Ο «νεροκουβαλητής» που κατέκτησε τον κόσμο

«Η δουλειά του μέσα στο γήπεδο ήταν καθοριστική, έπαιρνε την μπάλα στον χώρο του κέντρου πιέζοντας τον αντίπαλο με τα εξαιρετικά αποθέματα ενέργειας που είχε ως ποδοσφαιριστής, διοχετεύοντας την μπάλα μπροστά στους επιθετικούς. Ήταν τόσο εύκολο για αυτόν, και για εμάς ένας σημαντικός κρίκος. Έτσι τον είχαμε βαφτίσει «νεροκουβαλητή» γιατί μας «ξελάσπωνε» όλους».

Αυτά ήταν τα λόγια του Ερίκ Καντονά για τον Ντιντιέ Ντεσάν από την κοινή τους θητεία στην εθνική Γαλλίας και την Μαρσέιγ, όταν ερωτήθηκε για πιο λόγο είχε ψηφίσει τον Ντιντιέ ως ένα από τα πιο σημαντικά στελέχη της Γαλλίας στο Μουντιάλ του 1998.

Πολλοί θα πουν πως ο Ντιντιέ Ντεσάν δεν πέτυχε κάτι σπουδαίο φέτος, είχε το καλύτερο (και ακριβότερο) ρόστερ στο φετινό Μουντιάλ και πως οποιοσδήποτε στην θέση του θα τα κατάφερνε. Λάθος, ο Ντεσάν μπορεί να μην εντυπωσίασε με το ποδόσφαιρο του από αισθητικής άποψης, αλλά κατάφερε να αφομοιώσει το πνεύμα του και την ηρεμία που τον διακατείχε ως ποδοσφαιριστή στους παίκτες του.

Κατάφερε να προσαρμόσει το στυλ παιχνιδιού της Γαλλίας ανάλογα με τον εκάστοτε αντίπαλο και στο τέλος έπαιρνε αυτό που ήθελε, την νίκη. Παιχνίδι σταθμός αυτό με το Βέλγιο, ήρεμος, πράος και υποτονικός όπως πάντα, ήξερε από την αρχή πως θα «χτυπήσει». O «νεροκουβαλητής» ήταν πάντα ένα βήμα μπροστά από τον αντίπαλό του και ήξερα πάντα πως θα πετύχει το αποτέλεσμα που ήθελε.

Ας τα πάρουμε όμως τα πράγματα με τη σειρά. Ναι, οι Γάλλοι είναι Παγκόσμιοι πρωταθλητές και δίκαια και ο Ντεσμαπ μπήκε στο κλειστό κλαμπ των τεχνικών – ποδοσφαιριστών με κατάκτηση Μουντιάλ, αλλά τα πάντα κρίθηκαν στο παιχνίδι με το Βέλγιο. Άλλωστε αν προσέξουμε θα δούμε πως και η Αργεντινή αλλά και η Ουρουγουάη είχαν πανομοιότυπο στυλ παιχνιδιού.

Ο Ρομπέρτο Μαρτίνεζ επέλεξε μόνο έναν «καθαρό» φουλ μπακ, τον Τόμας Μουνιέρ και το πλήρωσε, όπως το ίδιο έγινε και με τους στόπερ. Οι Τσάντλι και Βερτόχεν δεν μπορούσαν επαρκώς να καλύψουν τα μετόπισθεν ενώ οι Μέρτενς και Ντε Μπρούινε «καθαρίστηκαν» από τα εξαιρετικά κεντρικά χαφ των «μπλε», κάνοντας τον Ματουιντί κυρίαρχο του γηπέδου. Όλο το Μουντιάλ κρίθηκε σε αυτό το παιχνίδι ήταν το ματς – κλειδί αποκλείοντας ποδοσφαιρικά μεγαθήρια έφτασαν στον τελικό με τη Κροατία και πάλι με τον δικό τους τρόπο βγήκαν νικητές.

