Το ντέρμπι ανάμεσα στην Ατλέτικο Μαδρίτης και τη Μπαρτσελόνα έληξε ισόπαλο με 1-1, και ο Μανώλης Μακρόπουλος γράφει τη δική του οπτική για το παιχνίδι.

Καταρχάς, αξίζουν πολλά συγχαρητήρια στην ομάδα του Τσόλο Σιμεόνε, η οποία κατάφερε για 80′ (!) λεπτά να κρατήσει τη Μπαρτσελόνα μακριά από τα καρέ του Όμπλακ. Δεν είναι δα και εύκολο πράγμα, να κρατάς μια ομάδα με παίκτες όπως οι Μέσι και Σουάρεζ, -και με σχετική άνεση- χωρίς τελική για σχεδόν ένα ολόκληρο ματς! Ναι αλλά, μήπως και η Μπαρτσελόνα, δεν ήθελε να παίξει…;

  Ένας αγώνας που είδαμε μπάλα..ουσιαστικά για δεκαπέντε λεπτά, και μάλιστα, τα τελευταία δεκαπέντε του ενενηντάλεπτου. Η ομάδα της Μαδρίτης, με τον πλέον παραδοσιακό (επί Τσόλο) τρόπο παιχνιδιού της, κατέβασε όλους τους ποδοσφαιριστές πίσω από το κέντρο, πίσω από τη μπάλα, και περίμενε τη Μπαρτσελόνα. Με υποδειγματικό τρόπο “έκλεινε” χώρους, και δεν άφηνε τη “Μπάρτσα” να απειλήσει τον Γιάν Όμπλακ. Όλα φυσιολογικά ως εδώ.

  Από την άλλη πλευρά, οι παίκτες του Ερνέστο Βαλβέρδε, έδειχναν και εκείνοι να αντιμετωπίζουν το ματς περισσότερο με φόβο “μη δεχθούμε γκολ” παρά με την ανάγκη του να το επιτύχουν. Το γνωστό “passing game” δεν απουσίασε ούτε από αυτό το ματς, σε αντίθεση με τη δημιουργία ευκαιριών και το “θέαμα” που μας έχει συνηθίσει η ομάδα της Καταλονίας. Και όταν το πρώτο ημίχρονο “φεύγει” με μηδέν ευκαιρίες, τότε ή κάτι δεν πάει καλά επιθετικά, ή κάτι θέλουμε να πάει πολύ καλά στα μετόπισθεν.

  Το σκηνικό δεν άλλαξε ούτε στο δεύτερο μέρος, μέχρι και το 77ο λεπτό. Τότε, ο Γκριζμάν εκτέλεσε τέλεια το κόρνερ, ο Ντιέγκο Κόστα (σκόραρε μετά από 9 μήνες) “πετάχτηκε” στο δεύτερο δοκάρι, νίκησε τους πάντες και άνοιξε το σκορ. Τότε, άνοιξε -επιτακτικά- και το “επιθετικό κουμπί” των φιλοξενούμενων.

Ο Βαλβέρδε πέρασε στο γήπεδο τους Ντεμπελέ και Μάλκομ (αντί των Αρτούρ και Βιδάλ), με σκοπό να ενισχύσει την επίθεση. Οι αλλαγές του, τον δικαίωσαν, αφού στο 90ο λεπτό, ύστερα από μαγική ασίστ του Λίο Μέσι, ο Ντεμπελέ ψύχραιμα “εκτέλεσε” τον Όμπλακ, για το τελικό 1-1. Ο “Τσινγκούρι” ταυτόχρονα δικαιώθηκε, με την επιλογή του να βάλει τον νεαρό Γάλλο, αλλά για ακόμη μια φορά έδωσε και δικαιώματα (σε οπαδούς και μη) να ζητήσουν τη χρησιμοποίησή του (Ντεμπελέ) ως βασικού. Και αυτό διότι, με το γκολ του ο Ντεμπελέ, έδωσε -και έσωσε- για τρίτο ματς βαθμό (ή βαθμούς) στην ομάδα του, αφού είχαν προηγηθεί τα νικητήρια γκολ κόντρα σε Βαγιαδολίδ και Σοσιεδάδ.

  Με την προσέγγισή του στο χθεσινοβραδινό ματς λοιπόν, ο πρώην κόουτς του Ολυμπιακού, έδειξε για ακόμη μια φορά (ένα άλλο τρανό παράδειγμα το περσινό 3-0 από τη Ρόμα) πως, ίσως, δεν έχει το DNA που “απαιτείται” για να κάθεται κανείς στον πάγκο των Καταλανών. Ναι μεν ντέρμπι, ναι μεν εκτός έδρας, όμως πάντοτε, από την εποχή Ράϊκαρντ και μετά, οι “μπλαουγκράνα” έμπαιναν για τη νίκη σε κάθε ματς, σε κάθε έδρα, σε κάθε διοργάνωση. Κάτι τέτοιο δε συνέβη κόντρα στους “ροχιμπλάνκος”.

  Στον αντίποδα, τα αποτελέσματα και κυρίως οι τίτλοι δικαιώνουν τον Βάσκο τεχνικό, για τον οποίο ούτε ο γραφών, και νομίζω ούτε και κανείς θεωρεί πως δεν είναι ένας από τους καλύτερους προπονητές ποδοσφαίρου. Όμως η στάση του, τείνει να αλλάξει τη φιλοσοφία της ομάδας. Δεν είναι τυχαίο πως σε αρκετά ματς, τόσο πέρσι όσο και τη σεζόν που διανύουμε, η Μπαρτσελόνα προηγήθηκε, και αντί να ψάξει το δεύτερο και το τρίτο γκολ, επέλεξε να κρατήσει το μηδέν. Αυτό, δεν ταιριάζει στη Μπαρτσελόνα που έχουμε συνηθίσει να παρακολουθούμε την τελευταία δεκαετία.

  Ο λαός λέει πως “Στο τέλος ξυρίζουν το γαμπρό”, και έχει δίκιο. Πέρσι, ο Βαλβέρδε -στην παρθενική του σεζόν- πήρε με σχετική άνεση το “ντάμπλ”, και τα θαλάσσωσε για 90′ στην Ευρώπη. Για φέτος έχουμε ακόμη δρόμο, η ομάδα δείχνει καλή εικόνα σε γενικές γραμμές, όμως, όπως και σε προηγούμενα παιχνίδια (Λεγανές, Τζιρόνα, Μπέτις), έτσι και εχθές, παραλίγο να κάνει “δώρο” σε μια Ατλέτικο που μόνο καλύτερη δεν ήταν….

https://www.youtube.com/watch?v=ZTQKblJZDDs