ΠΑΟ-ΟΣΦΠ: ΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΤΟΥ ΠΑΡΑΛΟΓΟΥ

Πέμπτη πρωί σήμερα, αποφάσισα να γράψω κάτι σχετικά με τον χθεσινό ημιτελικό μεταξύ Παναθηναϊκού και Ολυμπιακού στο ΟΑΚΑ και ειλικρινά δεν ξέρω από πού να αρχίσω και που να τελειώσω.

Να σχολιάσω το αγωνιστικό κομμάτι του πρώτου εικοσαλέπτου ή το κομμάτι της αποχώρησης των «ερυθρόλευκων» ή και τα δύο?

Για να είμαστε δίκαιοι όμως απέναντι τόσο στους εαυτούς μας όσο και απέναντι στο άθλημα, θα πρέπει να αναλύσουμε και τα δύο αυτά σκέλη.

ΜΠΑΣΚΕΤ:

Όλοι μας περιμέναμε στο χθεσινό παιχνίδι μια μάχη σώμα με σώμα μεταξύ των δύο ομάδων με φόντο την πρόκριση στον τελικό του Κυπέλλου Ελλάδας.

Ένας αγώνας ο οποίος ναι μεν είναι παραδοσιακά ντέρμπι ωστόσο η νίκη έμοιαζε με βάλσαμο και για τους δύο μονομάχους.

Ο μεν Παναθηναϊκός με νίκη θα διασκέδαζε τις εντυπώσεις, οι οποίες μέχρι τώρα είναι αρνητικές απόρροια της κακής σεζόν που πραγματοποιεί στην Ευρωλίγκα, ο δε Ολυμπιακός θα κατάφερνε να βάλει φρένο στην μουρμούρα που υπάρχει το τελευταίο καιρό ύστερα από συνεχόμενα ανεπιτυχή αποτελέσματα.

Το παιχνίδι λοιπόν ξεκίνησε δυναμικά, με τους δύο αντιπάλους να πηγαίνουν χέρι-χέρι στα πρώτα λεπτά μέχρι το σημείο που η γηπεδούχος ομάδα, ξέφυγε με 20-8.

Σε αυτό το σημείο, ο Παναθηναϊκός εκμεταλλεύτηκε την σκληρή του άμυνα, τους πολλούς αιφνιδιασμούς που κατάφερε να βγάλει, το γεγονός ότι αρκετοί παίκτες του Ολυμπιακού φορτώθηκαν με φάουλ νωρίς αλλά περισσότερο το «χαλασμένο» μυαλό της ομάδας του Μπλάτ.

Η αλήθεια είναι πως η εμφάνιση του Ολυμπιακού ή καλύτερα το ξεκίνημα του στον αγώνα(μιας και δεν ολοκληρώθηκε το παιχνίδι) δεν ήταν αυτό που έπρεπε.

Πολλά λάθη, επιθέσεις στα τελευταία δεύτερα ή βεβιασμένες, οι οποίες εκδηλώθηκαν κατά κύριο λόγο με δύσκολα και πολύ μακρινά σουτ.

Σίγουρα, δεν ήταν μόνο αγωνιστικό το πρόβλημα των «ερυθρόλευκων» ωστόσο σε αυτό το κομμάτι της ανάλυσης θα εστιάσουμε μόνο στα θέματα που αφορούν το μπάσκετ.

Αποτέλεσμα όλων των παραπάνω ήταν το σκορ να οδηγηθεί στο 35-22 και εν τέλει στο 40-25 του ημιχρόνου.
Και κάπου εκεί αρχίζει το «καλό».

ΑΠΟΧΩΡΗΣΗ-ΔΙΑΙΤΗΣΙΑ:

Η ομάδα του Πειραιά πηγαίνει στην ανάπαυλα του ημιχρόνου πίσω στο σκορ με 15 πόντους διαφορά από τον αιώνιο αντίπαλο της, για μια ακόμα φορά με κακή ψυχολογία και παίζοντας κακό μπάσκετ.

Και ενώ όλοι περιμένουν την επανεμφάνιση τους, ανακοινώνεται πως ο Ολυμπιακός δεν θα κατέβει στο δεύτερο ημίχρονο με απόφαση της διοίκησης ως ένδειξη διαμαρτυρίας για την διαιτησία.

Καλά ακούσατε.

Ως ένδειξη διαμαρτυρίας απέναντι στον ίσως πιο πολύπαθο χώρο του ελληνικού μπάσκετ.

Είχε δίκιο όμως η ομάδα του Πειραιά να έχει παράπονα από τους «γκρι» ?

Προσωπική άποψη του γράφοντος είναι πως δικαιολογημένα υπήρχαν παράπονα χωρίς αυτό απαραίτητα να συνιστά λόγο η ομάδα να μην συνεχίσει.

Δεν συνηθίζω να μιλάω περί διαιτησίας ωστόσο υπήρχαν 7-8 στιγμές στο πρώτο ημίχρονο, οι οποίες πραγματικά προκαλούν άφθονο γέλιο.

