Επένδυση σε “ξένα παιδιά”!

 Με την πρόσφατη απόκτηση του Φράνκι Ντε Γιόνγκ από τον Άγιαξ (θα ενσωματωθεί στην ομάδα το προσεχές καλοκαίρι), αλλά και τους δανεισμούς των Μουρίγιο (από Βαλένθια) και Κέβιν-Πρίνς Μπόατενγκ (από Σασουόλο), η Μπαρτσελόνα φαίνεται να συνεχίζει αυτή την πολιτική αγοράς “ξένων” παικτών, μια τακτική που ξεκίνησε περίπου την εποχή που ο Νεϊμάρ μετακόμιζε στο “Καμπ Νόου”.

Ταλέντο μεν, “ξένο” δε.

   Η περίπτωση του Ντε Γιόνγκ, αποτέλεσε το “σίριαλ” του Ιανουαρίου. Αρχικά, τα δημοσιεύματα έκαναν λόγο για καταρχήν συμφωνία με τους “μπλαουγκράνα”. Στη συνέχεια, φάνηκε να μπαίνει στο “κόλπο” και η Μάντσεστερ Σίτι. Το κερασάκι στην τούρτα; Η Παρί Σεν Ζερμέν, η οποία μερικές ώρες πριν την ανακοίνωση της απόκτησής του από τη Μπαρτσελόνα, ήταν γνωστό πως έχει συμφωνήσει σε όλα με τον ίδιο αλλά και τον Άγιαξ. Άλλη μια περίπτωση “αρπαγής” εκ μέρους Μπαρτομέου και διοίκησης, μετά από εκείνη του Μάλκομ το περασμένο καλοκαίρι.

Ο νεαρός χαφ του Αίαντα, αποτελεί αδιαμφισβήτητα ένα από τα πιο “καυτά” ονόματα στο χώρο του ποδοσφαίρου. Παρά το νεαρό της ηλικίας του (21 ετών), ο Ντε Γιόνγκ δείχνει μεγάλη ωριμότητα στο παιχνίδι του, και μάλιστα σε μια αρκετά απαιτητική θέση, όπως είναι αυτή του επιτελικού μέσου. Μάλιστα, είναι πρώτος σε ποσοστό ευστοχίας πασών στο Ολλανδικό πρωτάθλημα, με 92%! Γενικότερα, η ποδοσφαιρική του εικόνα παραπέμπει σε παίκτη με πολλές παραστάσεις, εμπειρία και προσωπικότητα. Είναι ένα από τα βασικά “γρανάζια” της μηχανής του Άγιαξ, που φέτος παρουσιάζει εξαιρετικό θέαμα (συνοδευόμενο από αποτελέσματα) στο χορτάρι. Τα παραπάνω στοιχεία, έπαιξαν καταλυτικό ρόλο στην….επιμονή των Καταλανών να τον εντάξουν στο δυναμικό τους.

Ωστόσο, η άλλη όψη του νομίσματος, μας δείχνει πως ο Ντε Γίονγκ γίνεται ο 4ος μέσος που αποκτάται τον τελευταίο χρόνο (Κοουτίνιο, Αρτούρ, Βιδάλ οι άλλοι τρείς). Σίγουρα, η αποχώρηση των Τσάβι και Ινιέστα, του -ίσως κορυφαίου κεντρικού διδύμου όλων των εποχών- δεν ήταν εύκολη υπόθεση ως προς την αντικατάστασή τους. Το πρόβλημα όμως είναι πιο “βαθύ”. Και σχετίζεται φυσικά με την “Λα Μασία”. Η “χρυσή φουρνιά” της Μπάρσα, που σάρωσε τα πάντα στο διάβα της, σιγά σιγά…συνταξιοδοτείται, και, πέραν ελαχίστων εξαιρέσεων, η “παραγωγή” μόνο ανάλογη δεν είναι.

Φυσικά, είναι σχεδόν αδύνατο να ¨ξανά-βγει” Τσάβι ή Ινιέστα, ωστόσο οι ποδοσφαιριστές που προωθούνται από την ακαδημία τα τελευταία χρόνια, δεν δικαιώνουν τις προσδοκίες. Χαρακτηριστικά παραδείγματα, οι Ντένις Σουάρεθ και Ραφίνια. Δύο πολλά υποσχόμενοι αθλητές, που για διάφορους λόγους ο καθένας, παραμένουν -προς το παρών- “στάσιμοι”.

Ο ορισμός της “στασιμότητας”.

   Ανάλογη στασιμότητα με τα χαφ, παρατηρείται και στις υπόλοιπες θέσεις. Μάλιστα, η πιο χαρακτηριστική περίπτωση, είναι εκείνη του Μουνίρ Ελ-Χανταντί. Αν και αναφερόμαστε σε έναν παίκτη μόλις 23 ετών, ο Μουνίρ σε καμία περίπτωση δεν έχει δικαιώσει τους ανθρώπους που πίστεψαν στην αξία του. Μέχρι και την πρόσφατη μεταγραφή του στη Σεβίλλη, δεν είχε κατορθώσει ποτέ να βρεθεί στα βασικά πλάνα του εκάστοτε προπονητή της Μπαρτσελόνα, ενώ μάλιστα είχε παραχωρηθεί και δύο φορές δανεικός (σε Βαλένθια και Αλαβές).

