Πόσο ανάγκη έχει η Formula 1 τον οδηγό Bottas; H αντίθεση του 2017 με το 2018 Ο Φιλανδός σαν άλλος Ripley, πως κρίνεται ταλαντούχος, αλλά και απαραίτητος;

Η περίοδος που μεσολαβεί από τον τελευταίο αγώνα της χρονιάς μέχρι τον πρώτο της επόμενης, είναι επίπονη. Χάνεις μια σίγουρη πηγή έμπνευσης, τα τρέχοντα αγωνιστικά τεκταινόμενα. Κάποιες εκατό μέρες διακοπής, οι οποίες έμμεσα διακόπτουν και την θεματολογία σου. Άμεσα όμως δεν διακόπτουν τίποτα, διότι το μυαλό συνεχίζει να κατεβάζει ιδέες..

Ο τίτλος είναι σκέτη προβοκάτσια. Θα τον χαρακτήριζε κανείς και clickbait. Ειλικρινά όμως, δεν είχα τέτοιες προθέσεις. Απεναντίας, αν το Ταλαντούχος «αγκάλιαζαν» δύο εισαγωγικά, θα γινόμουν αιρετικός. Δηλαδή τι θα άφηνα να εννοηθεί; πως κάποιος που έχει βρεθεί στη κορυφή του μηχανοκίνητου αθλητισμού, δεν έχει ταλέντο; Όχι δα. Μπορεί σε άλλα αθλήματα ο πλέον γραφικός όρος «άμπαλος» να είναι συνηθισμένος, στη Formula 1 όμως δεν νοείται καν η χρήση του. Οι οδηγοί που καταφέρνουν να βρεθούν, και κυρίως να επιβιώσουν σε αυτό το πολύ ανταγωνιστικό περιβάλλον, δεν είναι τυχαίοι. Ο Valtteri Bottas δεν αποτελεί εξαίρεση. Οδηγεί για την καλύτερη ομάδα του grid, έχει κατακτήσει βάθρα, έχει κερδίσει αγώνες. Το ερώτημα όμως μέσα μου, έχει γεννηθεί καιρό: Πόσο ανάγκη έχει η Formula 1 τον οδηγό Bottas;

Αρχικά, δύο συσχετιζόμενα γεγονότα. Το ερώτημα, μου γεννήθηκε κατά την διάρκεια της περσινής σεζόν. Κάτι που οδηγεί στο δεύτερο γεγονός, δηλαδή πως αυτό το άρθρο θα ήταν αδύναμο και δεν θα μπορούσε να σταθεί αν ο Φιλανδός  δεν είχε πραγματοποιήσει τέτοια χρονιά το 2018.

Ξεκινώντας από λίγο παλιότερα, το 2014 αποτέλεσε την χρονιά κλειδί για τον ίδιο. Η Williams έκλεισε πολυετή συμφωνία με την Mercedes για την προμήθεια κινητήρων, ενώ έφερε τον Felipe Massa στο πλάι του. Οι δύο τους αποτέλεσαν ένα αξιόπιστο δίδυμο, οδηγώντας μάλιστα την ιστορική ομάδα στην κατάκτηση της 3ης θέσης στο πρωτάθλημα κατασκευαστών. Στα τρία χρόνια συνεργασίας, ο Bottas κέρδισε τον ομόσταυλο του στα δοκιμαστικά πάνω από τις μισές φορές( 41 έναντι 18), με την πείρα του Massa να φαίνεται στους αγώνες, όπου η κατάσταση ήταν ισορροπημένη, με 22 νίκες του Massa έναντι 21 του Bottas. Πάντως σε επίπεδο τελικών βαθμολογιών, ο Bottas κέρδισε και τις 3 χρονιές.

Το 2017 ήρθε σαν επιβράβευση για τον Φιλανδό, αφού η φυγή του Nico Rosberg άφησε ένα κενό στη πρωταθλήτρια Mercedes το οποίο έπρεπε να καλυφτεί γρήγορα και με ασφάλεια. Και τι εννοώ λέγοντας ασφάλεια;

Η Mercedes ήθελε κάποιον να πλαισιώσει τον πρωταθλητή και σούπερσταρ της, Lewis Hamilton, σε μια -μάλλον- συνεργασία αλά Schumacher-Barrichello. Κάποιον γρήγορο, αλλά όχι αρκετά ώστε να δημιουργήσει προβλήματα στον έτερο οδηγό. Κάποιον που ήξερε να παίζει σκληρή άμυνα, αλλά που μπορούσε να παίξει και επίθεση. Κάποιον που θα έβαζε την ομάδα πάνω από το προσωπικό του συμφέρον, έναν παίκτη ομαδικό. Κάποιον ήσυχο, χαμηλών τόνο χαρακτήρα, ο οποίος θα ήταν αξιόπιστος και συνεργάσιμος. Πάνω από όλα όμως, ήθελε κάποιον με εμπειρία. Ο Φιλανδός την είχε. Ήταν ήδη τέσσερα χρόνια στην Formula 1, τρία πλάι σε έναν οδηγό που είχε κερδίσει Raikkonen, Hamilton, είχε για team-mates Schumacher-Alonso και είχε βρεθεί μια ανάσα από την κατάκτηση του πρωταθλήματος. Και τον κέρδισε κιόλας. Ποιος άλλος προσέφερε ένα τέτοιο πακέτο τη δεδομένη στιγμή;