Η πρώτη εξ αυτών δεν άργησε και πολύ να συμβεί αφού στα πρώτα 28 δευτερόλεπτα, η ομάδα του Πειραιά χρεώθηκε με 3 ομαδικά φάουλ, με τον Παναθηναϊκό να μην έχει κάνει καν επίθεση.

Δύο εξ αυτών χρεώθηκε ο Τίμα, ο οποίος κατευθυνόμενος στον πάγκο γελούσε μαζί με Λιντέι και Μάντζαρη, ένα ο νεοφερμένος Γουέμπερ, ο οποίος δεν έκανε απολύτως τίποτα στην εν λόγω φάση.

Η δεύτερη φοβερή στιγμή ήταν η τεχνική ποινή στον Κώστα Παπανικολάου, ο οποίος κατά την διάρκεια επίθεσης της ομάδας του στο πρώτο δεκάλεπτο, περνάει πίσω από τον διαιτητή, του μιλάει και ο διαιτητής, σταματάει αυτόματα το παιχνίδι και «δίνει» τεχνική ποινή.

Αναρωτιέμαι λοιπόν, αν οι διαιτητές που γνωρίζουν ότι αυτά τα παιχνίδια έχουν φοβερή ένταση, έδιναν σε κάθε διαμαρτυρία τεχνική ποινή από το πρώτο κιόλας δεκάλεπτο, πόσοι παίκτες στο τέλος του παιχνιδιού δεν θα είχαν αποβληθεί.

Μια ακόμα ανεπανάληπτη στιγμή ήταν η φάση με τον Καλάθη, ο οποίος βγαίνει με την μπάλα εκτός γηπέδου σε επίθεση της ομάδας του και ο διαιτητής υποδεικνύει φάουλ στον Λιντέι, «κατηγορώντας» τον για σπρώξιμο, παρά το γεγονός πως ο Αμερικάνος ήταν τουλάχιστον ένα μέτρο μακριά.

Ακολούθησαν δύο ακόμα συνηθισμένες στιγμές, με τον Παπαπέτρου να «καβαλάει» τον Γκος σε προσπάθεια ριμπάουντ με το φάουλ να δίνεται στον Αμερικάνο και με τον Σπανούλη να δέχεται αμυντικό φάουλ από τον Γκιστ με αποτέλεσμα να χάνει την ισορροπία του, να κάνει λάθος αλλά το παιχνίδι να συνεχίζεται.

Η ΚΟΡΥΦΑΙΑ όμως στιγμή ήταν η μονομαχία μεταξύ Βουγιούκα και Μιλουτίνοφ, με τον πρώτο να κάθεται στην πλάτη του Σέρβου σέντερ, να τον ρίχνει κάτω, η μπάλα να φεύγει από τα χέρια του και η κατοχή να πηγαίνει στους «πράσινους».

Όλα τα παραπάνω ενδεχομένως για κάποιους να συνιστούν απλές φάσεις ενός παιχνιδιού ή οποίες δεν επηρεάζουν κατά πολύ την εξέλιξη του.

Ίσως να είναι και έτσι από την σκοπιά ενός οπαδού ή φίλαθλου.

Όταν όμως είσαι διαιτητής, οφείλεις να τηρείς τους κανόνες και για τις δύο πλευρές.

Αν για παράδειγμα, επιτρέπεις την σκληρή άμυνα στην μια ομάδα, θα πρέπει να κάνεις το ίδιο και για την άλλη.

Δεν μπορεί η μια ομάδα να παίζει σκληρή άμυνα και η άλλη να φοβάται να βάλει τα χέρια της είτε αυτή λέγεται Παναθηναϊκός είτε Ολυμπιακός.

ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΤΙ?:

Ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλο μας, τα όσα ακολούθησαν και θα ακολουθήσουν ήταν, είναι και θα είναι λίγο-πολύ αναμενόμενα.

Απαράδεκτες εκατέρωθεν δηλώσεις, προσπάθεια αποπροσανατολισμού των πάντων και γενικότερα αντιδράσεις και ενέργειες που πάνω απ όλα δεν κοσμούν το πιο επιτυχημένο άθλημα της χώρας.

Εάν οι δύο χθεσινοί αντίπαλοι πιστεύουν ότι μπορούν να «κρυφτούν» πίσω από το χθεσινό σόου που έδωσαν, τότε να ξέρουν πως είναι υπαρκτός ο κίνδυνος, να χάσουν τον προσανατολισμό τους.

Ο μεν Παναθηναϊκός δεν πρέπει επ’ ουδενί , να κρύψει πίσω από αυτήν την διαφαινόμενη κυριαρχία του εντός συνόρων, τις λάθος αγωνιστικές επιλογές παικτών και την κακή πορεία στην Ευρώπη, ο δε Ολυμπιακός δεν πρέπει να κρύψει τις φοβερές αγωνιστικές του αδυναμίες και την πολλές φορές-τουλάχιστον το τελευταίο διάστημα-τραγική του εικόνα.

Για όσους αναρωτηθήκατε όμως έστω και για λίγο ποιος εν τέλει ήταν ο χαμένος του χθεσινού παιχνιδιού η απάντηση
είναι μια και ξεκάθαρη.

Τυπικά οι «πράσινοι» με 20-0, ουσιαστικά το ΜΠΑΣΚΕΤ.