίτλο του Μπομπ, το Λιγκ Καπ του 1983 ο αρχηγός Γκρέιμι Σούνες έκανε στην άκρη για τον μεγάλο Μπομπ, το απόλυτο αφεντικό, τον Πέισλι.

Από τα ορυχεία στην κορυφή της Ευρώπης

Λένε πως το παν στη ζωή είναι οι σωστές επιλογές. Για τον Πέισλι όμως ήταν σαν έμφυτο ταλέντο, σαν ένα χάρισμα που τον συνόδευε σε όλη την διάρκεια της καριέρας του. Του επέτρεπε να είχε μία ελαφριά και ταυτόχρονα τόσο σημαντική επιρροή επάνω στους άλλους. Μεγαλωμένος σε ορυχεία και κάτω από αντίξοες συνθήκες σε μία πολύ δύσκολη εποχή.

Ο ίδιος ήξερε πως το επάγγελμά του δεν θα του επέφερε λεφτά κι ανέσεις αλλά η ζωή τα έφερε έτσι ώστε να γίνει το σύνθημα στα χείλη των απανταχού φιλάθλων της Λίβερπουλ. Να γίνει όπως και οι ίδιοι έλεγαν, «ένας από εμάς», γνωρίζοντας πόσο δύσκολο θα ήταν αυτό στην μετά Σάνκλι εποχή.

Όλα στην ζωή του ήταν τυχαία. Από ποδοσφαιριστής έγινε φυσικοθεραπευτής της πρώτης ομάδας και στην συνέχεια βοηθός προπονητή, για να πάρει την θέση του τεχνικού λίγο αργότερα. Η φυσική εξέλιξη των πραγμάτων για πολλούς, όχι όμως για τον ίδιο. Ήταν άνθρωπος που του άρεσε η τάξη, του άρεσε να μιλάει σιγά έτσι ώστε οι άλλοι να κάνουν ησυχία για να τον ακούσουν.

Ο Πέισλι ήξερε πώς να σε κατευθύνει, ήξερε πώς να σε κάνει να τον ακολουθήσεις και όχι απλά να τον ακούσεις. Τόνιζε πάντα την ανάγκη του να είσαι ο εαυτός σου:

«Δεν είναι καλό να παριστάνεις κάποιον άλλον. Πρέπει να είσαι ο εαυτός σου. Αν δεν το πράξεις θα κάνεις κακό σε εσένα. Πρέπει να είσαι ο εαυτός σου και αν στο τέλος της ημέρας δεν ήταν αρκετό τότε θα πρέπει να το αποδεχθείς. Δεν μπορώ να κάνω ή να πω πράγματα που έλεγε ο Σάνκλι, αλλά μπορώ να τα δω με διαφορετικό τρόπο…».

Η «συλλογή» του Πέισλι

Έτσι και έκανε. Στο τέλος της σεζόν 1982-83 και σε ηλικία 64 ετών άφησε την Λίβερπουλ ως ένας από τους πιο επιτυχημένους μάνατζερ που πέρασαν από την Μεγάλη Βρετανία.

Κέρδισε έξι πρωταθλήματα (1976, 1977, 1979, 1980, 1982, 1983), τρία Λιγκ Καπ (1981, 1982, 1983), τρία πρωταθλητριών Ευρώπης (1977, 1979, 1981), ένα κύπελλο UEFA (1976) και ένα σούπερ καπ Ευρώπης (1977).

Το μόνο που δεν μπόρεσε να κατακτήσει, όχι μόνο ως τεχνικός αλλά και ως παίκτης, ήταν το κύπελλο FA. Ακριβώς όπως και ο Μπράιαν Κλαφ, με πολλούς να τονίζουν τα κοινά τους σημεία, όχι μόνο τακτικά αλλά και ως προσωπικότητες.

Κοιτάζοντας το τοπίο που ο ίδιος ο Μπιλ Σάνκλι ξεκίνησε και ο Μπομπ Πέισλι συνέχισε στην Λίβερπουλ, θα το χαρακτηρίζαμε ως ένα ειδυλλιακό ηλιοβασίλεμα. Θα διακρίνουμε το πόσο αρμονικά διαδέχτηκε ο ένας τον άλλο.

Έχοντας την ικανότητα όχι μόνο στη δημιουργία μίας ποδοσφαιρικής υπερδύναμης όπως έγινε η Λίβερπουλ, αλλά και στην λεπτομέρεια της αναζήτησης ταλέντων στην Βρετανία και σε όλη την Ευρώπη. Ένα πραγματικό έργο τέχνης που οι δύο «καλλιτέχνες» άφησαν κληρονομιά στην ιστορία της ομάδας.

Το «Boot Room»

Απόγειο της μαεστρίας αλλά και της συλλογικότητας που συμβόλιζε η Λίβερπουλ εκείνης της περιόδου ήταν και το γνωστό «Boot Room». Μία ιδέα του Μπομπ, σε ένα δωματιάκι του Άνφιλντ με την πόρτα πάντα κλειστή για όλους εκτός από τους Πέισλι, Σάνκλι, Ρόνι Μόραν, Ρόι Έβανς και Τζο Φέγκαν.

Ο Πέισλι όταν ρωτήθηκε για την χρησιμότητα του δωματίου, είπε:

«Στο τέλος της μέρας νομίζω πως το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να πιείς ένα ποτήρι κρασί, είτε χάσουμε, είτε κερδίσουμε, είτε φέρουμε ισοπαλία. Αυτό ακριβώς κάναμε και εμείς εκεί».