Οι άνθρωποι της Mercedes δεν ήθελαν ούτε στο παραμικρό μια επανάληψη της ιστορίας Hamilton-Alonso. Το μεγάλο όνομα το 2007 ήταν τότε ο Alonso, το 2017 θα ήταν ο Hamilton, και η ομάδα δεν ήθελε σε καμία περίπτωση έναν εκρηκτικό χαρακτήρα που ήρθε να διεκδικήσει τα πάντα. Ήξεραν πως κάτι τέτοιο θα εγκυμονούσε κινδύνους, σε ένα χρονικό σημείο μάλιστα που από το 2014 και μετά είχαν κατακτήσει τα πάντα. Ήδη με το δίδυμο Rosberg-Hamilton δεινοπάθησαν αρκετά, αφού ο Rosberg αποδείχθηκε σκληρότερο καρύδι από ότι είχαν υπολογίσει και πίεσε στα ίσια τον Βρετανό, κάτι το οποίο οδήγησε σε επαφές, τρακαρίσματα, εγκαταλείψεις, διαπλικτισμούς, και τελικά ένα δίκαιο πρωτάθλημα για τον πρώτο.

Επιστρέφοντας στον Bottas, η παρθενική του χρονιά στην Mercedes κρίνεται μάλλον λογική. Κανείς δεν περίμενε να κοντράρει τον Hamilton στα ίσια, όχι λόγω οδηγικών ικανοτήτων ή ..όρων συμβολαίου, αλλά επειδή ο Βρετανός ήταν ο παλιός, ήδη 4 χρόνια στην ομάδα, και όπως είναι λογικό, είναι απαραίτητος κάποιος χρόνος προσαρμογής. Παρόλα αυτά, μέχρι την καλοκαιρινή διακοπή είχε κερδίσει δύο pole positions και άλλους δύο αγώνες, κάτι που τον έκανε διεκδικητική του τίτλου, όντας 19 μόλις βαθμούς πίσω από τον team mate του. Μετά την καλοκαιρινή διακοπή βέβαια η απόδοση του έπεσε, ο Hamilton ανέβασε ρυθμό κερδίζοντας 5 από τους 9 αγώνες και ο Bottas τερμάτισε τελικά στην 3η θέση του πρωταθλήματος. Το παράδοξο είναι πως ακόμη, 800 λέξεις μετά, το κείμενο δεν βγάζει κανένα νόημα…

Οι επόμενες παράγραφοι θα με λυτρώσουν. Διότι το 2018 ήταν μια τελείως διαφορετική ιστορία…

Μια μάλλον τραγική χρονιά για εκείνον που έκλεισε χωρίς καμία νίκη και την πέμπτη μόλις θέση στο πρωτάθλημα. Στον αντίποδα, για να υπάρξει ένα μέτρο σύγκρισης, ο team mate του,  κατέκτησε 11 νίκες και φυσικά το πρωτάθλημα. Ε και; Θα σκεφτείτε κάποιοι..είναι αυτός λόγος να ξεγράφεις έτσι έναν οδηγό και να αναρωτιέσαι μάλιστα αν η F1 τον χρειάζεται; Ο λόγος, ή μάλλον, οι λόγοι, δεν έχουν γραφτεί ακόμη…

Αφενός ο ίδιος έκανε μια πολύ κακή χρονιά. Στο μεγαλύτερο μέρος της σεζόν ήταν …άφαντος, ή οριακά μέτριος. Στον εναρκτήριο αγώνα της σεζόν ξεκίνησε 15ος και κατάφερε να βρεθεί μέχρι την 8η θέση, οδηγώντας το μακράν ταχύτερο μονοθέσιο. Στο Bahrain κέρδισε τον team mate του στις κατατακτήριες, άλλα δεν μπόρεσε να περάσει με φρέσκα ελαστικά έναν Vettel που είχε γόμα 35 γύρων. Φυσικά τα εύσημα πρέπει να πάνε και στον Γερμανό, όμως θεωρώ πως όταν έχεις την ευκαιρία να κερδίσεις έναν αγώνα, πρέπει να δώσεις το 100% για αυτό. Πολλοί θα μιλήσουν για το Αζερμπαϊτζάν. Ναι ήταν άτυχος. Αλλά γιατί κανείς δεν αναφέρεται στο γεγονός πως για 30 γύρους δεν απειλούσε κανέναν;  Πως ο Vettel είχε χτίσει μια διαφορά τουλάχιστον 10 δευτερολέπτων; Όσα επακολούθησαν ήταν θέμα συγκυριών. Στην Ισπανία, ξεκάθαρα φέτος πίστα της Mercedes, δεν απείλησε επ’ ουδενί τον team mate του, τερματίζοντας 20 δευτερόλεπτα πίσω του.

