Όσο πλούσια και αν είναι η ελληνική γλώσσα ή έστω η ισπανική, καμία λέξη δεν φτάνει για να περιγράψει το μεγαλείο της καρδιάς του Σάντι Καθόρλα.

“Σάντι κάναμε ό,τι καλύτερο μπορούσαμε. Μην περιμένεις να ξαναπαίξεις ποδόσφαιρο. Θα είναι θαύμα αν μπορείς να περπατάς με τον γιο σου στον κήπο”. Αυτά τα λόγια άκουσε ο Καθόρλα στην τελευταία του επέμβαση.

Δεν ήταν η πρώτη είχαν περάσει άλλες οκτώ. Δεν ήταν ούτε η τελευταία έμελλε να περάσει ακόμη μία. Ο “μάγος” της Άρσεναλ έβλεπε την καριέρα του να περνάει μπροστά από τα μάτια του. Το ίδιο και η ζωή του.

Η… Οδύσσεια του Ισπανού χαφ ξεκίνησε τον Οκτώβριο του 2016. Σε ένα παιχνίδι των “φούριας ρόχας”. Ένας τραυματισμός που έδειχνε να μην είναι ιδιαίτερα σοβαρός. Εν τέλει έδειξε πως ήταν ικανός να αφήσει τον Καθόρλα όχι μόνο εκτός γηπέδων, αλλά μία για πάντα στο κρεβάτι του πόνου.

Σε πρώτη φάση οι άνθρωποι του ιατρικού επιτελείου της Άρσεναλ δεν εκτίμησαν σωστά την κατάστασή του. Στη συνέχεια αρκετές από τις (απανωτές) επεμβάσεις στις οποίες και επιβλήθηκε δεν ήταν πετυχημένες. Αποτέλεσμα; Να χάσει οκτώ χιλιοστά από τον τένοντα στον αστράγαλο, εξαιτίας ενός βακτηρίου που τον είχε “χτυπήσει”.

Έχασε το τατουάζ του γιου του, όχι το κουράγιο του!

Ο Καθόρλα σε αρκετά από τα γκολ του με τη φανέλα της Άρσεναλ τα πανηγύριζε φιλώντας κάτι στο χέρι του. Αυτό το “κάτι” ήταν το τατουάζ με το όνομα του γιου του.

Ωστόσο, η κατάσταση της υγείας του από ένα σημείο και έπειτα ήταν πολύ κακή. Γι’ αυτό το λόγο και οι γιατροί, ώστε να προχωρήσουν στις θεραπείες, έπρεπε να του “κλέψουν” ένα κομμάτι δέρματος από το χέρι του, ώστε να το  βάλουν στο πόδι του.

Το τατουάζ με το όνομα του γιου του έμελλε να φύγει από εκεί που ήταν σε πρώτη φάση. Αλλά θα ήταν το “φυλαχτό” του Ισπανού μέσου. Θα γινόταν όλη εκείνη η δύναμη και η ελπίδα που του έλειπε για να σταθεί και πάλι στα πόδια του.

Πολύ… μικρός να τα παρατήσει!

Ο ένας γιατρός μετά τον άλλον του έκοβαν τα “φτερά”. Θα μπορούσε να πει κανείς και πως τα πόδια του δεν ήταν σε καλύτερη κατάσταση. Οι συμπαίκτες του στην Άρσεναλ τον έβλεπαν μονίμως εκτός αποστολής. Μονίμως με γιατρούς δίπλα του.

Ό,τι και να τους έλεγε δεν έφτανε. Κανείς δεν ήξερε τι περνάει. Ο Καθόρλα κάθε μέρα σήκωνε το δικό του σταυρό. Έκανε το δικό του δρομολόγιο προς τον Γολγοθά. Αργά και σταθερά. Baby steps. Όμως, η φωτιά μέσα του δεν έλεγε να σβήσει. Το είχε υποσχεθεί στους “κανονιέρηδες”.

“Θα με δείτε και πάλι στα αποδυτήρια. Θα με δείτε και πάλι να κάνω προπονήσεις”. Τον είπαν τρελό. Αλλά εκείνος ήξερε τι έλεγε. Εν τέλει τα κατάφερε. Τον Απρίλιο του 2018 πάτησε και πάλι χορτάρι. Όμως, οι Λονδρέζοι ήξεραν ότι δεν μπορούσαν να βασιστούν πάνω του, όπως άλλοτε. Γι’ αυτό και τον άφησαν να φύγει από δίπλα τους. Ήθελαν να του δώσουν την ευκαιρία να δοκιμάσει και να δει μέχρι που μπορεί να φτάσει.

Την ίδια εποχή η Βιγιαρεάλ έχει βγει στη γύρα για έναν ποδοσφαιριστή με τα δικά του προσόντα. Αυτό ήταν. Το κονέ δεν άργησε να γίνει. Το τηλέφωνο χτύπησε και εκείνος απάντησε άμεσα θετικά. Μικρός στο δέμας, αλλά με τεράστια καρδιά. Ήθελε, λοιπόν, να την καταθέσει στην ίδια ομάδα που του έδωσε τις πρώτες του ευκαιρίες. Σε εκείνη που δεν έκανε πίσω όταν έβλεπε έναν πιτσιρικά που μετά  βίας έφτανε το 1,60 και “καρφάκια”.

Από το θάνατο στην Ανάσταση ένας… Καθόρλα δρόμος

Η σεζόν ξεκίνησε χωρίς πολλές απαιτήσεις από τους ανθρώπους της Βιγιαρεάλ προς το πρόσωπό του. Έλα όμως που εκείνος ήταν… τούρμπο. Δεν άργησε να βρει τα πατήματά του.

Άλλωστε το “Μαδριγάλ” το ήξερε καλύτερα από τους περισσότερους εκεί πέρα. Οι τέσσερις ασίστ που είχε προλάβει να βγάλει έδειχναν τον… δρόμο της επιστροφής του. Όμως, κάτι έλειπε.

Το γκολ. Αυτό έμελλε να έρθει όχι κόντρα σε κάποια τυχαία αντίπαλο. Αλλά απέναντι στη Ρεάλ Μαδρίτης. Τους πρωταθλητές Ευρώπης. Την καλύτερη ομάδα του κόσμου, μιας και πριν από μερικές ημέρες είχε κατακτήσει το Παγκόσμιο Κύπελλο Συλλόγων.

Αλλά δεν έμεινε μόνο στο ένα “τεμάχιο”. Δύο φορές πανηγύρισε απέναντι στον Τιμπό Κουρτουά. Χάρη στην απόδοσή του η Βιγιαρεάλ πήρε την εντός έδρας ισοπαλία με τη “βασίλισσα” με σκορ 2-2 για το πρωτάθλημα.

Η τρίτη ημέρα του έτους βρήκε τους πιο πολλούς ακόμη να προσπαθούν να συνέλθουν από το hangover της Πρωτοχρονιάς ή να γράφουν τα γνωστά κλισέ: “new year, new me”. Όμως, για τον Καθόρλα ήταν η Ανάσταση μέσα στον Ιανουάριο.