Η λήψη της ιδέας ενός χώρου που θα μπορούσες να κάτσεις και να μιλήσεις αποκλειστικά για ποδόσφαιρο ήταν μεγαλοφυής. Το «Boot Room» έγινε η φωλιά των ιδεών της Λίβερπουλ και ο αρχικός του σκοπός ήταν για το καλωσόρισμα των αντίπαλων τεχνικών της ομάδας:

«Ξεκίνησε ως μία ιδέα από τον Φέγκαν και εμένα ως ο χώρος που θα μπορούσαμε να λέμε τις ιδέες μας λίγο πριν την έναρξη του αγώνα. Εκεί που θα μπορούσαμε να καλωσορίσουμε τους φιλοξενούμενους συναδέλφους μας με ένα ποτήρι κρασί.

Εμείς προσπαθούσαμε να νικάμε σε κάθε αγώνα. Ανεξαρτήτου αποτελέσματος μας άρεσε απολαμβάνουμε το ποτό μας μετά από κάθε παιχνίδι με τους αντιπάλους μας. Απλά μιλώντας για τον ίδιο τον αγώνα», είχε πει ο Πέισλι.

«Τα πρωινά της Κυριακής μαζευόμασταν για να σχολιάσουμε τον Σαββατιάτικο αγώνα. Υπήρχαν πολλές διαφωνίες αλλά στο τέλος πάντα τα βρίσκαμε. Μας άρεσε να μαζευόμαστε εκεί και πολλές φορές λέγαμε πιο σημαντικά πράγματα ακόμα και από τα αποδυτήρια. Αλλά ότι λέγαμε έμενε εδώ, όλα ήταν μυστικά και τα ξέραμε μόνο εμείς», συμπλήρωσε ο Μπομπ.

Για τον Πέισλι όμως η αρχή δεν ήταν τόσο εύκολη. Ξεκίνησε ως εξτρέμ στην Bishop Auckland και στην συνέχεια ήρθε η Λίβερπουλ. Την πορεία του σταμάτησε ο Β’ παγκόσμιος πόλεμος στον οποίο υπηρέτησε στο Βασιλικό πυροβολικό ως οπλίτης στο 73ο σύνταγμα πεζικού. Εκείνη την περίοδο ήταν που υπέγραψε στην Λίβερπουλ μαζί με τους Ματ Μπάσμπι και Μπιλ Λίντελ.

Ο πόλεμος όμως πάλι του στάθηκε εμπόδιο στη καριέρα του και τον έφερε στην Αφρική και στη συνέχεια στην Σικελία που πήρε μέρος στην απελευθέρωση της Ρώμης. Τραγική ειρωνεία(;) 33 χρόνια μετά, το 1977 θα σηκώσει το Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα μέσα στο Ολίμπικο της Ρώμης με την Λίβερπουλ!

Οι ικανότητές του ως τεχνικός δεν διέφεραν από αυτές ως άνθρωπο. Σοβαρός και υπεύθυνος, λιγομίλητος και ήσυχος. Χαρακτήρες τελείως διαφορετικοί από τον Σάνκλι.

«Εάν μπορούσα να πάω για περπάτημα και να μην με αναγνωρίσει κανείς, θα ήμουν από τους πιο ευτυχισμένους ανθρώπους στον κόσμο»

Ρώτα έναν οπαδό της Λίβερπουλ. Τι του έχει μείνει από την εποχή του Πέισλι στη Λίβερπουλ. Δεν θα σου πει τόσο για τις νίκες αλλά για το στιλ παιχνιδιού αυτής της ομάδας. Ο Μπομπ μπόρεσε και συνδύασε την μεθοδικότητα με την αποτελεσματικότητα. Ο Άλαν Χάνσεν συνόψισε τον Πέισλι σε μία πρόταση:

«Εάν υπήρχε μία λέξη που μισούσε ο Μπομπ αυτή ήταν ο εφησυχασμός. Δεν του άρεσε να αναπαύεται στις δάφνες του, ήθελε πάντα το περισσότερο»

Το μεγαλύτερο ίσως άγχος του ήταν να φτάσει τον Σάνκλι, ή έστω και να τον πλησιάσει και να κινηθεί στα δικά του επίπεδα. Τον Σάνκλι, ο οποίος τον είχε χρίσει ως διάδοχό του και δεν ήθελε με τίποτα να τον απογοητεύσει.

Το ποδόσφαιρο θα θυμάται για πάντα τον Μπομπ Πέισλι, τον γιο ενός μεταλλωρύχου. Ως έναν από τους σπουδαιότερους τεχνικούς που γνώρισε η Ευρώπη και σίγουρα η Λίβερπουλ.

Ίσως το μεγαλύτερο διαμάντι που μπόρεσε να εξορύξει ο πατέρας του Πέισλι να ήταν ο ίδιος ο Μπομπ. Δεν αναδείχθηκε τυχαία ως ένας από τους πιο επιτυχημένους μάνατζερ της Λίβερπουλ αλλά και της Βρετανίας. Τα λόγια του συναδέλφου του Μπράιαν Κλαφ ίσως να αποδίδουν το ποιος τελικά ήταν ο πραγματικός Πέισλι:

«Ο Μπομπ είχε ένα κάστρο όταν ξεκίνησε που το έχτισε ο υπέροχος Μπιλ Σάνκλι. Τον αγαπώ σαν πατέρα μου, αλλά ο Μπομπ ότι έκανε το έκανε με τον δικό του ξεχωριστό τρόπο».

Ο Μπομπ Πέισλι ήταν κάτι παραπάνω από ένας προπονητής για τη Λίβερπουλ. Ήταν και είναι ένα κομμάτι της ιστορίας της…