Στον Καναδά δεν πίεσε ποτέ τον Sebastian Vettel ο οποίος είχε σταθερά διαφορές άνω των 3-4 δευτερολέπτων από τον ίδιο. Στην Βρετανία στο πρώτο μέρος του αγώνα δεν απείλησε και πάλι τον Vettel, ενώ μετά το αυτοκίνητο ασφαλείας, «σκύλιασε» για 10 γύρους με τον Γερμανό πίσω του, καταστρέφοντας τα ελαστικά του, ενώ στη συνέχεια ο team mate του τον πέρασε σε μόλις έναν γύρο..τελικά τερμάτισε τέταρτος. Δεν θέλω να κουράσω οπότε δεν θα φτάσω καν στο καλοκαιρινό διάλειμμα. Ο αγώνας της Βρετανίας όμως, εμπεριέχει κατά κάποιον τρόπο, έναν ακόμη λόγο..

Και αυτός αφορά την όλη συμπεριφορά του στην πίστα. Φέτος ο Φιλανδός ήταν (εκνευριστικά) μη ανταγωνιστικός, ειδικότερα με τον team mate του. Οι αγώνες του, σαν σε επανάληψη ο ένας μετά τον άλλον έβρισκαν τον ίδιο να αφήνει άνετα τον Βρετανό να περάσει,  να παίζει ασφυκτική και οριακή άμυνα στα ανταγωνιστικά μονοθέσια, τελικά να καταστρέφει τον αγώνα του και στο τέλος όπου όλα είχαν κριθεί να μπαίνει για αλλαγή ελαστικών και να γράφει τον ταχύτερο χρόνο. Εφτά φορές, περισσότερες από κάθε άλλο οδηγό, έγραψε τον ταχύτερο γύρο του αγώνα.

Φέτος έγινε πραγματικά έρμαιο της ομάδας και του team mate του. Καμία σχέση με δεύτερο οδηγό. Έχουμε ξαναδεί δεύτερους οδηγούς, και δεν είχαν σχέση με αυτό που ο Bottas προσέφερε φέτος. Ήταν κάτι παραπάνω από μια βοήθεια, ήταν σαν στρατιώτης. Δεν έκανε δικούς του αγώνες. Ο ρόλος του ήταν πάντα να βοηθήσει με τον έναν ή τον άλλον τρόπο τον Βρετανό. Και κακά τα ψέμματα, δεν λέω οι team mates να παλέψουν σαν αντίπαλοι, αλλά και το να αφήνει ο ένας τον άλλον λες και κάνουν βόλτα στο πάρκο δεν είναι και ηθικά αγωνιστικό. Και δεν γίνεται να συμβαίνει και σε επαναλαμβανόμενη βάση. Κλείνοντας, μερικοί θα παρατηρήσατε πως ο τίτλος είναι εμπνευσμένος από τον  Ταλαντούχο κύριο Ρίπλει.

Μ’αρέσει να χτίζω άρθρα βάσει ταινιών. Ο  Tom Ripley προσπαθεί να τα φέρει πέρα στη Νέα Υόρκη τη δεκαετία του ’50, χρησιμοποιώντας τα “ταλέντα” του: πλαστογραφία, ψέματα, μιμήσεις. Τελικά καταλήγει να γίνει κάποιος άλλον από αυτόν που είναι. Ζει μια ζωή παριστάνοντας κάποιον άλλον.

Ο Bottas, σαν άλλος Ripley, προσπαθεί να παρουσιάσει τον εαυτό του για κάποιον άλλο. Όταν το ίδιο σου το αφεντικό σε έχει χαρακτηρίσει wingman, όταν τα  αποτελέσματα στην πίστα «φωνάζουν» νούμερο 2 οδηγός, δεν μπορείς να λες πως σε ενοχλεί κάτι τέτοιο και πως δεν είσαι δεύτερος οδηγός. Κακό δεν είναι να αναγνωρίζεις τον ρόλο σου στη πίστα. Κακό είναι να προσπαθείς να αποδείξεις πως είσαι κάτι άλλο…

Υπό αυτό το πρίσμα, του δεύτερου οδηγού, για την ομάδα του ο κύριος Bottas και Ταλαντούχος είναι, και απαραίτητος. Για την Formula 1, ακόμη έχω τις αμφιβολίες μου…