Επέλεξε την δική του ομάδα

Είναι φανερό πως αυτή η Γαλλία χτίστηκε καθ εικόνα και καθ ομοίωση του Ντεσάν δίνοντας περισσότερη έμφαση στο κέντρο παρά στην άμυνα. Αν ρίξουμε μία πιο προσεκτική ματιά στο ρόστερ θα δούμε πως δεν επέλεξε αποκλειστικά τους πιο ταλαντούχους αλλά αυτούς που ήταν πιο συνεργάσιμοι μαζί του. Ποιος θυμάται πλέον τον Εβρά και τον Σανιά του πρόσφατου Euro; Ποιος μπορεί να ξεχάσει τον Λούκας Ερνάντες και τον μέχρι χθες άγνωστο Παβάρ.

Ας δούμε λίγο ότι δεν επέλεξε, τους Μαμαντού Σακό, Μούσα Σισοκό, Ραμπιό, Μαρσιάλ, Λακαζέτ, δεν ήταν τυχαίο. Ήθελε ένα σύνολο με ομοιογένεια και αυτό αποτελεί την δικιά του επανάσταση, ο Ντεσάμπ του παρελθόντος δεν θα άφηνε εκτός ποτέ τον Μπενζεμά, τον Σακχό, τον Ματιέ για κανέναν Κιμπεμπέ, και όμως το έπραξε και δικαιώθηκε.

Ακόμα και η επιλογή του Ζιρού ήταν σχεδιασμένη, ήξερε πως με την εξυπνάδα του θα μπορούσε να κερδίσει το παραπάνω λεπτό όταν το είχε ανάγκη. Αλλά ήξερε πως είχε και τους Εμπαπέ και Γκριεζμάν με την απίστευτη και αστείρευτη δύναμή τους. Ήθελε πάνω από όλα ομαδικότητα και το πέτυχε.

Απελευθέρωσε τον Εμπαπέ

Μία ακόμα πολύ σημαντική κίνηση του Νρεσάμπ ήταν η «απελευθέρωση» του Εμπαπέ. Είχε καταλάβει πως με το σύστημα του Έμερι στην Παρί Σεν Ζερμέν ο ταλαντούχος πιτσιρικάς δεν μπορούσε να ξεδιπλώσει το ταλέντο του στις άκρες. Απεναντίας του έδωσε ένα ελεύθερο ρόλο όπως παλαιότερα είχε στην Μονακό και αυτό ίσως να περιόρισε τους Γκριεζμάν και Πογκμπά αλλά ποτέ κανείς τους δεν παραπονέθηκε, δείγμα της εμπιστοσύνης τους προς τον προπονητή τους.

Κλείνοντας να σημειώσω πως ο Ντεσάμπ άλλαξε ολοκληρωτικά τον τρόπο με τον οποίο η Γαλλία αντιμετώπιζε μέχρι σήμερα τα διεθνή τουρνουά. Είναι γνωστό πως οι τρικολόρ έχουν να αντλήσουν παίκτες από μία τεράστια δεξαμενή με ατελείωτο ποδοσφαιρικό ταλέντο. Η επιλογή μόνο εύκολη δεν ήταν, ο Ντεσάν όμως κατάφερε και τους ένωσε όλους όχι μόνο ποδοσφαιρικά αλλά και πολιτισμικά.

Η Γαλλία ζει και πάλι εποχές 1998 με τον Ζιντάν τότε να ενώνει και πάλι την χώρα και τον Ντεσάν να σηκώνει το τρόπαιο, τότε μέσα από το γήπεδο, τώρα από την άκρη του γηπέδου σημασία δεν έχει το μέρος αλλά οι ιδέες. Εάν πιστέψεις στις ιδέες σου και το παλέψεις στο τέλος θα δικαιωθείς και ο Ντιντιέ το πίστεψε πολύ και στο τέλος δικαιώθηκε.

Allez les blues λοιπόν…