  Βέβαια. πολλοί είναι εκείνοι που ισχυρίζονται πως δεν πήρε τις ευκαιρίες που θα “έπρεπε”. Αν κρίνουμε όμως πως πέρασε “από τα χέρια” δύο προπονητών, και δεν κατάφερε να “κερδίσει” κανέναν, τότε μάλλον κάτι δεν κάνει καλά και ο ίδιος. Ο νεαρός φορ, δεν έπεισε σε καμία περίπτωση τον Ερνέστο Βαλβέρδε -που στην αρχή της σεζόν αποφάσισε να τον κρατήσει- , αρνήθηκε πρόταση ανανέωσης από τη διοίκηση, και πριν από λίγες ημέρες πήρε μεταγραφή για τη Σεβίλλη.

 Ως αντικαταστάτης του, αποκτήθηκε -με τη μορφή δανεισμού- ο έμπειρος Κέβιν-Πρινς Μπόατενγκ. Μια “δύσκολη” περίπτωση ποδοσφαιριστή, με πολλά “σκαμπανεβάσματα” στην καριέρα του. Φαίνεται πάντως πως οι άνθρωποι των Καταλανών πιστεύουν σε αυτόν (ενδεχομένως να μη βρήκαν και κάτι καλύτερο), αφού τον “έκλεισαν” με συνοπτικές διαδικασίες.

 Η αλήθεια είναι πως στη συγκεκριμένη θέση οι “μπλαουγκράνα” δεν έχουν και πολλές επιλογές από τη “Μασία”, καθώς πέραν του Χοσέ Αρνάιθ, δεν υπάρχει κάτι αξιόλογο στα “τσικό” του συλλόγου. Αυτό βέβαια, είναι μεγαλύτερο πρόβλημα, αφού επιβεβαιώνει την “ανικανότητα” των ακαδημιών της “Μπάρσα” να παράξουν, όχι ανάλογους των Μέσι, Πέδρο, αλλά τουλάχιστον, αξιόλογους, και ικανούς να σταθούν στην πρώτη ομάδα, ποδοσφαιριστές.

Μια από τα ίδια και στην άμυνα.

   Πρώτο χρονικά, και τελευταίο στο κείμενο, το ζήτημα της άμυνας. Ο σοβαρός τραυματισμός του Σαμουέλ Ουμτιτί, χτύπησε “καμπανάκι” στον Ερνέστο Βαλβέρδε και το επιτελείο του, που αμέσως ζήτησαν ενίσχυση στη θέση του στόπερ. Αυτή, ήταν ο Τζέϊσον Μουρίγιο. Ψηλός, δυνατός, και σχετικά έμπειρος στη Λα Λίγκα, ο Κολομβιανός αποκτήθηκε (όπως και ο Μπόατενγκ) ως δανεικός για έξι μήνες. Χαρακτηριστικό είναι, πως από το σύνολο των αμυντικών που διαθέτει ο “τσινγκούρι”, μόνο οι 3 προέρχονται από τα “φυτώρια” της ομάδας. Οι υπόλοιποι πέντε, έχουν αγορασθεί από άλλους συλλόγους. Χαρακτηριστικό επίσης είναι, πως στη θέση του αριστερού μπακ, δεν υπάρχει “αλλαγή” του Ζόρντι Άλμπα, με τους Βερμάελεν, Λανγκλέ (“καθαροί” στόπερ) και σπανίως τον νεαρό Μιράντα, να καλύπτουν τον Ισπανό άσο.

  Γίνεται λοιπόν απολύτως κατανοητό πως ούτε στο “αμυντικό κομμάτι”, υπάρχει καλό “υλικό” από πλευράς ακαδημιών.

 Το ζήτημα είναι το εξής: Η Μπαρτσελόνα, τα τελευταία χρόνια παρουσιάζει τις εξής δύο καταστάσεις: α) αγοράζει παίκτες σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό συγκριτικά με το παρελθόν και β) “βγάζει” στο προσκήνιο ποδοσφαιριστές από τη “Λα Μασία”, με την πλειοψηφία τους, να μη δικαιώνει τις προσδοκίες.

 Ποιο είναι λοιπόν το πραγματικό πρόβλημα; Μήπως οι ιθύνοντες του Καταλανικού κλαμπ, “τάζουν” πολλά, αναγκασμένοι ενδεχομένως και από τις απαιτήσεις που αφήνει πίσω της αυτή η “χρυσή γενιά”; Ή μήπως, πραγματικά δεν υπάρχει καλή παραγωγή παικτών, ή “εκμετάλλευση” ταλέντων, με αποτέλεσμα να στρέφεται στην αγορά νεαρών από άλλες ομάδες;

  Σίγουρα, η πίστη προς τα παιδιά της “Μασία” δεν είναι στα ίδια επίπεδα σε σχέση με μια δεκαετία πίσω, πιθανότατα να μην χρησιμοποιούνται και στο βαθμό που “χρειάζονται/αξίζουν”, όμως τα δεδομένα δεν αλλάζουν. Η Μπαρτσελόνα, αγοράζει συνεχώς νεαρούς (και ήδη “φτιαγμένους”, μεγαλύτερης ηλικίας), ενώ παράλληλα “μοιράζει δεξιά κ αριστερά” τα δικά της “προϊόντα”.

 Παίκτες υπάρχουν (Μιράντα, Αλενιά, Σουάρεθ, Πιουϋγκ,Σαμπέρ), πίστη και εξέλιξη όμως;!